Η μέτρηση του χρόνου και η αλλαγή του έτους στην αρχαία Ελλάδα

 

 

Πότε οι Έλληνες άρχισαν να χρησιμοποιούν ένα έτος χωρισμένο σε δώδεκα μήνες, δεν είναι γνωστό. Πιθανόν τούτο να έγινε το αργότερο στον 8ο αι. π.Χ., αφού μνεία της ύπαρξής του εντοπίζεται στον Ησίοδο.

Πρέπει επίσης να αναφερθεί ότι η σχέση ανάμεσα στο ημερολογιακό έτος και στις διάφορες γιορτές ήταν για τους Έλληνες στενή, όπως αποδεικνύεται από το ότι τα ονόματα των περισσοτέρων μηνών τους προέρχονταν από ονομασίες γιορτών που τελούνταν κατά τους μήνες αυτούς. Οι γιορτές αυτές σπάνια σχετίζονται με επεισόδια από τη ζωή των ίδιων των θεών και συνήθως έχουν να κάνουν με τις αγροτικές ασχολίες που ελάμβαναν χώρα κατά το αντίστοιχο χρονικό διάστημα και με τις οποίες ο άνθρωπος εξασφάλιζε τη σοδειά του συνεπώς και την ύπαρξη και διαιώνισή του.

Πρώτοι λοιπόν (στην Ευρώπη) οι αρχαίοι Έλληνες χώρισαν το έτος σε 12 συνοδικούς (σεληνιακούς) μήνες και, επειδή γνώριζαν, πως ο κάθε συνοδικός μήνας δεν είχε ακέραιο πλήθος ημερών (29 ½ μέρες περίπου), έδιναν στους μήνες διάρκεια 30 ημερών (τέλειοι ή, πλήρεις μήνες) και 29 ημερών (κοίλοι μήνες) εναλλάξ. Προσπαθούσαν έτσι η πρώτη ημέρα κάθε μήνα να συμπίπτει κατά το δυνατόν με την Νέα Σελήνη.

Μήνες του αρχαίου Ελληνικού έτους (της αρχαίας Αθήνας) και περίπου το Χρονικό διάστημα τους (από-έως) είναι: 
1 Εκατομβαιών 15 Ιουλίου-15 Αυγούστου 
2 Μεταγειτνιών 15 Αυγούστου-15 Σεπτεμβρίου 
3 Βοηδρομιών 15 Σεπτέμβριου-15 Οκτωβρίου 
4 Πυανεψιών 15 Οκτωβρίου-15 Νοεμβρίου 
5 Μαιμακτηριών 15 Νοεμβρίου-15 Δεκεμβρίου 
6α Ποσειδεών Α’ 15 Δεκεμβρίου-15 Ιανουαρίου 
6β Ποσειδεών Β’ (ή δεύτερος ή ύστερος) εμβόλιμος μήνας 
7 Γαμηλιών 15 Ιανουαρίου-15 Φεβρουαρίου 
8 Ανθεστηριών 15 Φεβρουαρίου-15 Μαρτίου 
9 Ελαφηβολιών 15 Μαρτίου-15 Απριλίου 
10 Μουνυχιών 15 Απριλίου-15 Μαΐου 
11 Θαργηλιών 15 Μαΐου-15 Ιουνίου 
12 Σκιροφοριών 15 Ιουνίου-15 Ιουλίου

Στην αρχαία Ελλάδα όπως είδαμε πιο πάνω, το έτος το αποτελούσαν δώδεκα σεληνιακοί μήνες, οι οποίοι είχαν συνήθως 29 και 30 ημέρες εναλλάξ (πρόκειται για τους «κοίλους» και «πλήρεις» μήνες, αντίστοιχα). Τα όρια κάθε μήνα τα σηματοδοτούσε η εμφάνιση δύο νέων φεγγαριών, επομένως η διάρκειά του ήταν περίπου 29 ½ ημέρες. (Συνολικά, γνωρίζουμε πάνω από 130 τοπικά ονόματα μηνών και επιπλέον τις διαλεκτικές παραλλαγές τους, που συνήθως αποτελούσαν παράγωγα των ονομάτων των εορτών ή των θεϊκών επιθέτων και αντιστοιχούσαν σε ξεχωριστές πόλεις. Oι εμβόλιμοι μήνες έπαιρναν συνήθως ένα από τα υπόλοιπα ονόματα με την πρόσθετη ένδειξη- «δεύτερος», «ύστερος» ή, όπως συμβαίνει στη Θεσσαλία, με την ένδειξη «εμβόλιμος».)

Ο πρώτος μήνας κάθε έτους συνέπιπτε με το θερινό (π.χ. Aθήνα) ή το χειμερινό ηλιοστάσιο (π.χ. Δήλος), και με την εαρινή (π.χ. Δελφοί) ή τη φθινοπωρινή ισημερία (π.χ. Άργος). 

Ωστόσο η καθιέρωση ενός έτους 354 ημερών δημιουργούσε πρόβλημα και, αν δεν λαμβάνονταν μέτρα, συνεχώς θα διογκωνόταν, αφού ένα ηλιακό έτος έχει 365 ημέρες. Για να εκμηδενίσουν τη διαφορά αυτή πρόσθεταν κατά διαστήματα, συνήθως ανά διετία, έναν εμβόλιμο μήνα διάρκειας περίπου 22-23 ημερών.

Παράλληλα με το σεληνιακό μήνα, που χαρακτηρίζεται από τα επιγραφικά κείμενα ως «μήν κατά θεόν (ΗΛΙΟ)» ή «μήν κατά Σελήνην», η οργάνωση του ετήσιου χρόνου γινόταν επίσης με βάση τη θητεία των πολιτικών αρχόντων (π.χ. αττική οργάνωση και διαίρεση του ετήσιου χρόνου σε πρυτανείες) και σε αυτή την περίπτωση ο μήνας ονομάζονταν «μήν κατ΄ άρχονταν». 

Tα διαφορετικά δε αυτά συστήματα ονομασίας και οργάνωσης του ετήσιου χρόνου λειτουργούσαν παράλληλα στην καθημερινή πραγματικότητα κάθε πόλης, όπως παράλληλα λειτουργούσε και η θρησκευτική με την πολιτική της έκφραση.

Το ότι σε αρκετά μέρη του αρχαίου ελληνικού κόσμου τα ονόματα των μηνών δεν σχετίζονται με τις γιορτές των σημαντικότερων θεών τους αλλά συνήθως με αυτές του Απόλλωνα σημαίνει ότι στην καθιέρωσή τους πρέπει να έχει συμβάλει αποφασιστικά ένα ιερό του θεού αυτού με πανελλήνια αποδοχή, όπως αποδεδειγμένα ήταν αυτό στους Δελφούς και γύρω στον έβδομο π. Χ. αιώνα.

Θα πρέπει βέβαια να τονισθεί ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν φαίνεται να εόρταζαν την Πρωτοχρονιά με ιδιαίτερες γιορτές. Γι’ εκείνους μεγαλύτερη σημασία είχε η αρχή κάθε μήνα που ήταν συνδεδεμένος με τις όποιες ασχολίες τους.

Στην Αθήνα, ωστόσο, μια επιγραφική μαρτυρία μάς πληροφορεί για μια θρησκευτική τελετή που γινόταν την τελευταία ημέρα του απερχομένου έτους κι αφορούσε όμως περιορισμένο αριθμό ατόμων. Επρόκειτο για μια θυσία των απερχόμενων αξιωματούχων στον Δία Σωτήρα και την Αθηνά Σωτείρα όπου κι απέβλεπε στην εξασφάλιση της εύνοιας των θεών αυτών για τη νέα χρονιά.

Στα ρωμαϊκά χρόνια και κάτω από την επίδραση της ίδιας της Ρώμης άρχισε ο εορτασμός της Πρωτοχρονιάς, ο οποίος επεκτάθηκε σε όλη την επικράτεια της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, επομένως και στον ελληνικό χώρο.

Ήταν ο Ιούλιος Καίσαρας που το 46 π.Χ. καθιέρωσε την 1η Ιανουαρίου ως αρχή του έτους, κάτι που έκτοτε γνώρισε ευρεία διάδοση στη Δύση. Στον Ιούλιο Καίσαρα και στις γνώσεις τού περίφημου Έλληνα αστρονόμου από την Αλεξάνδρεια Σωσιγένη, τη συνδρομή του οποίου είχε ζητήσει, οφείλουμε και την προσαρμογή του έτους στη διάρκεια της περιστροφής της Γης γύρω από τον Ήλιο. Η σειρά των μηνών που ισχύουν σήμερα, η διάρκεια και οι ονομασίες τους οφείλονται εν πολλοίς στη διορατικότητα του ρωμαίου στρατηλάτη και πολιτικού τούτου.

 

 

THATAKOUTE

Ο "ΠΡΟΦΗΤΗΣ" ΗΛΙΑΣ

 

ΤΟΥ ΜΕΓΙΣΤΟΥ "ΠΡΟΦΗΤΟΥ" ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΕΛΙΓΙΑΧΟΥ,

ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΗΛΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ, ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΛΕΝΕ ΜΕΤΑΦΡΑΣΜΕΝΟ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, ΛΟΙΠΟΝ ΣΗΜΕΡΑ!......

 

Ο Νιτσε ειχε πει, «μερικές φορές οι άνθρωποι δε θέλουν να ακούσουν την αλήθεια, γιατί δε θέλουν να καταστρέψουν τις ψευδαισθήσεις τους», εγω λεω, οχι μερικες φορες αλλα δυστυχως τις περισσοτερες φορες.

 

Και παρα του οτι πιστευω αυτο, θα αναφερθουμε σημερα σε ενα προσωπο που ειναι επικαιρο, και λογω της ημερας, αλλα και λογω των γεγονοτων των ημερων μας, για να ξερουμε και ποιος ηταν και τι εκανε..

 

Ας δουμε λιγα πραγματα γι, αυτον τον "εκλεκτο του Θεου", για ξερουμε τι μας διδασκει με τον δικο του αγιο βιο, "που τον ανεδειξε στον Μεγιστο των προφητων του αληθινου θεου", οπως μας λενε οι Εβραιοχριστιανοι, αλλα και συμφωνα με αυτα που μας λεει η "Αγια γραφη", για να τα εφαρμοσουμε και εμεις στη ζωη μας, αφου ειναι η "θεϊκη βουλησηκαι εντολες".

 

Η "παλαια Διαθηκη", ειναι ενα συνολο βιβλιων, που ειναι η συμφωνια του Γιαχβε του θεου των Εβραιων με τον λαο του Ισραηλ και την συνολικη συνδιαλαγη του με αυτον τον λαο, γι, αυτο και αυτα τα βιβλια για τους Εβραιους ειναι ιερα και η βαση της πιστης των.

 

Αλλα επισης ειναι και μεγαλο μερος της διδασκαλιας και της πιστης ολων των χριστιανων, αλλα και μουσουλμανων.

 

Ετσι ο Εβραιος προφητης Ελιγιαχου, που μεταφράστηκε το ονομα του στα Ελληνικα σαν Ηλιας, που εζησε περι τον 9ο αιωνα π.χ. εγινε και ειναι και προφητης. ολων των χριστιανων και των μουσουλμανων.

 

Τι εκανε ομως αυτος ο προφητης για να ειναι και σημερα, ο μεγιστος και ο ποιο αγαπητος των προφητων στους Εβραιους, αλλα και στους Ελληνες χριστιανους, που γέμισαν καθε βουνοκορφη με εκκλησίες για χαρη του, καταστρεφοντας οπου υπηρχαν, ναους του Φοιβου- Απολλωνος, του θεου του φωτος, η αλλους ναους των προγονων μας ?...",

 

(Μεχρι και την εικονα του Φοιβου- Απολλωνα με το αρμα του Ηλιου αντεγραψαν οι Εβραιοχριστιανοι, για να τον κανουν πιο οικειο σαν εικονα στους Ελληνες)

 

Ειναι απλο! Ειναι ο ανθρωπος που, αναμεσα στα αλλα εγκληματα του, εσφαξε με τα ιδια του τα χερια, 850 ανθρωπους γιατι απλα πιστευαν σε αλλη θρησκεια και τους πεταξε σ,ενα ρεμα!...

Ας το δουμε αυτο το ζητημα, οπως μας το περιγραφει η ιδια η "αγια γραφη"

 

Οπως μας περιγραφεται στα βιβλια της "Αγιας γραφης", Βασιλειων Γ και Δ, μετα τον θανατο του Σολομωντα, το βασιλειο του Ισραηλ χωριστηκε και σε δυο ξεχωριστα βασιλεια.

 

Στην περιοχη, λογω των συνεχων εμφυλιων πολεμων, υπαρχει δυστυχια και πολλα δεινα για τον λαο. Τα οποια βεβαιως ερμεινευονται σαν αποτελεσμα της οργης του θεου, λογω της απομακρυνσης απο την πιστη προς τον Γιαχβε, μιας και οι ισραηλιτες, ειχαν αρχισει να λατρευουν και αλλους θεους, και μαλιστα, επειδει οι ιερεις και εκπροσωποι της ιουδαικης θρησκειας, προτρεπαν τον λαο να μην υπακουει στους απιστους βασιλεις, ηταν και υπο διωγμο .

 

Ετσι ο Ηλιας, που ηθελε να επαναφερει τα πραγματα στην προτερα κατασταση, οπου οι ιερεις εκοβαν και εραβαν, και οι παντες τους υπακουαν τυφλα, και μπροστα τους εσκυβαν το κεφαλι ακομα και οι αρχοντες, παρουσιαστηκε στους Βασιλεις και τους ειπε οτι "για ολα τα δεινα που υποφερει ο λαος, φταιει το γεγονος της απομακρυνσης απο τον αληθινο θεο τους, που τοσο στο παρελθον τους ειχε βοηθησει, και αν επιστρεψουν παλι στην λατρεια του Γιαχβε, αυτος θα.. ξεθυμωσει και θα τους συγχωρεσει!." και για να τους αποδειξει οτι αυτα ειναι αληθεια, και οτι μονο ο Γιαχβε ειναι ο αληθινος θεος, τους προτεινε να κανουν κατι, ενα πειραμα, που θα φανει ποιος ειναι ο αληθινος θεος.

Αλλα ας τα δουμε ολα αυτα, μεσα απο το ιδιο το κειμενο της "Αγιας γραφης" .

 

Βρισκομαστε στο σημειο, οπου ο Αβδιου, ενας αξιωματουχος του βασιλια Αχααβ, που ηταν πιστος στον Μωσαικο νομο και στον Γιαχβε, και μαλιστα ειχε σωσει, οπως μας λεει το κειμενο και πολλους ιερεις, που ο Αχααβ κυνηγουσε, συναντα τον Ηλια.

 

Βαζω το κειμενο, απο την επισημη μεταφραση. Το κειμενο ειναι λιγο μεγαλο, αλλα αξιζει να το διαβασετε, και το εβαλα ολο, για να εχετε ολοκληρη την εικονα τι εγινε. Στο κατω- κατω, κειμενο της "Αγιας γραφης" ειναι και κανονικα επρεπε να τα ξερετε ολα αυτα!

ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ, ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ', 18,7 - 18,40.

 

" Ενώ ο Αβδιού επροχωρούσε μόνος του στον δρόμον, ήλθε προς συνάντησίν του ο προφήτης Ηλίας. Ο Αβδιού έσπευσε και προσεκύνησεν αυτόν μέχρις εδάφους και του είπεν· “αλήθεια, συ είσαι ο ίδιος ο προφήτης Ηλίας, κύριέ μου;”

 

Ο Ηλίας του απήντησεν· “εγώ είμαι. Πηγαινε και είπε στον κύριόν σου· Ιδού, ήλθεν ο Ηλιού”.

Ο Αβδιού απήντησεν· “εις τι σου έπταισα, ποίαν αμαρτίαν διέπραξα και παραδίδεις εμέ τον δούλον σου εις τας χείρας του Αχαάβ, δια να με θανατώση;

 

Σε διαβεβαιώ ενώπιον Κυρίου του Θεού σου, ότι δεν υπάρχει έθνος η βασίλειον, όπου ο κύριός μου ο Αχαάβ δεν απέστειλε, δια να σε αναζητήση. Και αν εκείνοι του απαντούσαν· Δεν υπάρχει εδώ ο Ηλιού, αυτός παρέδιδεν στο πυρ την βασιλείαν και τας χώρας αυτής, διότι δεν σε ανεκάλυπτε.

 

Και τώρα συ μου λέγεις, πήγαινε και ανάγγειλε στον κύριόν σου, ότι ο Ηλίας είναι εδώ παρών;

Εάν όμως συμβή, ώστε καθ' ον χρόνον εγώ θα φύγω από σέ, δια να μεταβώ στον Αχαάβ και σε αφαρπάση Πνεύμα Κυρίου και σε μεταφέρη εις άλλην χώραν, την οποίαν δεν γνωρίζω, εγώ δε θα παρουσιασθώ, δια να αναγγείλω στον Αχαάβ ότι είσαι εδώ και εκείνος δεν θα σε εύρη, τότε επάνω στον θυμόν του θα με θανατώση. Εγώ δε ο δούλος σου φοβούμαι τον Κυριον ανέκαθεν, από την νεαράν μου ηλικίαν.

 

Ασφαλώς δε θα έχουν γνωστοποιηθή εις σε τον κύριόν μου, όσα εγώ έκαμα δια τους προφήτας του Κυρίου, όταν η Ιεζάβελ τους εθανάτωνε. Εκρυψα από τους προφήτας του Κυρίου εκατόν άνδρας, ανά πεντήκοντα, εις δύο σπήλαια και τους έθρεψα με ψωμί και νερό.

 

Και συ τώρα μου λέγεις πήγαινε και ειπέ στον κύριόν σου, ότι ο Ηλίας είναι παρών; Εκείνος ασφαλώς θα με θανατώση”.

 

Ο Ηλίας απήντησεν· “ορκίζομαι στον Κυριον των δυνάμεων, ενώπιον του οποίου παρίσταμαι ως δούλος, ότι σήμερον οπωσδήποτε θα παρουσιασθώ στον Αχαάβ, τον κύριόν σου”.

 

Ο Αβδιού, κατόπιν της εντολής αυτής του Ηλιού, επορεύθη εις συνάντησιν του Αχαάβ και ανήγγειλεν εις αυτόν την εμφάνισιν του Ηλιού. Ο Αχαάβ έτρεξε, δια να συναντήση τον Ηλιού.

Οταν δε είδε τον προφήτην Ηλίαν του είπεν· “αλήθεια, συ δεν είσαι εκείνος ο οποίος διαστρέφον τον ισραηλιτικόν λαόν;”

 

Ο Ηλιού του απήντησε· “δεν διαστρέφω τον ισραηλιτικόν λαόν εγώ, αλλά συ και η οικογένεια του πατρός σου, διότι σεις έχετε εγκαταλείψει Κυριον τον Θεόν σας και ηκολουθήσατε την λατρείαν των ειδώλων του Βααλ.

Και τώρα στείλε και συγκέντρωσε κοντά μου όλους τους εκπροσώπους του ισραηλιτικού λαού στο όρος Καρμηλον, όπως επίσης και τους τετρακοσίους πεντήκοντα ιερείς της αισχύνης και τους τετρακοσίους άλλους ιερείς των δασών της Αστάρτης, οι οποίοι τρώγουν εις την τράπεζαν της Ιεζάβελ”.

 

Ο Αχαάβ απέστειλε πράγματι ανθρώπους εις όλον τον ισραηλιτικόν λαόν και συνεκέντρωσεν όλους τους ψευδείς προφήτας στο Καρμήλιον όρος.

 

Ο προφήτης Ηλίας επλησίασεν όλους τους συγκεντρωθέντας εκεί και είπε προς αυτούς· “έως πότε εσείς θα χωλαίνετε και από τα δύο πόδια και θα κλίνετε πότε εδώ και πότε εκεί; Εάν ο Κυριος και Θεός των πατέρων μας είναι αληθινός, ακολουθήσατε αυτόν. Εάν όμως ο Βααλ είναι ο πραγματικός θεός, λατρεύσατε αυτόν”. Ο λαός δεν απήντησε τίποτε εις αυτά.

 

Ο δε Ηλιού είπε τότε προς τον λαόν· “εγώ έχω απομείνει εδώ εντελώς μόνος προφήτης του Κυρίου. Ενώ οι μεν προφήται του Βααλ είναι τετρακόσιοι και πεντήκοντα, οι δε προφήται του άλσους της Αστάρτης είναι τετρακόσιοι

Ας μας δώσουν δύο βόϊδια και ας εκλέξουν αυτοί ένα βόϊδι, ας το κόψουν εις τεμάχια και ας το επιθέσουν επάνω εις τα ξύλα. Φωτιά όμως να μη ανάψουν. Το ίδιο θα κάμω και εγώ στο βόϊδι το άλλο και δεν θα ανάψω φωτιά επί του θυσιαστηρίου.

 

Σεις, οι ιερείς των ειδώλων, θα φωνάζετε και θα παρακαλήτε τον θεόν σας και εγώ επίσης θα επικαλεσθώ το όνομα Κυρίου του Θεού μου. Εκείνος ο Θεός θα είναι αληθινός και πραγματικός, ο οποίος θα ακούση την προσευχήν και θα στείλη πυρ επάνω στο θυσιαστήριον”. Ολοι οι παριστάμενοι αντιπρόσωποι του λαού, απεκρίθησαν και είπαν· “καλός είναι αυτός ο λόγος, τον οποίον μας είπες ας γίνη έτσι”.

 

Τοτε ο Ηλίας είπεν στους προφήτας της αισχύνης· “διαλέξετε σεις δια τον εαυτόν σας τον ένα μόσχον και ετοιμάσατό τον σεις πρώτοι, διότι είσθε πολλοί και επικαλεσθήτε το όνομα του θεού σας. Φωτιά όμως να μη θέσετε επάνω στο θυσιαστήριον”.

Εκείνοι επήραν τον μόσχον, ητοίμασαν αυτόν και επεκαλούντο το όνομα του Βααλ από την πρωίαν έως την μεσημβρίαν και έλεγαν· “ω Βααλ, επάκουσέ μας. Ακουσε την προσευχήν μας, Βααλ” ! Αλλά ο θεός των ούτε τους ήκουσεν ούτε και τους απήντησεν. Εκείνοι δε έτρεχαν γύρω από το θυσιαστήριον, το οποίον κατεσκεύασαν, παρακαλούντες συνεχώς τον Βααλ.

Εφθασεν η μεσημβρία, ο δε προφήτης Ηλίας ο Θεσβίτης, ειρωνευόμενος αυτούς, τους είπε· “παρακαλέσατε αυτόν με ακόμη μεγαλυτέραν φωνήν, διότι είναι θεός ! Ισως φλυαρεί κάπου, πιθανόν να ευρίσκεται προς σωματικήν του ανάγκην, δεν αποκλείεται και να κοιμά ται. Φωνάξτε, δια να εξυπνήση” !

 

Εκείνοι εκαλούσαν τον θεόν των με ακόμη μεγαλυτέραν φωνήν και, κατά την ειδωλολατρικήν των συνήθειαν, κατέκοπτον τον εαυτόν των με μαχαίρας και με αγκαθεράς λόγχας, μέχρις ότου έρρεεν επάνω εις τα σώματά των το αίμα.

Επεκαλούντο τον θεόν και προσηύχοντο, μέχρις ότου ήλθε το δειλινόν, η ώρα δηλαδή κατά την οποίαν προσεφέρετο η απογευματινή θυσία προς τον θεόν. Αλλά καμμία απάντησις δεν εδίδετο εις αυτούς. Ωμίλησε τότε ο Ηλιού ο Θεσβίτης προς τους προφήτας των βδελυρών θεών λέγων· “απομακρυνθήτε από αυτού τώρα και εγώ θα ετοιμάσω τον μόσχον δια το ολοκαύτωμά μου”. Εκείνοι απεμακρύνθησαν ολίγον και απεχώρησαν από εκεί.

Είπε τότε ο Ηλιού προς τον λαόν· “πλησιάσατε εδώ κοντά μου”. Και όλος ο λαός επλησίασε προς αυτόν.

Επήρεν ο Ηλιού δώδεκα λίθους, κατά τον αριθμόν των φυλών του Ισραήλ, όπως είχεν ομιλήσει ο Κυριος τότε προς τον Ιακώβ λέγων· “Ισραήλ θα είναι πλέον το όνομά σου”.

Και έκτισε με τους λίθους αυτούς θυσιαστήριον επ' ονόματι του Κυρίου. Ξαναέκτισε δηλαδή και ανεκαίνισεν εκεί προηγούμενον θυσιαστήριον, το οποίον είχε καταστροφή. Εκαμεν επίσης γύρω από το θυσιαστήριον τούτο μεγάλο αυλάκι, που εχωρούσε δύο μετρητάς νερού (25 περίπου κιλά).

Εστοίβασε τα σχισμένα ξύλα επάνω στο θυσιαστήριον αυτό, που είχε κάμει, ετεμάχισε το ολοκαύτωμα και έθεσε τα τεμάχια του ζώου επάνω εις τα ξύλα, που είχε στοιβάσει στο θυσιαστήριον, και είπε· “φέρετέ μου τέσσαρας υδρίας νερό και χύσατέ το επάνω στο ολοκαύτωμα και εις τα ξύλα”. Εκείνοι δε έκαμαν, όπως τους είπεν.

 

Ο Ηλίας είπε· “κάμετε το ίδιο δια δευτέραν φοράν”. Και δια δευτέραν φοράν έρριψαν νερό. Είπε πάλιν· “δια τρίτην φοράν το ίδιο”. Και εκείνοι έχυσαν νερό δια τρίτην φοράν.

Το νερό, που εχύθη, έτρεχεν ολόγυρα από το θυσιαστήριον και εγέμισε το αύυάκι νερό.

Ο Ηλίας προσευχήθη με μεγάλην κραυγήν στον ουρανόν και είπε· “Κυριε, ο Θεός του Αβραάμ και του Ισαάκ και του Ισραήλ, άκουσε την προσευχήν μου. Κυριε, άκουσε σήμερον την προσευχήν μου και στείλε πυρ επάνω στο θυσιαστήριον αυτό, δια να γνωρίση όλος αυτός ο ισραηλιτικός λαός, ότι συ είσαι ο Κυριος και ο Θεός του Ισραήλ, εγώ σε είμαι δούλος σου και προς δόξαν του αγίου Ονόματός σου και κατόπιν ιδικής σου εντολής έκαμα αυτά τα έργα.

Επάκουσόν μου, Κυριε, επάκουσόν μου αποστέλλων πυρ και ας μάθη όλος ο λαός αυτός, ότι συ είσαι ο αληθινός Κυριος και Θεός και συ μετέστρεψες την καρδίαν του λαού αυτού, ώστε να σε ακολουθή”.

Επεσε δε τότε πυρ από τον ουρανόν παρά Κυρίου, το οποίον κατέφαγε τα τεμάχια του προς ολοκαύτωσιν ζώου, τα ξύλα και το ύδωρ, που ευρίσκετο εις την αύλακα. Ακόμη δε κατέφαγε και τους λίθους, έγλειψε δε και αυτό το χώμα.

Ολος ο λαός, όταν είδε το καταπληκτικόν θαύμα, έπεσεν στο έδαφος, προσεκύνησαν τον Θεόν και είπαν· “ο Κυριος και ο Θεός μας, αυτός είναι ο πραγματικός Θεός”

Είπε δε τότε ο Ηλιού προς τον λαόν· “συλλάβετε τους ιερείς του Βααλ. Κανείς από αυτούς δεν πρέπει να διασωθή”.

Οι άνδρες συνέλαβαν τους ιερείς, ο δε Ηλίας τους κατεβίβασεν στον χείμαρρον Κισσών, όπου και τους κατέσφαξεν."

!!!..............................

 

 

 

Αυτος ειναι λοιπον ο μεγαλος "προφητης" και δασκαλος των σημερινων Εβραιων, χριστιανων και μουσουλμανων, οι οποιοι οπως βλεπουμε, ειναι αξιοι συνεχιστες του θεοπνευστου εργου του!

Τωρα, δυο λογια για το κολπο που εφαρμοσε, για να τρομοκρατησει τον λαουτζικο και να τον κανει συνενοχο του στο εγκλημα που στη συνεχεια διεπραξε.

Οπως ειναι γνωστο, ο φώσφορος δεν απαντάτε σε φυσικη μορφη στη φυση παρα μονο σε διαλυμα. Και αυτο γιατι οταν ερθει σε επαφη με το οξυγονο της ατμοσφαιρας, αυτοαναφλεγετε!. τον φώσφορο τον περνουμε ευκολα απο τα οστα των ζωων. με μια απλη διαδικασια με βρασιμο κτλ,

Ετσι μπορουμε να εχουμε ενα διαλυμα φωσφορου. Αυτο το ηξερε αυτος ο εγκληματιας, για αυτο και αφου περιμενε να παει μεσημερι για να ανεβει η θερμακρασια, εριξε πανω στα ξυλα το φωσφορικο διαλυμα. Οταν εξατμιστηκε απο την ζεστη του μεσημεριατικου ηλιου το νερο, ο φωσφορος αυτοαναφλεγει και τα ξυλα πηραν φωτια!...

Και οπου ειχε παει το διαλυμα βγηκε φωτια. Και το αυλακι μας λεει πηρε φωτια, εκει που ειχε τρεξει το νερο. και γι, αυτο ειχε κανει γυρο- γυρο το αυλακι, μην τυχον και του φυγει το διαλυμα και δεν πετυχει το κολπο!

Αυτο το "κολπο" με το διαλυμα του Φωσφορου που αυτοανεφλεγεται, το βλεπουμε να το κανει πολλες φορες για να εντυπωσιασει τους ημιαγριους νομαδες εκεινη την εποχη Εβραιους.

 

ΑΥΤΑ ΤΑ ΟΛΙΓΑ!, ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΙΣΤΟ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΩΝ, ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ, ΟΠΩΣ ΤΑ ΕΙΔΑΤΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ “ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ”, ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΣΤΑΖΕΙ ΑΙΜΑ, ΜΙΣΟΣ ΚΑΙ ΑΠΑΤΕΣ, ΣΧΕΔΟΝ, ΣΕ ΟΠΟΙΑ ΣΕΛΙΔΑ ΑΝ ΤΟ ΑΝΟΙΞΕΤΕ!

ΟΣΟΙ ΤΟΝ ΠΡΟΣΚΥΝΑΤΕ,

ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ, ΟΠΩΣ ΚΑΝΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΟΛΟΙ ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΥΟΜΕΝΟΙ, ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΤΟΥ ΓΙΑΧΒΕ, ΟΙ ΤΑΛΙΜΠΑΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ( στο κορανι αναφερετε ο Ηλιας 6:85· 37:123-132 )Ι ΦΑΝΑΤΙΚΟΙ ΜΟΥΣΟΥΛΑΜΑΝΟΙ, ΟΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ, ΠΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗ ΤΟΥΣ, ΣΥΝΝΕΝΟΥΝ Σ, ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ.

 

Konstantinos Spilos Spiliotis

 

 

 

Ο προφήτη Ηλίας (Ηλί-Γιαχ=Θεός μου είναι ο Γιαχβέ) καταπάτησε όλες τις βουνοκορφές της Ελλάδος

Κοιτάξτε γύρω σας όλα σχεδόν τα ελληνικά βουνά. Από τους δασωμένους λόφους και τα υψώματα, οι μνήμες και τα τοπωνυμία ξεριζώθηκαν απ’ την τρισένδοξη αρχαιοελληνική γη και παραδόθηκαν στην πυρά της θρησκευτικής λήθης. Με εύκολους αναβαπτισμούς, χιλιάδες ελληνικά τοπωνύμια φορτωμένα ιστορία, αντικατεστάθησαν από ονομασίες και συμβάντα της νέας απαλλοτριωτικής Συριο-σωτηρίας! Τα αρχαία τοπωνύμια της χώρας στην συντριπτική τους πλειοψηφία “κάηκαν”! Όλα σχεδόν τα ελληνικά υψώματα, φιμωμένα παραδόθηκα σαν δώρο υποτελείας σ’ έναν ξενόφερτο άγιο… στον άγνωστο μέχρι τότε σε όλους τους Έλληνες άγιο, τον Χαλδαιο-εβραίο Ηλία!

Γιατί πρέπει και μάλιστα με ενθουσιασμό να δεχθούμε, πάνω σε όλες τις μικρές και μεγάλες βουνοκορφές της ιστορικότατης αυτής χώρας, να δεσπόζει το όνομα ενός ήρωα της αρχαιο-ισραηλιτικής ιστορίας; Έστω κι αν αυτός είναι ο προφήτη Ηλί-Γιαχ, ή όπως είναι γνωστός με το εξελληνισμένο του όνομα Ηλίας;!
Ναι αγαπητοί μου, κάθε ένα απ’ τα εκατοντάδες χιλιάδες ολόλευκα, ξωκλήσια του εξελληνισμένου πια Αϊ Λιά… δεν είναι παρά ένας ύμνος υποτέλειας στην μνήμη ενός άγνωστου ήρωα της αρχαιο-Εβραικής ιστορίας! Του Ελίγια ή Ελι-Γιάχ, (Elijah) όνομα που σημαίνει: «θεός μου ο Γιάχ (Ελ=θεός + Γιαχ=Γιαχβέ ή όπως ακριβώς είναι στα Εβραϊκά: Eliyahu (Ελι-γιαχού)!

Ρωτήσαμε δεκάδες Έλληνες και οι περισσότεροι επέμειναν ότι: «ο Ηλίας… είναι οπωσδήποτε ένας Έλληνας άγιος», ή «είναι ότι απέμεινε απ’ τον αρχαίο θεό του φωτός Απόλλωνα» ή ότι: «το όνομα Ηλίας προέρχεται από τον ζωοδότης Ήλιο που βγαίνει πίσω απ’ τις κορυφές των βουνών»!
Ο μέσος Έλληνας λοιπόν όχι μόνο δεν ξέρει τι στο καλό ήταν ή έκανε αυτός ο Ηλί-γιαχ, αλλά συγχέει συχνά τον Ηλία με τον ζωοδότη Ήλιο! Βέβαια ακόμα κι αν δεχθούμε ότι ο Ηλίας αυτός, υπήρξε πράγματι μέγας και τρανός της ισραηλιτικής ιστορία, πως εξηγεί αυτό ότι του παραδώσαμε ολόκληρη την ορεινή Ελλάδα!

Δυστυχώς φαίνετε πως τιμούμε το όνομα αυτό, μόνο επειδή κάποιοι κρυπτο-ιουδαίοι, φορτωμένοι σκοπιμότητες το αποφάσισαν, και όχι επειδή μας ενθουσίασαν οι αξιότιμες πράξεις του!
Αν όμως τα ονόματα των παιδιών μας. Οι ετήσιες εορτές μας. Τα τοπωνυμία μας. Η παιδεια μας! Η άποψη μας για το παρελθόν, αλλά κι αυτές οι ελπίδες μας για το μέλλον, παραπέμπουν κατευθείαν σε ότι είπαν και έκαναν οι ήρωες ενός αλλού λαού, δεν είναι αυτό ανησυχητικό δείγμα προχωρημένης παρακμής, αλλοτρίωσης, και υποτέλειας;
Πιστεύετε λοιπόν, πως όταν ο Αβραάμ κατάστρωνε τα μεγαλεπήβολα σχέδια διάπυρου διαμελισμού και άλωσης των εθνών, εννοούσε οπωσδήποτε κάτι περισσότερο απ’ αυτό που είδη μας συμβαίνει;! Ή όταν ο Σερούχ, ο παππούς του Αβραάμ, είχε επιφέρει την προγονο-αντικατάσταση στην Ουρ της Χαλδαίας, και κατάφερε στο θρησκιο-εξουσιαστικό παιγνίδι του να λατρεύονται οι δικοί τους προπάτορες, είχε καταφέρει κάτι περισσότερο, απ’ αυτό που και σήμερα συμβαίνει σε μας;
Αν ο μέσος Έλληνας ρωτήσει την ιδια του τη μητέρα, «ποιους έχουμε εμείς οι Έλληνες προπάτορες;» θα του απαντισει με αρχαο-Εβραϊκά ονόματα απ’ την εβδομαδιαία εκκλησιαστική της παιδεία ή με σιωπή! Είναι αυτό φυσιολογικό; Δεν έχουν οι Έλληνες καλούς ή κακούς προπάτορες; Είναι φυσιολογικό οποίοι κι αν ήταν να τους αγνοούμε;

Γιατί κανένα ελληνόπουλο της σημερινής παιδείας δεν γνωρίζει: «Ότι (από) Δευκαλίωνος και Πύρας Έλλην, εκ’ του οποίου Ελλάς και Έλληνες» Ελλάνικος 1a,4,F.6a & Σχόλ. Απολλώνιο Ρόδιο 248.7

Αλήθεια, για πόσες χιλιετίες ακόμα είμαστε διατεθειμένοι να αφήσουμε τον κεντρικότερο κοινωνικό μας στύλο, την θρησκεία, έξω και μακριά από οποιωνδήποτε έλεγχο; Και οι καλύτεροι θεσμοί κάποτε παρακμάζουν. Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι κάτι τέτοιο, δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί στην θρησκεία; Τι είναι η θρησκεία το απόλυτα αδιάφθορο αγαθό; Ή μήπως χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει, οι θρησκείες είναι σχεδόν παγκοσμίως, το πλέον πυκνοκατοικημένο άντρο της διαφθοράς;
Είναι πραγματικά τραγικό, μια ολόκληρη χώρα να ακολουθεί χωρίς δεύτερη σκέψη, τις υποδείξεις των “σωτήρων” της, χωρίς καμμία φωνή διαφοροποίησης και έλεγχου… κι αυτή η χώρα να είναι η ιδια, που κάποτε φιλοξένησε τους μεγαλύτερους και τους πιο πεισματικούς και παραγωγικούς αμφισβητίες όλων των εποχών!
Η μισθωμένη υποταγή, εξαργυρώνει το αύριο και διαιωνίζει τις επιβουλές του χθες. Μόνο η αμφισβήτηση γεννά ελευθερία και ανοίγει χώρο για να γεννηθεί το καινούργιο. Η αμφισβήτηση δεν είναι αφηρημένο ρητορικό στολίδι, αλλά βαρύ εργαλείο διασφάλισης των κεκτημένων του πολιτισμού, και το καλύτερο μνημόσυνο στους ήρωες των στοχασμών. Οι σθεναρές μάλιστα αμφισβητήσεις, γενούν μαχητικότητα αλλά και απίστευτη οξύνοια.
Σκεφτείτε αλώστε πως ακόμα και οι καλύτεροι θεσμοί, αμέσως μετά την γέννηση και την εφαρμογή τους, σταδιακά φορτώνονται σκοπιμότητες και σταθερά διαφθείρονται από θεσμοκάπηλους. Οι σώφρονες ελέγχουν εγκαίρως κάθε επικίνδυνη θεσμική ρωγμή και διάβρωση, και γνωρίζουν ότι και οι καλύτεροι θεσμοί διολισθαίνουν σταθερά στην παρακμή! Τα πράγματα λοιπόν, μόνο πολύ χειρότερα μπορεί να είναι για θρησκευτικούς θεσμούς τέτοιους, που βαθιά στο παρελθόν φαίνεται πως γεννήθηκαν με τις χειρότερες κατασχετικές προφητικές σκοπιμότητες.
Ναι, συμφωνώ πως σε μια πρώτη επαφή με την αμφισβήτηση, όλα αυτά ακούγονται υπερβολές και φανταστικοί φόβοι…! Θα θέλαμε πράγματι να είναι έτσι!

Πότε όμως στ’ αλήθεια ελέγξαμε για τελευταία φορά εξαντλητικά και ασυμβίβαστα τα συνολικά δεδομένα της θρησκευτικής μας ιστορίας; Πότε σκεφτήκαμε σθεναρά προς την κατεύθυνση αυτή;. Τι είναι η θρησκεία, ακατάστρεπτο αγαθό; Ή μήπως το ιστορικότερο άντρο απάτης;
Οι απαντήσεις γίνονται εύκολα ορατές, αν δείτε την θρησκεία σαν παγκόσμιο διαχρονικό φαινόμενο. Κοιτάξτε γύρω σας εξεταστικά το απίστευτα πολύχρωμο θρησκευτικό τοπίο της γης. Σπάνια κάποιες από τις εκατοντάδες χιλιάδες λαοφιλείς θρησκείες, που ξεκίνησαν πράγματι με τις ευγενέστερες προθέσεις… θυμίζουν σήμερα κάτι απ’ το ευγενές καταστατικό της αρχικής σύστασής τους! Οι περισσότερες έχουν μεταβληθεί σε αναίσχυντες ιερατικές ελπιδεμπορικές εταιρίες!
Ποιος το περίμενε λοιπόν, στην ένδοξη αυτή γωνία της γης, να ξεκινήσουμε με ψυχωμένους μυθολογιμένους ήρωες, που αδίστακτα τα έβαζαν και με θεούς ακόμα. Να περάσουμε στους ασυμβίβαστους εξερευνητές της αληθείας φιλόσοφους. Να υποστούμε όλους τους πόνους γέννας του μοναδικού ελληνικού πολιτισμού. Να γεννήσουμε τις περισσότερες παγκοσμίως αποδεκτές αλήθειες και θεσμούς των πλέον ευνομούμενων κοινωνιών… και αντί να συμπληρώσουμε τον κύκλο των επιδόσεων μας, ανεβαίνοντας στο δοξασμένο βάθρο του φυσικού πολιτισμικού ηγέτη του κόσμου… Αντί από καθέδρας να εποπτεύουμε διαχρονικά την εφαρμογή των ιδεών, προωθώντας τις ιαματικές αρετές στους λαούς όλου του κόσμου, εξασφαλίζοντας τον παγκόσμιο σταδιακό εξανθρωπισμό, ανανεώνοντας και φροντίζονται μάλιστα διαχρονικά τους θεσμούς και τις ιδέες που εμείς οι ίδιοι γεννήσαμε… εμείς αυτοκα-ταργηθήκαμε, κατεδαφίσαμε και κάψαμε μάλιστα ενθουσιωδώς, ότι ανεπανάληπτο έφτιαξαν οι πρόγονοί μας, και γίναμε αναχωρητές και άγιοι!
Αντί να γίνουμε τουλάχιστον οι χαρισματικοί φροντιστές του κόσμου, εμείς γίναμε άγιοι! «Οι άγιοι Έλληνες»!!! Αν δεν ήταν τόσο τραγικό, θα έλεγα πως ακούγεται απίστευτα αστείο! Αντί να θεωριολογούμε όμως με ατέλειωτους αυτοικτιρμούς, ας πάρουμε καλύτερα μια ακόμα ξινόπικρη γεύση… άγιας υποτέλειας…

Απο το βιλίο του Μ. Καλλοπουλου “ΑΒΡΑΑΜ Ο ΜΑΓΟΣ”

greatlie.com

 

 

 

THATAKOUTE

Η σχέση των Αρχαίων Ελλήνων με τα ζώα

 

 

Από την αρχαιότητα τα ζώα κατέχουν σημαντικό ρόλο στη ζωή του ανθρώπου. Στην αρχαία Ελλάδα τα ζώα εμφανίζεται σε αγγειογραφίες, έργα φιλοσόφων, και ανασκαφικά ευρήματα. Η πρώτη αναφορά στο δεσμό μεταξύ ανθρώπου και ζώου δίδεται από τον Όμηρο στην Οδύσσεια αναφέρεται στην σχέση του Οδυσσέα με τον σκύλο του 'Αργο, ο οποίος τον περίμενε για 20 χρόνια να επιστρέψει από τον πόλεμο, και στην συνέχεια πέθανε στα χέρια του.

Αναφορές στα ζώα έχουμε και από άλλους συγγραφείς όπως είναι ο Ηρόδοτος, ο Ξενοφών,  ο Αριστοτέλης, αλλά και σε γλυπτές αναπαραστάσεις, όπως είναι ο Λέοντος των Μυκηνών,  οι Λέοντες της Δήλου, πράγμα που οδήγησε τους επιστήμονες στο συμπέρασμα ότι το  συγκεκριμένο είδος ευδοκιμούσε στην Ελλάδα.

Η πρώτη εξημέρωση ζώου από τον άνθρωπο  είναι εκείνη του σκύλου. Ο Θεός Απόλλων χάρισε στην αδελφή του Αρτέμη ένα σκύλο για να την συνοδεύει στο κυνήγι. Ένας άλλος μύθος αναφέρει ότι ο σκύλος προέκυψε από τον Κέρβερο.

Από τον κύων προέκυψε και η λέξη κυνηγός όπου αναφέρεται στον οδηγό του σκύλου και  κυνήγι δηλαδή το αποτέλεσμα της συνεργασίας τους. Επίσης από το σκύλο πήραν την ονομασία τους οι Κυνικοί φιλόσοφοι με κυριότερο εκπρόσωπο τον Διογένη τον Λαέρτιο. Αυτοί περιφέρονταν στο δρόμο χωρίς υποδήματα και έτρωγαν σαν σκύλοι. 

Επίσης ο Πυθαγόρας θεωρούσε ότι όλα τα έμψυχα  πλάσματα πρέπει να θεωρούνται ομοειδή, και απέτρεπε τους μαθητές του από την κατανάλωση κρέατος. Όταν είδε κάποιον να κακοποιεί ένα σκύλο του είπε: «Mην χτυπάς το ζώο είναι η ψυχή ενός φίλου μου, τον αναγνώρισα από το κλάμα του».  Άλλη μία φορά αγόρασε όλη την ψάρια από ένα ψαρά και την έριξε και πάλι στην θάλασσα, λέγοντας ότι έδωσε λύτρα για να απελευθερώσει τους δικούς του. 

Οι Δραματικοί και ο Αριστοφάνης εντάσσουν στις ιστορίες τους σκύλους, αλλά ακόμα και  ανθρώπους οι οποίοι μεταμορφώθηκαν σε σκύλους.

Οι αστρολόγοι της αρχαιότητας δεν παρέλειψαν να εντάξουν τον σκύλο στον ουρανό. Ο αστερισμός του μεγάλου Κυνός είναι ο λαμπρότερος και ο πλησιέστερος στην γη. 

 

Ο Αριστοτέλης κληροδότησε την αγάπη του για τα ζώα στο μαθητή του Αλέξανδρο. Όταν εκείνος ζούσε και μεγάλωνε στην Πέλλα, είχε μία αγαπημένη σκυλίτσα την οποία έπαιρνε παντού. Αργότερα στην Περσία κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του αντί αμοιβής απέκτησε έναν αρσενικό σκύλο τον Περίτα. Το άλογο του ο Βουκεφάλας του συνόδευσε για 20 χρόνια στην εκστρατείας του και όταν εκείνο πέθανε ο αφέντης του το θρήνησε. Τίμησε τα δύο αγαπημένα του ζώα δίδοντας τα ονόματά τους σε αντίστοιχες πόλεις της Ασίας.

Πολλά σκυλιά συνόδευσαν τους άρχοντες τους και στην τελευταία τους κατοικία. Μία περίπτωση είναι αυτή του Εύπολη, ο οποίος όταν άφησε την τελευταία του πνοή και τάφηκε στην Αίγινα, επάνω στο μνήμα του εξέπνευσε και ο πιστός του σκύλος. Η θέση ονομάστηκε Κυνός Σήμα. Ένα άλλο γεγονός ανακαλύφθηκε σε ανασκαφές στη νεκρόπολη της Ορθής Πέτρας στην Κρήτη στο σημείο που φιλοξενούνταν οστά αριστοκρατών πολεμιστών, σε αυτό το σημείο εντοπίστηκε ένα πιθάρι ανάμεσα τεφροδόχους και χάλκινες φιάλες,  όταν το πιθάρι ανοίχτηκε περιείχε έναν σκελετός σε συνεσταλμένη στάση, πιθανότατα άνηκε σε δεκαπεντάχρονο αγόρι. Όταν οι ανασκαφείς επιχείρησαν να διαμορφώσουν τον περιβάλλοντα χώρο αφαιρώντας τα χώματα, βρήκαν ακέραιο σκελετό σκύλου, ο οποίος εικάζεται ότι πέθανε από τη λύπη του για το θάνατο του αγοριού.

Επίσης η Ταφή των αλόγων φαίνεται να ήταν αρκετά διαδεδομένη  στην Αρχαία Ελλάδα από την εποχή των Μυκηναϊκών χρόνων με χαρακτηριστικό δείγμα το θολωτό τάφο στον Αρνό Μαραθώνα, στην είσοδο του οποίου ήταν θαμμένα δύο αντικριστά άλογα , πιθανότητα τα άλογα από το άρμα του εκλιπόντος ηγεμόνα.

Σκύλοι, άλογα, πίθηκοι, κουνέλια, χοίροι, πουλιά ήταν μερικά από τα οικόσιτα ζώα των αρχαίων Ελλήνων. Επίσης δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τον όφι, ο οποίος ήταν τυλιγμένος στη ράβδο του Ασκληπιού. 

Με κέρατα σύμβολα του ήλιου και της σελήνης, αποτύπωναν οι αρχαίοι Έλληνες τον Θεό Πάνα,  αλλά και την νεβρίδα (νεαρό ελάφι) στα πόδια του να αποδίδει τον αστερόεντα ουρανό.

Επίσης τα Tαυροκαθάψια ήταν ένα ιερό άθλημα αφιερωμένο στη μητέρα γη. Επ' ουδενί δεν στόχευε στην θανάτωση του ταύρου, για την ακρίβεια ήταν ένα περίπλοκο ακροβατικό αγώνισμα το οποίο συμμετείχαν αγόρια και κορίτσια ,εκτελώντας θεαματικά άλματα στην ράχη των ταύρων.

 

https://elhalflashbacks.blogspot.com

 

Η Αγάπη για τον σκύλο και τα ζώα στην αρχαία Ελλάδα!

Η φύση αποτέλεσε για του αρχαίους Έλληνες το πεδίο βάσης και εξέλιξης του ανθρώπου. Παρατήρησαν με ματιά και νου οξυδερκή...

ότι μέσα σε αυτήν ο άνθρωπος πάλεψε με τα στοιχεία της φύσης, έπαθε πολλά, έμαθε από τα λάθη του και τέλος φιλοσόφησε την ίδια του την ύπαρξη, δίνοντας μεγάλη σημασία και ερμηνεύοντας τα θαυμαστά της δημιουργήματα που τον περιτριγυρίζουν. Έτσι, αναπτύχθηκε μια άλλη, ξεχωριστή σχέση με τα ζώα, που συμπληρώνουν, μαζί με τον άνθρωπο, τις φανερές μορφές έμψυχης εκδήλωσης της φύσης. Το ζώο που βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας των όντων,μετά τον άνθρωπο και έχει άμεση σχέση με την κοινωνική ζωή του ανθρώπου είναι ο σκύλος.

Υπάρχουν δύο μύθοι που εξηγούν το λόγο που ο σκύλος αποτελεί εδώ και χιλιάδες χρόνια τον πιο πιστό σύντροφο του ανθρώπου. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι λίγα είναι τα ζώα για τα οποία έχουν πλαστεί μύθοι από τους αρχαίους Έλληνες. Ο πρώτος μύθος, μας λέει πως ο κύν ήταν δημιούργημα του θεού Ήφαιστου. Για το λόγο αυτό, απολάμβανε μεγάλης εκτίμησης σε σημείο σχεδόν ισότητας με τους ανθρώπους, σε αντίθεση με τους αρχαίους Αιγυπτίους που είχαν μια πιο απόμακρη σχέση με τα ζώα (τα λάτρευαν μεν αλλά χωρίς να έχουν καθημερινή επαφή μαζί τους). Ο θεός Απόλλων εξημέρωσε το σκύλο και τον δώρισε στην αδελφή του θεά Αρτέμιδα, προκειμένου να τη συνοδεύει στο κυνήγι (κύναν άγω).

Επίσης, ένας άλλος μύθος αναφέρει ότι ο σκύλος είναι αποτέλεσμα αναπαραγωγής του Κέρβερου (του σκύλου που φύλαγε τον Άδη), την οποία επέτυχε ο Μολοσσός, ο εγγονός του Αχιλλέα. Για την ιστορία, τον Κέρβερο τον αιχμαλώτισε ο Ηρακλής και τον πήγε στον Ευρυσθέα, από τον οποίο τον έκλεψε ο Μολοσσός.



Πέραν όμως, από τους μύθους, οι αρχαίοι Έλληνες ασχολήθηκαν με τα ζώα και στο επιστημονικό πεδίο. Ο πανεπιστήμονας και φιλόσοφος Αριστοτέλης, στο έργο του «περί ζώων ιστορία», κάνει μια λεπτομερή μελέτη γύρω από τα είδη και τη φύση των σκύλων δείχνοντας έτσι τη σημασία που έδιναν οι αρχαίοι στο ζώο αυτό. Συγκεκριμένα, κατατάσσει του Μολοττικούς κύνες και τους Ινδικούς κύνες στην κατηγορία βραχυκεφάλων κυνών. (Υπενθυμίζω εδώ ότι η λέξη Μολοσσός είναι η αρχαία ονομασία της Ηπείρου). Ακόμα και στην καθημερινή ζωή των μεγάλων ανδρών ο κύνας έπαιξε σημαντικό ρόλο. Ο Μέγας Αλέξανδρος ως μαθητής του Αριστοτέλη, ήταν κυνόφιλος.
Όσο ήταν στην Πέλλα είχε μια θηλυκή σκυλίτσα (Μολοττικός κύων) και αργότερα στην Περσία κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του κατά του Πέρση Δαρείου, αγόρασε έναν αρσενικό σκύλο (Ινδικός κύων) και μάλιστα έναντι αδρής αμοιβής, ονόματι Περίττα. Αργότερα, έδωσε το όνομά του σε μια πόλη που ίδρυσε εκεί.

(φώτο αριστερά: Ανάγλυφο που απεικονίζει την συνάντηση του Αλέξανδρου με τον Διογένη. Δεξιά απο το άλογο του Αλέξανδρου διακρίνεται ένας σκύλος, πιθανόν του ιδίου. - Μουσείο Λούβρου)

Mία απο τις σημαντικότερες ενδείξεις για αυτήν την σχέση αγάπης και συντροφιάς μεταξύ των αρχαίων Ελλήνων με τους σκύλους, που διαρκεί πάνω απο 3.000 χρόνια, μας την δίνει ο πατέρας της Ελληνικής ιστορίας Όμηρος στην Οδύσσεια (ραψωδία ρ΄300-309), όπου περιγράφει το γνωστό και συγκινητικό περιστατικό του θανάτου του σκύλου του Οδυσσέα (ονόματι Άργος) τη στιγμή που αναγνωρίζει τον αφέντη του ντυμένο ζητιάνο, που γύρισε μετά από 10 έτη απουσίας.

Σχέση μοναδική. Συντροφικότητα που προκαλεί συγκίνηση. Ένα άλογο ον, ο κατάκοιτος σκύλος Άργος, παρ’ όλα τα χρόνια απουσίας του αφέντη του, μπόρεσε να τον αναγνωρίσει αφήνοντας σε εμάς, όπως και στον Οδυσσέα το δάκρυ να κυλήσει και να αγγίξει την καρδιά μας. Αβίαστα ερωτήματα έρχονται στο νου μας: Τι δέσιμο είχαν ο αφέντης με το σκύλο του, κάνοντας τον πολυταξιδεμένο και σκληρό από τις κακουχίες Οδυσσέα να δακρύσει; Τι είναι αυτό που μπορεί να οδηγήσει ένα άλογο ον να δεθεί συγκινησιακά με ένα λογικό; Μήπως η επικοινωνία αυτή δηλώνει την ύπαρξη της ψυχής; Μήπως, ως άνθρωποι πρέπει να δώσουμε μεγάλη βαρύτητα στη ψυχή μας και στην επικοινωνία με τη φύση, στην οποία άλλως τε είμαστε συγκάτοικοι με τα άλλα ζώα;

Οι αρχαίοι Έλληνες αντιλήφθηκαν από πολύ νωρίς τη διαφορετική σχέση που έχει ο σκύλος με τον άνθρωπο. Σχέση φιλική, σχέση συνεργασίας. Σχέση πάνω απ’ όλα εμπιστοσύνης, όπως επίσης και φιλοσοφικής συντροφιάς. Πριν από τον μεγάλο φιλόσοφο Σωκράτη, που άλλαξε τα δεδομένα της σκέψης πάνω σε βαθειά και αιώνια προβλήματα τη ανθρωπότητας, υπήρχαν οι λεγόμενοι κυνικοί φιλόσοφοι. Αυτοί, γύριζαν στους δρόμους των πόλεων και μιμούνταν τη ζωή των σκύλων. Ζούσαν σε πιθάρια ή σε βράχους προκειμένου να ταπεινωθούν και να φιλοσοφήσουν. Άλλως τε, μη ξεχνάμε την εικόνα που μας έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό με τον μεγάλο αρχαίο φιλόσοφο Διογένη να περιφέρεται μέρα μεσημέρι στους δρόμους της Αθήνας κρατώντας φανάρι και έχοντας συντροφιά έναν σκύλο, αναζητώντας άνθρωπο, όπως έλεγε, υπονοώντας την ποιοτική έννοια της λέξης.

Ο σκύλος λοιπόν, τιμήθηκε από όλους τους Έλληνες της αρχαίας εποχής, τοποθετώντας τον ακόμα και στο σύμπαν (αστερισμός του κυνός), εκφράζοντας έτσι την υπέρτατη αγάπη τους για το ζώο. Το γεγονός αυτό αν μη τι άλλο, δείχνει ότι ο σκύλος αποτελούσε μέρος της καθημερινότητας της ζωής τους. Η καθημερινότητα δεν άλλαξε στο πέρασμα των αιώνων και ο σκύλος παραμένει γύρω μας, δίπλα μας. Είναι ανάγκη να δούμε μέσα από την παρουσία του τη σταθερή κοινωνική σχέση του με τον άνθρωπο, καταδικάζοντας και αποτρέποντας την κακοποίησή τους από μερίδα συνανθρώπων μας.

Εξ’ άλλου, όσοι δεν το γνωρίζουν, ως και ο Μέγας Αλέξανδρος, που ενδιαφερόταν για μεγάλα και σημαντικά πράγματα, θέσπισε νόμο για την προστασία των ζώων. Κοιτάζοντας λοιπόν, στα μάτια ενός ποιμενικού ελληνικού Μολοττικού σκύλου (Hellenic Epir Molossus), μπορούμε να τρέξουμε πίσω στο χρόνο και να αισθανθούμε τη συντροφιά, όχι απλά ενός κύνα αλλά ενός αρχαίου «Έλληνα» φίλου και προστάτη της ζωής μας

Οι Έλληνες για να τιμωρήσουν την Εκάβη αποφάσισαν να τη λιθοβολήσουν. Ως προς τον θάνατό της υπάρχουν παραλλαγές, όλες όμως έχουν ως κοινό στοιχείο τη μεταμόρφωση σε σκύλο. Ο Ευριπίδης στην ομώνυμη τραγωδία του αναφέρει ότι η Εκάβη, αφού πρώτα είδε όλα τα παιδιά της νεκρά ή αρπαγμένα, μεταμορφώθηκε από τους θεούς, που τη λυπήθηκαν, σε σκυλί. Μία παραλλαγή λέει ότι η Εκάβη μεταμορφώθηκε σε σκύλο όταν την κατεδίωξαν για εκδίκηση οι σύντροφοι του Πολυμήστορα. Τρίτη εκδοχή είναι ότι η Εκάβη μεταμορφώθηκε σε σκύλο μέσα στο πλοίο που την οδηγούσε δούλη στην Ελλάδα. Τέλος, στην εκδοχή του λιθοβολισμού, η Εκάβη λιθοβολήθηκε πράγματι από τους Έλληνες, που όμως όταν πήγαν να την τραβήξουν κάτω από τις πέτρες βρήκαν, αντί για το πτώμα της, ένα σκυλί με πύρινα μάτια. Φαίνεται ότι η Εκάβη λατρεύθηκε σαν θεά με ιερό ζώο το σκυλί.

;Άλλος ένα Ελληνικός μύθος της αρχαιότητας έκανε αναφορά σε μηχανικούς σκύλους που είχαν σταλεί να προστατέψουν το παλάτι του Αλκίνοου. Οι Θεοί ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι με τον βασιλιά Αλκίνοο και μέσω της τέχνης του Ήφαιστου, του χάρισαν χρυσούς και ασημένιους, αθάνατους και πανίσχυρους μηχανικούς σκύλους για την προστασία του παλατιού του.



Ο σκύλος που πέθανε από λύπη
Το συγκινητικό εύρημα ενός σκελετού στη νεκρόπολη της Ελεύθερνας στην Κρήτη έρχεται να μας θυμίσει μύθους και μαρτυρίες για τη σχέση φιλίας ανάμεσα στους αρχαίους Ελληνες και σε ζώα που τους συντρόφευαν

Από τους αρχαιολόγους που έχουν μελετήσει τα ταφικά έθιμα των αρχαίων Ελλήνων λίγοι έχουν ασχοληθεί με αυτή την ιδιαίτερη σχέση ανθρώπου και ζώου. Οπωσδήποτε όμως όσοι έτυχε να «πέσουν» επάνω σε ταφή ζώου, είτε μαζί είτε χώρια από το αφεντικό του, ανατρέχουν στις αρχαίες γραπτές μαρτυρίες και θυμούνται και τους σχετικούς μύθους. Αφορμή τώρα για αυτή την εισαγωγή και το σχετικό ρεπορτάζ υπήρξε ένα συγκινητικό εύρημα στη νεκρόπολη της Ορθής Πέτρας στην Ελεύθερνα της Κρήτης όπου διεξάγεται η ανασκαφή του Πανεπιστημίου Κρήτης με τον καθηγητή Νίκο Σταμπολίδη. Πρόκειται για τον σκελετό ενός σκύλου που βρέθηκε δίπλα σε ένα πιθάρι που περιείχε τον σκελετό ενός αγοριού. Η γνωστή μας πια ανασκαφή της Ελεύθερνας είχε δημοσιευθεί για πρώτη φορά πριν από πολλά χρόνια στο «Βήμα» με τον τίτλο «Δειροτομηθείς Σιδήρω» και ο αποκεφαλισμένος σκελετός που βρέθηκε στην πυρά είχε μεταφερθεί αργότερα στην έκθεση της Ελεύθερνας που διοργανώθηκε στο Κυκλαδικό Μουσείο. Αυτή τη φορά στην ίδια ανασκαφή ήρθε στο φως ένα άλλο ενδιαφέρον εύρημα.

Κοντά στον γνωστό και για το ανθρωπολογικό του υλικό τάφο Α1Κ1 όπου έχουν βρεθεί τα οστά πολλών αριστοκρατών πολεμιστών της Ελεύθερνας από το 900 ως το 680 π.Χ.,ο χώρος είχε μείνει ανέπαφος. Μιλάμε βέβαια για ένα πολύ μικρό κομμάτι γης όπου ήρθε τώρα στο φως μια πιθοταφή ανάμεσα σε τεφροδόχους και χάλκινες φιάλες.Το στόμιο αυτού του πίθου είναι στραμμένο προς Βορά και ακουμπάει σε μια μεγάλη όρθια πέτρα η οποία δεν αποτελούσε μόνο τη φραγή του πίθου,αλλά και το σήμα του.Οταν ανοίξαμετον πίθο διαπιστώσαμε ότι περιείχε έναν σκελετό,σε συνεσταλμένη στάση,του οποίου τα οστά πιθανότατα ήταν ενός αγοριού εφηβικής ηλικίας 15 ίσως ετών.Οταν όμως μετά θελήσαμε να διαμορφώσουμε τον χώρο,προκειμένου να παραμείνει το πιθάρι in situ για τους επισκέπτες της νεκρόπολης,αφαιρώντας τα χώματα ακριβώς δίπλα και στο ίδιο βάθος όπου “πατούσε” ο πίθος,βρήκαμε τον σκελετό του σκύλου.Ο σκελετός είναι ακέραιος χωρίς ίχνη βίαιου θανάτου.Δεν έχουμε δηλαδή δείγματα ότι τον θυσίασαν. Είναι απλώς ένας κρητικός ιχνηλάτης σκύλος.Ετσι η πιθανότερη εξήγηση είναι ότι ίσως πέθανε από τη λύπη του,πράγμα που ανήκει βέβαια στον χώρο των υποθέσεων καθώς δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί ανασκαφικά.


1,2. Η πιθοταφή του εφήβου και δίπλα ο σκύλος του όπως βρέθηκαν στη νεκρόπολη της Ελεύθερνας στην Κρήτη.Πρωτοαρχαϊκή περίοδος 3. Εξαιρετικά περιποιημένη η ταφή ενός σκύλου στην Αθήνα των ρωμαϊκών χρόνων. Βρέθηκαν το περιλαίμιό του και μυροδοχεία

Υπάρχουν όμως περιγραφές αυτού του είδους που έφθασαν στις μέρες μας από αρχαίους ιστορικούς» καταλήγει ο κ. Σταμπολίδης. Μια άλλη ταφή με σκελετούς σκύλων είχε βρει πριν από μερικά χρόνια στο Καβούσι της Ανατολικής Κρήτης η αρχαιολόγος Leslie Day και δημοσίευσε το εύρημά της στο Αmerican Journal of Αrchaeology, ενώ και η αρχαιολόγος κυρία Ελπίδα Σκέρλου εντόπισε πρόσφατα ταφή σκύλου στην Κω που ακόμη δεν δημοσιεύτηκε. Από την πλευρά των αρχαίων μαρτυριών τόσο ο Αιλιανός όσο και ο Πολυδεύκης στο Ονομαστικό του αναφέρουν παραδείγματα για ταφές σκύλων ή για σκύλους που ακολούθησαν το αφεντικό τους στον θάνατο αρνούμενοι τον αποχωρισμό. Μια άλλη μαρτυρία προέρχεται από τον Αιλιανό και αναφέρεται στον Εύπολη ο οποίος πέθανε στην Αίγινα και επάνω στον τάφο του πέθανε ο πιστός του σκύλος. Η θέση ονομάστηκε Κυνός Σήμα.

 http://www.ellinikoarxeio.com

 

 

THATAKOUTE

ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΦΕΥΡΕΤΕΣ (Αρχύτας ο Ταραντίνος (428 - 347 Π.Χ.)

ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΝΟΤΗΤΑ ΘΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟ

THATAKOUTE

ΜΕ ΤΑ ΠΙΟ ΛΑΜΠΡΑ ΜΥΑΛΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ.

Αρχύτας ο Ταραντίνος o Έλληνας Επιστήμων που «έφερε» τη «βιομηχανική» επανάσταση 

Ο Αρχύτας γεννήθηκε το 428 π.Χ. στον Τάραντα της Μεγάλης Ελλάδας (Magna Graecia), ήταν γιος του Μνήσαρχου ή κατά τον Αριστόξενο του Εστιαίου, ή του Μνασαγέτου ή του Μνασαγόρου, και ήταν επιφανής Πυθαγόρειος φιλόσοφος. 

Ανήκει στην δεύτερη γενιά Πυθαγορείων και υπήρξε όπως αναφέρει ο Κικέρων μαθητής του Φιλολάου του Κροτωνιάτη που ανήκει στην προηγούμενη γενιά Πυθαγορείων.
Υπήρξε δάσκαλος πολλών και ο πιο γνωστός μαθητής του στα μαθηματικά είναι ο Εύδοξος ο Κνίδιος.
Θαυμαζόταν από όλους για τις αρετές του.
Υπήρξε στρατηγός στην πόλη του επτά φορές, τη στιγμή που ο νόμος απαγόρευε σε όλους τους άλλους να πάρουν τη θέση αυτή για δεύτερη φορά. 

Ο Αριστόξενος μάλιστα αναφέρει ότι ποτέ δεν ηττήθηκε σε καμία μάχη.
Την εποχή που ήταν αρχηγός του κράτους του Τάραντα (380-345 π.Χ.), καταγράφεται από τους ιστορικούς ότι η πόλη του Τάραντα έφθασε στη μεγαλύτερη ακμή της και γνώρισε τη μεγαλύτερη οικονομική άνθιση.

Ήταν επιφανής μαθηματικός, αστρονόμος, μουσικός και φιλόσοφος.
Θεωρείται από τους μεγαλύτερους διανοητές της ελληνικής αρχαιότητας. 

Ο Αριστοτέλης έγραψε γι´αυτόν ειδική πραγματεία, η οποία δεν έχει διασωθεί: «Η φιλοσοφία του Αρχύτα».
Είναι αυτός που λέγεται ότι έσωσε τον Πλάτωνα με επιστολή του προς τον τύραννο των Συρακουσών Διονύσιο τον Β' ο οποίος ήταν έτοιμος να τον σκοτώσει.
Ο Πλάτωνας είναι γνωστό ότι έχει ταξιδέψει στον Τάραντα και συνάντησε τον Αρχύτα τρεις φορές μετά τον θάνατο του Σωκράτη, ενώ είχαν και αλληλογραφία στην οποία φέρεται ο Αρχύτας να προμηθεύει τον Πλάτωνα με βιβλία του πυθαγόρειου φιλόσοφου Όκελλου.

Ο Αρχύτας πιθανολογείται να είναι εκείνος που μύησε τον Πλάτωνα στον Πυθαγορισμό. 

Παρ' όλα αυτά υπάρχει και διαφορετική άποψη που στηρίζεται στην Έβδομη Επιστολή που θεωρείται ότι είναι γραμμένη από τον Πλάτωνα, ή κατά κάποιους άλλους από στενό μαθητή του που γνώριζε καλά τις λεπτομέρειες των ταξιδιών του Πλάτωνα στη Σικελία.
Η άποψη αυτή παρουσιάζει τον Πλάτωνα να ωφελεί φιλοσοφικά και πολιτικά τον Αρχύτα, βοηθώντας να βελτιωθεί η σχέση του με τον Διονύσιο τον Συρακουσών.

Ήταν ο πρώτος που εφάρμοσε μαθηματικές αρχές στη μηχανική, και ο πρώτος που χρησιμοποίησε την αρχή της δράσης αντίδρασης πάνω στην οποία στηρίζεται η λειτουργία των πυραύλων και των αεριωθούμενων αεροπλάνων.

 
Σύμφωνα με μαρτυρία του Φαβωρίνου, ιστορικού των αρχαίων παραδόσεων και του Ρωμαίου Αύλου Γέλλιου (Aulus Gellius)- που μεταφέρει τις απόψεις του Πλίνιου του Πρεσβύτερου από το βιβλίο του "Φυσική Ιστορία"- ο Αρχύτας επινόησε και κατασκεύασε ένα αεριοπροωθούμενο περιστέρι, που αποκλήθηκε «πετομηχανή» ή «περιστερά».

 

Ο Πλάτωνας έκανε αυστηρή κριτική στην πορεία που έπαιρνε η γεωμετρία με τη χρήση μηχανικών μεθόδων από τον Αρχύτα, θεωρώντας ότι αυτό την απομάκρυνε από τον σκοπό της που είναι να ανάγει τον άνθρωπο στη θέαση των αιώνιων αληθειών, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος.

Άφησε γραπτό έργο του οποίου έχουν διασωθεί μόνο αποσπάσματα.

 
Βιβλία του αναφέρονται τα "Αρμονικός" και "Διατριβαί" από τα οποία σώζονται κάποια μέρη.
Επίσης αποσπάσματα από την πολιτικής σημασίας πραγματεία του Περί Νόμου και Δικαιοσύνης υπάρχουν διασωσμένα από τον Ιωάννη Στοβαίο στο βιβλίο του "Πολιτικά και Ηθικά Αποσπάσματα" μαζί με τα αποσπάσματα και άλλων πυθαγορείων φιλοσόφων.
Στην πραγματεία του αυτή εκφράζει την άποψη ότι η Σπάρτη είχε την τελειότερη νομοθεσία και το τελειότερο σύστημα διακυβέρνησης που κατόρθωνε να συνδυάζει τη βασιλεία, την αριστοκρατία, την ολιγαρχία και τη δημοκρατία με σωστό τρόπο.

Από πολλούς μελετητές θεωρείται πιθανό ο Πλάτωνας στην Πολιτεία του να έχει εμπνευστεί ή επηρεαστεί από τα γραπτά του Αρχύτα και τη μεγάλη φιλία που συνέδεε τους δύο άνδρες.
Επιπλέον αποσπάσματα από τις πραγματείες του Αρχύτα "Περί ανδρός αγαθού και ευδαίμονος", "Περί σοφίας", "Περί παιδεύσεως ηθικής", κ.ά. που διασώθηκαν από τον Στοβαίο μπορεί να βρει κανείς στο δεύτερο μέρος του βιβλίου "Περί του Πυθαγορικού Βίου" στην αγγλική μετάφραση του 1818.

Ο Έλληνας Επιστήμων, που κατασκεύασε το πρώτο αεριωθούμενο αεροπλάνο στην ιστορία και «έφερε» τη «βιομηχανική» επανάσταση πολύ ...νωρίτερα από την ώρα που επρόκειτο να γίνει στο μέλλον, έστω και αν έζησε εκατοντάδες χρόνια πριν.

 Άγνωστος για τους περισσότερους ανθρώπους, αφού δεν υπάρχει γι αυτόν αναφορά ούτε στα σχολικά μας βιβλία, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα μυαλά που ανέδειξε ποτέ η Ελλάδα στην ιστορία της.
Πολύπλευρη προσωπικότητα, εκλέχτηκε 7 συνεχόμενες φορές στρατηγός και ουδέποτε ηττήθηκε σε μάχη. Η διακυβέρνηση του μπορεί να χαρακτηρισθεί ως μία εφαρμογή της πυθαγόρειας ηθικής στην πολιτεία. Η πολιτεία του Αρχύτα δεν στηριζόταν στην ισότητα των μέτρων και των σταθμών, αλλά στην γεωμετρική ισότητα, που συνδέεται με την δικαιοσύνη και τη λογιστική.

Αξιοσημείωτες είναι και οι παιδαγωγικές του αντιλήψεις, σύμφωνα με τις οποίες η μάθηση προέρχεται από τη μεθοδολογία της μετάδοσης γνώσεων και της δημιουργικής ανακάλυψης.

Ερεύνησε το πρόβλημα των μουσικών τόνων και διέκρινε τρία γένη μουσικών συμφωνιών :
το εναρμόνιο, το χρωματικό και το διατονικό, που ταυτίζονται με τους τρεις μέσους : τον αριθμητικό, τον γεωμετρικό και τον αρμονικό (αντίστροφον), ενώ αιτιολόγησε την παραγωγή των ήχων ως απόρροια της σύγκρουσης των σωμάτων.

Ήταν ακόμα φιλόσοφος , αστρονόμος, είχε έφεση στα μαθηματικά αλλά το σημαντικότερο ήταν η ιδιοφυΐα και η ανεξάντλητη εφευρετικότητά του στη μηχανική..

Στα μηχανικά προβλήματα του Αριστοτέλη είναι φανερή η επίδραση των αντίστοιχων εργασιών του Αρχύτα. Πρώτος αυτός ανακάλυψε την τροχαλία τον κοχλία (τη βίδα) τη παιδική ροκάνα και πιθανόν να γνώριζε την χρήση των πολύσπαστων.

Το γεγονός όμως που τον καθιστά αθάνατο στην ιστορία, είναι η πνευματώδης λύση ενός εκ των τριών γνωστών προβλημάτων της αρχαιότητας που δεν είναι δυνατόν να λυθούν μόνο με κανόνα και διαβήτη. Πρόκειται για το Δήλιο πρόβλημα (ο Διπλασιασμός, δηλαδή, του κύβου), το οποίο συνίσταται στην κατασκευή ενός κύβου με διπλάσιο όγκο από ένα γνωστό κύβο πλευράς α. Ο απλός διπλασιασμός του μήκους της ακμής του κύβου οδηγεί σε οχταπλασιασμό του όγκου.

Έδωσε την επίλυση θεωρώντας 3 στερεά, τον ορθό κανονικό κύλινδρο, τον ορθό κυκλικό κώνο και το στερεό που παράγεται, αν ο κύκλος στραφεί γύρω από μία εφαπτομένη του. Το γεγονός αυτό, αποδεικνύει τη μεγάλη εξοικείωσή του με τα σχήματα. Εφηύρε ακόμα μια μέθοδο επίλυσης της τετραγωνικής ρίζας.

Το πιο αξιομνημόνευτο από τα μηχανεύματα του όμως είναι η κατασκευή της πρώτης ιπτάμενης μηχανής στην γνωστή ιστορία. Την ονόμασε περιστερά ή πετομηχανή και λειτουργούσε με ένα σύστημα αεροπροώθησης . Η μηχανή αυτή, στο πείραμα του πέταξε 200 μέτρα αλλά όταν έπεσε στη γη δεν μπόρεσε να ξανασηκωθεί. Πιθανόν να πετούσε χάρις έναν μηχανισμό συμπίεσης αέρα, όπως επισημαίνει ο Χ. Λάζος στο βιβλίο του.
Εδώ παρατηρείται μια πρώιμη χρήση, στα πνευματικά συστήματα, της δύναμης του αέρα γεγονός το οποίο έχει καταγραφεί και έχει διασωθεί στη φιλολογική γραμματεία.\

Πρέπει να σημειωθεί τέλος, ότι δίχως αυτόν, κινητήρες εσωτερικής καύσης, ατμομηχανές, ανυψωτικά μηχανήματα, εργοστάσια και γενικά ότι άλλο επίτευγμα συναρμολογείται με κοχλίες ή και βίδες δεν θα μπορούσε να υπάρξει.

Ας μην αγνοούμε επομένως, αυτόν που τις ανακάλυψε…


Πηγές:
Χρήστος Δ. Λάζος Μηχανική και Τεχνολογία στην αρχαία Ελλάδα εκδόσεις αίολος,
Δημήτρης Τσιμπουράκης Η γεωμετρία στην αρχαία Ελλάδα εκδόσεις ατροπός

 https://www.diodos.gr/

 

THATAKOUTE

Ο Αρχιερέας των Δελφών Πλούταρχος συγκρίνοντας την Ελληνική Θεολογία με την Αιγυπτιακή, μας εξηγεί ότι είναι ιδέες αθεΐας να λέμε ότι οι Θεϊκές Οντότητες των Θεών μας είναι φυσικές δυνάμεις ή ότι τ’ αγάλματα είναι Θεοί.

Ο Αρχιερέας των Δελφών Πλούταρχος συγκρίνοντας την Ελληνική Θεολογία με την Αιγυπτιακή, μας εξηγεί ότι είναι ιδέες αθεΐας να λέμε ότι οι Θεϊκές Οντότητες των Θεών μας είναι φυσικές δυνάμεις ή ότι τ’ αγάλματα είναι Θεοί.

Τα επιπλέον ενδιάμεσα σχόλια μου (στο μονοκόμματο αρχαίο Ελληνικό κείμενο που θα βάλω παρακάτω, γιατί μόνον έτσι θα μάθουμε οι Έλληνες αληθινή Ελληνική Ιστορία), θα είναι πάντα μέσα σε παρένθεση και θα έχουν στην αρχή με κόκκινο χρώμα, το σύμβολο αυτό @

«64. Για να το πούμε με δυο λόγια, δεν είναι σωστό να θεωρούμε ούτε το νερό ούτε τον ήλιο ούτε τη γη ούτε τον ουρανό ως Όσιρι ή Ίσιδα, ούτε πάλι τη φωτιά ούτε τη στέγνια ούτε τη θάλασσα ως Τυφώνα, αλλά γενικά, αν αποδίδαμε στον Τυφώνα ό,τι το άμετρο και άτακτο ενυπάρχει σε αυτά λόγω της υπερβολής ή της έλλειψης και αν σεβόμαστε και τιμούσαμε το τακτοποιημένο, το αγαθό και το ωφέλιμο ως έργο της Ίσιδος και εικόνα, ομοίωμα και λόγο του Οσίριδος, δεν θα πέφταμε έξω.

Θα κάνουμε όμως και τον Εύδοξο να πάψει να αμφιβάλλει και να αναρωτιέται πώς η Δήμητρα δεν συμμετέχει στα πράγματα του έρωτα, παρά μόνον η Ίσιδα, και πώς παρομοιάζουν τον Διόνυσο με τον Όσιρι, εφόσον δεν μπορεί ούτε να αυξήσει τα νερά του Νείλου ούτε να γίνει άρχων των νεκρών.

Πράγματι, θεωρούμε πως οι θεοί τούτοι έχουν ταχθεί με βάση ένα κοινό λόγο γύρω από καθετί που είναι μέρος του αγαθού και καθετί το ωραίο και αγαθό που υπάρχει στη φύση οφείλεται σε αυτούς, διότι ο ένας δίνει τα αρχικά εναύσματα και η άλλη τα δέχεται και τα διανέμει.

65. Κατά τον ίδιο τρόπο θα αντιμετωπίσουμε τους πολλούς και χοντροκομμένους, που τους αρέσει να συσχετίζουν τα όσα αναφέρονται στους θεούς τούτους είτε με τις εποχιακές μεταβολές της ατμόσφαιρας είτε με τη βλάστηση των καρπών, τη σπορά και το όργωμα και λένε πως θάβεται ο Όσιρις, όταν κατά τη σπορά ο καρπός κρύβεται μέσα στη γη, ενώ ξαναγεννιέται κι έρχεται στο φως, όταν αρχίζει η βλάστηση· γι’ αυτό λένε ότι με το που κατάλαβε η Ίσις πως είναι έγκυος, φόρεσε φυλακτό την έκτη μέρα του μήνα Φαωφί και ότι ο Αρποκράτης γεννήθηκε γύρω στο χειμερινό ηλιοστάσιο, ατελής και πρόωρος, όπως τα φυτά που ανθούν και βλαστάνουν πρόωρα (για τούτο και του προσφέρουν ως θυσία τις πρώτες φακές που φυτρώνουν), ενώ τις μέρες της λοχείας γιορτάζουν μετά την εαρινή ισημερία.

Ακούγοντάς τα, λοιπόν, αρκούνται και πιστεύουν σε αυτά, έλκοντας την πίστη τους όπως - όπως από τις πρόχειρες και συνηθισμένες σκέψεις.

66. Δεν είναι επομένως φοβερό, που κατ’ αρχάς διατηρούν τους θεούς κοινούς με τους δικούς μας και δεν τους κάνουν ιδιαίτερους θεούς των Αιγυπτίων, εννοώντας με τα ονόματα αυτά μόνο τον Νείλο και μόνο τη χώρα που ποτίζει ο Νείλος, ούτε μιλούν μόνο για γέννηση των θεών από τα έλη και τους λωτούς, με αποτέλεσμα να αποστερούν από μεγάλους θεούς τους άλλους ανθρώπους, στους όποιους δεν υπάρχει Νείλος ούτε Βούτος ούτε Μέμφις.

Την Ίσιδα και τους θεούς που τη συνοδεύουν όλοι κατέχουν και γνωρίζουν και, μολονότι ορισμένους μόλις πρόσφατα έμαθαν να τους αποκαλούν με τα ονόματα που έχουν στην Αίγυπτο, παρά ταύτα γνώριζαν και τιμούσαν εξ αρχής τη δύναμη του καθενός.

Δεύτερον, και σημαντικότερο, πρέπει να προσέξουν παρά πολύ και να φοβούνται μην τυχόν, χωρίς να το καταλάβουν, διαγράψουν και διαλύσουν τα θεϊκά πράγματα σε ανέμους, ρεύματα, σπορές, οργώματα, παθήματα της γης και μεταβολές εποχών, όπως ακριβώς εκείνοι που ονομάζουν Διόνυσο το κρασί και Ήφαιστο τη φλόγα.

Φερσεφόνη, πάλι, αναφέρει κάπου ο Κλεάνθης, (@ ονομάζουν) την πνοή που φέρεται (@ περνάει) μέσα από τους καρπούς και έπειτα φονεύεται (@ καταστρέφεται)».

(@ «Φερσεφόνην δέ φησί που Κλεάνθης», «Φερσεφόνη, πάλι, αναφέρει κάπου ο Κλεάνθης»:

Πρόκειται για τη Θεά Περσεφόνη, παράγωγο όνομα από το ρήμα φέρω και το ουσιαστικό φόνος, για να δηλώσει «το δια των καρπών φερόμενον και φονευόμενον πνεύμα» κατά τον Κλεάνθη, στωικό φιλόσοφο του 3ου π.Χ. αιώνα).

«Κάποιος ποιητής επίσης λέει για τους θεριστές:

«την εποχή που οι δυνατοί κόβουν της Δήμητρας τα άκρα», διότι τούτοι δεν διαφέρουν σε τίποτα απ’ όσους θεωρούν κυβερνήτη πλοίου τα ιστία, τα παλαμάρια και την άγκυρα, υφαντή τα νήματα και τα υφάδια και γιατρό τη λεκάνη, το μελίκρατο και το κριθαρόζουμο, αλλά γεννούν φοβερές και άθεες ιδέες στα ανθρώπινα μυαλά, όταν δίνουν ονόματα θεών σε φύσεις και πράγματα χωρίς αισθήσεις και ψυχή, που υποχρεωτικά φθείρονται από ανθρώπους, οι οποίοι τα χρειάζονται και τα χρησιμοποιούν.

67. Αυτά τα ίδια δεν πρέπει βέβαια να εννοήσουμε ως θεούς, διότι δεν είναι κάτι χωρίς νου και χωρίς ψυχή ο θεός ούτε υποχείριος των ανθρώπων».

(@ Μια Θεολογική συμβουλή του Αρχιερέα των Δελφών Πλούταρχου και προς τους σημερινούς δήθεν Έλληνες Λατρευτές του Ελληνικού Πανθέου, που κάποιοι σκεπτικιστές συγγραφείς θέλουν να κάνουν με το ζόρι τις Θεϊκές Οντότητες των Ελλήνων Θεών, Ιδεοθεούς, φυσικές δυνάμεις ή απλά σύμβολα ενώ αυτές οι ιδέες τους μας λέει ο Πλούταρχος είναι φοβερές ιδέες αθεΐας... το να δίνουμε δηλαδή τα ονόματα των Θεών σε φυσικές δυνάμεις και πράγματα (που όλα αυτά δεν έχουν αισθήσεις και ψυχή, και μπορούν να γίνουν και υποχείρια των ανθρώπων), ενώ οι πραγματικοί Θεοί μας έχουν και νου και ψυχή και δεν είναι υποχείρια των ανθρώπων ).

«Με βάση τούτα όμως πιστέψαμε εκείνους, που τα χρησιμοποιούν οι ίδιοι, τα δωρίζουν σε εμάς και μας τα παρέχουν αέναα και διαρκώς, ως θεούς, που δεν είναι άλλοι εδώ κι άλλοι εκεί ούτε βάρβαροι και Έλληνες ούτε νότιοι και βόρειοι».

(@ «ἀπὸ τούτων δὲ τοὺς χρωμένους αὐτοῖς καὶ δωρουμένους ἡμῖν καὶ παρέχοντας ἀέναα καὶ διαρκῆ θεοὺς ἐνομίσαμεν, οὐχ ἑτέρους παρ´ ἑτέροις οὐδὲ βαρβάρους καὶ Ἕλληνας οὐδὲ νοτίους καὶ βορείους»,

«Με βάση τούτα όμως πιστέψαμε εκείνους, που τα χρησιμοποιούν οι ίδιοι, τα δωρίζουν σε εμάς και μας τα παρέχουν αέναα και διαρκώς, ως θεούς, που δεν είναι άλλοι εδώ κι άλλοι εκεί ούτε βάρβαροι και Έλληνες ούτε νότιοι και βόρειοι».

Ευρεία θεώρηση του θεολογίζοντος Πλουτάρχου σχετική με την πίστη και τις λατρευτικές εκδηλώσεις των ανθρώπων.

Παντού οι Θεοί είναι οι ίδιοι αλλά με διαφορετικά ονόματα.

Όπως ένας είναι και ο ουρανός και η γη και η θάλασσα και ο ήλιος και η σελήνη.

Αλλά οι διάφοροι λαοί χρησιμοποιούν άλλες, διαφορετικές μεταξύ τους, λέξεις για να τα ονοματίσουν).

«Όπως ο ήλιος, η σελήνη, ο ουρανός, η γη και η θάλασσα είναι κοινά σε όλους, αλλά τα ονομάζουν με διαφορετικές ονομασίες οι διάφοροι λαοί, παρόμοια, μολονότι ένας είναι ο λόγος που τα τακτοποιεί και μια πρόνοια που τα επιτηρεί, μολονότι, από την άλλη, οι δυνάμεις είναι ταγμένες να υπηρετούν όλα τα όντα, έχουν θεσπιστεί σε διαφόρους λαούς διαφορετικές τιμές και ονομασίες για όλα τούτα».

(@ «οὕτως ἑνὸς λόγου τοῦ ταῦτα κοσμοῦντος καὶ μιᾶς προνοίας ἐπιτροπευούσης», «μολονότι ένας είναι ο λόγος που τα τακτοποιεί και μια πρόνοια που τα επιτηρεί»:

Προειδοποιώ από τώρα τον κάθε Εβραιοχριστιανό να μην πάει να παρερμηνεύσει και τον Αρχιερέα των Δελφών Πλούταρχο (ότι και αυτός δήθεν πίστευε σ’ έναν Θεό και ήταν Μονοθεϊστής), γιατί ο Πλούταρχος έχει επίσημα δύο Έλληνες Θεούς στο Μαντείο των Δελφών (τον Θεό Απόλλωνα και τον Θεό Διόνυσο), χώρια που σ’ όλο το τεράστιο συγγραφικό του, δεν σταματάει να μιλάει για τους πολλούς Θεούς των Ελλήνων.

Ο λόγος και η πρόνοια έχει να κάνει με τον Θεό Δία για τους αρχαίους Έλληνες και όχι δήθεν με τον Γιαχβέ που θέλουν να διαστρεβλώσουν τώρα οι Εβραιοχριστιανοί.

Ο Γιαχβέ των Εβραιοχριστιανών στέλνει τον άγγελο του με την ρομφαία και σκοτώνει 180.000 Ασσύριους για να ελευθερώσει τον Περιούσιο λαό του τους Εβραίους, κάτι τέτοιο αποκλείεται να το πίστευε και ο Πλούταρχος, ακόμη αν επιχειρούσε φανταστικά να πιστέψει σ’ έναν Θεό !!!

Ακόμη και το να μιλήσεις και σήμερα για Μονοθεϊσμό έχει κάποιες «Εβραϊκές προδιαγραφές» για τους Εβραιοχριστιανούς, τους Μουσουλμάνους και τους Εβραίους: Ο ένας τους Θεός ο Γιαχβέ ή ο Αλλάχ, δεν έστειλε ποτέ τον άγγελο του με την ρομφαία να βοηθήσει και τους Έλληνες να απελευθερωθούν από τους Ρωμαίους, τους Τούρκους, τους Γερμανούς ή έστω από τους Ορθόδοξους Βουλγάρους, όταν έσφαζαν τους Έλληνες στην Δράμα.

Για κάποια πρωταρχική αρχή ή λόγο, μας έχουν μιλήσει και διάφοροι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι όπως ο Ηράκλειτος (πυρ), ο σοφός Θαλής (ύδωρ) κτλ… αλλά κανένας τους δεν θεώρησε ότι αυτή η πρωταρχική αρχή ή ο λόγος, ήταν ο δήθεν ένας και μοναδικός Θεός, γιατί συνεχίζουν να μιλούν οι ίδιοι, για την ύπαρξη πολλών Θεών.

Όταν ο Ηράκλειτος λέει): «Το Εν, το οποίο μόνον είναι η Σοφία, θέλει και δε θέλει να καλείται με το όνομα του Δία».

(Ηράκλειτος, 19. (32).

«ἓν τὸ σοφὸν μοῦνον λέγεσθαι οὐκ ἐθέλει καὶ ἐθέλει Ζηνὸς ὄνομα».

(Ηράκλειτος, 19. (32).

(@ Οι λόγοι για τους οποίους το σοφόν μπορεί να ονομαστεί Δίας είναι φυσικά το γεγονός ότι ο Θεός Δίας είναι αιώνιος, είναι η ύψιστη θεότητα, κυβερνάει τα πάντα, ενδιαφέρεται να τηρούνται μερικές βασικές ηθικές εντολές.

Ο Ηράκλειτος δεν κρύβει τον θαυμασμό και τον σεβασμό του και για τον Θεό Απόλλωνα, τον μεγάλο Θεό των Ελλήνων):

«Δεν βλέπεις πόσο ευχάριστα είναι τα τραγούδια της Σαπφώς, που γοητεύουν και καταθέλγουν τους ακροατές;

Ενώ η Σίβυλλα, με την ένθεη φωνή της, κατά τον Ηράκλειτο, αν και μιλάει αγέλαστα, ακαλλώπιστα και χωρίς αρώματα με τη φωνή της φθάνει χίλια χρόνια μακριά, χάρη στον θεό της». (@ Εδώ μιλάει φυσικά για τον Θεό Απόλλωνα).

(Πλούταρχος, Περί του μη χραν έμμετρα νυν την Πυθίαν), (Ηράκλειτος, Περί Φύσεως, Fr. 92.1-5).

«Οὐχ ὁρᾷς .., ὅσην χάριν ἔχει τὰ Σαπφικὰ μέλη, κηλοῦντα καὶ καταθέλγοντα τοὺς ἀκροωμένους;

Σίβυλλα δὲ μαινομένῳ στόματι καθ᾽ Ἡράκλειτον ἀγέλαστα καὶ ἀκαλλώπιστα καὶ ἀμύριστα φθεγγομένη χιλίων ἐτῶν ἐξικνεῖται τῇ φωνῇ διὰ τὸν θεόν».

(Πλούταρχος, Περί του μη χραν έμμετρα νυν την Πυθίαν), (Ηράκλειτος, Περί Φύσεως, Fr. 92.1-5).

(@ Τις ίδιες απόψεις εκφράζει ο Ηράκλειτος και στο απόσπασμα που διασώζει ο Εβραιοχριστιανός Πατέρας της Εβραιοχριστιανικής Εκκλησίας Κλήμης Αλεξανδρεύς (Που ούτε ακόμη και αυτός τότε δεν τολμάει να πει ότι ο Ηράκλειτος πιστεύει σ’ έναν Θεό !!!).

Στο απόσπασμα αυτό ο Ηράκλειτος μιλάει για τον Θεό Διόνυσο και τον Άδη): «εἰ μὴ γὰρ Διονύσωι πομπὴν ἐποιοῦντο καὶ ὕμνεον ἆισμα αἰδοίοισιν, ἀναιδέστατα εἴργαστ΄ ἄνº ὡυτὸς δὲ Ἀίδης καὶ Διόνυσος, ὅτεωι μαίνονται καὶ ληναΐζουσιν».

(Κλήμης Αλεξανδρεύς, Προτρεπτικός προς Έλληνας, 34, 5).

(@ Στο απόσπασμα αυτό ο Ηράκλειτος καλεί τους ανθρώπους να προσέξουν τη βαθύτερη σχέση που ενώνει τον Άδη με τον Θεό Διόνυσο, που εκφράζουν ο ένας τον θάνατο και ο άλλος τη δημιουργική δύναμη της ζωής.

Πρόκειται για δύο φαινομενικά αντίθετες δυνάμεις, που σύμφωνα με την φιλοσοφία του Ηρακλείτου αποτελούν ενότητα.

Αν ο Ηράκλειτος, το πιο ανδρείο και ασυμβίβαστο πνεύμα της αρχαιότητας ήταν μονοθεϊστής, θα το είχε διατυπώσει με τρόπο τόσο επιγραμματικό, που θα τον γνώριζε όλη η αρχαιότητα και θα σταματούσε κατάπληκτη σ’ αυτό το σημείο.

Θα πρόσεχε εξ άλλου περισσότερο τις διατυπώσεις του στο ευαίσθητο αυτό σημείο, και δεν θα αναμείγνυε συνεχώς τους Θεούς.

Για περισσότερες πληροφορίες για τον δήθεν μονοθεϊσμό του Ηρακλείτου σε αυτό το λινκ στην ανάρτηση μου με τίτλο:

Ο Ηράκλειτος ήταν Ενιστής και όχι Μονοθεϊστής.

https://ellinonkyklos.blogspot.com/2018/08/blog-post_14.html

Μετά όμως από αυτό το μεγάλο σχόλιο μου, ας ξανασυνεχίσουμε με το αρχαίο κείμενο του Πλουτάρχου).

«Χρησιμοποιούν ακόμα σύμβολα ιερά άλλοι πιο μυστικά, άλλοι πιο ξεκάθαρα, οδηγώντας τη νόηση προς τα θεϊκά πράγματα με τρόπο όχι ακίνδυνο, διότι ορισμένοι τυφλώθηκαν εντελώς και γλίστρησαν προς τη δεισιδαιμονία, ενώ άλλοι, αποφεύγοντας τον βούρκο της δεισιδαιμονίας, έπεσαν, χωρίς να το καταλάβουν, στον γκρεμό της αθεΐας.

68. Γι’ αυτό πρέπει για τα θέματα τούτα κυρίως να πάρουμε από τη φιλοσοφία τον λόγο ως μυσταγωγό και να σκεφτόμαστε με ευλάβεια καθετί απ’ όσα λέγονται ή γίνονται στις τελετές, για να μην κάνουμε κι εμείς λάθος, αντιλαμβανόμενοι όσα όρισαν οι νόμοι για τις θυσίες και τις γιορτές αλλιώς — όπως ακριβώς είπε και ο Θεόδωρος πως, ενώ ο ίδιος πρόσφερε τους λόγους του με το δεξί χέρι, ορισμένοι από τους ακροατές τους δέχονταν με το αριστερό.

Πράγματι, το ότι πρέπει να ανάγουμε τα πάντα στον λόγο είναι κάτι που μπορούμε να πάρουμε και από εκείνους».

(@ «Διὸ δεῖ μάλιστα πρὸς ταῦτα λόγον ἐκ φιλοσοφίας μυσταγωγὸν ἀναλαβόντας ὁσίως διανοεῖσθαι»,

«Γι’ αυτό πρέπει για τα θέματα τούτα κυρίως να πάρουμε από τη φιλοσοφία τον λόγο ως μυσταγωγό και να σκεφτόμαστε με ευλάβεια»:

Η προσέγγιση, επομένως, της έννοιας του θείου κατά τον Πλούταρχο είναι έργο της φιλοσοφίας και προνόμιο των «μυσταγωγών», των μυημένων στα μυστήρια.

Εκεί ο μύστης «διανοείται και κατανοεί έκαστον των λεγομένων και δρωμένων».

«καθάπερ Θεόδωρος εἶπε», «όπως ακριβώς είπε και ο Θεόδωρος»:

Σύμφωνα με τον Διογένη Λαέρτιο (2, 86 και 98) ο φιλόσοφος Θεόδωρος ήταν μαθητής του Κράτητος και του Αρίστιππου του Κυρηναίου, που εξορίστηκε από την Αθήνα για αθεΐα.

Ο Θεόδωρος υπήρξε και μαθητής του Αννικέριδος και του Διονυσίου του διαλεκτικού).

«Κατά τη δέκατη ένατη μέρα του πρώτου μήνα, όταν γιορτάζουν τον Ερμή, τρώνε μέλι και σύκο λέγοντας: «Γλυκιά η αλήθεια».

Το φυλακτό, εξ άλλου, της Ίσιδος, που αναφέρουν στους μύθους ότι φορά, το ερμηνεύουν ως «φωνή της αλήθειας».

Τον Αρποκράτη επίσης δεν πρέπει να θεωρούμε ούτε λειψό θεό ούτε ανόητο ούτε κανένα όσπριο, αλλά προστάτη και σωφρονιστή του ανθρώπινου λόγου σχετικά με τους θεούς, που είναι νεαρός, ατελής και ασχημάτιστος.

Για τούτο κρατά το δάχτυλο στο στόμα του, σύμβολο της εχεμύθειας και της σιωπής».

(@ «Ἁρποκράτην». Τον Αρποκράτη παρίσταναν κατ’ αρχάς να βυζαίνει το δάχτυλο του.

Εξαιτίας όμως της λανθασμένης ερμηνείας που αναφέρεται εδώ, ο Αρποκράτης έγινε το πιο γνωστό σύμβολο του Αιγυπτιακού εσωτερισμού).

«Όταν στον μήνα Μεσορί του προσφέρουν όσπρια, λένε: «Η γλώσσα είναι τύχη, η γλώσσα είναι δαίμων».

Αναφέρουν επίσης πως από τα Αιγυπτιακά φυτά το κατ’ εξοχήν ιερό φυτό της θεάς (@ Ίσιδας) είναι η περσέα, διότι ο καρπός της μοιάζει με καρδιά και το φύλλο της με γλώσσα».

(@ «περσέα»: Το δέντρο περσέα (Mimusops laurifolia και Mimusops schimperi) ήταν γνωστό στους αρχαίους Αιγυπτίους ως το «Δέντρο της Ζωής» και συχνά αναφέρεται στην αιγυπτιακή μυθολογία.

Η περσέα παράγει ένα ισχυρό ξύλο που χρησιμοποιήθηκε στην αρχαία Αίγυπτο για αγάλματα, κρεβάτια, τραπέζια και μικρά αντικείμενα, ενώ τα φρούτα του τρώγονταν.

Το ξύλο, τα φρούτα και τα φύλλα του δέντρου της περσέας χρησιμοποιούνται συχνά σε ταφικά πλαίσια με συμβολικό νόημα.

Μικρά κλαδιά και φύλλα του δέντρου περσέα έχουν βρεθεί σε πολλούς τάφους (ο καρπός του δέντρου και δύο μεγάλα μπουκέτα κλαδιών βρέθηκαν στον τάφο του Φαραώ Τουταγχαμών).

Τα φαγητά ή τα γυάλινα μοντέλα των φρούτων και των φύλλων της περσέας ήταν θαμμένα με τους νεκρούς.

Τα φύλλα της χρησιμοποιήθηκαν μερικές φορές ως γιρλάντες στις μούμιες, όπως αυτή που βρέθηκε στον Φαραώ Ραμσή Β΄ (1303 π.Χ. - 1213 π.Χ.), γνωστός και ως Ραμσής ο Μέγας (στην ελληνική βιβλιογραφία συναντάται και ως Ραμεσσής Β΄, ενώ στην αρχαία Ελλάδα ήταν γνωστός και ως Οσυμανδύας, από την παραφθορά του επίσημου βασιλικού τίτλου του Ραμσή που ήταν Ούσερ-μαατ-ρε Σέτεφ-εν-ρε), ήταν ο τρίτος φαραώ της 19ης δυναστείας της Αιγύπτου.

Ένας κατάλογος των ναών της αρχαίας Αιγύπτου καταγράφει «4.415 κούτσουρα της περσέας» ως μέρος μιας βασιλικής προσφοράς.

Θεωρούμενοι ως ιερείς, οι βασιλιάδες απεικονίζονταν συχνά προστατευόμενοι από το φύλλωμα του, και οι θεές απεικονίζονταν ότι έβγαιναν από την περσέα, προσφέροντας φαγητό και κρασί στον αποθανόντα.

Η περσέα σχετίζεται με τους μύθους δημιουργίας επειδή ο καρπός μοιάζει με μια καρδιά και το φύλλο είναι μια γλώσσα.

Η Περσέα (Mimusops laurifolia): Είναι ένα μεσαίου μεγέθους αειθαλή δέντρο, που προέρχεται από την Αιθιοπία και την Υεμένη.

Ο Πλίνιος αναφέρει ότι το δέντρο της περσέας (persea) μερικές φορές συγχέεται με το δέντρο της ροδακινιάς.

Ο καρπός της περσέας χρησιμοποιήθηκε ευρέως ως διακοσμητικό μοτίβο.

Το φυτό ήταν συνδεδεμένο με τη λατρεία του Όσιρι, σύμφωνα μάλιστα με μια παράδοση η λάρνακα του Όσιρι κλείστηκε μέσα σε αυτό το φυτό).

«Πράγματι, κανένα πράγμα απ’ όσα διαθέτει ο άνθρωπος από τη φύση του δεν είναι θεϊκότερο από τον λόγο, κυρίως τον λόγο σχετικά με τους θεούς, και τίποτα δεν ρέπει περισσότερο προς την ευδαιμονία (@ από τον λόγο)».

(@ «Οὐδὲν γὰρ ὧν ἄνθρωπος ἔχειν πέφυκε θειότερον λόγου», «Πράγματι, κανένα πράγμα απ’ όσα διαθέτει ο άνθρωπος από τη φύση του δεν είναι θεϊκότερο από τον λόγο»:

Αξιολογώντας ο Πλούταρχος τα πλεονεκτήματα του ανθρώπου έναντι όλων των άλλων δημιουργημάτων αναγνωρίζει την υπεροχή του λόγου, που του εξασφαλίζει και «μείζονα ῥοπὴν ἔχει πρὸς εὐδαιμονίαν»).

«Για τούτο σε όποιον εδώ κατεβαίνει στο χρηστήριο (@ Του Μαντείου των Δελφών) συνιστούμε να έχει όσιες σκέψεις και να μιλάει προσεκτικά.

Όμως ο κόσμος συμπεριφέρεται γελοία, όταν στις πομπές και τις γιορτές συνιστά ευλαβική σιωπή, ενώ έπειτα για τους ίδιους τους θεούς λένε και έχουν στο μυαλό τους τα πιο άσκεπτα πράγματα».

(@ «Διὸ τῷ μὲν εἰς τὸ χρηστήριον ἐνταῦθα κατιόντι παρεγγυῶμεν ὅσια φρονεῖν, εὔφημα λέγειν· [69] οἱ δὲ πολλοὶ γελοῖα δρῶσιν ἐν ταῖς πομπαῖς καὶ ταῖς ἑορταῖς», «Για τούτο σε όποιον εδώ κατεβαίνει στο χρηστήριο (@ Του Μαντείου των Δελφών) συνιστούμε να έχει όσιες σκέψεις και να μιλάει προσεκτικά.

Όμως ο κόσμος συμπεριφέρεται γελοία, όταν στις πομπές και τις γιορτές»:

Ανέκαθεν χαρακτηριστικά των Ελλήνων λατρευτών (προπαντός των «μεμυημένων»), ήταν η φρόνηση, η οσιότητα, η ευλογία, ο σεμνός δηλαδή λόγος για τους Θεούς.

Απ’ ότι φαίνεται όμως, στα χρόνια του Πλούταρχου η πίστη και η λατρεία προς τους Θεούς (περνάει σε μιά παρανόηση της λατρείας από τους αμόρφωτους συνήθως), αφού υπάρχουν κάποιοι που «γελοῖα δρῶσιν ἐν ταῖς πομπαῖς καὶ ταῖς ἑορταῖς εὐφημίαν προκηρύττοντες, εἶτα περὶ τῶν θεῶν αὐτῶν τὰ δυσφημότατα καὶ λέγοντες καὶ διανοούμενοι»).

«69. Πώς πρέπει να αντιμετωπίζει επομένως κανείς τις θλιβερές, αγέλαστες και πένθιμες θυσίες, αν δεν είναι σωστό ούτε τα ιερά καθήκοντα να παραλείπουμε ούτε να ανακατεύουμε και να διαταράσσουμε με αβάσιμες υπόνοιες τις δοξασίες για τους θεούς ;».

(@ «εἰ μήτε παραλείπειν τὰ νενομισμένα καλῶς ἔχει μήτε φύρειν τὰς περὶ θεῶν δόξας καὶ συνταράττειν ὑποψίαις ἀτόποις;», «αν δεν είναι σωστό ούτε τα ιερά καθήκοντα να παραλείπουμε ούτε να ανακατεύουμε και να διαταράσσουμε με αβάσιμες υπόνοιες τις δοξασίες για τους θεούς;»:

Διερωτάται εύλογα ο Πλούταρχος πώς πρέπει να συμπεριφερθεί κανείς για να μη συμφύρει, να μη συγκεράσει τις δοξασίες για το θείο, καθώς βλέπει ότι είναι πανομοιότυπες ανάμεσα σε Έλληνες και Αιγυπτίους, σε άλλους δυτικούς λαούς (όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και ο Θεόπομπος, περίφημος Χίος ιστοριογράφος του 4ου π.Χ. αιώνα, σύγχρονος του Φιλίππου Β΄ και του Μεγάλου Αλεξάνδρου), αλλά και στους Φρύγες και στους Παφλαγόνες της Ανατολής.

(Για μια ακόμη φορά διαπιστώνει κανείς την ευρυμάθεια του Πλούταρχου).

«Και στους Έλληνες γίνονται πολλά παρόμοια τον ίδιο περίπου χρόνο με όσα κάνουν οι Αιγύπτιοι στις γιορτές της Ίσιδος.

Στην Αθήνα οι γυναίκες κατά τη μέρα της νηστείας στα Θεσμοφόρια κάθονταν κάτω».

(@ Τα Θεσμοφόρια που τελούνταν στην αρχαία Αθήνα και στα οποία λάμβαναν μέρος μόνο γυναίκες ήταν η πιο σημαντική, μετά τα Ελευσίνια, γιορτή προς τιμή της Θεάς Δήμητρας και της Κόρης (Περσεφόνης).

Τα Θεσμοφόρια τελούνταν τον μήνα Πυανεψιώνα (Οκτώβριο - Νοέμβριο) και διαρκούσαν τέσσερις μέρες.

Η πρώτη ονομαζόταν Θεσμοφορία ή Άνοδος και οι γυναίκες ανέβαιναν στον ναό (ο οποίος, σύμφωνα με τον Παυσανία (Α, 14, 1), βρισκόταν πάνω από την Εννεάκρουνον κρήνη, κοντά στο κέντρο της Αθηναϊκής Αγοράς).

Η δεύτερη μέρα λεγόταν Κάθοδος.

Το πρωί οι γυναίκες χόρευαν, όπως η Θεά Περσεφόνη με τις συντρόφισσες της, προτού την αρπάξει ο Θεός Πλούτων.

Το βράδυ θρηνούσαν την κάθοδο της στον Άδη.

Η τρίτη ήταν η μέρα της Νηστείας· κάθονταν όλες κάτω και μοιρολογούσαν, όπως η Θεά Δήμητρα, ή έκαναν λιτανείες με αναμμένες λαμπάδες, επειδή και η Θεά Δήμητρα έψαχνε την κόρη της με αναμμένο δαδί.

Την τέταρτη, τέλος, μέρα γιόρταζαν την ανάσταση της Περσεφόνης, και η μέρα τούτη ονομαζόταν Καλλιγένεια).

«Οι Βοιωτοί επίσης αδειάζουν τα ιερά χάσματα της Αχαίας και ονομάζουν τη γιορτή επαχθή, διότι είναι θλιμμένη η Δήμητρα εξαιτίας της καθόδου στον Άδη της Κόρης».

(@ «καὶ Βοιωτοὶ τὰ τῆς Ἀχαίας μέγαρα κινοῦσιν»,

«Οι Βοιωτοί επίσης αδειάζουν τα ιερά χάσματα της Αχαίας»:

Ήταν και αυτή τελετουργία που γινόταν κατά την εορτή των Θεσμοφορίων.

Λίγους μήνες νωρίτερα, στην εορτή των Σκίρων, έριχναν μικρά χοιρίδια σε κοιλότητες ή χάσματα βράχων μαζί με ψωμάκια σε σχήμα φαλλού, συμβόλου της γονιμότητας.

Οι κοιλότητες ή τα χάσματα όπου απέθεταν τις προσφορές ονομάζονταν μέγαρα της Δήμητρας και τα ίδια τα αντικείμενα θεσμοί ή θεσμά, δηλαδή αποτεθειμένα.

Στη γιορτή των Θεσμοφορίων οι θεσμοί είχαν σχεδόν αποσυντεθεί.

Τα υπολείμματα αυτά έπρεπε να μαζέψει από τα χάσματα μια ομάδα γυναικών επιφορτισμένων με το μεγαρίζειν και να τα μεταφέρει στους βωμούς, όπου μοιράζονταν στους γεωργούς, που τα ανακάτευαν με το σιτάρι της σποράς για να του μεταδώσουν τη δύναμή τους.

Το όνομα της Θεάς Δήμητρας ως Αχαίας προέρχεται από το ἄχος, τη μεγάλη στενοχώρια, το σφίξιμο και τη θλίψη).

«Ο μήνας τούτος, λοιπόν, που συμπίπτει με την εποχή της δύσης των Πλειάδων, είναι κατάλληλος για σπορά, και οι Αιγύπτιοι τον ονομάζουν Αθύρ, οι Αθηναίοι Πυανεψιώνα και οι Βοιωτοί Δαμάτριο.

Ο Θεόπομπος, εξ άλλου, εξιστορεί πως οι κάτοικοι των δυτικών περιοχών θεωρούσαν και αποκαλούσαν Κρόνο τον χειμώνα, Αφροδίτη το καλοκαίρι, Περσεφόνη την άνοιξη και ότι τα πάντα γεννιούνται από τον Κρόνο και την Αφροδίτη».

(@ «Τοὺς δὲ πρὸς ἑσπέραν οἰκοῦντας ἱστορεῖ Θεόπομπος ἡγεῖσθαι καὶ καλεῖν τὸν μὲν χειμῶνα Κρόνον, τὸ δὲ θέρος Ἀφροδίτην, τὸ δ’ ἔαρ Περσεφόνην· ἐκ δὲ Κρόνου καὶ Ἀφροδίτης γεννᾶσθαι πάντα»,

«Ο Θεόπομπος, εξ άλλου, εξιστορεί πως οι κάτοικοι των δυτικών περιοχών θεωρούσαν και αποκαλούσαν Κρόνο τον χειμώνα, Αφροδίτη το καλοκαίρι, Περσεφόνη την άνοιξη και ότι τα πάντα γεννιούνται από τον Κρόνο και την Αφροδίτη»:

Μια απάντηση ιστορική και Θεολογική του Πλουτάρχου ως προς την λατρευτική θέση του Τιτάνα Κρόνου στους Έλληνες, που τώρα κάποιοι δήθεν Έλληνες ουφολόγοι - Σειριολόγοι - Αντικρόνιοι και ανιστόρητοι λατρευτές, θέλουν να μην λατρεύουμε τον Τιτάνα Κρόνο, γιατί δήθεν είναι κακή Θεότητα και στο ουφολογικό μυαλό τους είναι ακόμη και εξωγήινος με διαστημόπλοιο !!!

Λένε και γράφουν οι ουφολόγοι - Σειριολόγοι - Αντικρόνιοι δήθεν Έλληνες λατρευτές στο διαδίκτυο, ότι δεν υπήρχε ποτέ ναός του Κρόνου στην Ελλάδα, ενώ ο περιηγητής Παυσανίας μιλάει για ναό του Τιτάνα Κρόνου στον Ιερότερο τόπο στην αρχαία Ελλάδα, μέσα στην αρχαία Ολυμπία).

«ἐς δὲ τὸν ἀγῶνα τὸν Ὀλυμπικὸν λέγουσιν Ἠλείων οἱ τὰ ἀρχαιότατα μνημονεύοντες Κρόνον τὴν ἐν οὐρανῷ σχεῖν βασιλείαν πρῶτον καὶ ἐν Ὀλυμπίᾳ ποιηθῆναι Κρόνῳ ναὸν ὑπὸ τῶν τότε ἀνθρώπων, οἳ ὠνομάζοντο χρυσοῦν γένος».

(Παυσανίας, Ελλάδος περιήγησις, βιβλίο 5,7, 6).

(@ Στην αρχαία Ολυμπία λέει μάλιστα ο Παυσανίας ότι θυσίαζαν πάνω στον Κρόνιο λόφο οι Έλληνες Ιερείς προς τον Τιτάνα Κρόνο):

«τὸ δὲ ὄρος τὸ Κρόνιον κατὰ τὰ ἤδη λελεγμένα μοι παρὰ τὴν κρηπῖδα καὶ τοὺς ἐπ' αὐτῇ παρήκει θησαυρούς. ἐπὶ δὲ τοῦ ὄρους τῇ κορυφῇ θύουσιν οἱ Βασίλαι (@ Ιερείς) καλούμενοι τῷ Κρόνῳ κατὰ ἰσημερίαν τὴν ἐν τῷ ἦρι, Ἐλαφίῳ μηνὶ παρὰ Ἠλείοις».

(Παυσανίας, Ελλάδος περιήγησις , Ηλιακά Β΄, 20,1).

(@ Λένε ακόμη οι ανιστόρητοι ουφολόγοι – Σειριολόγοι – Αντικρόνιοι του διαδικτύου, ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν γιορτή για τον Τιτάνα Κρόνο, ενώ μας διηγείται ο Ρήτορας Δημοσθένης, ότι αναβλήθηκε συνέλευση, γιατί ήταν η εορτή των Αθηναίων προς τον Τιτάνα Κρόνο):

«Δεν φανέρωσε το νόμο του, ούτε έδωσε την ελευθερία να το διαβάσει κανείς ώστε να αντιταχθεί σε αυτό, ούτε περίμενε κάποια από τις ημερομηνίες που προβλέπονται από τους νόμους. και αν και η συνέλευση που θα θέσπιζε τους νέους νόμους, ήταν η ενδέκατη του Εκατομβαιώνος μηνός, έλαβε μέρος την δωδέκατη δηλαδή την επόμενη ημέρα, την ίδια μέρα που ήταν εορτή του Κρόνου επομένως η συνέλευση αναβλήθηκε, καθότι με τη βοήθεια προσώπων των οποίων οι προθέσεις ήταν φιλικές προς εσάς είχε φτάσει να πάρει με διάταγμα μια συνεδρίαση της Νομοθετικής Επιτροπής, με τη δικαιολογία των Παναθηναίων».

(Δημοσθένης, Κατὰ Τιμοκράτους, 26).

«οὔτε γὰρ ἐξέθηκε τὸν νόμον, οὔτ᾽ ἔδωκεν εἴ τις ἐβούλετ᾽ ἀναγνοὺς ἀντειπεῖν, οὔτ᾽ ἀνέμεινεν οὐδένα τῶν τεταγμένων χρόνων ἐν τοῖς νόμοις, ἀλλὰ τῆς ἐκκλησίας, ἐν ᾗ τοὺς νόμους ἐπεχειροτονήσατε, οὔσης ἑνδεκάτῃ τοῦ ἑκατομβαιῶνος μηνός, δωδεκάτῃ τὸν νόμον εἰσήνεγκεν, εὐθὺς τῇ ὑστεραίᾳ, καὶ ταῦτ᾽ ὄντων Κρονίων καὶ διὰ ταῦτ᾽ ἀφειμένης τῆς βουλῆς, διαπραξάμενος μετὰ τῶν ὑμῖν ἐπιβουλευόντων καθέζεσθαι νομοθέτας διὰ ψηφίσματος ἐπὶ τῇ τῶν Παναθηναίων προφάσει».

(Δημοσθένης, Κατὰ Τιμοκράτους, 26).

(@ Στην Αρχαία Αθήνα περίμεναν πότε θα έρθει η γιορτή των Κρονίων, για να γλεντήσουν έξαλλα οι Αθηναίοι):

«Πολλοί περιμένουν τα Κρόνια, τα Διάσια, τα Παναθήναια και άλλες τέτοιες μέρες για να ευχαριστηθούν και ν’ αναζωογονηθούν, γελώντας το γέλιο που αγοράζουν πληρώνοντας το αντίτιμο στους μίμους και τους χορευτές».

(Πλούταρχος, Περί ευθυμίας,

«Πολλοὶ Κρόνια καὶ Διάσια καὶ Παναθήναια καὶ τοιαύτας ἄλλας ἡμέρας περιμένουσιν, ἵν' ἡσθῶσι καὶ ἀναπνεύσωσιν, ὠνητὸν <γελῶντες> γέλωτα μίμοις καὶ ὀρχησταῖς μισθοὺς τελέσαντες».

(Πλούταρχος, Περί ευθυμίας, D, 6).

«καὶ γὰρ οἱ θεράποντες ὅταν Κρόνια δειπνῶσιν ἢ Διονύσια κατ’ ἀγρὸν ἄγωσι περιιόντες».

(Πλούταρχος, Ότι ουδέ ήδεως ζην έστιν κατ’ Επίκουρον, 1098 B, 10).

(@ Εδώ διαβάσαμε στην αρχαία Ελληνική παραπομπή, ότι στην γιορτή των Κρονίων οι Αθηναίοι δειπνούσαν και οι ανιστόρητοι ουφολόγοι, Σειριολόγοι, Αντικρόνιοι του διαδικτύου, επιμένουν να γράφουν στο διαδίκτυο, ότι οι Έλληνες δεν είχαν γιορτή για τον Τιτάνα Κρόνο και δήθεν δεν γιόρταζαν οι Έλληνες τον Τιτάνα Κρόνο !!!.

Στην Αθήνα τα Κρόνια γίνονταν προς τιμή του Κρόνου και της γυναίκας του Ρέας και διαρκούσε η γιορτή μια μέρα, ήταν αργία, και γιορτάζονταν στην εξοχή.

Στα Κρόνια γίνονταν ευχαριστήριες θυσίες για το τέλος της συγκομιδής των δημητριακών και των καρπών των δέντρων.

Οι ευχαριστήριες θυσίες στα Κρόνια, δεν ήταν αιματηρές, ούτε ήταν θυσίες ζώων, αλλά γινόταν μόνον προσφορά άρτου και φρούτων.

Τώρα αν έχει διαβάσει κάποιος στο διαδίκτυο κάποιο ανιστόρητο άρθρο ουφολόγου, Σειριολόγου, Αντικρόνιου, που μιλάει ότι στα Κρόνια στην Ελλάδα έκαναν μόνον αιματηρές θυσίες και γι’ αυτό φταίει ο κακός ο Τιτάνας Κρόνος, καλύτερα του προτείνω να μην ξαναδιαβάσει τίποτα από αυτήν την ανιστόρητη σελίδα, αν πραγματικά θέλει να μάθει αληθινή Ελληνική Ιστορία.

Στο Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας, LIDDELL & SCOTT (που είναι το καλύτερο λεξικό παγκοσμίως για την αρχαία Ελληνική γλώσσα) διαβάζουμε αυτό):

«Κρόνιος, -α, -ον (Κρόνος), I. 1. Κρονικός, λέγεται για τον Κρόνο, σε Αισχύλο. κ.λπ. 2. Κρόνια (ενν. ἱερά), τά, η γιορτή του Κρόνου που εορταζόταν την δωδέκατη μέρα του Εκατομβίωνα, σε Δημοσθένη.· μεταγενέστερα, τὰ Κρόνια ήταν τα Ρωμαϊκά Saturnalia· απ’ όπου, αἱ Κρονιάδες ἡμέραι, ο χρόνος που εορτάζονταν τα Saturnalia, σε Πλούταρχο. 3. Κρόνιον (ενν. ὄρος), τό, ο λόφος του Κρόνου».

«Οι Φρύγες, επίσης, που πίστευαν ότι ο θεός κοιμάται τον χειμώνα, ενώ το καλοκαίρι είναι ξυπνητός, έκαναν βακχικές τελετές προς τιμήν του, τον χειμώνα τους κατευνασμούς και το καλοκαίρι τις ανεγέρσεις.

Οι Παφλαγόνες, τέλος, ισχυρίζονται ότι τον χειμώνα είναι ο θεός δεμένος και φυλακισμένος, ενώ την άνοιξη κινείται και ελευθερώνεται.

70. Η ίδια η εποχή υποβάλλει τη σκέψη πως η κατήφεια οφείλεται στην εξαφάνιση των καρπών, τους οποίους οι παλιοί δεν θεωρούσαν βέβαια θεούς, αλλά δώρα των θεών αναγκαία και μεγάλα για να μη ζούμε σαν τα άγρια θηρία.

Την εποχή, λοιπόν, που έβλεπαν από τη μια τους καρπούς να εξαφανίζονται εντελώς από τα δέντρα και να λείπουν, ενώ, από την άλλη, οι ίδιοι τους φύτευαν με πολλή δυσκολία και μεγάλα προβλήματα, ξύνοντας τη γη με τα χέρια και με τα χέρια καλύπτοντάς τους πάλι, βάζοντάς τους εκεί, χωρίς να ξέρουν, αν θα εμφανιστούν ξανά και αν θα ολοκληρωθούν, έκαναν πράγματα παρόμοια με εκείνα που κάνουν όσοι θάβουν τους νεκρούς και τους πενθούν.

Έπειτα, όπως εμείς λέμε γι’ αυτόν που αγοράζει τα βιβλία του Πλάτωνα ότι αγοράζει Πλάτωνα και όποιον παρουσιάζει τα ποιήματα του Μενάνδρου ότι παίζει Μένανδρο, έτσι κι εκείνοι δεν δίσταζαν να ονομάσουν τα δώρα και τα έργα των θεών με τα ονόματα των θεών, τιμώντας τα, επειδή τους ήταν αναγκαία, και λατρεύοντάς τα.

Οι επόμενοι όμως, απαίδευτοι και αμαθείς, τα παραλάμβαναν, κατ’ αντιστροφή απέδιδαν τα παθήματα των καρπών στους θεούς και δεν αποκαλούσαν μόνον, αλλά και πίστευαν, την εμφάνιση και την εξαφάνιση των αναγκαίων καρπών ως γέννηση και θάνατο των θεών, γεμίζοντας έτσι το μυαλό τους με άτοπες, αυθαίρετες και συγκεχυμένες δοξασίες, μολονότι έβλεπαν καθαρά το άτοπο και τον παραλογισμό.

Ο Ξενοφάνης, λοιπόν, ο Κολοφώνιος έθεσε ως αρχή στους Αιγυπτίους, αν τους θεωρούν θεούς, να μη τους θρηνούν και, αν πάλι τους θρηνούν, να μην τους πιστεύουν για θεούς... αλλά ότι είναι γελοίο να τους θρηνούν και συνάμα να προσεύχονται στους καρπούς (@ σαν σε θεούς) να ξαναφανούν πάλι και να ωριμάσουν για χάρη τους, ώστε να τους καταναλώσουν πάλι και να τους θρηνούν».

(@ «Ὁ μὲν οὖν Ξενοφάνης ὁ Κολοφώνιος»,

«Ο Ξενοφάνης, λοιπόν, ο Κολοφώνιος»:

Πρόκειται για το φιλόσοφο Ξενοφάνη (580-480 π.Χ.), δημιουργό της Ελεατικής σχολής).

«71. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι, αλλά θρηνούν τους καρπούς και προσεύχονται στους θεούς, που τους γεννούν και τους δωρίζουν, να δημιουργήσουν πάλι άλλους καινούριους και να τους κάνουν να φυτρώσουν στη θέση εκείνων που χάθηκαν.

Για τούτο πολύ σωστά λένε οι φιλόσοφοι πως όσοι δεν ασκούνται να καταλάβουν σωστά τις λέξεις, χρησιμοποιούν λανθασμένα και τα πράγματα».

(@ «ὅθεν ἄριστα λέγεται παρὰ τοῖς φιλοσόφοις τὸ τοὺς μὴ μανθάνοντας ὀρθῶς ἀκούειν ὀνομάτων κακῶς χρῆσθαι καὶ τοῖς πράγμασιν», «Για τούτο πολύ σωστά λένε οι φιλόσοφοι πως όσοι δεν ασκούνται να καταλάβουν σωστά τις λέξεις, χρησιμοποιούν λανθασμένα και τα πράγματα»:

Σωστή διαπίστωση του Πλουτάρχου σχετική με την αναγκαιότητα ορθής κατανόησης της λειτουργίας της γλώσσας.

Κάθε λέξη φέρει συγκεκριμένο εννοιολογικό φορτίο και άλλοτε χρησιμοποιείται κυριολεκτικά και άλλοτε μεταφορικά.

Όποιος δε γνωρίζει τη σημασία των λέξεων δεν κατανοεί και τα πράγματα ή τις ιδιότητες τους ή τις καταστάσεις που ονοματίζονται μ’ αυτές.

Αυτή η άγνοια, προπαντός η χρήση των λέξεων με τη μεταφορική τους σημασία, έχει οδηγήσει σε πολλές παρανοήσεις Έλληνες και ξένους, όπως θα υποστηρίξει στη συνέχεια ο Πλούταρχος με σειρά παραδειγμάτων παρανοήσεων).

«Όπως ακριβώς από τους Έλληνες εκείνοι που δεν έμαθαν και δεν συνήθισαν να αποκαλούν τα χάλκινα, ζωγραφιστά και πέτρινα αντικείμενα αγάλματα που τιμούν τους θεούς, αλλά τα ονομάζουν θεούς, και τολμούν έπειτα να λένε πως ο Λάχαρης έγδυσε την Αθηνά, ο Διονύσιος κούρεψε τις χρυσές μπούκλες του Απόλλωνα, και ο Δίας ο Καπετώλιος στον εμφύλιο πόλεμο πήρε φωτιά και καταστράφηκε, χωρίς να το καταλάβουν, παρασύρονται και ασπάζονται γνώμες αναληθείς, που πηγάζουν από τις λέξεις.

Τούτο έχουν πάθει κυρίως οι Αιγύπτιοι σχετικά με τα ζώα που τιμούν».

(@ «εἶτα τολμῶντες λέγειν, ὅτι τὴν Ἀθηνᾶν Λαχάρης ἐξέδυσε, τὸν δ’ Ἀπόλλωνα χρυσοῦς βοστρύχους ἔχοντα Διονύσιος ἀπέκειρεν, ὁ δὲ Ζεὺς ὁ Καπετώλιος περὶ τὸν ἐμφύλιον πόλεμον ἐνεπρήσθη καὶ διεφθάρη, λανθάνουσι συνεφελκόμενοι καὶ παραδεχόμενοι δόξας πονηρὰς ἑπομένας τοῖς ὀνόμασιν»,

«και τολμούν έπειτα να λένε πως ο Λάχαρης έγδυσε την Αθηνά, ο Διονύσιος κούρεψε τις χρυσές μπούκλες του Απόλλωνα, και ο Δίας ο Καπετώλιος στον εμφύλιο πόλεμο πήρε φωτιά και καταστράφηκε, χωρίς να το καταλάβουν, παρασύρονται και ασπάζονται γνώμες αναληθείς, που πηγάζουν από τις λέξεις».

Ο Λάχαρης ήταν ο Αθηναίος τύραννος που γύρω στο 300 π.Χ. έβαλε να χύσουν το χρυσό ιμάτιο του χρυσελεφάντινου αγάλματος της Θεάς Αθηνάς, που ήταν έργο του Φειδία.

Όσο για τον Δία τον Καπετώλιο, ο Πλούταρχος αναφέρεται μάλλον στην πυρκαγιά που ξέσπασε στο Καπιτώλιο το 83 μ.Χ., την εποχή του εμφυλίου πολέμου μεταξύ Μάριου και Σύλλα.

Κλασικές περιπτώσεις παρανόησης της σημασία των λέξεων και άγνοιας των σχημάτων λόγου παραθέτει ο Πλούταρχος από την Ελληνική πραγματικότητα, για να αποδείξει σε τι «παραλογία» μπορεί να οδηγήσει μια τέτοια θεώρηση της σημασίας των λέξεων και για να δικαιολογήσει την πλάνη στην οποία έχουν οδηγηθεί οι Αιγύπτιοι σχετικά με το ζωομορφισμό των θεών τους.

Έτσι, όταν οι Έλληνες λένε, για παράδειγμα, ότι «κάηκε ο Δίας ο Καπετώλιος στον Εμφύλιο πόλεμο», ασφαλώς δεν εννοούν ότι κάηκε ο Θεός Δίας (όπως το εκλαμβάνουν οι αμόρφωτοι), αλλά το άγαλμά του.

Και τα αγάλματα, ασφαλώς, δεν είναι οι Θεοί αλλά τιμητικές αναπαραστάσεις τους.

Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει με τους Αιγυπτίους και τη λατρεία των ζώων.

Ταύτισαν τα αγαπητά στους θεούς ζώα με τους ίδιους τους θεούς τους.

Έτσι «γέμισαν τις τελετουργίες τους με πλήθος από γελοίες και χλευαστικές πράξεις».

Η όλη θεώρηση του Πλουτάρχου για τα αγάλματα και σχετικά με τις απεικονίσεις των Θεών μοιάζει σαν ν’ «αφηγείται» την θέση της Ορθόδοξης Εβραιοχριστιανικής Εκκλησίας την εποχής της εικονομαχίας κατά τη Βυζαντινή περίοδο, με το Λέοντα τον Ίσαυρο, την Ειρήνη την Αθηναία κλπ. και την ισχυρή αντιπαράθεση μεταξύ των εικονολατρών και εικονοκλαστών...

Καθότι και τότε οι εικονολάτρες και πάρα πολλοί Ορθόδοξοι πιστοί ανά τους αιώνες, είχαν εκτραπεί σε πλήθος ενεργειών που ταύτιζαν την ξύλινη εικόνα του Ιησού Χριστού και των Αγίων τους με τα τιμώμενα πρόσωπα και προέβαιναν σε πλήθος ενεργειών που έκαναν πιό γελοία την Ορθόδοξη Εβραιοχριστιανική Αίρεση (που τώρα την λένε θρησκεία), με χαρακτηριστικότερη τη λήψη ρινισμάτων της εικόνας ως φάρμακο για τη θεραπεία τους από διάφορες ασθένειες.

Αναμφίβολα, με τη θέση που υποστηρίζει ο Πλούταρχος, «ανήκει» στους εικονομάχους κι όχι στους εικονολάτρες, προοικονομώντας την σωστή άποψη για τον οφειλόμενο σεβασμό στις εικόνες, όπως καθιερώθηκε με το τέλος της εικονοκλαστικής περιόδου και το θρίαμβο της Ορθόδοξης Εβραιοχριστιανικής Εκκλησίας και Εβραϊκής Αίρεσης ταυτοχρόνως.

Τώρα γιατί, αφού οι θέσεις του Αρχιερέα των Δελφών Πλουτάρχου «είναι ταυτόσημες» με τις ιδέες της Ορθόδοξης Εβραιοχριστιανικής Εκκλησίας (περί ορθής λατρείας της απεικόνισης των Θεών)...

Γιατί αυτές κυνηγήθηκαν και είναι ειδωλολατρικές μόνον οι ιδέες του Αρχιερέα των Δελφών Πλούταρχου και όχι και της Ορθόδοξης Εβραιοχριστιανικής Εκκλησίας (και αυτό είναι ένα ακόμη μεγάλο Εβραιοχριστιανικό θαύμα)…

Εκτός αν μας πουν οι Ορθόδοξοι Εβραιοχριστιανοί ότι δεν ήξεραν τι είχε γράψει ο Πλούταρχος (γιατί τους κατάντησε η Ορθοδοξία τόσο πολύ αγράμματους), ή να μας πουν την πραγματική αλήθεια: Πως μισούν την Ελληνική Θρησκεία του Πλουτάρχου και καθετί Ελληνικό, γιατί η Ορθόδοξη Εβραιοχριστιανική Εκκλησία αποτελεί μιά Εβραϊκή Αίρεση που δεν έπαψε ποτέ να μισεί την Ελλάδα και οτιδήποτε Ελληνικό).

«Οι Έλληνες, ως προς αυτά τουλάχιστον, σωστά μιλούν και πιστεύουν πως το περιστέρι είναι το ιερό ζώο της Αφροδίτης, το φίδι της Αθηνάς, ο κόρακας του Απόλλωνα κι ο σκύλος της Άρτεμης, όπως λέει ο Ευριπίδης:

«Σκύλος θα γίνεις, ομοίωμα της Εκάτης που φέρνει το φως».

Οι περισσότεροι Αιγύπτιοι όμως, με το να λατρεύουν τα ίδια τα ζώα και να τα ακολουθούν ως θεούς, δεν έχουν μόνο καλύψει τις ιερές τελετές με στοιχεία που προκαλούν γέλιο και χλευασμό — πράγμα εξ άλλου που είναι το μικρότερο κακό που προκύπτει από τη βλακεία τους· εμφυτεύεται όμως στο μυαλό τους άποψη φοβερή, που οδηγεί τους αδύναμους και άκακους στην άκρατη δεισιδαιμονία, ενώ τους πιο δυναμικούς και πιο θρασείς ωθεί σε άθεες και ωμές σκέψεις.

Στ’ αλήθεια, δεν είναι αταίριαστο εδώ να συζητηθεί ότι είναι ευλογοφανές σχετικά με το θέμα».

(@ «δόξα δ’ ἐμφύεται δεινὴ τοὺς μὲν ἀσθενεῖς καὶ ἀκάκους εἰς ἄκρατον ὑπερείπουσα τὴν δεισιδαιμονίαν, τοῖς δὲ δριμυτέροις καὶ θρασυτέροις εἰς ἀθέους ἐμπίπτουσα καὶ θηριώδεις λογισμούς», «εμφυτεύεται όμως στο μυαλό τους άποψη φοβερή, που οδηγεί τους αδύναμους και άκακους στην άκρατη δεισιδαιμονία, ενώ τους πιο δυναμικούς και πιο θρασείς ωθεί σε άθεες και ωμές σκέψεις»:

Ο Πλούταρχος εξηγεί εδώ πως οι αφελείς πιστοί οδηγούνται στη δεισιδαιμονία (αφού ταυτίζουν με τους ίδιους τους Θεούς, τόσο τα αγάλματα και τις απεικονίσεις τους, όσο και τα τιμώμενα και αγαπητά στους Θεούς ζώα) και πως αυτή τους η παρέκκλιση από την ορθή πίστη καταντά βιομηχανία παραγωγής άθεων (κάτι που συμβαίνει και τώρα σε κάποιους δήθεν Έλληνες λατρευτές του Ελληνικού Πανθέου, με την νέα σκεπτικιστική, αγνωστικιστική και άθεη μόδα κάποιων συγγραφέων, να κάνουν με το ζόρι ή με δόλο τους Θεούς των Αληθινών Ελλήνων λατρευτών του Ελληνικού Πανθέου, δήθεν Ιδεοθεούς ή φυσικές δυνάμεις ή απλά σύμβολα), αφού αυτό οπλίζει τους άπιστους ή αμφιταλαντευόμενους με δήθεν επιχειρήματα για να εκδηλώσουν την απιστία τους, καθώς βλέπουν (ή θα τους έχουν κάνει τους Έλληνες λατρευτές δόλια οι σκεπτικιστές συγγραφείς και οι άθεοι στο σήμερα) τους πιστούς λατρευτές να προβαίνουν σε πλείστες όσες γελοιότητες και χλευαστικές πράξεις, σχετικές με τη λατρεία τους προς τους Έλληνες Θεούς).

«Το ότι οι θεοί μεταβλήθηκαν στα ζώα αυτά, επειδή φοβήθηκαν τον Τυφώνα, λες και κρύφτηκαν μέσα στα σώματα των ίβεων, των σκύλων και των γερακιών, είναι κάτι που ξεπερνάει κάθε τερατολόγημα και κάθε μύθευμα».

(Πλούταρχος, Ηθικά, Περί Ίσιδος και Οσίριδος, 64 – 72, Απόδοση στην νεοελληνική γλώσσα Εκδόσεις Κάκτος).

(@ «τὸ μὲν γὰρ εἰς ταῦτα τὰ ζῷα τοὺς θεοὺς τὸν Τυφῶνα δείσαντας μεταβαλεῖν, οἷον ἀποκρύπτοντας ἑαυτοὺς σώμασιν ἴβεων καὶ κυνῶν καὶ ἱεράκων, πᾶσαν ὑπερπέπαικε τερατείαν καὶ μυθολογίαν», «Το ότι οι θεοί μεταβλήθηκαν στα ζώα αυτά, επειδή φοβήθηκαν τον Τυφώνα, λες και κρύφτηκαν μέσα στα σώματα των ίβεων, των σκύλων και των γερακιών, είναι κάτι που ξεπερνάει κάθε τερατολόγημα και κάθε μύθευμα»:

Καθαρός «εικονοκλάστης» (θα έλεγε ένας Ορθόδοξος Εβραιοχριστιανός του σήμερα) ο Αρχιερέας των Δελφών Πλούταρχος, σε ευθεία αντίθεση με τις δοξασίες των Αιγυπτίων ότι οι Θεοί είναι ταυτισμένοι με τα προστατευόμενα τους ζώα, ότι όσες ψυχές των νεκρών μετεμψυχώνονται σ’ αυτά, πετυχαίνουν την αθανασία τους και θα ξαναγεννηθούν.

Παρόμοια σχετικά αντίληψη, ότι η ψυχή δηλαδή του ανθρώπου περνά από ον σε ον (άνθρωπο ή ζώο) ώσπου να τελειοποιηθεί υπήρχε και στους Έλληνες Πυθαγόρειους, αφού μαρτυρείται ότι οι μαθητές του Πυθαγόρα «στο γαύγισμα ενός σκύλου αναγνώριζαν τη φωνή ενός φίλου τους που πρόσφατα είχε πεθάνει».

Είναι η γνωστή θεωρία της μετεμψύχωσης και του κύκλου της ψυχής για την ανέλιξή της, που κατά την κρατούσα στη συνέχεια για την εποχή εκείνη άποψη έχει αιγυπτιακή προέλευση).

Εδώ και το μονοκόμματο αρχαίο Ελληνικό κείμενο):

«[64] Συνελόντι δ’ εἰπεῖν οὔθ’ ὕδωρ οὔθ’ ἥλιον οὔτε γῆν οὔτ’ οὐρανὸν Ὄσιριν ἢ Ἶσιν ὀρθῶς ἔχει νομίζειν οὐδὲ πῦρ Τυφῶνα πάλιν οὐδ’ αὐχμὸν οὐδὲ θάλατταν, ἀλλ’ ἁπλῶς ὅσον ἐστὶν ἐν τούτοις ἄμετρον καὶ ἄτακτον ὑπερβολαῖς ἢ ἐνδείαις Τυφῶνι προσνέμοντες, | τὸ δὲ κεκοσμημένον καὶ ἀγαθὸν καὶ ὠφέλιμον ὡς Ἴσιδος μὲν ἔργον εἰκόνα δὲ καὶ μίμημα καὶ λόγον Ὀσίριδος σεβόμενοι καὶ τιμῶντες οὐκ ἂν ἁμαρτάνοιμεν. Ἀλλὰ καὶ τὸν Εὔδοξον ἀπιστοῦντα παύσομεν καὶ διαποροῦντα, πῶς οὔτε Δήμητρι τῆς τῶν ἐρωτικῶν ἐπιμελείας μέτεστιν ἀλλ’ Ἴσιδι τόν τε Διόνυσον Ὀσίριδι προσομοιοῦσι τὸν οὐ τὸν Νεῖλον αὔξειν οὔτε τῶν τεθνηκότων ἄρχειν δυνάμενον. ἑνὶ γὰρ λόγῳ κοινῷ τοὺς θεοὺς τούτους περὶ πᾶσαν ἀγαθοῦ μοῖραν ἡγούμεθα τετάχθαι καὶ πᾶν ὅσον ἔνεστι τῇ φύσει καλὸν καὶ ἀγαθὸν διὰ τούτους ὑπάρχειν, τὸν μὲν διδόντα τὰς ἀρχάς, τὴν δ’ ὑποδεχομένην καὶ διανέμουσαν.

[65] Οὕτω δὲ καὶ τοῖς πολλοῖς καὶ φορτικοῖς ἐπιχειρήσομεν, εἴτε ταῖς καθ’ ὥραν μεταβολαῖς τοῦ περιέχοντος εἴτε ταῖς καρπῶν γενέσεσι καὶ σποραῖς καὶ ἀρότοις χαίρουσι τὰ περὶ τοὺς θεοὺς τούτοις συνοικειοῦντες καὶ λέγοντες θάπτεσθαι μὲν τὸν Ὄσιριν, ὅτε κρύπτεται τῇ γῇ σπειρόμενος ὁ καρπός, αὖθις δ’ ἀναβιοῦσθαι καὶ ἀναφαίνεσθαι, ὅτε βλαστήσεως ἀρχή· διὸ καὶ λέγεσθαι τὴν Ἶσιν αἰσθομένην ὅτι κύει περιάψασθαι φυλακτήριον ἕκτῃ μηνὸς ἱσταμένου Φαωφί, τίκτεσθαι δὲ τὸν Ἁρποκράτην περὶ τροπὰς χειμερινὰς ἀτελῆ καὶ νεαρὸν ἐν τοῖς προανθοῦσι καὶ προβλαστάνουσι (διὸ καὶ φακῶν αὐτῷ φυομένων ἀπαρχὰς ἐπιφέρουσι), τὰς δὲ λοχείους ἡμέρας ἑορτάζειν μετὰ τὴν ἐαρινὴν ἰσημερίαν. Ταῦτα γὰρ ἀκούοντες ἀγαπῶσι καὶ πιστεύουσιν, αὐτόθεν ἐκ τῶν προχείρων καὶ συνήθων τὸ πιθανὸν ἕλκοντες.

[66] Καὶ δεινὸν οὐδέν, ἂν πρῶτον μὲν ἡμῖν τοὺς θεοὺς φυλάττωσι κοινοὺς καὶ μὴ ποιῶσιν Αἰγυπτίων ἰδίους μηδὲ Νεῖλον ἥν τε Νεῖλος ἄρδει μόνην χώραν τοῖς ὀνόμασι τούτοις καταλαμβάνοντες μηδ’ ἕλη μηδὲ λωτοὺς μὴ θεοποιίαν λέγοντες ἀποστερῶσι μεγάλων θεῶν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, οἷς Νεῖλος μὲν οὐκ ἔστιν οὐδὲ Βοῦτος οὐδὲ Μέμφις, Ἶσιν δὲ καὶ τοὺς περὶ αὐτὴν θεοὺς ἔχουσι καὶ γιγνώσκουσιν ἅπαντες, ἐνίους μὲν οὐ πάλαι τοῖς παρ’ Αἰγυπτίων ὀνόμασι καλεῖν μεμαθηκότες, ἑκάστου δὲ τὴν δύναμιν ἐξ ἀρχῆς ἐπιστάμενοι καὶ τιμῶντες· δεύτερον, ὃ μεῖζόν ἐστιν, ὅπως σφόδρα προσέξουσι καὶ φοβήσονται, μὴ λάθωσιν εἰς πνεύματα καὶ ῥεύματα καὶ σπόρους καὶ ἀρότους καὶ πάθη γῆς καὶ μεταβολὰς ὡρῶν διαγράφοντες τὰ θεῖα καὶ διαλύοντες, ὥσπερ οἱ Διόνυσον τὸν οἶνον, Ἥφαιστον δὲ τὴν φλόγα· Φερσεφόνην δέ φησί που Κλεάνθης τὸ διὰ τῶν καρπῶν φερόμενον καὶ φονευόμενον πνεῦμα, ποιητὴς δέ τις ἐπὶ τῶν θεριζόντων

’Τῆμος ὅτ’ αἰζηοὶ Δημήτερα κωλοτομεῦσιν·‘

οὐδὲν γὰρ οὗτοι διαφέρουσι τῶν ἱστία καὶ κάλους καὶ ἄγκυραν ἡγουμένων κυβερνήτην καὶ νήματα καὶ κρόκας ὑφάντην καὶ σπονδεῖον ἢ μελίκρατον ἢ πτισάνην ἰατρόν· ἀλλὰ δεινὰς καὶ ἀθέους ἐμποιοῦσι δόξας, ἀναισθήτοις καὶ ἀψύχοις καὶ φθειρομέναις ἀναγκαίως ὑπ’ ἀνθρώπων δεομένων καὶ χρωμένων φύσεσι καὶ πράγμασιν ὀνόματα θεῶν ἐπιφέροντες.

Ταῦτα μὲν γὰρ αὐτὰ νοῆσαι θεοὺς οὐκ ἔστιν,

[67] οὐ γὰρ ἄνουν οὐδ’ ἄψυχον οὐδ´ ἀνθρώποις ὁ θεὸς ὑποχείριον· ἀπὸ τούτων δὲ τοὺς χρωμένους αὐτοῖς καὶ δωρουμένους ἡμῖν καὶ παρέχοντας ἀέναα καὶ διαρκῆ θεοὺς ἐνομίσαμεν, οὐχ ἑτέρους παρ’ ἑτέροις οὐδὲ βαρβάρους καὶ Ἕλληνας οὐδὲ νοτίους καὶ βορείους· ἀλλ’ ὥσπερ ἥλιος καὶ σελήνη καὶ οὐρανὸς καὶ γῆ καὶ θάλασσα κοινὰ πᾶσιν, ὀνομάζεται δ’ ἄλλως ὑπ’ ἄλλων, οὕτως ἑνὸς λόγου τοῦ ταῦτα κοσμοῦντος καὶ μιᾶς προνοίας ἐπιτροπευούσης | καὶ δυνάμεων ὑπουργῶν ἐπὶ πάντα τεταγμένων ἕτεραι παρ’ ἑτέροις κατὰ νόμους γεγόνασι τιμαὶ καὶ προσηγορίαι, καὶ συμβόλοις χρῶνται καθιερωμένοις οἱ μὲν ἀμυδροῖς οἱ δὲ τρανοτέροις, ἐπὶ τὰ θεῖα τὴν νόησιν ὁδηγοῦντες οὐκ ἀκινδύνως· ἔνιοι γὰρ ἀποσφαλέντες παντάπασιν εἰς δεισιδαιμονίαν ὤλισθον, οἱ δὲ φεύγοντες ὥσπερ ἕλος τὴν δεισιδαιμονίαν ἔλαθον αὖθις ὥσπερ εἰς κρημνὸν ἐμπεσόντες τὴν ἀθεότητα.

[68] Διὸ δεῖ μάλιστα πρὸς ταῦτα λόγον ἐκ φιλοσοφίας μυσταγωγὸν ἀναλαβόντας ὁσίως διανοεῖσθαι τῶν λεγομένων καὶ δρωμένων ἕκαστον, ἵνα μή, καθάπερ Θεόδωρος εἶπε τοὺς λόγους αὐτοῦ τῇ δεξιᾷ προτείνοντος ἐνίους τῇ ἀριστερᾷ δέχεσθαι τῶν ἀκροωμένων, οὕτως ἡμεῖς ἃ καλῶς οἱ νόμοι περὶ τὰς θυσίας καὶ τὰς ἑορτὰς ἔταξαν ἑτέρως ὑπολαμβάνοντες ἐξαμάρτωμεν.

Ὅτι γὰρ ἐπὶ τὸν λόγον ἀνοιστέον ἅπαντα, καὶ παρ’ αὐτῶν ἐκείνων ἔστι λαβεῖν. Τῇ μὲν γὰρ ἐνάτῃ ἐπὶ δέκα τοῦ πρώτου μηνὸς ἑορτάζοντες τῷ Ἑρμῇ μέλι καὶ σῦκον ἐσθίουσιν ἐπιλέγοντες ’γλυκὺ ἡ ἀλήθεια‘· τὸ δὲ τῆς Ἴσιδος φυλακτήριον, ὃ περιάπτεσθαι μυθολογοῦσιν αὐτήν, ἐξερμηνεύεται ’φωνὴ ἀληθής.‘ τὸν δ’ Ἁρποκράτην οὔτε θεὸν ἀτελῆ καὶ νήπιον οὔτε χεδρόπων τινὰ νομιστέον, ἀλλὰ τοῦ περὶ θεῶν ἐν ἀνθρώποις λόγου νεαροῦ καὶ ἀτελοῦς καὶ ἀδιαρθρώτου προστάτην καὶ σωφρονιστήν· διὸ τῷ στόματι τὸν δάκτυλον ἔχει προσκείμενον ἐχεμυθίας καὶ σιωπῆς σύμβολον, ἐν δὲ τῷ Μεσορὴ μηνὶ τῶν χεδρόπων ἐπιφέροντες λέγουσιν ’γλῶσσα τύχη, γλῶσσα δαίμων.‘ τῶν δ´ ἐν Αἰγύπτῳ φυτῶν μάλιστα τῇ θεῷ καθιερῶσθαι λέγουσι τὴν περσέαν, ὅτι καρδίᾳ μὲν ὁ καρπὸς αὐτῆς, γλώττῃ δὲ τὸ φύλλον ἔοικεν.

Οὐδὲν γὰρ ὧν ἄνθρωπος ἔχειν πέφυκε θειότερον λόγου καὶ μάλιστα τοῦ περὶ θεῶν οὐδὲ μείζονα ῥοπὴν ἔχει πρὸς εὐδαιμονίαν.

Διὸ τῷ μὲν εἰς τὸ χρηστήριον ἐνταῦθα κατιόντι παρεγγυῶμεν ὅσια φρονεῖν, εὔφημα λέγειν·

[69] οἱ δὲ πολλοὶ γελοῖα δρῶσιν ἐν ταῖς πομπαῖς καὶ ταῖς ἑορταῖς εὐφημίαν προκηρύττοντες, εἶτα περὶ τῶν θεῶν αὐτῶν τὰ δυσφημότατα καὶ λέγοντες καὶ διανοούμενοι. Πῶς οὖν χρηστέον ἐστὶ ταῖς σκυθρωπαῖς καὶ ἀγελάστοις καὶ πενθίμοις θυσίαις, εἰ μήτε παραλείπειν τὰ νενομισμένα καλῶς ἔχει μήτε φύρειν τὰς περὶ θεῶν δόξας καὶ συνταράττειν ὑποψίαις ἀτόποις;

Καὶ παρ’ Ἕλλησιν ὅμοια πολλὰ γίνεται περὶ τὸν αὐτὸν ὁμοῦ τι χρόνον, οἷς Αἰγύπτιοι δρῶσιν ἐν τοῖς Ἰσείοις. Καὶ γὰρ Ἀθήνησι νηστεύουσιν αἱ γυναῖκες ἐν Θεσμοφορίοις χαμαὶ καθήμεναι, καὶ Βοιωτοὶ τὰ τῆς Ἀχαίας μέγαρα κινοῦσιν ἐπαχθῆ τὴν ἑορτὴν ἐκείνην ὀνομάζοντες, ὡς διὰ τὴν τῆς Κόρης κάθοδον ἐν ἄχει τῆς Δήμητρος οὔσης. Ἔστι δ’ ὁ μὴν οὗτος περὶ Πλειάδας σπόριμος, ὃν Ἀθὺρ Αἰγύπτιοι, Πυανεψιῶνα δ’ Ἀθηναῖοι, Βοιωτοὶ δὲ Δαμάτριον καλοῦσι. Τοὺς δὲ πρὸς ἑσπέραν οἰκοῦντας ἱστορεῖ Θεόπομπος ἡγεῖσθαι καὶ καλεῖν τὸν μὲν χειμῶνα Κρόνον, τὸ δὲ θέρος Ἀφροδίτην, τὸ δ’ ἔαρ Περσεφόνην· ἐκ δὲ Κρόνου καὶ Ἀφροδίτης γεννᾶσθαι πάντα. Φρύγες δὲ τὸν θεὸν οἰόμενοι χειμῶνος καθεύδειν θέρους δ’ ἐγρηγορέναι τοτὲ μὲν κατευνασμούς, τοτὲ δ’ ἀνεγέρσεις βακχεύοντες αὐτῷ τελοῦσι· Παφλαγόνες δὲ καταδεῖσθαι καὶ καθείργνυσθαι χειμῶνος, ἦρος δὲ κινεῖσθαι καὶ ἀναλύεσθαι φάσκουσι·

[70] καὶ δίδωσιν ὁ καιρὸς ὑπόνοιαν ἐπὶ τῶν καρπῶν τῇ ἀποκρύψει γενέσθαι τὸν σκυθρωπασμόν, οὓς οἱ παλαιοὶ θεοὺς μὲν οὐκ ἐνόμιζον, ἀλλὰ δῶρα θεῶν ἀναγκαῖα καὶ μεγάλα πρὸς τὸ μὴ ζῆν ἀγρίως καὶ θηριωδῶς· | καθ´ ἣν δ’ ὥραν τοὺς μὲν ἀπὸ δένδρων ἑώρων ἀφανιζομένους παντάπασιν καὶ ἀπολείποντας, τοὺς δὲ καὶ αὐτοὶ κατέσπειρον ἔτι γλίσχρως καὶ ἀπόρως, διαμώμενοι ταῖς χερσὶ τὴν γῆν καὶ περιστέλλοντες αὖθις, ἐπ’ ἀδήλῳ τῷ πάλιν ἐκφανεῖσθαι καὶ συντέλειαν ἕξειν ἀποθέμενοι πολλὰ θάπτουσιν ὅμοια καὶ πενθοῦσιν ἔπραττον. Εἶθ’ ὥσπερ ἡμεῖς τὸν ὠνούμενον βιβλία Πλάτωνος ὠνεῖσθαί φαμεν Πλάτωνα καὶ Μένανδρον ὑποκρίνεσθαι τὸν τὰ Μενάνδρου ποιήμαθ’ διατιθέμενον, οὕτως ἐκεῖνοι τοῖς τῶν θεῶν ὀνόμασι τὰ τῶν θεῶν δῶρα καὶ ποιήματα καλεῖν οὐκ ἐφείδοντο, τιμῶντες ὑπὸ χρείας καὶ σεμνύνοντες.

Οἱ δ’ ὕστερον ἀπαιδεύτως δεχόμενοι καὶ ἀμαθῶς ἀναστρέφοντες ἐπὶ τοὺς θεοὺς τὰ πάθη τῶν καρπῶν καὶ τὰς παρουσίας τῶν ἀναγκαίων καὶ ἀποκρύψεις θεῶν γενέσεις καὶ φθορὰς οὐ προσαγορεύοντες μόνον ἀλλὰ καὶ νομίζοντες ἀτόπων καὶ παρανόμων καὶ τεταραγμένων δοξῶν αὑτοὺς ἐνέπλησαν, καίτοι τοῦ παραλόγου τὴν ἀτοπίαν ἐν ὀφθαλμοῖς ἔχοντες. Ὁ μὲν οὖν Ξενοφάνης ὁ Κολοφώνιος ἠξίωσε τοὺς Αἰγυπτίους, εἰ θεοὺς νομίζουσι, μὴ θρηνεῖν, εἰ δὲ θρηνοῦσι, θεοὺς μὴ νομίζειν, ἀλλ’ ὅτι γελοῖον ἅμα θρηνοῦντας εὔχεσθαι τοὺς καρποὺς πάλιν ἀναφαίνειν καὶ τελειοῦν ἑαυτοῖς, ὅπως πάλιν ἀναλίσκωνται καὶ θρηνῶνται· τὸ δ’ οὐκ ἔστι τοιοῦτον, ἀλλὰ θρηνοῦσι μὲν τοὺς καρπούς, εὔχονται δὲ τοῖς αἰτίοις καὶ δοτῆρσι θεοῖς ἑτέρους πάλιν νέους ποιεῖν καὶ ἀναφύειν ἀντὶ τῶν ἀπολλυμένων.

[71] ὅθεν ἄριστα λέγεται παρὰ τοῖς φιλοσόφοις τὸ τοὺς μὴ μανθάνοντας ὀρθῶς ἀκούειν ὀνομάτων κακῶς χρῆσθαι καὶ τοῖς πράγμασιν· ὥσπερ Ἑλλήνων οἱ τὰ χαλκᾶ καὶ τὰ γραπτὰ καὶ λίθινα μὴ μαθόντες μηδ’ ἐθισθέντες ἀγάλματα καὶ τιμὰς θεῶν ἀλλὰ θεοὺς καλεῖν, εἶτα τολμῶντες λέγειν, ὅτι τὴν Ἀθηνᾶν Λαχάρης ἐξέδυσε, τὸν δ’ Ἀπόλλωνα χρυσοῦς βοστρύχους ἔχοντα Διονύσιος ἀπέκειρεν, ὁ δὲ Ζεὺς ὁ Καπετώλιος περὶ τὸν ἐμφύλιον πόλεμον ἐνεπρήσθη καὶ διεφθάρη, λανθάνουσι συνεφελκόμενοι καὶ παραδεχόμενοι δόξας πονηρὰς ἑπομένας τοῖς ὀνόμασιν. Τοῦτο δ’ οὐχ ἥκιστα πεπόνθασιν Αἰγύπτιοι περὶ τὰ τιμώμενα τῶν ζῴων. Ἕλληνες μὲν γὰρ ἔν γε τούτοις λέγουσιν ὀρθῶς καὶ νομίζουσιν ἱερὸν Ἀφροδίτης ζῷον εἶναι τὴν περιστερὰν καὶ τὸν δράκοντα τῆς Ἀθηνᾶς καὶ τὸν κόρακα τοῦ Ἀπόλλωνος καὶ τὸν κύνα τῆς Ἀρτέμιδος, ὡς Εὐριπίδης·

’Ἑκάτης ἄγαλμα φωσφόρου κύων ἔσῃ‘·

Αἰγυπτίων δ’ οἱ πολλοὶ θεραπεύοντες αὐτὰ τὰ ζῷα καὶ περιέποντες ὡς θεοὺς οὐ γέλωτος μόνον οὐδὲ χλευασμοῦ καταπεπλήκασι τὰς ἱερουργίας, ἀλλὰ τοῦτο τῆς ἀβελτερίας ἐλάχιστόν ἐστι κακόν· δόξα δ’ ἐμφύεται δεινὴ τοὺς μὲν ἀσθενεῖς καὶ ἀκάκους εἰς ἄκρατον ὑπερείπουσα τὴν δεισιδαιμονίαν, τοῖς δὲ δριμυτέροις καὶ θρασυτέροις εἰς ἀθέους ἐμπίπτουσα καὶ θηριώδεις λογισμούς. ᾗ καὶ περὶ τούτων τὰ εἰκότα διελθεῖν οὐκ ἀνάρμοστόν ἐστι·

[72] τὸ μὲν γὰρ εἰς ταῦτα τὰ ζῷα τοὺς θεοὺς τὸν Τυφῶνα δείσαντας μεταβαλεῖν, οἷον ἀποκρύπτοντας ἑαυτοὺς σώμασιν ἴβεων καὶ κυνῶν καὶ ἱεράκων, πᾶσαν ὑπερπέπαικε τερατείαν καὶ μυθολογίαν, καὶ τὸ ταῖς ψυχαῖς τῶν θανόντων ὅσαι διαμένουσιν εἰς ταῦτα μόνα γίνεσθαι τὴν παλιγγενεσίαν ὁμοίως ἄπιστον».

(Πλούταρχος, Ηθικά, Περί Ίσιδος και Οσίριδος, 64 – 72, Απόδοση στην νεοελληνική γλώσσα, Εκδόσεις Κάκτος).

Αναρτήθηκε: Γεώργιος Γρηγορομιχελάκης : Συγγραφέας, Ιστορικός Ερευνητής.

 

https://ellinonkyklos.blogspot.com/ 

 

 

THATAKOUTE