(Μέρος Α')
Με τον όρο βάρβαροι οι αρχαίοι Έλληνες εννοούσαν αυτούς που δεν μιλούσαν ελληνικά, που δεν κατανοούσαν ελληνικά. Συχνά όμως οι ίδιοι οι ομόγλωσσοι Έλληνες δεν ένοιωθαν κάτι που θα τους ένωνε. Αντίθετα μάλιστα, πολλές φορές βρίσκονταν σε διαρκείς πολέμους μεταξύ τους, μέχρι που ήρθε μια περίοδο που ένοιωσαν ότι κάτι τους ένωνε κι αυτό έγινε μετά την ΗΤΤΑ των Περσών και ως την κατάλυση της Περσικής Αυτοκρατορίας από τον Μέγα Αλέξανδρο.
Η ενότητα αυτή, στη συνέχεια, μεταλλάχτηκε σε αυτό που λέμε ελληνιστικό κοσμοπολιτισμό και οικουμενικότητα. Τα ελληνιστικά κράτη, αν και δεν είχαν κάποια κοινή αρχή, είχαν κυριαρχήσει σε μια τεράστια έκταση, ενώ το Έλληνας και ελληνικός είχε αποκτήσει μια πολιτιστική ενότητα που έφτασε στα όρια της εθνότητας.
Παράλληλα, στην κυρίως Ελλάδα και στο Αιγαίο, μαζί με τα παράλια της Δυτικής Μικράς Ασίας, εξακολουθούσε να ζεί ελληνικός πληθυσμός. Η παράδοση της ενότητας, στα πλαίσια της πόλης-κράτος, εξακολουθούσε να υπάρχει, παρόλο που η πόλη-κράτος έχασε τη δύναμη και δεν ήταν κράτος με την παλαιότερη του σημασία.
Από την άλλη, οι ελληνιστικές ηγεμονίες λειτουργούσαν όπως οι πολεμικές ομάδες. Ο ηγεμόνας είχε το στρατό του και με τη δύναμή του ασκούσε την εξουσία. Το ίδιο ισχύει στη συνέχεια και για τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Επιπρόσθετα, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διαμόρφωσε ένα δυναμικό γραφειοκρατικό μηχανισμό, πράγμα που δεν υπάρχει στις ελληνιστικές ηγεμονίες και γι’ αυτό στερεώθηκε καλύτερα στην εξουσία, ενώ στις ελληνιστικές ηγεμονίες οι στρατιωτικοί ασκούσαν και τη διοίκηση.
Στα πλαίσια των ελληνιστικών ηγεμονιών, εκεί που είχαν συγκροτηθεί πόλεις-κράτη-στον ελλαδικό χώρο, στο Αιγαίο, στη Μεγάλη Ελλάδα και στις ελληνικές αποικίες-, οι πόλεις διατηρούσαν κάποια δύναμη. Στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία όμως καταργείται κι αυτή η σκιώδης εξουσία και μαζί χάνεται και το αίσθημα της σχετικής ενότητας του ελληνικού χώρου.
Έτσι δημιουργείται η διάδοχος κατάσταση, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ή, πιο ορθά, η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η οποία συνεχίζει την πρακτική της Ρωμαϊκής, αλλά ο πανίσχυρος διοικητικός μηχανισμός στελεχώνεται αποκλειστικά σχεδόν από Έλληνες ή εξελληνισμένους. Ήδη από τα χρόνια του Ιουστινιανού, το ελληνικό στοιχείο ήταν τόσο δυναμικό που ο ίδιος ο αυτοκράτορας υποχρεώθηκε να γράφει τους ΝΟΜΟΥΣ του στην ελληνική γλώσσα (πρόκειται για τις Νεαρές).
Στη διοίκηση εγκαταλείφθηκε νωρίς η λατινική γλώσσα και όλες οι πράξεις γράφονται στα ελληνικά, καθώς και τα Ευαγγέλια είναι γραμμένα στα Ελληνικά ενώ την ελληνική γλώσσα χρησιμοποιεί και η Εκκλησία.
Η ελληνική γλώσσα είναι η γλώσσα της Αυτοκρατορίας, είναι η διεθνής γλώσσα μέσω της οποίας ο χριστιανισμός θα γίνει μια διεθνή και οικουμενική θρησκεία.
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν και παρέμεινε ως την κατάλυσή της από τους ΛΑΤΙΝΟΥΣ (1204), ένα πολυσυλλεκτικό κράτος, όπου το κυρίαρχο στοιχείο ήταν το ελληνικό ή καλύτερα, το ελληνιστικό στοιχείο. Παρόλο που εξακολουθούσε να λέγεται Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ήταν μια καθαρά «Ελληνική Αυτοκρατορία».
Ο στρατός ήταν πολυσυλλεκτικό κράμα, αλλά ο μηχανισμός, η κύρια δύναμη του Βυζαντίου, ήταν ελληνικός. Τότε παρατηρήθηκε και μια ιστορική ιδεολογική στροφή με πολύ μεγάλη σημασία για τη συνέχεια του ελληνισμού. Συγκεκριμένα, τον 9ο και 10ο αιώνα, το επίσημο βυζαντινό κράτος και η Εκκλησία στρέφονται ξαφνικά προς τον αρχαίο Ελληνικό κόσμο.
Η Εκκλησία αναζητάει στηρίγματα στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Ψυχή αυτής της κίνησης είναι ο πατριάρχης Φώτιος αλλά και ο περίφημος φιλόσοφος, θεολόγος και μυστικιστής Μιχαήλ Ψελλός. Παρόλο που πολλοί ακόμα εξακολουθούν να ταυτίζουν τον Έλληνα με τον ειδωλολάτρη, οι ιεράρχες μελετάνε τους αρχαίους και συλλέγουν τα αρχαία συγγράμματα. Ακριβώς από αυτήν την κίνηση θα σωθούν τα περισσότερα έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων.
Την ίδια στιγμή, στην εξελληνισμένη Μικρά Ασία και στον κύριο ελλαδικό χώρο, καλλιεργείται μια άλλη ελληνική γλώσσα, η κοινή, αυτό που σήμερα θα λέγαμε δημοτική. Πρόκειται για μια γλώσσα που βγαίνει από την αρχαία. Αυτήν την κοινή γλώσσα μιλούσαν τα πλατιά λαϊκά στρώματα και είχε παραλλαγές από περιοχή σε περιοχή, ενώ ακόμα πιο διαφορετική ήταν στις πόλεις.
Στην κοινή γλώσσα διαμορφώνεται μια άλλη πολιτιστική παράδοση, που είναι αντίθετη από εκείνη του επίσημου κράτους και της Εκκλησίας. Σ’ αυτήν εκφράζονται τα πέρα από τους μηχανισμούς της εξουσίας λαϊκά στρώματα κι αυτά τα λαϊκά στρώματα είναι που θα συμβάλλουν κυρίως στη διαμόρφωση της ελληνικής εθνότητας.
Ιδιαίτερα αισθητή γίνεται αυτή η κίνηση στον Πόντο, στην Καππαδοκία, στη Δυτική Μικρά Ασία και φυσικά στον ελλαδικό χώρο και το Αιγαίο. Οι περιοχές αυτές θα είναι έκτοτε και για πολλούς αιώνες η ψυχή του ελληνισμού. Στην περιοχή της Μεγάλης Ελλάδος, στη νότιο Ιταλία και Σικελία, ο ελληνισμός, παρότι διατηρήθηκε επί αιώνες, σταδιακά εξασθενεί και χάνει το αρχικό του σφρίγος.
Η μεγάλη αυτή αυτοκρατορία, που έλαμψε επί αιώνες, μετά το θάνατο του Βασιλείου Β’ του Βουλγαροκτόνου (1025) βυθίζεται σε κρίση και αρχίζει η μακρά πορεία της πτώσης. Πριν αρκετούς αιώνες είχε αρχίσει μια σκληρή πάλη ανάμεσα στους «ΔΥΝΑΤΟΥΣ» ( μια ιδιότυπη τοπαρχική φεουδαρχική μορφή που παρατηρείται στο Βυζάντιο) και στο γραφειοκρατικό μηχανισμό της κεντρικής εξουσίας.
Η Μακεδονική Δυναστεία αγωνίστηκε με επιτυχία κατά των ΔΥΝΑΤΩΝ, που ήσαν όμως αρκετά ισχυροί ώστε να κάνουν αλλεπάλληλα κινήματα. Παρόλο που τα κινήματα των Δυνατών καταπνίγηκαν από τη Μακεδονική Δυναστεία, οι Δυνατοί παρέμεναν ισχυροί. Και μετά το θάνατο του Βασιλείου Β’ του Βουλγαροκτόνου πέρασαν ουσιαστικά σε αντεπίθεση και τελικά θα καταλάβουν την αρχή με τους Κομνηνούς, τους ισχυρότερους από τους Δυνατούς στη χιλιόχρονη ιστορία του Βυζαντίου.
Έτσι θα ανατραπεί ο γραφειοκρατικός μηχανισμός και την εξουσία θα πάρουν οι «Δυνατοί».
Στα χρόνια αυτά εξασθενεί η ΝΑΥΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ του Βυζαντίου. Η οικονομική δύναμη του Βυζαντίου, που του εξασφάλιζε τα μέσα να διεξάγει πολέμους, να εξαγοράζει εχθρούς και να επιβιώνει, ήταν το εμπόριο. Το βυζαντινό ναυτικό μετέφερε επί αιώνες, από την Κωνσταντινούπολη στην Ιταλία, τα μπαχαρικά και τα μετάξια της Άπω Ανατολής και τα είδη πολυτελείας που κατασκεύαζαν στην Κωνσταντινούπολη.
Τόσο η παραγωγή των ειδών πολυτελείας, όσο και το εμπόριο με την Άπω Ανατολή ήσαν κρατικό μονοπώλιο. Η παρακμή του βυζαντινού ναυτικού, που οφείλεται στην τελική νίκη των Δυνατών, έκανε αδύνατη τη διεξαγωγή αυτού του εμπορίου. Η Βυζαντινοί δεν ήσαν πια σε θέση να μεταφέρουν τα αυτά εμπορεύματα και προϊόντα στη Δύση.
Τότε έφτασαν οι στόλοι των εμπορικών πόλεων της Ιταλίας στην Κωνσταντινούπολη και το Βυζαντινό εμπόριο πέρασε ουσιαστικά στους Βενετσάνους και Γενοβέζους…Οι Βυζαντινοί, που διεξήγαγαν αυτό το εμπόριο, αντέδρασαν μαζί με τη γραφειοκρατία που παραμερίζεται αλλά το κράτος των ΔΥΝΑΤΩΝ προχωράει σε παραπέρα παραχωρήσεις προς τους ΛΑΤΙΝΟΥΣ!......
ΈΤΣΙ ΤΟ Βυζαντινό κράτος ΑΝΑΘΕΤΕΙ και τη ΝΑΥΤΙΚΗ ΚΑΛΥΨΗ της αυτοκρατορίας στους Βενετσάνους.
Οι Βενετσάνοι φέρονται πιά ως κυρίαρχοι, ΑΦΑΙΡΩΝΤΑΣ οικονομικές δυνατότητες όχι μόνο από το βυζαντινό ΚΡΑΤΟΣ, αλλά και από τους εμπορευόμενους , που είναι Έλληνες.
Αυτή ήταν ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ η αρχή της κατάρρευσης της ελληνικής αυτοκρατορίας. Στην πραγματικότητα η σύγκρουση ΛΑΤΙΝΩΝ και ΕΛΛΗΝΩΝ αρχίζει πολύ πριν από το (1204), χρονιά που οι Βενετσάνοι, χρησιμοποιώντας τους ηγέτες της Δ’ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑΣ κατέλυσαν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Σ’ αυτή τη σύγκρουση αντιπαρατίθενται ΕΛΛΗΝΕΣ και ΛΑΤΙΝΟΙ, *****ΕΛΛΗΝΕΣ όμως χωρίς την ΣΥΝΔΡΟΜΗ του επίσημου κράτους του Βυζαντίου!........Το 1204, ηγέτες της Δ’ Σταυροφορίας, με υποκίνηση του δόγη της Βενετίας Δάνδολου, καταλαμβάνουν την Κωνσταντινούπολη και καταλύουν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Τα εδάφη της διαμοιράζονται μεταξύ των ηγετών των ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΩΝ!......
Η Βενετία παίρνει εδάφη που θα της εξασφαλίζουν την κίνηση του εμπορίου. Οι Βενετοί άρπαξαν τους τεχνίτες των εργαστηρίων της Κωνσταντινούπολης, μαζί με τα εργαλεία τους και τους μετέφεραν στη Βενετία.
Έτσι η Βενετία θα γίνει, για τα μετέπειτα χρόνια ότι ήταν η Κωνσταντινούπολη πρίν. Το ίδιο φέρθηκαν και αναλόγως κέρδισαν οι Γενοβέζοι και οι άλλες εμπορικές πόλεις της Ιταλίας. Το κέντρο του εμπορίου με την Άπω Ανατολή ουσιαστικά μεταφέρθηκε στην ΙΤΑΛΙΑ, μετατρέποντας την Κωνσταντινούπολη σε απλό διαμετακομιστικό σταθμό!....
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟ ΑΝΤΙΓΡΑΨΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Νίκου Χειλαδάκη
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
Από το μύθο στο μικροτσίπ!.....
Συνεχίζεται για να δούμε τι μας διδάσκει η Ιστορία!.....
Α' ΜΕΡΟΣ
ΔΙΑΓΓΕΛΕΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου