Ζην, Ζευς ή Δίας… η τέταρτη θεολογική περίοδος των Ελλήνων & Η Γλαυκώπις Αθηνά

 Του Μ. Καλόπουλου από το βιβλίο του "Μήτις - Αθηνά"

Ζην, Ζεύς ή Δίας… η τέταρτη θεολογική περίοδος των Ελλήνων Του Μ. Καλόπουλου από το βιβλίο του "Μήτις - Αθηνά"

Έχει ενδιαφέρον ν’ αντιληφθούμε, πως οι τρεις προγενέστερες θεολογικές οντότητες της μεσογειακής μυθ-ιστορίας, βαίνουν συνεχώς και αισθητά βελτιούμενες επί το πνευματικότερον. Αρχικά ο Ωκεανός, δεν είναι παρά μια παντελώς φυσική οντότητα. Όμως ο Ουρανός, αρχίζει να έχει περισσότερα στοιχεία φαντασίας και πνευματικότητας, ώσπου ο Κρόνος(χρόνος), είναι πλέον μια εντελώς πνευματική σύλληψη, που χρειάζεται δομημένη φαντασία.

Η τέταρτη μάλιστα θεολογική περίοδος, αυτή του Ζηνός (ή Ζωής), είναι μια πραγματική έκρηξη πνευματικότητας, μιας και στο κέντρο της, έχει για θεό την ίδια την ζωή, με τους πολυποίκιλους τομείς και κύκλους της! «Το του Ζηνός όνομα ευφυώς ο ποιητής έπλασε προς αλληγορίαν, παρήκται(παράγεται) δε από της ζωής, ζωή δε και ταμίας(ταμιευτήρες) ζωής, ποιος μπορεί να είναι άλλος ή ο επί πάσι θεός;»!MichaelPsellusPolyhist. Opusculalogica, physica, allegorica 42.32. Εκπληκτικό… σε θεοποιημένο Ζήνα λοιπόν μετονομάστηκαν… η Ζωή και οι ταμιευτήρες της! «Την ζωήν ονοματίζουν τω του Ζηνός και Διός ονόματα». OlympiodorusPhil., InPlatonisGorgiamcommentaria 47.4.2.

«Έστιν πάντων δε των όντων Ζευς αίτιός τε και δημιουργός και διά τούτον πάντα γίγνεται, όσα τε ουράνια και όσα επίγεια, ώσπερ και το όνομα αυτό παραδηλοί... Ζευς μεν ζωής τε και ουσίας έκαστοις εστίν αίτιος». AeliusAristidesRhet. (002-Αθηνά) 6.25-30. «Ει δε του Ζηνός όντος χρονοκράτορος». ApomasarAstrol. 63,25. «Αρχή μεν απάντων Ζευς τε και εκ Διός πάντα». AeliusAristidesRhet. (002-Αθηνά) 3.14. «Λένε λοιπόν οι παλαιοί: Ζευς είναι ο διοικών τα πάντα λόγος, (αιτία) ή το ηγεμονικόν του κόσμου και της ζωής. Του ζην δε αυτός αίτιος». EustathiusPhilol. Scr. Eccl. Commentarii ad Homeri Iliadem 3.718.20-719.5

Θεός, δέος, Δίας

Για την καταγωγή της λέξεως "θεός" διαβάζουμε: «Δέος:Φόβος ή θεός». HesychiusLexicogr. (002) delta.657.1.«Δέος:Παρά το δείω, το φοβούμαι, γίνεται δέος».EtymologicumMagnum 256.43. «Δεσπότης: Ο δέος εμποιών». OrionGramm. Etymologicum 613.39. «Δεινός:Παρά το δέος δεεινός και δεινός». AeliusHerodianusetPseudo-HerodianusGramm. Rhet. Περί ορθογραφίας 3.2.446.35. «Δέος: Φόβος: Παρά το δείω, το φοβούμαι, δέος». Pseudo-Zonaras Lexicogr. 483.12. «Δέος τε και φόβος είναι ταυτόν». PlatoPhil. Protagoras 358.e.1. «Δίας, γίνεται παρά το Δέος, Δείμας (φόβος) και εν συναλοιφή, Δείας, διά της ΕΙ διφθόγγου: Ο δέος εμποιόν».EtymologicumMagnum (001) 270.10. & EtymologicumGudianum (003) delta.360.16.Δέος και Δίαςλοιπόν, ταυτόσημα!

Είναι σίγουρο πως απ’ την αρχαιότητα ακόμα, οι ερμηνείες των μυθολογικών "θεών" ήταν ποικίλες, κάτι που ο ίδιος ο μύθος με τους ποιητικούς υπαινιγμούς του ενθαρρύνει! Ασφαλώς μεταξύ των απλοϊκών ανθρώπων, η αίσθηση της θεότητας ήταν ανάλογη της φαντασίας, των γνώσεων και των αναγκών ενός εκάστου. Μεταξύ όμως των πνευματικά ισχυρότερων, κυρίαρχη ήταν η αίσθηση της θεοποίησης των φυσικών δυνάμεων. Η δήλωση: «Ζευ φύσεως αρχηγέ, που με νόμους τα πάντα κυβερνάς χαίρε, σε σένα και στους νόμους σου προσβλέπουν οι θνητοί»,(CleanthesPhil. (001) 1.3), μας βάζει στον σωστό δρόμο της αναζήτησης.     

Πράγματι το κυρίαρχο θείο όνομα, της τέταρτης αυτής ελληνο-μεσογειακής θεολογικής περιόδου… είναι ο Ζην. Αν και αργότερα επικράτησε το προσωνύμιο Δίας, όλα δείχνουν πως το αρχικό του όνομα ήταν Ζην: «Ότι ποικίλα ονόματα είχαν οι παλαιότεροι για τον θεό δεν το αγνοώ. Ζην και Δην και Ζας και Ζης και Δευς».AeliusHerodianusetPseud,ΠΕΡΙ ΚΛΙΣΕΩΣ ΟΝΟΜΑΤΩΝ(013) 3,2.911.  

Οι παρακάτω δηλώσεις απ’ την ελληνική Γραμματεία, θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε, ότι πράγματι "Ζωή" και Ζήναςταυτίζονται απολύτως: «Ζήνα δε αυτόν αποκαλούν, επειδή του ζήν (αυτός) αίτιος εστίν». EuripidesTrag. (020) Vit 7.147.7.«Ζήνα δε, το της ζωής αίτιον (αποκαλούν), τουτέστι τα προς ζωήν». JoannesGalenusGramm. (001) 330.25

Η θεωρία της Γαίας (των Σερ Τζέιμς Λάβλοκ και Λιν Μάρκουλης), επισημαίνει πως για την σημερινή επιστήμη, η μάνα Γη, με το σύνολο της χλωρίδας και της πανίδας της, καθώς και τα αναρίθμητα προσόντα γέννησης και διατήρησης της ζωής, αποτελεί συνολικά και αδιαμφισβήτητα ένα ολοκληρωμένο και απολύτως ενιαίο έμβιο ον!

Η Γη ή Γαία, έχει λοιπόν όλα τα χαρακτηριστικά του έμβιου όντως, αφού αναπνέει, συλλαμβάνει, γεννά και συντηρεί, αισθάνεται, αντιδρά και αυτορυθμίζεται ανάλογα! Δεν θα ήταν δε και πολύ μακράν αυτού του συλλογισμού η σκέψη, πως διαθέτει όντως έναν αξιοθαύμαστο οργανωτικό και νομοθετικό νου. «Όπως δε εμείς υπό ψυχής διοικούμεθα, έτσι και ο κόσμος ψυχήν έχει την συνέχουσα αυτόν και αυτή καλείται Ζευς…Δία δε αυτόν καλούμε διότι δι’ αυτόν γίνονται και σώζονται τα πάντα. Λέγεται δε και "Δεύς" από του "δεύει" (βρέχει, υγραίνει) την Γη και ζωτική ικμάδα μεταδίδει.Γενική δε "Δεός" παρακείμενη "Διός". LuciusAnnaeusCornutusPhil. (002) 3.3-13.

Πράγματι στη φύση, (ή αλλιώς Μητέρα Γη), υπάρχει μια διάχυτη νοημοσύνη, που δημιουργεί αξιοθαύμαστους κύκλους ζωής και νόμους! Και φυσικά αυτή η αξιύμνητος ομορφιά και η ασύλληπτη αρμονία, δεν είναι διόλου μακράν της τιμητικής θεοποίησης. «Η φύσις τον εμφανή κόσμον αποτυπουμένη…το θείον κάλλος ενεικόνισε δι’ όλων των εγκοσμίων ειδών». Hieroclis in Pythagoreorum commentarius 23.1.4. «Γης ην Μεγάλην θεόν ονομάζουσι».PausaniasPerieg. (001) 1.31.4.2. «Ζήνα δε (αποκαλούν) τον νουν (τους νόμους, την εύτακτον δύναμη), που την ζωή ημών κυβερνά». JoannesGalenusGramm. (001) 359.1. «Ο δε το ζην παρεχόμενος, Ζευς ωνομάσθη». ScholiaInHomerum (017) 15.18.40.

«Ωνομάσθη δε Ζήνας, επειδή του καλώς ζην αίτιον έγινε για τους ανθρώπους». DiodorusSiculusHist. (001) 3.61.6. Γι’ αυτό και μεταξύ άλλων αποκαλείται: «Βιοδώτης, Παγγενέτης,Παντογενής και Πλουτοδότης». Orphica 73.4.«Φυτάλμιος:Φυτευτικός, γόνιμος, γενέθλιος». ScholiaInAratum (001) 2.16. «Επικάρπιος, Ένδενδροςκαι Χαριδότης». PlutarchusBiogr. etPhil. (136) 1048.C.2.

Και φυσικά, δεν θα ήταν διόλου παράξενο, αν αυτός ο θεός που αντιπροσωπεύει τις δυνάμεις της ζωής, ονομαζόταν και "Παντοκράτωρ" ή «Πανγκράτης Ζευς». HesychiusLexicogr. (003) pi.111.2. Όμως ο θεός της τέταρτης θεολογικής περιόδου, ο καινούριος αυτός "θεός", δεν αποκαλείται μόνο Ζην ή Ζευς, αλλά και Δευς ή Δίας!

Οι παρακάτω δηλώσεις, μας βοηθούν να καταλάβουμε το πως κατέληξε να ονομάζεται και Δίας: «Οι μεν "Ζήνα", οι δε "Δία"καλούσιν, συντιθέμενα δε εις εν (τα δύο ονόματα μαζί) την φύσιν του θεού δηλώνουν… όστις εστίν αίτιος μάλλον του ζην ή ο άρχων τε και βασιλεύς των πάντων… ονομάζεσθαι ούτος ο θεός είναι, (δηλαδή) δι’ ον ζην». Plato Phil. Cratylus 396.a.5-7.

«Ένας είναι (ο θεός) αλλά έχει πολλά ονόματα και κατανομάζεται από τις καταστάσεις που ο ίδιος δημιουργεί. Τον καλούμε και Ζήνα και Δία,χρησιμοποιώντας παράλληλα τα ονόματα, σαν να λέμε "δι’ον ζώμεν", (αυτός διά του οποίου ζούμε)». Αριστοτέλης «Περί Κόσμου» 401a.12-15. Σύμφωνα μ’ αυτή την δήλωσή του, ο Αριστοτέλης γνώριζε άριστα για ποιον ακριβώς "θεό" κάνει λόγο και πως ο Ζευς, ταυτίζεται απολύτως με την ίδια την τρισένδοξη ενθρονισμένη ζωή, αλλά… και με τους τρόπους Διά των οποίων αυτή εξασφαλίζεται, γι’ αυτό και τον αναγνωρίζει όχι μόνο ωςΖην ή Ζήνα, αλλά και ως Δία! «Είναι δε πάντων αρχή ο Ζευς, διότι ζωή και ζώα γέννησε, γι’ αυτό και Ζην αυτόν αποκαλούν και Δία διότι διά αυτού τα πάντα γεννήθηκαν.Ένας λοιπόν ο πατέρας θηρίων και ανθρώπων». JoannesGalenusGramm. (001) 343.31.Αλλά «Και ζεύξειν…παρά το Ζευς». Etymologicum magnum 409.27.

«Οι μεν γαρ "Ζήνα", οι δε "Δία" καλούσιν, συντιθέμενα δε(τα δύο ονόματα) εις εν, δηλοί την φύσιν του θεού».PlatoPhil. Cratylus 396.a.6. Άρα: Δία-Ζήνα ή Ζήνα-Δία = ο Ζωοδότης!Το αντίθετο ακριβώς σημαίνει με το στερητικό "Α" μπροστά από την λέξη Ζάνα: «Αζάνα: Σκληρός και άκαρπος τόπος… περί ον πονούντες οι γεωργοί ουδέν πορίζονται».Zenobius Sophista 2.54.2.& Diogenianus Gramm. 1.24.2.

Δίας, ως ζωογόνος υγρασία

Ο Ζευς ταυτίστηκε όχι μόνο αφηρημένα με το φαινόμενο της ζωής, αλλά και με τις συναφείς δυνάμεις της ζωής, διά των οποίων αυτή γεννιέται, αυξάνει και λειτουργεί. Και ασφαλώς κανείς δεν αμφιβάλλει, πως μια απ’ αυτές τις πλέον ευδιάκριτες δυνάμεις, με την οποία η ζωή στην Γη είναι άρρηκτα συνυφασμένη, είναι το νερό και γενικότερα η γονιμοποιός υγρασία: «Βλέπεις ψηλά τον άπειρο αιθέρα και την γην που υγρές έχει τις αγκάλες; Αυτόν να νομίζεις για Ζήνα δηλαδή θεόν». EuripidesTrag. (020) 941.«Θεό των καιρικών μεταβολών», τον χαρακτηρίζει και ο Ι. Κακριδής. Εκδοτική Αθηνών, Ελληνική Μυθολογία, τομ.2 σελ.72.

Ακριβώς αυτός είναι και ο λόγος, που πολλά απ’ τα προσωνύμια του Δία, περιέχουν την ζωογόνο δύναμη της βροχής: «Δίας: Υέτιος (όμβριος) δε εστίν ο θεός: Κυρίως επειδή υπό του Διός ύεσθαι και βρέχεσθαι». Pseudo-ZonarasLexicogr. (001) delta.491.6. «Από του Ζευς, Διός,δεύω σημαίνει δε το βρέχω».EtymologicumGudianum (001) delta.349.3. «Ζευς όμβριος». HesychiusLexicogr. (003) upsilon.112.1.«Νεφεληγερέτης, ο τας νεφέλας εγείρων ή συναθροίζων ή ο τους όμβρους ποιών». HesychiusLexicogr. (002) nu.401. «Κελαινεφής», (μαυροσύννεφος!). «Ικμαίος», (καλοκαιρινά μελτέμια). «Ευάνεμος», κλπ.

Στην ίδια γραμμή σκέψης, ο Θαλής ο Μιλήσιος, ταύτιζε την ζωή με το νερό: «Θαλής δε ο Μιλήσιος αρχή των όλων το ύδωρ θεωρούσε». PherecydesMyth. etPhil. (002) 1a.2.

Ζευς: Η γενεσιουργός θερμοκρασία!

«Όχι μόνο δεν απεχθάνεται τις μεταβολές το θείον, αλλά χαίρεται πολύ σ’ αυτές».Πλούταρχος (092) 426.D.5

Ένα άλλο χαρακτηριστικό της τέταρτης αυτής θεότητας, δηλαδή της ενθρονισμένης και θεοποιημένης Ζωής, που ονομάσθη Ζευς, είναι όχι μόνο η αυτονόητη υγρασία και οι γόνιμες βροχές, με τις οποίες ταυτίστηκε απολύτως δικαιολογημένα, αλλά και η απαραίτητη ζωογόνος θερμοκρασία, για την αναγκαία ανάπτυξη της ζωής!

Το γεγονός μάλιστα ότι ο μυθολογικός Δίας, κρατάει στο δεξί του χέρι μονίμως έναν κεραυνό, είναι εξαιρετικά πιθανό, αρχικά να είχε αυτήν ειδικά την ερμηνεία, της κατοχής αυτής ακριβώς της γενεσιουργού θερμότητας, που είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη της ζωής!

Τα παρακάτω αποσπάσματα, θα μας δώσουν ξεκάθαρη αυτή την ερμηνευτική εκδοχή της ταύτισης του Ζήνα με την αναγκαία για την ζωή θερμότητα: «Ζήνα τον αιθέρα αποκαλούν,τουτέστιν το πυρ το στοιχειοθετικό (απαραίτητο) του παντός. Τούτο δε (το στοιχειοθετικό Πυρ – δηλαδή η απαραίτητη θερμοκρασία) ζωής αίτιον είναι και δι’ αυτού κινούμεθα και θερμαινόμεθα… Λέγεται δε ότι τα στοιχεία (της φύσεως) από τον Όμηρο θεοί αναγορεύονται, επειδή αθάνατα είναι κατά την ολότητά τους και (έτσι) θείας αξιώνονται φύσεως… Όπως είπε και ο Ησίοδος, ότι από την βροντή (κεραυνό) του Δία, τραντάζει η πλατιά γη… Έτσι ο Ζευς, τουτέστιν το ζωογόνον πυρ, τον άνω τόπον (ουρανό) διάλεξε… και η γη ευκρατούμενη παντοειδή φυτά βλάστησε». JoannesGalenusGramm. (001) 332.2-31.

Στο τέλος του παραπάνω αποσπάσματος, βλέπουμε πράγματι έναν αμυδρό απόηχο της πανάρχαιας πεποίθησης, ότι η ζωή στην Γη, ευνοήθηκε από την δράση της ζωογόνου βροχής, ταυτόχρονα με τον ζέοντα "κεραυνό" ή αλλιώς την αναγκαίαθερμοκρασία! Μάλιστα σ’ ένα σύμπαν διαμέτρου (μέχρι στιγμής) 78 δισεκατομμυρίων ετών φωτός, (!) όπου το απίστευτο φονικό διαστημικό ψύχος, ξεπερνά τους -273^οΚελσίου (…!) καταλαβαίνουμε πόσο ευλογημένος είναι ο μικρός μας πλανήτης, που εξασφάλισε μια μέση ετήσια ζωογόνο θερμοκρασία!

«Ζευς λοιπόν είναι η άκρατος θερμασία και του ζην είναι αιτία». ScholiaInHomerum (003) 1.399. «Ζευς από το ζωή και αιτία είναι των ζώντων και του ζην… ή παρά το δεύω (το βρέχω) ή δεύσω, Δευς και Ζευς, υέτιος (όμβριος)δε ο θεός. Ή παρά το ζέσιν: Θερμότατος δε ο αήρ και παρά το ζέω Ζευς». EtymologicumMagnum (001) 408.52.«Ζήνα τον Δία… Ζέω και ζην το ρήμα κατά μίμησιν της θερμασίας των υδάτων ήχου: Ζα, ζάω, ζέω».EtymologicumGudianum (002) zeta.231.28.

Δεν μένει λοιπόν καμιά αμφιβολία, ότι οι "θεοί" των Ελλήνων είναι κατά κύριο λόγο, άξιες τιμών φυσικές δυνάμεις, που σταδιακά κατανοήθηκαν ως απαραίτητες ιερές φυσικές αξίες, που υποστηρίζουν και συνιστούν την παντοειδή ζωή και την επιβίωση της ανθρωπότητας και όχι ανεξάρτητες της φυσικής πραγματικότητας δυνάμεις ή οντότητες, με αυτόνομη δική τους θέληση, πείσματα και ιδιόρρυθμες επιθυμίες! Οι ελληνικοί "θεοί" λοιπόν, εξ αρχής και εντελώς φυσιολογικά είναι πανίεροι κοσμολογικοί και κοσμογονικοί "θεοί"… ενώ η ιουδαιο-αβρααμική θεότητα, δεν έχει καμιά ιδιαίτερη σχέση με την φύση, γιατί είναι απολύτως φανταστική και φυλετικο-φατριακή και ιερατικο-επινοημένη θεότητα!

Τι ευλαβούνται λοιπόν οι Έλληνες πέραν του αυτονοήτου; Τι απ’ τα παραπάνω (του Ζηνός) δεν ευσεβείται σήμερα και ο τελευταίος λογικός άνθρωπος παγκοσμίως; Οι Έλληνες λοιπόν, θεολογώντας ερμηνεύουν, τιμούν και ευλαβούνται την φυσική διάταξη του κόσμου (νομοτέλεια), σε αντίθεση με την αβρααμική θεολογία, που περιγράφει έναν "θεό", που κυρίως θέλει να ορίζει κατά το αυθαίρετο θέλημά του, (ιερατείου του), την ιστορία του κόσμου, με αυστηρά ιερατικά και καθαρώς φυλετικά κριτήρια. Πολύ σωστά λοιπόν βρίσκουμε στην ελληνική θεολογία γραμμένο: «Οι δε θεοί και το θείον πλήθος, την όλην φύσιν και τον άπαντα κόσμον περιέχουν».AlexanderPhil. (004) inMetaph 710.2.

Αυτή ακριβώς την αξιοθαύμαστη και πεντακάθαρη θεολογική ερμηνεία του Διός, είχε υπ’ όψιν του και ο μέγας Αριστοτέλης γράφοντας: «Ο γιος του Κρόνου και χρόνου λέγεται(Κρονίδης = γιος του χρόνου) διοικών από ατέρμονων αιώνων και Αστραπαίος και Βρονταίος και Αίθριος και Αιθέριος και Κεραύνιος και Υέτιος και Υετών και Επικάρπιος ονομάζεται. Γενέθλιος (αιτία των γεννήσεων) και Ομόγνιος (αδελφός, φίλος) και Πατρώος και Εταίρειος τε και Φίλιος και Παλαμναίος (αποτρόπαιος, αφανιστικός) και Ικέσιος και Μειλίχιος και Σωτήρ και Ελευθέριος και Ουράνιος και Χθόνιος πάσης φύσεως και τύχης αυτός αίτιος ων. Καθώς και στους ορφικούς (ύμνους)σωστά αποκαλείται, Ζευς ο πρώτος, Ζευς ακάματος πυρός πνοή. Ζευς Ύστατος, Ζευς κεφαλή και μέση. Ζευς πνοή πάντων, διότι εξ αυτού τα πάντα γεννήθηκαν...Τελειώνει δε ο μύθος όχι άτακτα: Ταύτα πάντα (όλα τα παραπάνω!) εστίν όχι άλλο τι, αλλά ο θεός». AristotelesPhil. etCor (028) Mu 401a.15-b.22.

Υπενθυμίζω, πως αυτές είναι σκέψεις του Αριστοτέλους, ενός εκ των ευφυέστερων ανθρώπων της πανανθρώπινης αρχαιότητας, που κάποιοι αβασάνιστα θέλουν να υποβιβάζουν στο επίπεδο του αφελούς ειδωλολάτρη! Δεν μένει λοιπόν καμιά αμφιβολία, για το μεγαλείο των φυσιολατρικών, θεολογικών επιλογών της ελληνικής θεολογίας και ταυτόχρονα για την διαυγή κατανόηση αυτής της φυσιοκεντρικής αρχαιοελληνικής λατρείας. Κι αυτό δεν είναι αληθές μόνο για τον Δία, αλλά και για τους υπόλοιπους θεούς των Ελλήνων: «Οι δε Θεοί και το θείον πλήθος, την όλην φύσιν και τον άπαντα κόσμον περιέχουν».AlexanderPhil. (004) inMetaph 710.2. Υπόμνημα εις τα μετά τα φυσικά του Αριστοτέλους.    

Γαία ή Ρέα, η μητέρα του Δία

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που ο Ζευς (η θεοποιημένη ζωή) είναι παιδί της Γης, Γαίας ή Ρέας. Ο μύθος μας παρέδωσε τις πλέον σαφείς δηλώσεις: «Ρέα η τεκούσα τον Δία».PlutarchusBiogr. etPhil. 146 2.27. «Εκ δε Κρόνου και Ρέας Ζευς».PlatoPhil. (031) Tim 41.a.1.

Οι παρακάτω εξηγήσεις δεν αφήνουν περιθώρια παρανοήσεων. Η Ρέα, η μητέρα του Ζήνα, όπως είναι άλλωστε αναμενόμενο, αντιπροσωπεύει την εξελικτική ροή ολόκληρης της φύσης: «Γη δε και Μήτηρ και Ρέα και Ήρα η αυτή… εν μύθου σχήματι».Orphica (001) colB.7.Στο ίδιο κλίμα γράφοντας ο Αισχύλος, βάζει τον Προμηθέα να αναφωνεί: «Μήτηρ μου η Γαία, πολλών (θεϊκών) ονομάτων μορφή μία». Αισχύλοςπρομηθευσ δεσμωτησ 209.

Τι ακριβώς όμως είναι η ΡΕΑ;

«Ρέα: Η θεά. Πλάτων μεν παρά το ρείν (την ροή) και μη μένειν τον χρόνον».EtymologicumMagnum (001) 701.18-20. «Πότνια Ρέα (ροή) πολύμορφη θυγατέρα… ψευδομένη,(;!) σώτειρα… μητέρα θεών και θνητών εκ σου γαρ και Γαίας και Ουρανού υπεράνω και πόντου πνοές».Orphica (001) 14.t.

Η Γλαυκώπις Αθηνά

74) Γλαυκώπις ή Γλαυκή ή Γλαυξ: Hesiodus Th. 924. Λαμπρό-φθαλμος, που έχει γλαυκά μάτια ή "γλαυκό" δηλαδή «πυρώδες βλέμμα, η έχουσα φλογερούς απαστράπτοντας οφθαλμούς… αλλά και η αφαιρούσα από τους οφθαλμούς την αχλύν». Εγκυκλοπαίδεια Ήλιος, "Αθηνά", σελ. 610. «Γλαυξ: Η πτήσις της γλαυκός, (κουκουβάγιας) νίκης σύμβολον είναι». Diogenianus Gramm., Paroemiae Centuria 3.72.1.

«Γλαυκό: Ωχροπράσινο, κυανοπράσινο, κυανόφαιο». Λεξικό Σταματάκου. Πολλοί πιστεύουν, πως τα μάτια της Αθηνάς, έχουν το ανοιχτό το χρώμα των φύλλων της ελιάς! «Γλαυκή: ισχυρή, φοβερή, λευκή». Hesychius Lexicogr. gamma. 602.

«Γλαυκώπις: Από της όψεως την θεά ορίζοντας. Δηλαδή από το πυρώδες (πυρωμένο, φλογερό) βλέμμα, όχι μόνο των οφθαλμών αλλά και της διανοίας πυρώδες είναι το βλέμμα της θεάς. Όπως ο Ζευς από το ζην ονομάστηκε έτσι και η Αθηνά από του αιθείν (το καίειν) της όψεως». Apollonius Soph. Lexicon Homericum 55.7-12. «Πυρώδες βλέμμα». Apollonius Soph. (001) 55.7. «Γλαυκώπιον: Την ακρόπολην οι αρχαίοι». Photius Lexicogr. Γλαυκόφθαλμος: Γλαυκούς και καταπληκτικούς οφθαλμούς (ώπας) έχουσα». Epimerismi (002) 206.1. 

«Γλαυξ (η Κουκουβάγια) θηρευτικό και οξυωπέστατο πτηνό εν νυκτί οράν δυνάμενον». Etymologicum Magnum 233.12. «Γλαυκώπη, δηλαδή η λαμπρυντική (γλαύσσω: Λάμπω, φωτίζω) και επειδή τα καταπληκτικότερα των ζώων μάτια έχει». Anonymi Exegesis In Hesiodi 411- «Διά τούτο δε και η γλαυξ οικεία τη Αθηνά… ως νυκτός ορώσα, ώσπερ και η σύνεσις». Eustathius Philol. ad Homeri Iliadem 1.137.15.

«Ιερόν είναι το ζώον (γλαύκα) της Αθηνάς». Diodorus Siculus Hist. Bibliotheca 20.11.5.1. Η "γλαύκα" (κουκουβάγια), δεν είναι τυχαία το σύμβολο της σοφής πολεμικής θεάς Αθηνάς. Η εκπληκτική αυτή μυθολογική σύνδεση της νικηφόρου Αθηνάς και της γλαύκας, είναι άκρως εκπληκτική, μιας και ουσιαστικά είναι η αρχαιότερη σύλληψη - παραπομπή στη σημερινή "τεχνολογία Stealth"!!! 

Αθηνά Γλαυκώπις, με την γλαύκα στην περικεφαλαία της και το «πύρινο βλέμμα»!

Πράγματι η γλαύκα, το κυριότερο σύμβολο της θεάς, έχοντας εκπληκτική περισκοπική και νυχτερινή όραση, αλλά και αθόρυβη πτήση, παραπέμπει σε προωθημένο επιθετικό οπλικό σύστημα! 

Σημερινές μελέτες της γλαύκας αποδεικνύουν, πόσο εμπράγματη είναι η πολλαπλή υπεροχή της. Τα φτερά της είναι εντελώς διαφορετικά των άλλων πτηνών, «πετά δε τόσο αθόρυβα που ούτε η ίδια δεν ακούει το πέταγμά της! Το θύμα της θα νιώσει πρώτα τα νύχια στην πλάτη του, προτού ακούσει οτιδήποτε»!

Μπορείτε να απολαύσετε ένα εκπληκτικό πείραμα, για την απολύτως αθόρυβη πτήση της ΕΔΩ:

Γι’ αυτό και για την Αθηνά βρίσκουμε γραμμένο: «Αθρηνάν αυτήν αποκάλεσαν. Αθρείν δε σημαίνει το περισκοπείν και μετ’ επιτάσεως οράν». Lucius Annaeus Cornutus Ph 36.1. «Γλαύκου τέχνη: Η επί των ευχερώς κατεργαζομένων ή επί των εξόχως, επιμελώς και εντέχνως εργαζομένων». Zenobius Sophista Paroem (001) 2.91. 

Το σημαντικότερο όμως είναι η αλληγορία της "όρασης" επί των σκοτεινών και μελλουμένων: «Αθηνά γλαυκώπις: ου μόνο γραφικώς ως απλώς γλαυκούς έχουσα τους οφθαλμούς, αλλά και δεινή την όψιν και εκπληκτική… Αθήνη δε αλληγορικώς ως προαθρούσα (προβλέπουσα) τα εν σκότει και μέλλοντα… διά τούτο δε και η γλαυξ, οικεία της Αθηνάς, ως νυκτός ορώσα, ως και η σύνεσις». Eustathius Philol. et Scr. (001) 1.137.2-15. «Περί των μελλόντων η Γλαυκώπις φροντίζει». Antisthenes Phil. et Rhet. (002) 56.3. «Γλαυκώπις δε η φρόνησις λέγεται… και μεταφορικώς η καθαρώς ορώσα και κρίνουσα τα πράγματα, ενώ το αντίθετο είναι κελαινώπις». Sch. In Hesiodum 76.12. «Αθηναίης γλαυκώπιδος αγλαά (λαμπρά) έργα». Hymni Homerici H20.11. «Γλαυκώπις Αθήνη: Η φρόνησις των αρίστων Ελλήνων». Sch. In Homerum, 7.17.1. 


M. Kαλόπουλος

                                           THATAKOUTE