ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΧΑΝΟΥΚΑ:Η ΕΒΡΑΙΚΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΓΙΟΡΤΗΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΟΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ!!!

ΕΒΡΑΙΟΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

ΚΑΙ

ΧΑΝΟΥΚΑ

Από τον Ιουδαϊσμό

κι όχι από τις εθνικές ηλιακές γιορτές

η προέλευση των Χριστουγέννων

α Υποστηρίζεται έντονα τα τελευταία χρόνια η δήθεν καταγωγή των Χριστουγέννων από παλαιότερες εθνικές γιορτές, που είχαν σχέση με τον Ήλιο και το χειμερινό ηλιοστάσιο. Αυτό είναι απόλυτα ανακριβές. Η καταγωγή των Χριστουγέννων -όπως και ο,τιδήποτε ΕβαιοΧριστιανικού- δεν έχει τις ρίζες του στον Αρχαίο Κόσμο, αλλά στον Ιουδαϊσμό.

Αφού ο Εβραιοχριστιανισμός άρχισε μετά τον ε΄ αιώνα να σταθεροποιείται και χρειάστηκε τους δικούς του ναούς, τους δικούς του ύμνους, άμφια, τελετουργικά, γιορτές κ.ά., ο Ιουδαϊσμός ήταν αυτός, που αποτέλεσε το ιδεολογικό του οπλοστάσιο. Ό,τι χρειάστηκε ο χριστιανισμός, στους πνευματικούς του -και όχι μόνον- πατέρες το ανεζήτησε: στην Ιουδαϊκή θρησκεία, τους ραββίνους και τη συναγωγή. Οι Εβραίοι όμως, είχαν εμφανισθεί σχετικά πρόσφατα στο προσκήνιο της Ιστορίας, χωρίς να έχουν επιδείξει έως τότε αξιόλογα πολιτιστικά επιτεύγματα. Λογικό ήταν λοιπόν, να έχουν δανειστεί διάφορα στοιχεία από άλλους προγενέστερους πολιτισμούς. Ό,τι ομοιότητες παρατηρούνται επομένως στο χριστιανισμό με παλαιότερες παραδόσεις δεν οφείλονται σε απ΄ ευθείας συνέχεια, αλλά πέρασαν στο χριστιανισμό μέσω του Ιουδαϊσμού. Αν κάποιος λαός είχε χρησιμοποιήσει κάτι στο παρελθόν, το οποίο το υιοθέτησε στη συνέχεια ο χριστιανισμός, αυτό δεν σημαίνει, ότι ο χριστιανισμός αποτελεί συνεχιστή της παράδοσης αυτού του λαού. Ό,τι πήραν οι Χριστιανοί, από τους Εβραίους το πήραν, άσχετα από ποιόν το είχαν πάρει πρωτύτερα οι Εβραίοι.

- Εβραϊκή είναι η χριστιανική αρχιτεκτονική (στοιχεία της οποίας μπορεί να είχαν δανειστεί πρωτύτερα οι Εβραίοι από την Ανατολή, βλ. «Η Θαμμένη Ελλάδα»).

- Εβραϊκή είναι η βυζαντινή μουσική (στοιχεία της οποίας μπορεί να είχαν δανειστεί οι Εβραίοι πρωτύτερα από την Ανατολή ή και από τους Έλληνες, βλ. «Βυζαντινή μουσική: Η αυθεντική συνέχεια της εβραϊκής»).

- Εβραϊκές είναι οι χριστιανικές γιορτές Πάσχα-Πεσάχ, (βλ. «Εβραϊκό Πεσάχ - Χριστιανικό Πάσχα»), Πεντηκοστή-Σαβουώτ (άσχετα αν ορισμένες από αυτές έχουν δανειστεί από αλλού παλαιότερα λατρευτικά στοιχεία).

- Εβραϊκός είναι ο δικέφαλος αετός, το σύμβολο του Βυζαντίου (βλ. Από τον εβραϊκό προήλθε ο βυζαντινός δικέφαλος).

- Εβραϊκά είναι τα άμφια, τα λειτουργικά σκεύη, το θυμίαμα, τα οποία η Εκκλησία παρέλαβε από την εβραϊκή συναγωγή κ.λπ.

Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να εξεταστεί και η προέλευση της γιορτής των Χριστουγέννων, η οποία καθιερώθηκε μετά τον ε΄ αι. μ.Χ.. Όταν έγινε αυτό, οι Χριστιανοί θεωρητικοί ασφαλώς και δέν έψαξαν τις «μιαρές», «ειδωλολατρικές», εθνικές γιορτές «των ψευδοθεών» με τα ηλιοστάσια και τους ανίκητους ήλιους. Όπως σε όλα τα άλλα, την αντίστοιχη εβραϊκή γιορτή υιοθέτησαν. Κι αυτή ήταν η εβραϊκή γιορτή των Φώτων, το Χανουκά.

Ο τρόπος εορτασμού της περιόδου Χριστουγέννων - Πρωτοχρονιάς - Θεοφανείων με τα έθιμά τους είναι ίδιος με τον εορτασμό της περιόδου του Χανουκά. Ακόμα και το όνομα της γιορτής -τα Χριστούγεννα, στον πληθυντικό- προέρχεται από τον χρησιμοποιούμενο πληθυντικό σε ιουδαϊκές γιορτές, όπως των Πουρείμ. («Γι' αυτό, ονόμασαν τις ημέρες αυτές Πουρείμ, από το όνομα Πουρ», Εσθήρ, 9:26).

Ο πρόεδρος του Κ.Ι.Σ. κ. Μωυσής Κωνσταντίνης κι ο αρχιρραβίνος των Αθηνών κ. Ιακώβ Αράρ ανάβουν στις 25 Δεκεμβρίου το φώς της χανουκιγιάς (εννεάφωτης λυχνίας) κατά τη διάρκεια των εορτασμών του Χανουκά σε πλατεία των Αθηνών. 

 

     Η εβραϊκή γιορτή του Χανουκά, Γιορτή των Φώτων, διαρκεί κάθε χρόνο ένα οκταήμερο, το οποίο λέγεται «Φώτα» κι είναι η γιορτή εκείνη, που χρησίμευσε ως πρότυπο για την θεσμοθέτηση των γιορτών της περιόδου Χριστουγέννων - Πρωτοχρονιάς - Φώτων από τη χριστιανική ηγεσία κι όχι οι εθνικές εορτές του χειμερινού ηλιοστασίου, όπως λανθασμένα πιστεύεται. (Το 5.766 είναι τα έτη από κτίσεως κόσμου). 

     Τα σχετικά με το Χανουκά περιγραφόμενα στα τέσσερα βιβλία των Μακκαβαίων της Βίβλου (αγνώστων Ιουδαίων συγγραφέων -τρία δευτεροκανονικά κι ένα απόκρυφο) παρουσιάζονται συνοπτικά στο φυλλάδιο, που εξέδωσε το Κεντρικό Ισραηλιτιμό Συμβούλιο Ελλάδος (Κ.Ι.Σ.), με τίτλο: «Η γιορτή του Χανουκά», όπου αναφέρεται, ότι «μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου η αυτοκρατορία μοιράστηκε σε πολλά βασίλεια. Οι Εβραίοι της Παλαιστίνης βρίσκονταν μετα­ξύ της ελληνιστικής Αιγύπτου και της ελληνιστικής Συρίας. Οι δύο αυτές χώρες ήταν σε συνεχή πόλεμο για την κυριαρχία της Παλαι­στίνης.

     » Ο Αντίοχος ο Επιφανής, του οίκου των Σελευκιδών, έγινε διοικητής της Συρίας και της Παλαιστίνης. Ήταν αποφασισμένος να οργανώσει ένα ομο­γενές κράτος με μια θρησκεία για όλους τους υπηκόους του και οι Εβραίοι, που αρνιούνταν να αποκηρύξουν τη θρησκεία τους, ήταν οι μόνοι από τους υποδουλωμένους λαούς, που αντιστάθηκαν. Ο Αντίοχος τότε κινήθηκε για να ξεριζώσει τον εβραϊσμό δια της βίας. Διόρισε αυτός αρχιερέα, απαγόρευσε την περιτομή, απαγόρευ­σε την τήρηση της αργίας του Σαββάτου και των άλλων εβραϊκών νόμων και παραδόσεων και επέβαλε θυσίες και νόμους δικούς του. Βωμοί αφιερωμένοι στους θεούς του Ολύμπου στήθηκαν σε κάθε εβραϊκή πόλη.

>

     » Δεν επέτρεπαν στους πιστούς να μελετούν την Τορά και να εκτελούν τις θρησκευτικές υποχρεώσεις τους, βεβήλωσαν το Ναό και μόλυναν το χώρο και τα σκεύη της λειτουργίας. Βασάνιζαν και δολοφονούσαν όσους παρέμεναν πιστοί στον ιουδαϊσμό κι αρνιούνταν να προσκηνύσουν τα είδωλα. Υπέφεραν πολύ οι Εβραίοι, μέχρι που ο Θεός των προγόνων μας τους λυπήθηκε και τους έσωσε από τα χέρια των εχθρών του.

>

 

     

   Στην φωτογραφία εικονίζεται εβραϊκή χωρωδία να τραγουδάει -κατά τον εορτασμό του Χανουκά στην Αθήνα- χρησιμοποιώντας το τρίγωνο, παραδοσιακό εβραϊκό μουσικό όργανο (Κάρλ Νέφ,  «Ιστορία της μουσικής»). Σύμφωνα με το έθιμο, οι τραγουδιστές δέχονται φιλοδωρήματα και γλυκά. Οι σύγχρονοι Ρωμιοί τηρούν κάθε χρόνο την περίοδο των γιορτών των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Θεοφανείων το εβραϊκό αυτό έθιμο στέλνοντας τα παιδιά τους να πουν τα κάλαντα και να κερδίσουν χρήματα υμνολογώντας εβραϊκά χωριά, τόπους κ.λπ. («εν Βηθλεέμ τη πόλει», «κάτω στον Ιορδάνη τον ποταμό»  κ.ά.) με τη χρήση του εβραϊκού τριγώνου. (Βλ. Βυζαντινή μουσική: Η αυθεντική συνέχεια της εβραϊκής), εμπλεγμένοι δε στη σχιζοφρένεια του ελληνοχριστιανισμού αισθάνονται χαρούμενοι και υπερήφανοι, γιατί νομίζουν, ότι τηρούν ένα δήθεν ελληνικό έθιμο...

     »Μερικοί Εβραίοι, ειδικά της ανώτερης τάξης, ενέδωσαν στην ελ­ληνική επιρροή και υιοθέτησαν τα στοιχεία της ελληνικής θρησκείας. Όμως οι μάζες του λαού παρέμειναν προσκολλημένες στην πίστη τους. Οι πρώτοι ονομάστηκαν ελληνιστές και οι πιστοί στον εβρα­ϊσμό έμειναν γνωστοί ως Χασιντίμ.

     »Με την καθοδήγηση των Χασιντίμ άρχισε μια παθητική αντίσταση στις διαταγές του Αντιόχου. Πολλοί Εβραίοι βασανίστηκαν. Ο ηλικιωμένος Ελιέζερ χτυπήθηκε μέχρι θανάτου, όταν αρνήθηκε να φάει χοιρινό, η Χαννά προτίμησε να χάσει τους επτά γιους της παρά να τους παροτρύνει να προσκυνήσουν τα είδωλα.

     Τα χριστουγεννιάτικα έθιμα έχουν προέλθει από τα αντίστοιχα παραδοσιακά εβραϊκά έθιμα της γιορτής του Χανουκά. Η σβούρα για παράδειγμα συμβολίζει τη μοναδικότητα του εβραϊκού λαού, ο οποίος, όπως η σβούρα περιστρέφεται στο ένα της άκρο, πέφτει, σηκώνεται και περιστρέφεται πάλι· έτσι «ήταν και η μοίρα του λαού μας κατά τη διάρκεια της εξορίας του. Τριγυρνούσε από χώρα σε χώρα, τον εξευτέλιζαν, τον καταπίεζαν, προσπάθησαν ακόμα και να τον αφανίσουν, όμως μετά από κάθε "πέσιμο", από κάθε καταστροφή, έρχεται και πάλι η ανόρθωση». (Ισραηλίτικη κοινότητα Αθηνών, ραββίνεια θρησκευτική επιτροπή, "Χανουκά 5.766").

    Η σβούρα έχει επάνω της χαραγμένα τα τέσσερα αρχικά γράμματα των λέξεων Νές Γκαντόλ Αγιά Σάμ (=μεγάλο θαύμα έγινε εκεί). Άλλα παραδοσιακά εβραϊκά έθιμα της περιόδου των γιορτών  είναι η χαρτοπαιξία, τα χρηματικά ή άλλα δώρα στα παιδιά κι οι λουκουμάδες, οι οποίοι επιπλέοντας στο λάδι συμβολίζουν το πώς «επιπλέει» ο εβραϊκός λαός στην ιστορία.

     »Η εξέγερση ξεκίνησε στη Μοντιίν, ένα χωριό κοντά στην Ιερου­σαλήμ. Εκεί, ένας γέρος ιερέας της οικογένειας των Χασμοναΐμ, ο Ματαθίας, με τους πέντε γιους του δεν επέτρεψαν να επιβληθεί η θυσία στα είδωλα. Με την κραυγή "Μίλα Αντονάι ελάι" (=όποιος είναι με τον Κύριο να με ακολουθήσει), ο Ματαθίας ξεσήκωνε τους Χασιντίμ που κατέφυγαν στους λόφους για να πολεμήσουν. Οργανώθηκε έτσι ένας ανταρτοπόλεμος που κλόνισε το ηθικό των στρατιωτών του Αντίοχου.»

     Όταν πέθανε ο Ματαθίας -σύμφωνα πάντα με το φυλλάδιο του Κ.Ι.Σ.- ο γιος του ο Γιεουντά (Ιούδας), γνωστός ως ο Μακκαβαίος [το όνομα Μακαμπί αποτελείται από τα αρχικά γράμμα­τα των λέξεων του συνθήματος των πολεμιστών "Μι Καμόχα Μπα-ελίμ Αντονάϊ" (=ποιός σαν και σένα Κύριε)] ανέλαβε την αρχηγία των λιγοστών εβραϊκών δυνάμεων. Ο Γιεουντά γενίκευσε τον πόλε­μο κατά μέτωπο και μετά από μια σειρά επιτυχημένων μαχών, ο στρατός των Σελευκιδών αποχώρησε από την Παλαιστίνη.

Η γιορτή του Χανουκά σε Αμερικανικό γραμματόσημο.

 

      «Την 25η ημέρα του Κισλέβ του έτους 165 π.Χ., ο Ναός, που είχε βεβηλωθεί από την λατρεία των ειδώλων, εγκαινιάστηκε (χανουκά= εγκαίνια) και επαναφιερώθηκε στη δόξα του Θεού. Έτσι, η ειρήνη και η τάξη επανήλθαν στη χώρα. Σύμφωνα με την παράδοση, βρέθηκε μόνο μια μικρή κανάτα με λάδι, που είχε ακόμη επάνω της άθικτη τη σφραγίδα του μεγάλου αρχιερέα. Με αυτό το λιγο­στό  λάδι  άναψαν  τη   Μενορά    (επτάφωτη   λυχνία)  και αυτό το λάδι  έκαιγε αναπάντεχα επί οκτώ μέρες, τόσο όσο χρειαζόταν για να ετοιμαστεί νέο κατάλληλο λάδι για το άναμμά της».

 

     Εκτός από εγκαίνια, «η λέξη Χανουκά μπορεί να θεωρηθεί, ότι αποτελείται από δύο συνθετικά: τη λέξη χανού (=απαλλάχτηκαν) και το κα (εβραϊκή παράσταση του αριθμού 25, καθ΄ ότι οι Μακκαβαίοι την 25^η ημέρα του μήνα Κισλέβ απαλλάχθηκαν από τους εχθρούς τους», τους Έλληνες). Σύμφωνα δε με την εβραϊκή αριθμολεξία, «η συνολική αριθμητική αξία της λέξης Χανουκά είναι 89, όση της λέξης παντά (=λυτρώνω, ελευθερώνω). Ο συσχετισμός αναφέρεται στη λύτρωση του Ναού από την ειδωλολατρία και την απελευθέρωση του λαού από την τυραννία, αλλά και στην εσωτερική λύτρωση (από αμφιβολίες και αναστολές), που ήταν απαραίτητη στους Μακκαβαίους, προκειμένου να επιχειρήσουν τις παράτολμες, ηρωικές πράξεις τους, που έφεραν το θαύμα». («Χανουκά 5766», Ισραηλίτικη Κοινότητα Αθηνών). Το Ταλμούδ ορίζει, πως είναι υποχρέωση κάθε Εβραίου να τοποθετεί τη χανουκιγιά [την εννεάφωτη λυχνία των εορτών της Χανουκά (με οκτώ φώτα -ένα για κάθε ημέρα- και ένα μεσαίο ως βοηθητικό για το άναμμα των άλλων)] πλάι στην πόρτα στο εξωτερικό μέρος. Εάν κάποιος κατοικεί σε όροφο, τότε την βάζει στο παράθυρο, που είναι πιο κοντά στο δρόμο.

  Η ιστορία του Χανουκά για τους Μακκαβαίους «μας υπενθυμίζει, ότι η πίστη καιη επιμονή είναι ισχυρές δυνάμεις, που μπορούν να μας στηρίξουν σε δύσκολους καιρούς και να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε ακόμη και τις μεγαλύτερες αντιξοότητες», δήλωσε κατά τον πρόσφατο εορτασμό του Χανουκά στο Λευκό Οίκο ο νέος πρόεδρος των Η.Π.Α., Μπάρακ Ομπάμα. Στις φωτογραφίες εικονίζονται άλλοι ξένοι ηγέτες κατά τον εορτασμό παλαιότερων Χανουκά.

     Για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, ο Αντίοχος Δ΄ ο Επιφανής, ήταν γιός του Αντιόχου του Μεγάλου και της Λαοδίκης και διαδέχθηκε στο θρόνο τον μεγαλύτερο αδελφό του Σέλευκο Δ΄ τον Φιλοπάτορα. Σε όλη τη διάρκεια της βασιλείας του προσπάθησε να ξαναφέρει το κράτος των Σελευκιδών στην παλαιά του ακμή και να επιβάλει τον Ελληνικό Πολιτισμό. Οι πολυάριθμες πόλεις που ίδρυσε μαρτυρούν την γιγάντια προσπάθειά του και τα ίχνη των αποτελεσμάτων της έμειναν για πολλούς αιώνες μετά τον θάνατό του. Ο ανταρτοπόλεμος των Μακκαβαίων εναντίον του δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα.

     Τον Αντίοχο τον Επιφανή διαδέχθηκε στο θρόνο ο γιός του Αντίοχος Ε΄ ο Ευπάτωρ. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του επαναστάτησαν οι Εβραίοι υπό την αρχηγία του Γιεουντά, ο οποίος πέτυχε μεν συμφωνία ειρήνης, αλλά ο επόμενος βασιλιάς Δημήτριος Α΄ ο Σωτήρ έστειλε το στρατηγό Βακχίδη, ο οποίος κατέλαβε τελικά όλη την Ιουδαία. Δεν υπάρχουν ιστορικές περιγραφές στις οποίες να φαίνεται, ότι οι -χωρίς τακτικό στρατό- επαναστάτες Εβραίοι νίκησαν σε μάχες τους Έλληνες. Προφανώς γίνονταν περιορισμένης εκτάσεως συμπλοκές, ενδεχομένως και σφαγές, αλλά σε συνθήκες ανταρτοπολέμου, οι οποίες περιγράφονται με αρκετές υπερβολές στα βιβλία των Μακκαβαίων.

 «Η ξύλινη συναρμολογούμενη Χανουκιγιά (σ.σ. εννεάφωτη λυχνία) αποτελεί το ιδεώδες δώρο για τα παιδιά, προκειμένου να μάθουν για τη γιορτή του Χανουκά». Πωλείται από ευσεβή ιστοσελίδα ανάμεσα σε διάφορα άλλα παρομοίου είδους χριστιανικά προϊόντα.  

<

  Το τραγούδι του Χανουκά από τον -εβραϊκής καταγωγής- ΝeilDiamond.

  Κάθε λαός έχει αναφαίρετο δικαίωμα να θυμάται, να τιμά και να γιορτάζει επετείους νικών του εναντίον των εχθρών του. Ασφαλώς και οι Εβραίοι έχουν το δικαίωμα να γιορτάζουν τις νίκες των προγόνων τους εναντίον των εχθρών τους, όποιοι κι αν ήταν αυτοί. Το πρόβλημα περιπλέκεται βέβαια με την Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία σταθερή στον ανθελληνικό προσανατολισμό της, τιμά τους Μακκαβαίους, έχει ανακηρύξει προστάτες των πολυτέκνων τούς επτά Μακαβαίους παίδες, τη μητέρα τους Σολομωνή και τον δάσκαλό τους Ελιέζερ (1^η Αυγούστου), τους οποίους -σύμφωνα με το συναξάρι- σκότωσαν, γιατί δεν άλλαζαν την πίστη τους, που δεν ήταν βέβαια η Χριστιανική, ώστε να δικαιολογείται η τιμή εκ μέρους της Εκκλησίας, αλλά η Ιουδαϊκή.   

  

<

  

  Η  επτάφωτη εβραϊκή λυχνία μενορά σε διακόσμηση χριστιανικού ναού στην Αρναία Χαλκιδικής. (Βλ. Η Θαμμένη Ελλάδα).

 

     Σε κάθε ευκαιρία χριστιανοί απολογητές εγκωμιάζουν τους Μακκαβαίους. Στην πρώτη σελίδα του «Ορθόδοξου Τύπου» (25.1.02) για παράδειγμα φιλοξενήθηκε άρθρο του θεολόγου κ. Μ. Μιχαηλίδη με τίτλο: «Το άγος των Ελλήνων - Αντιβλασφημικός συναγερμός». Στο άρθρο αυτό διαβάζουμε έκπληκτοι: «Στα χρόνια εκείνα τα ηρωικά των Μακκαβαίων, που κυβερνούσε την Παλαιστίνη ο Αντίοχος ο Δ΄ ο Επιφανής -αλλά στην πραγματικότητα ασεβής και αδίστακτος- στρατιώτες δικοί του είχαν καταλάβει κάποιο φρούριο και αγέρωχοι το θεωρούσαν απόρθητο. Μέσα λοιπόν στην αλαζονεία τους βλασφημούσαν τον Θεό και τους πολιορκητές του Ιούδα του Μακκαβαίου με λόγους αθέμιτους και υβριστικούς. Τα παλληκάρια όμως του Ιούδα άλλους έσφαξαν και άλλους "πυράς ανάψαντες ζώντας τους βλασφήμους κατέκαιον"».

 

*    *    *

  Το Χανουκά αποτελεί ένα ακόμα παράδειγμα του αφανούς εξεβραϊσμού των Ρωμιών μέσω του Χριστιανισμού.

 https://apolloniosblog.blogspot.com/?m=1  

ΔΙΑΒΆΣΤΕ ΕΔΏ     http://thatakoute.blogspot.com/2015/12/blog-post.html                

THATAKOUTE

Ο ΑΡΧΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΩΝ ΠΕΤΡΑΛΩΝΩΝ-(Η ΛΟΓΟΚΡΙΜΕΝΗ ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΥΕΝΕΔ)

ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 40 ΧΡΟΝΙΑ AΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟ VISALTIS-DOCUMENTARY! Το 1977 η αείμνηστη Λίλα Κουρκουλάκου σκηνοθέτησε για λογαριασμό της ΥΕΝΕΔ ένα συγκλονιστικό οδοιπορικό αναφορικά με τα επιστημονικά επιτεύγματα του Δρα Άρη Πουλιανού και των συνεργατών του στο σπήλαιο Πετραλώνων Χαλκιδικής. Το έργο της διεθνούς φήμης σκηνοθέτριας είχε προγραμματιστεί να προβαλλόταν πριν και κατά τη διάρκεια των εργασιών του 3ου Πανευρωπαϊκού Συνεδρίου Ανθρωπολογίας τον Σεπτέμβριο του 1982, αλλά η προβολή του απαγορεύτηκε ύστερα από παρέμβαση των γνωστών-άγνωστων αντιπάλων του έργου του διαπρεπούς Έλληνα ανθρωπολόγου. Σχετικά με το θέμα ο τύπος της εποχής έγραψε: Ελευθεροτυπία 30-3-1981: Η ΥΕΝΕΔ φοβήθηκε τον "Αρχάνθρωπο". Ριζοσπάστης 25-9-1982: Απαράδεκτη η απαγόρευση της ταινίας του "Αρχανθρώπου" . Το Έθνος 28-9-1982: Ματαιώθηκε για δεύτερη φορά η προβολή του "Αρχανθρώπου". Η ταινία αποτελεί ένα μοναδικό ντοκουμέντο καθώς περιλαμβάνει συνέντευξη του Άρη Πουλιανού, κατοίκων του χωριού - των βασικότερων πρωταγωνιστών της ανακάλυψης του Αρχανθρώπου, καθώς και εργαζομένων επιστημόνων και μη στο σπήλαιο κατά την διάρκεια των ανασκαφών. Σαράντα χρόνια μετά, το «Βισάλτης» αναζήτησε την ταινία και την παρουσιάζει για πρώτη φορά προς ενημέρωση κάθε ενδιαφερόμενου, αν μη τί άλλο σαν φόρο τιμής στη σημαντικότερη εκλιπούσα Ελληνίδα σκηνοθέτιδα. Αξίζει να επισημανθεί στο σημείο αυτό πως εάν δεν γινόταν σήμερα η ανάρτηση αυτής της ταινίας διαδικτυακά, δεν θα γινόταν ίσως στο μέλλον ποτέ ξανά...

Visaltis Documentary

 

THATAKOUTE

 

Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α ~ ΤΟ ΥΨΙΣΤΟ ΑΓΑΘΟ

 

• ΑΛΚΙΔΑΜΑΣ: «Όλους ο Θεός άφησε ελεύθερους, η φύση κανένα δεν έχει κάνει δούλο» (Αριστοτέλη, Ρητ. Τεχν. Α, 13).

• ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ: «Μόνο οι πνευματικά καλλιεργημένοι είναι ελεύθεροι» (Διατριβαί Ι Ι Α, 21 -22).

• ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ: «Δεν είναι εύκολο να διατηρείς τη σκέψη σου ελεύθερη και σύμφωνα με τους νόμους της φύσης από το ένα μέρος, και να παρακολουθείς τα εξωτερικά πράγματα από το άλλο. Γιατί αν φροντίζεις για το ένα, θα παραμελήσεις οπωσδήποτε το άλλο». (Εξωτερικά πράγματα: αυτά που δεν εξαρτώνται από μας). (Εγχειρίδιο ΙΓ).

• ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ: «Κανένας δε μπορεί να μ’ εμποδίσει, ούτε να εφαρμόσει εναντίον μου βία, για να χρησιμοποιώ τις σκέψεις μου με άλλο τρόπο κι όχι όπως εγώ θέλω» (Διατριβαί 3, 24, 68).

• ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ: «Ποτέ να μη γίνεις δούλος με τη θέληση σου, αφού μπορείς να πεθάνεις ελεύθερος» (Αρχέλαος. Απόστ. 245, Murray).

• ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ: «Κι αν βρίσκομαι μέσα στις συμφορές, όμως η εκπαίδευση μου μ’ έκανε ελεύθερο άνθρωπο» (Ανθ. Στοβ. ΠΘ, 9).

• ΗΡΟΔΟΤΟΣ: «Η ελευθερία του λόγου είναι πράγμα πολύτιμο» (Ιστορία Ε, 78).

• ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ: «Θεμέλιο της ευτυχίας είναι η ελευθερία και της ελευθερίας η γενναιότητα» (Ιστορία Β, 43).


• ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ: «Δεν θα προτιμήσω τη ζωή από την ελευθερία (Κατά Λεωκράτους 80- 81).

• ΞΕΝΟΦΩΝ: «Η ελευθερία είναι ίση με όλους τους θησαυρούς του κόσμου». (Ελληνικά Ι, 35)

• ΠΛΑΤΩΝ: «Ο καθένας να είναι κυρίαρχος του εαυτού του… δηλαδή να είναι συνετός, εγκρατής και ικανός να κυριαρχεί τις επιθυμίες και ευχαριστήσεις το» (Γοργίας 491 D, Ε).

• ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ: «Είναι αδύνατο να είναι ελεύθερος αυτός που υποδουλώνεται στα πάθη και κυριαρχείται από αυτά» (Ανθ. Στοβ. ΙΗ, 23).

• ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ: «Κανένας δεν είναι ελεύθερος, αν δεν επιβάλλεται στον εαυτό του» (Ανθ. Στοβ. S, 5 1).

• ΣΟΦΟΚΛΗΣ: «Είναι ωραίο πράγμα, η σκέψη να κατοικεί μακριά από τά βάσανα» (Οιδ. Τύραν. 1390).

• ΣΟΦΟΚΛΗΣ: «Κι αν είναι σκλαβωμένο το κορμί, είναι ελεύθερος ο νους» (Ανθ. Στοβ. Ξβ, 33).



~ ΕΛ.Α ~

http://diogeneis.blogspot.com/2012/06/blog-post_2416.html

THATAKOUTE

Ο ΙΕΡΟΣ ΒΡΑΧΟΣ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ ΚΑΙ Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΣΥΓΧΥΣΗ ΤΗΣ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ!!!

Συνηθίζουν οι Ρωμιοι να αποκαλούν ιερό βράχο τον χώρο που είναι χτισμένη η Ακρόπολη!!Αυτό και μόνο αποδεικνύει την πνευματική σύγχυση των Ρωμιών!!Οι Ρωμιοι βρίσκονται σε πνευματική σύγχυση δηλώνουν Έλληνες με πατρίδα το Ισραήλ και με Εβραίο ψευτοθεο !!Δηλώνουν ...Έλληνες με Εβραίους προπάτορες!!Ας μάθουν επιτέλους τι εστι Ακρόπολη !!Η Ακρόπολη δεν είναι μνημείο είναι Ελληνικός Θρησκευτικός ναός.
Η Ακρόπολη Αθηνών είναι βραχώδης λόφος ύψους 156 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας και 70 μ. περίπου από το επίπεδο της πόλης της Αθήνας. Η κορυφή του έχει σχήμα τραπεζοειδές μήκους 300 μ. και μέγιστου πλάτους 150 μ. Ο λόφος είναι απρόσιτος απ’ όλες τις πλευρές εκτός της δυτικής, όπου και βρίσκεται η οχυρή είσοδος, η διακοσμημένη με τα λαμπρά Προπύλαια..

Αναπαράσταση της ακρόπολης των Αθηνών όπως ήταν στην αρχαιότητα, 19ος αιώνας

Διαπιστώθηκε ότι ο λόφος ήταν κατοικημένος από την 3η χιλιετία πριν.. Εκεί υπήρχε συνοικισμός καθώς επρόκειτο για φυσικό οχυρό, με πρόσβαση μόνο από τη δυτική πλευρά, ενώ η επάνω επιφάνεια του λόφου ήταν αρκετά πλατιά ώστε να μπορεί να κατοικηθεί, στις δε πλαγιές υπήρχαν υδάτινες πηγές. Ο Θουκυδίδης μάλιστα γράφει ότι «ἡ Ἀκρόπολις ἡ νῦν οὖσα πόλις ῆν» . Το μέγαρο του τοπικού άρχοντα βρισκόταν στη θέση όπου πολλούς αιώνες αργότερα χτίστηκε το Ερέχθειο. Συν τω χρόνω ο άρχοντας του συνοικισμού της Ακρόπολης απέκτησε μεγάλη δύναμη και κάποια στιγμή ένωσε υπό την εξουσία του με ειρηνικό τρόπο ολόκληρη την Αττική με εξαίρεση την Ελευσίνα. Η παράδοση λέει ότι ο άρχοντας που ένωσε τους συνοικισμούς της Αττικής ήταν ο Θησέας. Το γεγονός αυτό τοποθετείται στο δεύτερο ήμισυ της δεύτερης πριν Εβραιοχριστιανικής  καταστροφής. Ο κίνδυνος εχθρικών επιδρομών ανάγκασε τον ηγεμόνα αυτό να οχυρώσει την Ακρόπολη με ένα τείχος από μεγάλες πέτρες, το γνωστό αργότερα ως Κυκλώπειο Τείχος.

Ο θεσμός της κληρονομικής μοναρχίας καταργήθηκε μετά την αποτυχημένη εισβολή των Δωριέων (11ος αιώνας). Η τάξη των γαιοκτημόνων αναλαμβάνει την εξουσία και επικρατεί το αριστοκρατικό πολίτευμα. Η Ακρόπολη παύει να είναι διοικητικό κέντρο. Η διοίκηση ασκείται από την κάτω πόλη, το άστυ. Ο λόφος της Ακρόπολης χρησιμοποιείται πλέον ως χώρος θρησκευτικών τελετών, αν και έως τον 4ο αιώνα αποκαλείται «πόλις». Εκεί όπου αρχικά βρισκόταν το μέγαρο του άρχοντα των μυκηναϊκών χρόνων ανοικοδομήθηκε τον 8ο αιώνα μικρός ναός αφιερωμένα στην προστάτιδα της πόλης, την Αθηνά Πολιάδα. Ο ναός αυτός αναφέρεται από τον Όμηρο στην Ιλιάδα (Β 546-549):

Οἳ δ᾽ ἄρ᾽ Ἀθήνας εἶχον ἐϋκτίμενον πτολίεθρον

δῆμον Ἐρεχθῆος μεγαλήτορος, ὅν ποτ᾽ Ἀθήνη
θρέψε Διὸς θυγάτηρ, τέκε δὲ ζείδωρος ἄρουρα,
κὰδ δ᾽ ἐν Ἀθήνῃς εἷσεν ἑῷ ἐν πίονι νηῷ·

όπως επίσης και στην Οδύσσεια.

Στον ναό αυτό φυλασσόταν ξύλινο από ελιά άγαλμα της θεάς (ξόανον) που κατά την παράδοση είχε πέσει από τον ουρανό. Κοντά στο ναό υπήρχαν ο τάφος του Κέκροπα, η ελιά της Αθηνάς, η Ερεχθηίδα θάλασσα, ίχνη από το χτύπημα της τρίαινας του Ποσειδώνα. Από τον ναό εκείνο απέμειναν δύο λίθινες βάσεις κοντά στο νότιο τοίχο του Ερεχθείου. Σ' αυτές τις βάσεις στηρίζονταν οι ξύλινοι κίονες του προδόμου του παλιού ναού.

Από τον 6ο αι. π.Χ. άρχισαν να χτίζονται πάνω σ’ αυτόν τα ιερά των Αθηναίων, όπως το Εκατόμπεδον, που καταστράφηκαν κατά τους Περσικούς πολέμους. Ο ναός της Αθηνάς ξαναχτίστηκε πολύ μεγαλύτερος. Το Εκατόμπεδον, ο Εκατόμπεδος νεώς, χτίστηκε λίγο πριν από τα μέσα του 6ου αιώνα και πήρε το όνομα αυτό επειδή είχε μήκος 100 αττικών ποδιών. Ήταν αφιερωμένο στην Παλλάδα Αθηνά, την προστάτιδα της πόλης στους πολέμους, ενώ ο άλλος ναός, της Πολιάδος, ήταν αφιερωμένος στην Αθηνά, προστάτιδα της γονιμότητας της γης και των ανθρώπων. Το Εκατόμπεδον μάλλον βρισκόταν εκεί όπου χτίστηκε αργότερα ο Παρθενώνας και πρέπει να ήταν δωρικόςπερίπτερος ναός. Στο Εκατόμπεδον φαίνεται ότι ανήκε σωζόμενο μεγάλο πώρινο αέτωμα όπου λιοντάρια κατασπαράζουν έναν ταύρο, πλαισιωμένα από δύο παραστάσεις: με τον Ηρακλή που αντιμετωπίζει τον θαλάσσιο δαίμονα Τρίτωνα και με τον λεγόμενο τρισώματο δαίμονα, που κρατάει τα σύμβολα των τριών στοιχείων της φύσης, δηλαδή του νερού, της φωτιάς και του αέρα. Έχουν βρεθεί επιγραφές αλλά και θραύσματα γλυπτών που δείχνουν ότι την αρχαϊκή περίοδο υπήρχαν στην Ακρόπολη και μικρότερα κτίσματα, τα «οικήματα», όπου φυλάσσονταν χρήματα και πολύτιμα αντικείμενα. Έχει προσδιοριστεί από την αρχαιολογική έρευνα η ύπαρξη πέντε τέτοιων οικημάτων.

Επί της εποχής του Πεισιστράτου στην Ακρόπολη υπήρχαν πολλά αγάλματα, χάλκινα ή μαρμάρινα, αγγεία κλπ που τα αφιέρωναν οι πολίτες στην Αθηνά.

Η ανοικοδόμηση των τειχών και των ιερών άρχισε αμέσως μετά την ήττα των Περσών, το 465 π.Χ., την εποχή δηλαδή του Περικλή. Κάτω από την επίβλεψη του Φειδία και των αρχιτεκτόνων Μνησικλή, Καλλικράτη και Καλλίμαχου χτίστηκαν και διακοσμήθηκαν ο Παρθενώνας, το Ερέχθειο, τα Προπύλαια και ο ναός της Αθηνάς ή Απτέρου Νίκης.

Κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο προστέθηκαν μερικά ασήμαντα κτίσματα. Κατά τη Βυζαντινή εποχή ο Παρθενώνας μετατράπηκε σε εβραιοχριστιανική εκκλησία. Κατά τη φραγκοκρατία έγινε καθολικός ναός, ενώ κατά την τουρκοκρατία τζαμί.Οι Χριστιανοτάλιμπαν κατεστρεψαν εργα τέχνης ως δαιμονικά!!

Η Ακρόπολη των Αθηνών σε φωτογραφία του Φρεντερίκ Μπουασονά (1910).

Κατά την τουρκοκρατία η Ακρόπολη έπαθε τις περισσότερες ζημίες. Οι Τούρκοι είχαν αποθηκεύσει πυρίτιδα πάνω σ' αυτήν και έγιναν αίτιοι να καταστραφούν τα μνημεία της. Το 1645 ένας κεραυνός που έπεσε πάνω στην πυρίτιδα ανατίναξε τα Προπύλαια. Το 1687, όταν την Ακρόπολη πολιορκούσε ο Ενετός Μοροζίνι, μία από τις βόμβες έπεσε πάνω στην πυρίτιδα που ήταν αποθηκευμένη στον Παρθενώνα και κατέστρεψε τον ναό.

Εκτεταμένες καταστροφές προκάλεσε ο Άγγλος λόρδος Έλγιν λίγο πριν από την Επανάσταση του 1821. Έβαλε να ξηλώσουν τη ζωφόρο του Παρθενώνα, μετόπες, αετώματα, μία Καρυάτιδα και έναν κίονα του Ερεχθείου, τα οποία μετέφερε στην Αγγλία. Για όλα αυτά πλήρωσε 35000 λίρες στους Τούρκους και στους Αθηναίους δώρισε ένα ρολόι, που στήθηκε στην αρχαία αγορά. Κατά την Επανάσταση του 1821 η Ακρόπολη πολιορκήθηκε διαδοχικά από Έλληνες και Τούρκους και υπέστη νέες καταστροφές. Το 1834 άρχισαν οι αρχαιολογικές εργασίες για την αποκατάσταση των μνημείων της.

Προπύλαια

Κύριο λήμμα: Προπύλαια (Ακρόπολη Αθηνών)

Τα Προπύλαια, προθάλαμος για την είσοδο στην Ακρόπολη.

Η μνημειώδης αυτή είσοδος της Ακρόπολης άρχισε να χτίζεται το 436 π.Χ. μετά την ολοκλήρωση του Παρθενώνα, πάνω σε σχέδια του αρχιτέκτονα Μνησικλή. Το οικοδόμημα αυτό διαιρείται σε τρία μέρη. Στο κέντρο βρίσκεται ένα ναόσχημο μακρύ κτίσμα με ψηλό αέτωμα και όψη δωρικού ναού. Δεξιά και αριστερά από αυτό είναι χτισμένες από μία πτέρυγα που μοιάζουν με δωρικούς ναούς χωρίς αέτωμα, αλλά έχουν στέγη αετοειδή.

Το κεντρικό οικοδόμημα είναι κάτι το μοναδικό στην αρχαία ελληνική αρχιτεκτονική. Έξι κίονες δωρικού ρυθμού κοσμούν την πρόσοψη. Οι κίονες λεπταίνουν όσο προχωρούν από τη βάση προς την κορυφή. Πάνω σ’ αυτούς στηριζόταν ένα αέτωμα χωρίς διακόσμηση. Ο κύριος χώρος διαιρείται σε τρία κλίτη με δύο σειρές από ιωνικούς κίονες (τρεις σε κάθε πλευρά).

Τα Προπύλαια δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ. Το 431 π.Χ. άρχισε ο Πελοποννησιακός πόλεμος και οι εργασίες σταμάτησαν. Το 429 π.Χ.πέθανε ο Περικλής και οι διάδοχοί του δεν έδειξαν ενδιαφέρον για τη συνέχιση του έργου.

Ναός της Αθηνάς ή Απτέρου Νίκης

Κύριο λήμμα: Ναός Αθηνάς Νίκης

Είναι ένας μικρός ολομάρμαρος ναός, που άρχισε να χτίζεται μεταξύ 427 και 424 π.Χ. με αρχιτέκτονα τον Καλλικράτη. Είναι τετράστυλος αμφιπρόστυλος ναός ιωνικού ρυθμού, χτισμένος πάνω σε μία κρηπίδα με τέσσερις βαθμίδες. Δεν έχει πρόναο. Μέσα στον σηκό του υπήρχε άγαλμα της Αθηνάς Νίκης, που κρατούσε στο αριστερό χέρι περικεφαλαία και στο δεξί ρόδι, που είναι σύμβολο των θεών του κάτω κόσμου. Η ζωφόρος και τα αετώματα του ναού είχαν γλυπτές παραστάσεις. Γύρω στο 421 - 415 π.Χ. ο ναός περιβλήθηκε με ένα συνεχές θωράκιο ύψους 1,05 μ., που στην εξωτερική του όψη παρίστανε ανάγλυφες Πτερωτές Νίκες την ώρα που προετοιμάζουν θυσία για την Αθηνά. Το 1687 οι Τούρκοι διέλυσαν τον ναό και με τα αρχιτεκτονικά του μέλη ενίσχυσαν τις οχυρώσεις τους.

Παρθενώνας

Ο Παρθενώνας είναι το μεγαλύτερο και πιο επίσημο οικοδόμημα της Ακρόπολης και συγκεντρώνει τον θαυμασμό όλου του κόσμου αιώνες τώρα. Οι εργασίες για την ανέγερση του ολομάρμαρου αυτού ναού της Αθηνάς άρχισαν το 447 π.Χ. υπό τη διεύθυνση των αρχιτεκτόνων Ικτίνου και Καλλικράτη. Ο ναός ολοκληρώθηκε το 438 π.Χ. και κατά τα Παναθήναιατου επόμενου χρόνου αφιερώθηκε στην πολιούχο θεά. Παρ' όλα αυτά οι εργασίες συνεχίστηκαν μέχρι το 432 π.Χ.. Είναι ναός δωρικού ρυθμού περίπτερος με οκτώ κίονες στις στενές και δεκαεπτά στις μακριές πλευρές. Οι κίονες έχουν ύψος 10,5 μ. και πάνω τους στηρίζεται ο θριγκός (επιστύλια), οι μετόπες, τα τρίγλυφα, τα γείσα και τα αετώματα. Ο σηκός ήταν χτισμένος ολόκληρος με μαρμάρινες πέτρες σε οριζόντιες σειρές και σε καθεμία στενή πλευρά είχε από έξι δωρικούς κίονες, οι οποίοι τον χώριζαν σε δύο μέρη: τον κυρίως ναό και τον οπισθόδομο. Η ζωφόρος στους τοίχους του σηκού είχε παραστάσεις της πομπής των Παναθηναίων.

Ο κυρίως ναός στο εσωτερικό του χωριζόταν σε τρία μέρη· αυτό γινόταν με δύο κάθετες δωρικές κιονοστοιχίες. Το μεσαίο από τα τρία μέρη ήταν το πλατύτερο και σ' αυτό ήταν στημένο πάνω σε βάθρο το περίφημο χρυσελεφάντινο άγαλμα της Παρθένου Αθηνάς, το οποίο ο Φειδίας είχε ολοκληρώσει και τοποθετήσει το 438 π.Χ. στη θέση του. Οι 92 μετόπες εσωτερικά ήταν ανάγλυφες και παρίσταναν διάφορα μυθολογικά θέματα: Γιγαντομαχία, Αμαζονομαχία, Κενταυρομαχία και επεισόδια από την άλωση της Τροίας.

Από αιώνες οι Έλληνες αρχιτέκτονες ποτέ δε σταμάτησαν να δουλεύουν για να ανυψωθεί ένας ναός από απλό λειτουργικό οικοδόμημα σε ένα αισθητικό δημιούργημα. Ο Παρθενώνας βρίσκεται στην κορυφή όλων των αρχαίων οικοδομημάτων ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο. Ας εξετάσουμε ένα προς ένα τα στοιχεία της αισθητικής αυτής υπεροχής: α) Η τοποθέτηση στο χώρο. Βγαίνοντας από τα Προπύλαια, ο επισκέπτης αντίκριζε όχι το μέτωπο του ναού αλλά ολόκληρο το σώμα του, χαρίζοντάς του την «ευμετρίαν» του, δηλαδή το ισοδύναμο ζύγισμα του πλάτους προς το μήκος και το ύψος του. β) Οι τρεις κατά μήκος διαιρέσεις ενός ναού (το κρηπίδωμα, η κιονοστοιχία και ο θριγκός) έχουν την αρμονικότερη σχέση την οποία γνώρισε ποτέ η ελληνική τέχνη. Πρώτοι ο Γερμανός Hoffner και ο Άγγλος Pennethorne διαπίστωσαν ότι οι βαθμίδες του Παρθενώνος είναι καμπύλες. Οι βαθμίδες φουσκώνουν προς το κέντρο, στις μεν μακριές πλευρές 0,11 μ. συνολικά, στις δε στενές 0,06μ., σχηματίζοντας τις «υπερβολικές» λεγόμενες καμπύλες. Οι επάλληλες αυτές καμπύλες δίνουν την εντύπωση πως ο ναός έχει πάρει μια βαθιά ανάσα πριν σταθεί στον χώρο. γ) Αντίθετα, οι τοίχοι και η κιονοστοιχία, που αποτελούν τη δεύτερη καθ' ύψος διαίρεση του κτηρίου, κλίνουν προς τα μέσα με τρόπο, ώστε το κτήριο σχηματίζει τη βάση μιας μεγάλης πυραμίδας. Οι γωνιαίοι κίονες έχουν φυσικά διπλή κλίση, δηλαδή γέρνουν προς τα μέσα ιδωμένοι τόσο από τη στενή όσο και από τη μακριά πλευρά του κτηρίου. δ) Μείωση - Ένταση - Βηματισμός: Η «μείωση» είναι το αδυνάτισμα του πάχους των κιόνων προς τα πάνω. Η μείωση αυτή δεν είναι ενιαία και ακολουθεί μία ιδιόρρυθμη καμπύλη. Στα 2/5 περίπου του ύψους του κίονος παρουσιάζεται μία αντίθετη κίνηση, η οποία μοιάζει με φούσκωμα και ονομαζόταν «ένταση», ακριβώς επειδή αποσκοπούσε στην εντύπωση πως ο κίονας εντείνει τη δύναμή του, για να κρατήσει το βάρος του θριγκού. Αλλά και ο «βηματισμός» των κιόνων είναι πολύ προσεγμένος. Καμία απόσταση μεταξύ των κιόνων δεν είναι ακριβώς η ίδια και επί πλέον οι αποστάσεις των γωνιαίων κιόνων με τους διπλανούς τους είναι μεγαλύτερες απ' ό,τι μεταξύ των ενδιάμεσων κιόνων. Όλες αυτές οι λεπτότητες, οι οποίες δεν είναι αμέσως φανερές στο μάτι, επεδίωκαν να εξασφαλίσουν για το κτήριο μία δική του ζωή αλλά και μία κρυφή αρμονία. Έτσι ο Παρθενώνας συνιστά ένα έργο πολύπλοκων υπολογισμών, που αποδεικνύει πόσο προηγμένη ήταν η μαθηματική επιστήμη, αλλά και πόσο υψηλές ήταν οι απαιτήσεις του κοινού της εποχής εκείνης.

Ερέχθειο

Νοτιοδυτική άποψη

Κατά τη μυθολογία στο σημείο αυτό έγινε η φιλονικία της Αθηνάς και του Ποσειδώνα για την κυριαρχία της πόλης. Ο θεός της θάλασσας Ποσειδώνας χτύπησε το βράχο με την τρίαινα και ξεπήδησε θαλασσινό νερό. Με τη σειρά της η Αθηνά χτύπησε με το δόρυ της και φύτρωσε η ελιά. Οι θεοί που ήταν κριτές έδωσαν τη νίκη στην Αθηνά. Οι Αθηναίοι όμως θέλοντας να συμβιβάσουν τους δύο αντίπαλους θεούς τούς αφιέρωσαν από ένα ιερό κάτω από την ίδια στέγη. Έτσι χτίστηκε το πιο ιδιόμορφο από τα οικοδομήματα της Ακρόπολης από άποψη αρχιτεκτονικού σχεδίου. Στο σημείο αυτό κατά τη μυθολογία είχε την κατοικία του ο βασιλιάς Ερεχθέας, που αργότερα ταυτίστηκε με τον Ποσειδώνα. Γι’ αυτό και ο ναός πήρε το όνομά του από το μυθολογικό αυτό βασιλιά της Αθήνας. Ο ναός χτίστηκε μεταξύ 425 και 406 π.Χ. με σχέδια του αρχιτέκτονα Καλλίμαχου και είναι ένα από τα αριστουργήματα του ιωνικού ρυθμού.

Οι Καρυάτιδες

Εσωτερικά ο ναός ήταν χωρισμένος σε δύο μέρη. Το ανατολικό μέρος προς την πρόσοψη ήταν της Αθηνάς, το άλλο του Ποσειδώνα. Στο ιερό της Αθηνάς βρισκόταν το ξόανό της, ένα άγαλμά της δηλαδή κατασκευασμένο από ξύλο ελιάς, για το οποίο πίστευαν ότι είχε πέσει από τον ουρανό. Στο ιερό του Ποσειδώνα, όπου κατεβαίνει κανείς με δώδεκα σκαλοπάτια, η ξηλωμένη σ’ ένα σημείο στέγη και οι τρεις τρύπες στο βράχο του δαπέδου, προκλήθηκαν από το χτύπημα της τρίαινας του θεού, όπως πίστευαν οι αρχαίοι. Το πιο γνωστό όμως μέρος του Ερεχθείου είναι η «Πρόστασις των Κορών», οι περίφημες Καρυάτιδες.Οι Καρυάτιδες ήταν όμορφες κόρες από τις Καρυές της Λακωνίας. Πρόκειται για ένα σκεπαστό μπαλκόνι, του οποίου η στέγη στηρίζεται όχι σε κίονες, αλλά σε έξι αγάλματα Κορών εξαιρετικής τέχνης.

Άλλα μνημεία

Από τα πολλά άλλα μνημεία που υπήρχαν πάνω στον ιερό βράχο της Ακρόπολης αναφέρονται συνοπτικά τα γνωστότερα και σημαντικότερα:

1. Το Βραυρώνιον, το οποίο ήταν ένα από τα πιο παλιά ιερά της Ακρόπολης. Χτίστηκε ίσως το 459 π.Χ.. Λείψανά του σώζονται στη ΝΑ γωνία των Προπυλαίων. Ήταν αφιερωμένο στη Βραυρωνία Αρτέμιδα.
2. Το άγαλμα της Αθηνάς Προμάχου, έργο του Φειδία (450 π.Χ.) από τη δεκάτη των λαφύρων που πήραν οι Αθηναίοι μετά τη μάχη του Μαραθώνα. Στη θέση του κολοσσιαίου αυτού χάλκινου αγάλματος σώζονται ακόμα ίχνη του βάθρου του.
3. Το Αρρηφόριον, κατοικία των Αρρηφόρων, δύο μικρών κοριτσιών που ήταν υπεύθυνα για τη μεταφορά των Ιερών Σκευών κατά τα Αρρηφόρια καθώς και για την ύφανση του Πέπλου της Αθηνάς, που παραδιδόταν κατά τα Παναθήναια.
4. Το βάθρο του Αγρίππα.
5. Ανάμεσα σ' όλα αυτά ένα ρωμαϊκό κτίσμα: ο Ναός της Ρώμης και του Αυγούστου στην ανατολική πλευρά του Παρθενώνα. Χτίστηκε μεταξύ 17 - 10 πριν προς τιμήν της θεάς Ρώμης και του αυτοκράτορα Αυγούστου, τον οποίο οι Ρωμαίοι λάτρευαν ως θεό.

Βυζαντινή περίοδος

Στο νότιο τείχος και πάνω από το κέντρο του θεάτρου του Διονύσου βρίσκεται σπήλαιο όπου κατά την αρχαιότητα υποβάσταζε το τρίποδα του χορηγικού μνημείου του Θρασσύλου. Στην Εβραιοιχριστιανική περίοδο από χώρος αφιερωμένος στον θεό Διόνυσο μετατράπηκε σε Εβραιοχριστιανικό παρεκκλήσιο της Εβραίας Παναγίας της Σπηλιώτισσας.

Νεότερα κτήρια

Πέραν των υπολειμμάτων νεότερων εγκαταστάσεων, κυρίως βυζαντινά-μεταβυζαντινά, υπάρχει και το κτήριο του, παλαιού πλέον, Μουσείου Ακρόπολης. Είναι πάνω στον βράχο, στο χαμηλό ΝΑ άκρο του. Έχει προσανατολισμό Α-Δ και είναι θεμελιωμένο έτσι, ώστε να μην είναι ορατό και να μην βλάπτει αισθητικά τα αρχαία μνημεία. Χτίστηκε από το 1865 μέχρι το 1874, σε μελέτη του αρχιτέκτονα Παναγή Κάλκου. Το Μουσείο περιλαμβάνει μόνο τα λίθινα γλυπτά από τα μνημεία και τις ανασκαφές του χώρου της Ακρόπολης.

Αναστήλωση της Ακρόπολης

Οι εργασίες αναστήλωσης της Ακρόπολης από την ανατολική της πλευρά, το 2014

Το πρόγραμμα αναστήλωσης ξεκίνησε το 1975 και βρίσκεται κοντά στην ολοκλήρωσή του. Ο σκοπός της αναστήλωσης ήταν να αναστραφεί η εικόνα παρακμής αιώνων, με φθορά, ρύπανση και καταστροφή που απορρέουν από στρατιωτική χρήση και άστοχες αποκαταστάσεις κατά το παρελθόν. Το πρόγραμμα περιελάμβανε τη συλλογή και ταυτοποίηση όλων των τμημάτων βράχων, ακόμη και των μικρότερων, από την Ακρόπολη και τις πλαγιές της και ο σκοπός του ήταν η ανακατασκευή των περισσότερων τμημάτων με τη χρήση των αυθεντικών υλικών (αναστήλωση), με νέα τμήματα μαρμάρου από τη Πεντέλη να χρησιμοποιούνται με φειδώ. Ολόκληρη η διαδικασία της αναστήλωσης έγινε με τη χρήση συνδετικών καρφιών τιτανίου και έχει σχεδιαστεί ώστε να είναι αναστρέψιμη σε περίπτωση που οι επιστήμονες αποφασίσουν να αλλάξουν κάποια πράγματα. Χρησιμοποιήθηκε συνδυασμός σύγχρονης τεχνολογίας και εκτεταμένης έρευνας, καθώς και επανεφεύρεση αρχαίων τεχνικών.

Η κιονοστοιχία του Παρθενώνα, η οποία καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό από τους βομβαρδισμούς των Ενετών κατά το 17ο αιώνα, αποκαταστάθηκε, ενώ πολλοί λανθασμένα συναρμολογημένοι κίονες, τοποθετήκαν ορθά. Η οροφή και το δάπεδο των Προπυλαίων αντικαταστάθηκαν τμηματικά, με τμήματα της οροφής να έχουν κατασκευαστεί με νέο μάρμαρο και διακοσμήθηκαν με μπλε και χρυσά παρένθετα τμήματα, όπως ήταν αρχικά. Η αποκατάσταση του Ναού της Αθηνάς Νίκης ολοκληρώθηκε το 2010.^[8]

Συνολικά 2.675 τόνοι αρχιτεκτονικών τμημάτων αποκαταστάθηκαν με 686 τμήματα μαρμάρων να έχουν επανασυναρμολογηθεί με αυθεντικά τμήματα, 905 συντέθηκαν με νέα τμήματα μαρμάρου, και 186 τμήματα κατασκευάστηκαν ολοκληρωτικά από νέο μάρμαρο. Χρησιμοποιήθηκαν συνολικά 530 κυβικά μέτρα νέου Πεντελικού μαρμάρου.

Πολιτιστική σημασία

Κάθε τέσσερα χρόνια, οι Αθηναίοι διεξήγαγαν τη γιορτή των Παναθηναίων, που ανταγωνίζονταν τους Ολυμπιακούς Αγώνες σε διασημότητα. Κατά τη διάρκεια της γιορτής, μια πομπή (που πιστεύται πως αναπαρίσταται στη ζωφόρο του Παρθενώνα) περιπλανούνταν στη πόλη μέσω της οδού Παναθηναίων και αποκορυφονόταν στην Ακρόπολη. Εκεί, ,μια νέα ρόμπα υφασμένη από μαλλί (πέπλος) τοποθετούνταν είτε στο άγαλμα της Αθηνάς Πολιάδας στο Ερέχθειο (στα τακτικά Παναθήναια) είτε στο άγαλμα της Αθηνάς Παρθένου (κατά τη διάρκεια των Μεγάλων Παναθηναίων, που διεξάγονταν κάθε τέσσερα χρόνια).^[10]

Κατά την ύστερη παράδοση του Δυτικού Πολιτισμού και τη κλασική αναγέννηση της Ακρόπολης, τουλάχιστον από τα μέσα του 18ου αιώνα και έπειτα, έχει συχνα επικληθεί ως το βασικό σύμβολο της ελληνικής κληρονομιάς και της δόξας από την Κλασική Ελλάδα.

 

 https://apolloniosblog.blogspot.com/?m=1

 

 

 

Acropolis - Parthenon (Παρθενώνας - Ακρόπολη) 3D.mp4

 

 

 

IMAX Greece: Parthenon in Athens [HD]

 

THATAKOUTE