«Η ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ»

Ο Διόνυσος είναι ο αρχαίος ελληνικός θεός της βλάστησης και της ανάπτυξης των δυνάμεων της ζωής. Ήταν ο θεός των αμπελιών, του κρασιού, του εκστατικού χορού, αλλά και της γονιμότητας και της παραγωγικότητας της γης.

Πρόκειται για έναν από τους πιο πλατιά, γεωγραφικά και κοινωνικά, διαδομένους θεούς, που

Ο μεθυσμένος Διόνυσος παίζει λύρα (βάρβυτο) και δυο σάτυροι χορεύουν γύρω του κρατώντας κρόταλα.

 
η επίσημη αρχαία θρησκεία δίδασκε ότι άνηκε στη δεύτερη γενιά των Ολύμπιων θεών, γεννημένος από το Δία και μια θνητή γυναίκα. Αλλά και η σύγχρονη έρευνα μέχρι πριν λίγα χρόνια θεωρούσε το Διόνυσο ως ένα από τους νεώτερους θεούς ελληνικού πανθέου. Όμως σήμερα ξέρουμε ότι ο Διόνυσος, όπως και τόσοι άλλοι θεοί της βλάστησης, λατρευόταν στον ελληνικό χώρο τουλάχιστον από τους πρώιμους μυκηναϊκούς χρόνους. Το όνομα του σώθηκε σε κείμενα της γραμμικής γραφής Β από την Πύλο, πιθανότατα σε σχέση ήδη με το κρασί και η αποδεδειγμένη διονυσιακή λατρεία στους αρχαϊκούς χρόνους στο ναό της Αγίας Ειρήνης στην Κέα μοιάζει να συνεχίζει θρησκευτική παράδοση που ανεβαίνει μέχρι τον 15ο π.χ. αιώνα.

Ως προς την προέλευση του θεού το μόνο βέβαιο είναι ότι το πρώτο συνθετικό του ονόματος του σχετίζεται με το Δία, πατέρα του Διόνυσου στο μύθο και θεό με τον οποίο θρησκειολογικά έχει στενές ομοιότητες. Η έρευνα, στηριζόμενη και σε αρχαίες μαρτυρίες, προσπάθησε να συνδέσει το Διόνυσο είτε με τη Θράκη, είτε με την λυδική-φρυγική περιοχή της Μικρά Ασίας ή με τη χεττιτική παράδοση.

Υπάρχουν πολλοί μύθοι για τη γέννηση του Διόνυσου. Ο πιο γνωστός είναι αυτός που αναφέρει ότι ο Διόνυσος γεννήθηκε από την ένωση του Δία και της Σεμέλης, κόρη του Κάδμου και της Αρμονίας. Όμως η γέννηση πραγματοποιήθηκε κάτω από εξαιρετικές συνθήκες. Η Ήρα ζηλεύοντας την ερωμένη του άντρα της ,την έπεισε ενώ αυτή ήταν έγκυος, να ζητήσει από το Δία να παρουσιαστεί μπροστά της με όλη του τη δόξα. Πράγματι ο Δίας ικανοποίησε την επιθυμία της, αλλά η Σεμέλη κάηκε από τη φωτιά των κεραυνών που κρατούσε ο θεός, ο οποίος την τελευταία στιγμή πρόλαβε να αρπάξει από την κοιλιά της το μωρό. Επειδή δεν είχε συμπληρωθεί ο χρόνος κυοφορίας του μωρού ο Δίας έσκισε τις σάρκες του μηρού του και έβαλε μέσα το μωρό-Διόνυσο, Όταν ήρθε η ώρα να γεννηθεί τον έβγαλε ο Δίας από τον μηρό του και για αυτό λένε πως ο Διόνυσος γεννήθηκε δυο φορές. Υπάρχουν πολλές παραλλαγές στο μύθο σχετικά με τη συνέχεια. Μιλούν για διάφορες νύμφες διαφόρων τόπων που ανέλαβαν να μεγαλώσουν το παιδί που ήταν χωρίς μητέρα. Η πιο γνωστή παραλλαγή αναφέρει τις νύμφες της Νύσσας, ενός μυθικού παραδείσου της αρχαιότητας, ως τροφούς του Διόνυσου.

Από Την θρησκεία τού τάφου και των κυναίδων τι περιμένατε; Γιαυτό κρατάμε τ΄αρχίδια μας όταν βλέπουμε παπάδες.

Διόνυσος και Έρωτας (Μουσείο Γουόρσλεϋ)

Ο βασικός αυτός μύθος του Διόνυσου σύντομα συνδέθηκε ή παραφράστηκε με άλλους ανάλογους μύθους, που εξέφραζαν τις ίδιες βασικές ιδέες της ανανέωσης της ζωής μέσα από το μυστήριο του θανάτου και της αναγέννησης. Σύμφωνα με αυτούς μόλις ανδρώθηκε ο Διόνυσος, ανακάλυψε τη χρησιμότητα του κρασιού, αλλά η πάντα εχθρική προς αυτόν Ήρα τον χτύπησε με μανία. Έτσι σε έκσταση ο Διόνυσος πλανήθηκε στην Αίγυπτο και στη Συρία, ώσπου έφτασε στη Φρυγία, εκεί η Κυβέλη τον μύησε στα μυστήριά της. Ώριμος πλέον ο θεός, περνά στην Ελλάδα για να διαδώσει τη λατρεία του. Η θρησκεία του όμως συναντά μεγάλη αντίδραση στους διάφορους τόπους και ο θεός πρέπει κάθε φορά να δείξει τη δύναμή του για να επιβληθεί.

Κατά τη μυθολογία τον συνόδευε ένας θίασος από αλλόκοτα όντα, Σάτυρους, Σειλινούς, Νύμφες και Μαινάδες, γυναίκες αφιερωμένες σ’ αυτόν. Κατά την περιήγησή του στην Ελλάδα επισκέφθηκε την Βοιωτία, τη γενέτειρά του. Όταν κατέβηκε στην Αττική φιλοξενήθηκε από τον Ικάριο στον οποίο χάρισε ως δώρο το κρασί, το δώρο αυτό στάθηκε μοιραίο, γιατί οι βοσκοί που το γεύτηκαν, μέθυσαν και πιστεύοντας ότι δηλητηριάστηκαν σκότωσαν τον Ικάριο.

Ιδιαίτερα έχουν μελετηθεί οι διονυσιακές γιορτές στην Αθήνα, γιατί από αυτές ξεπήδησε το θέατρο. Μια πρώτη γιορτή ήταν τα Ωσχοφόρια, γινόταν στα τέλη Οκτωβρίου, με πομπή από ένα από τα αθηναϊκά ιερά του θεού, κατά την οποία δύο νέοι ντυμένοι γυναικεία κρατούσαν κληματίδες με τσαμπιά, τους ώσχους.

Πολύ πιο παλιά φαίνεται ότι ήταν τα Ανθεστήρια, που γιορτάζονταν από τις 11 ως τις 13 Ανθεστηριώνος, στο τέλος Φεβρουαρίου δηλαδή, και αντιστοιχούσαν με το άνοιγμα του νέου κρασιού. Γινόταν επίσης αναπαράσταση Ιερού γάμου μεταξύ του θεού και της συζύγου του άρχοντος-Βασιλέως σε ανάμνηση ίσως της ιστορίας με τον Θησέα και την Αριάδνη. Η γιορτή τελείωνε με τους «Χύτρους» μία μέρα αφιερωμένη στους νεκρούς και στον Ψυχοπομπό Ερμή.

Μία άλλη ιωνική γιορτή, τα Λήναια, γινόταν προς το τέλος Ιανουαρίου και φαίνεται ότι υπογράμμιζε το στοιχείο των μαινάδων που ονομάζονταν και λήναι. Κι εδώ γινόταν πομπή και μουσικοί αγώνες.

Τα κατ’ αγρούς Διονύσια, αρχές Ιανουαρίου, ήταν η διονυσιακή γιορτή των αγροτών, που λάτρευαν ένα πολύ αρχαϊκό Διόνυσο που είχε τη μορφή ενός στύλου κοσμημένου με κληματίδες και ένα προσωπείο.

Ο Διόνυσος αυτός, μαζί με τα ομοιώματα φαλλών και ένα τράγο ως θύμα, πομπευόταν κατά τα Διονύσια, κατά τα οποία αναπτύχθηκαν και οι δραματικοί αγώνες. Αυτό το παρακολουθούμε καλύτερα στα Μεγάλα ή εν άστει Διονύσια, που γιορτάζονταν περισσότερες μέρες αργά τον Μάρτιο (9-14 Ελαφηβολιώνος). Το προσωπείο του θεού που στην υπόσταση του αυτή θεωρήθηκε ότι προέρχεται από τις Ελευθερές στα σύνορα της Βοιωτίας μαζί με τους φαλλούς και τον τράγο οδηγούνται με πομπή από την Ακαδημία στο ιερό του στη νότια κλιτύ της Ακρόπολης, εκεί που χτίστηκε και το διονυσιακό θέατρο, και γίνονταν οι διθυραμβικοί χοροί. Τη δεύτερη μέρα την αφιέρωναν στην κωμωδία και τις τρεις τελευταίες στην τραγωδία. Τα Μεγάλα Διονύσια οργανώθηκαν τον 6ο π.χ. αιώνα. Ανάλογες γιορτές υπήρχαν σ’ όλη την Ελλάδα.

Ο Διόνυσος σε καράβι με κλήμα αντί για κατάρτι και δελφίνια να τον συνοδεύουν, σκίτσο από τη μουσειοσυσκευή του Κέντρου Μελετών Ακρόπολης

Οι γνωστές επωνυμίες του Διόνυσου είναι Διμήτωρ και Δισσίτοκος (γεννημένος δηλ. δύο φορές), Μηρορραφής, Πυριγενής, Λιαίος, (που διαλύει τα λίπη), Ληναίος, Ίακχος, και κυρίως Βάκχος, από εκεί οι Βάκχες-Μαινάδες και το ρήμα βακχεύω.

Αρχικά ο Διόνυσος εμφανιζόταν στην τέχνη με γενειάδα , αργότερα ως νέος αγένειος με μακριά μαλλιά. Συνήθως είναι ντυμένος με ποδήρη χιτώνα και φορά στεφάνι από κισσό. Άπειρες είναι οι παραστάσεις του θεού και των συνοδών του σε αγγεία. Πολύ γνωστός είναι ο Διόνυσος βρέφος τον οποίο κρατάει ο Ερμής του Πραξιτέλους. Ένα κολοσσιαίο ατελείωτο άγαλμα του σώζεται στα αρχαία λατομεία της Νάξου. Πολύ συχνά συναντούμε παραστάσεις του σε ψηφιδωτά δάπεδα.

Σύμβολα του Διόνυσου ήταν ο θύρσος, το αγγείο κάνθαρος, ο κισσός, οι κληματίδες, οι μάσκες του θεάτρου, ο φαλλός σύμβολο της γονιμότητας. Τα ζώα του ήταν ο τράγος, ο γάιδαρος και ο πάνθηρας.

Φωτεινή Ε. Βαγενά

Μία πολύ ενδιαφέρουσα μικρογραφία από το Άγιον Όρος (κωδ. 6 φ.163β)
Ο Ζευς - Βυζαντινός Aυτοκράτορας τίκτει τον Διόνυσο από τον μηρό του.

Η μικρογραφία φυλάσσεται στη Μονή Παντελεήμονος και αναφέρεται στο τετράτομο έργο της Εκδοτικής Αθηνών «Οι θησαυροί του Αγίου Όρους - εικονογραφημένα χειρόγραφα» (Αθήνα, 1973). Έχει τίτλο «Η Γέννησις του Διονύσου» και απεικονίζει τον Δία καθήμενο σε θρόνο με αυτοκρατορική περιβολή, ενώ στο φόντο επιγράφονται τα ονόματα Διόνυσος και Ζευς. Το ερεισίνωτο του θρόνου έχει τη μορφή αρχαίας ελληνικής λύρας, του ιερού συμβόλου του Απόλλωνος και οργάνου με καθαρά μυητικό και παιδευτικό χαρακτήρα. Αινιγματική στη σύνθεσή της, η εικόνα αυτή είναι ένα από τα πολλά δείγματα της συνέχειας του ελληνικού πνεύματος σε κάθε μορφή τέχνης του ελλαδικού χώρου.
Παρά τη σφοδρή πολεμική του ρωμαϊκού κράτους εναντίον των Εθνικών και της πατρώας θρησκείας, τα περισσότερα στοιχεία της λατρευτικής ελληνικής παράδοσης πέρασαν στη χριστιανική λατρεία. Ο «Υιός Θεού» λατρευόταν απ' όλους τους αρχαίους λαούς χιλιάδες χρόνια πριν τον χριστιανισμό, και «γεννιόταν» πάντοτε από μία παρθένο αμέσως μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο. Ο περίπλοκος μύθος του Διονύσου ενώνει και αφομοιώνει ποικίλα στοιχεία, όχι μόνο από τις παγανιστικές λατρείες του ελλαδικού χώρου αλλά και από ανάλογες λατρείες της Μικράς Ασίας. Γιος του Διός και της Σεμέλης, κόρης του Κάδμου και της Αρμονίας, ο «μηροτραφής» Διόνυσος ολοκλήρωσε την κυητική του ανάπτυξη στον μηρό του πατέρα του, επειδή η εγκυμονούσα μητέρα του κεραυνοβολήθηκε όταν, παρασυρμένη από την Ήρα, ζήτησε να φανερωθεί μπροστά της ο Ζευς με όλη του την αίγλη.
Ο προχριστιανικός αυτός μύθος που απεικονίζεται στη μικρογραφία είναι αποκαλυπτικός του θρησκευτικού συγκρητισμού και των αναπόφευκτων δανείων της χριστιανικής από την εθνική θρησκεία. Πίσω από το θεολογικό πρόσωπο του Χριστού βρίσκεται η πολυσύνθετη και μυστηριακή μορφή του Διονύσου. Στη διδασκαλία των Ορφικών, ο Διόνυσος-Βάκχος ταυτίζεται με τον «πυριφεγγή» δημιουργό (ορφικός ύμνος 52). Η δε αποκρυπτογράφηση του ονόματός του σε πινακίδες γραμμικής β΄ του 13ου αιώνα π.Χ. ­δείχνει πως η διονυσιακή λατρεία είναι πανάρχαια και αυτόχθων. Με την πάροδο των αιώνων, ο «Διόνυσος Σωτήρ» έγινε «Διόνυσος Λικνίτης», το ελπιδοφόρο και πολύτιμο γέννημα των Ελλήνων έγινε «θείον βρέφος», ο Ιουδαίος Jesua (Ιησούς) έγινε ελληνίζων Χριστός, και όλος ο γνωσιακός και μυστηριακός πλούτος της αρχαιότητας πέρασε μέσα στην ευαγγελική διδασκαλία. Και βέβαια, εκτός των άλλων, η μικρογραφία μαρτυρεί και την επικυριαρχία του ρωμαϊκού κράτους, όχι μόνο σε πολιτικό αλλά και σε θρησκευτικό επίπεδο.
Η ιδέα του Βασιλέως-Θεού Ηλίου έρχεται από την Ανατολή και συμπληρώνει την αποθέωση των αυτοκρατόρων. Ο βυζαντινός αυτοκράτορας, φορέας της κρατικής εξουσίας και «Βασιλεύς πιστός εν Χριστώ», ήταν η μετεξέλιξη του θεοποιημένου ρωμαϊκού καίσαρα και πρόδρομος του «Ελέω Θεού» μονάρχη της Δύσης.
Η ποικιλία των αρχαίων γιορτών -διονυσιακών, παγανιστικών και γονιμικών- που ανακαλύπτουμε γύρω από την περίοδο του χειμερινού ηλιοστασίου, προέρχεται από την εποχή που η ζωή των ανθρώπων ήταν βαθιά δεμένη με την ύπαιθρο και την καλλιέργεια της γης. Μετά τα μέσα του αττικού μηνός Ποσειδεώνος, στα τέλη δηλαδή του Δεκέμβρη, οι Αθηναίοι γιόρταζαν τα «Μικρά ή κατ’ αγρούς Διονύσια» με φαλλική πομπή, γερή οινοποσία, θυσία τράγου, γενική ευθυμία και ολονύκτιο ξεφάντωμα. Γιόρταζαν τη συγκομιδή των καρπών για τον χειμώνα, που μόλις είχε ξεκινήσει, και δοξολογούσαν τον μικρό Διόνυσο που επρόκειτο να γεννηθεί.
Το χειμερινό ηλιοστάσιο του ημισφαιρίου μας καταγράφηκε σήμερα, στις 06.19. Είχαμε ανατολή στις 07.38 και δύση στις 17.09. Απόψε διανύουμε τη μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου που σηματοδοτεί και επισήμως την έλευση του χειμώνα.

THATAKOUTE

Ο Ομφαλός των Δελφών· Ομφαλός του Κόσμου

Ο Ομφαλός των Δελφών και το Πενταδωδεκάεδρο του Πλάτωνα »Η βασική δομή της Γης εξελίσσεται από ένα απλό γεωμετρικό σχήμα σε περισσότερο πολύπλοκα. Αυτά τα σχήματα ονομάζονται Πλατωνικά στερεά. Είναι ο κύβος, το τετράεδρο, το...

 

 

Ο Ομφαλός των Δελφών και το Πενταδωδεκάεδρο του Πλάτωνα

»Η βασική δομή της Γης εξελίσσεται από ένα απλό γεωμετρικό σχήμα σε περισσότερο πολύπλοκα. Αυτά τα σχήματα ονομάζονται Πλατωνικά στερεά. Είναι ο κύβος, το τετράεδρο, το οκτάεδρο, το δωδεκάεδρο και το εικοσάεδρο.

»… Στην αρχή
όντας αναίσθητοι σαν τα κτήνη,
έδωσα στους ανθρώπους λογική, τους έδωσα μυαλό.
Στην αρχή, κοιτάζοντας, έβλεπαν λάθος
κι ακούγοντας , δεν άκουγαν» μα σαν φαντάσματα που στα όνειρα μαζεύονται.
Η περίπλοκη ιστορία των ημερών τους ήταν σε σύγχυση.
Αισχύλος «Προμηθέας Δεσμώτης»

«Η Γη δεν είναι ένα νεκρό άψυχο σώμα, αλλά κατοικείται από ένα πνεύμα που είναι η ζωή της και η ψυχή της. Όλα τα πράγματα της Δημιουργίας, ακόμη και τα ορυκτά, παίρνουν τη δύναμή τους από το πνεύμα της Γης. Αυτό το πνεύμα είναι ζωή, τρέφεται από τα άστρα, και τρέφει όλα τα ζωντανά πράγματα που προφυλάσσει στη μήτρα του. Από το πνεύμα που δέχεται από ψηλά, η Γη κλωσάει τα ορυκτά στη μήτρα της όπως η μητέρα το αγέννητο παιδί της. Αυτό το πνεύμα κατασκευάζει τα βουνά σαν κατοικίες, ταξιδεύει με το νερό και τον άνεμο, χαράζει τους τόπους, μορφοποιεί τα πάντα, κι οι τόποι μιλούν τη γλώσσα του. Αν δεν βλέπεις γύρω σου αυτό το πνεύμα, δεν βλέπεις τίποτε» Basilius Valentinus, Αλχημιστής κι Ερμητικός Φιλόσοφος (1394 -1450)

Η Οικουμένη & ο Χάρτης του Εκαταίου

Ο Εκαταίος καταγόταν από παλαιά αρχοντική οικογένεια. Είναι βέβαιο ότι στη διάρκεια της Ιωνικής Επανάστασης (499 π.κ.ε.) έλαβε ενεργό μέρος στην πολιτική, συμβουλεύοντας τους συμπολίτες του. Ήταν άνθρωπος πολυταξιδεμένος, όχι όμως τόσο όσο ο Ηρόδοτος. Υπήρξε μαθητής του φιλόσοφου Αναξίμανδρου και από τις απόψεις του διδασκάλου του επηρεάστηκε στη σύνταξη ενός χάρτη (Γης Περίοδος), όπου παρουσίαζε τη Γη επίπεδη, σε μορφή δίσκου. Η οικουμένη χωριζόταν από δύο μεγάλες θάλασσες, τη Μεσόγειο και τη Μαύρη Θάλασσα, κι από δύο μεγάλα ποτάμια, το Νείλο και το ∆ούναβη. Πάνω στο χάρτη αποτυπώνονταν πολλές τοποθεσίες, καθώς και άλλες λεπτομέρειες. Η απεικόνιση αυτή ανταποκρίνεται στην περιγραφή του Ομήρου, ότι η γη είναι κυκλικό σύμπλεγμα νησιών, που περιβάλλεται από υδάτινη κυκλική ζώνη.

Ο χάρτης του Εκαταίου,  άσκησε μεγάλη επίδραση στους μεταγενέστερους, ακόμα και μετά την εμφάνιση συστηματικών χαρτογράφων-γεωγράφων, όπως ο Ερατοσθένης. Ο Εκαταίος συνόδευσε το χάρτη του με μια εκτεταμένη περιγραφή της Ευρώπης και της Ασίας (Γης Περιήγησις), η οποία ήταν διανθισμένη με πλούσιο εθνογραφικό υλικό για τους κατοίκους των περιοχών που ανέφερε. Πολλές φορές έδειξε να ενδιαφέρεται για περίεργες λεπτομέρειες αλλά και για παράξενα πράγματα. Μάλιστα η προτίμησή του στα περίεργα θέματα έκανε μερικά χρόνια αργότερα τον Ηρόδοτο να τον ψέξει, χωρίς όμως αυτό να τον εμποδίσει να χρησιμοποιήσει στη συγγραφή του το χάρτη του Μιλήσιου. Ακόμη, ο Εκαταίος θεωρείται ότι είναι ο συγγραφέας του περίφημου ορειχάλκινου γεωγραφικού πίνακα, τον οποίο ο τύραννος της Μιλήτου Αρισταγόρας είχε επιδείξει στον βασιλιά της Σπάρτης Κλεομένη το 504 π.κ.ε. για να τον πείσει να συμμαχήσει με αυτόν εναντίον των Περσών.

Κοσμικός Αξονας

Πίστευαν λοιπόν οι αρχαίοι ότι το υπερφυσικό εισερχόταν στον φυσικό κόσμο μέσω του κέντρου του, που σημειωνόταν με την τοποθέτηση ενός πέτρινου «ομφαλού». Μέσω του νοητού κάθετου άξονα συνδεόταν ο πνευματικός κόσμος με τον φυσικό. Κι έτσι μπορούσαν ν’ αποκτήσουν επαφή με τους άλλους κόσμους, τον παράδεισο, την κόλαση και με τα πνεύματα.

Αυτή η κάθετη νοητή γραμμή, συχνά αναφερόταν ως ο κοσμικός άξονας. Τον ονόμαζαν έτσι γιατί τοποθετούσε την Γη στο κέντρο με τον ουράνιο κόσμο επάνω και τον κάτω κόσμο απο κάτω. Αυτό το ιερό κέντρο γνωστό παγκοσμίως με το αρχαίο Ελληνικό όνομα «ομφαλός» σήμαινε τον αφαλό της γης. Στους αρχαίους λαούς ο ομφαλός ήταν απαραίτητος για την δημιουργία του πολιτισμού και της θρησκείας γιατί ξεχώριζε τον ασφαλή ανθρώπινο κόσμο, από τον επικίνδυνο κόσμο των φυσικών δυνάμεων. Εντοπίζοντας και μαρκάροντας της Γη, όπως νόμιζε ο κάθε λαός, ήλπιζε να χαρτογραφήσει τον κόσμο και να τον ελέγξει, όπως ο χάρτης του Εκαταίου (βλέπε εικ. κάτω).

 

Ενεργειακά δίκτυα στον Ομφαλό των Δελφών

Φυσικά υπάρχουν κι αλλού παρόμοια αντικείμενα, στην Ρώμη, Ιράκ, Αίγυπτο, Ιερουσαλήμ, Αγγλία, Γερμανία, ΗΠΑ και αλλού. Έτσι κάθε πολιτισμός είχε ένα ιερό μέρος για το οποίο πίστευαν ότι ήταν το συμβολικό κέντρο του κόσμου, σύνδεσης του με άλλους κόσμους, μη ανθρώπινους, θεϊκούς. Ο γνωστός μυστικιστής Ελιφάς Λεβί (ψευδώνυμο του αβά Αλφόνς Λουί Κονστάνς) έλεγε ότι «η γνώση των παλιρροιών και των παγκόσμιων ρευμάτων αποτελεί το μυστικό της ανθρώπινης παντοδυναμίας».

Ας ανατρέξουμε στον Πλούταρχο: Ο Δίας έστειλε δυο αετούς από τις δύο άκρες της Γης και εκεί που οι πορείες τους συναντήθηκαν, ήταν το κέντρο του κόσμου: οι Δελφοί. Αυτός είναι και ο λόγος που οι αρχαϊκές προσθέσεις πάνω στις πέτρες-ομφαλούς συνήθως έχουν δύο πουλιά που κοιτούν σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Η πέτρα-ομφαλός των Δελφών (υπάρχει ακόμη μία στην Δήλο κι αλλού) βρίσκεται σήμερα στο μουσείο των Δελφών και κανείς μέχρι τώρα επίσημα, δεν έχει εξηγήσει ικανοποιητικά το περίτεχνο διακοσμητικό πλέγμα της, ανεπίσημα όμως είναι γνωστό.

Το πλέγμα αυτό έχει μιά μεγάλη ομοιότητα με τα βουδιστικά «Βάτζρα» τους κεραυνούς ενέργειας που περικυκλώνουν τα ιερά μέρη. Εξάλλου πολλοί διακεκριμένοι μελετητές αναφέρουν ότι το πλέγμα αυτό πάνω στην πέτρα, συμβολίζει το γήινο ενεργειακό δίκτυο. Οι Δελφοί χαρακτηρίζονται σε όλα τα αρχαία κείμενα ως ο ομφαλός του κόσμου, κι αυτή είναι η μόνη πέτρα-ομφαλός που έχει βρεθεί εκεί. Ίσως η πέτρα αυτή, εκεί που ήταν τοποθετημένη αρχικά, να ήταν το ακριβές σημείο του «ομφαλού του κόσμου» και είναι λογικό (για την λογική τους) που δεν βρίσκεται στην θέση της, αλλά σε ένα νεκρό ενεργειακά μουσείο.

Λέτε οι αρχαίοι Έλληνες, με τον τόσο πανάρχαιο και προηγμένο πολιτισμό τους, που ήδη στην αρχαιότητα δεν γνώριζαν την καταγωγή της γλώσσας τους, να σκεπτόντουσαν τόσο απλοϊκά; Οι μάζες σίγουρα, βρισκόμενες πάντα σε κατάσταση κοπαδιού στο μαντρί που φροντίζουν να βρίσκονται σε άγνοια, οι τσοπάνηδες και τα τσοπανόσκυλα. Δηλαδή οι Επικυρίαρχοι του πλανήτη και του ηλιακού συστήματος με το DNA ερπετών κυρίως, ποντικών, γουρουνιών, σκύλων, φτερωτών όντων και κάθε καρυδιάς καρύδι για να δημιουργεί ένα πρώτης τάξεως διαγαλαξιακό εστιατόριο. Όλοι αυτοί πολεμούν μεταξύ τους χρησιμοποιώντας τους ανθρώπους, για κάθε είδους ανάγκη (από τροφή έως …)  για τεράστια χρονικά διαστήματα, ασύλληπτα από τον ανθρωπινο νου.

Φυσικά σκόπιμα διατηρούν την ανθρωπότητα κάτω από σχεδόν απόλυτο νοητικό έλεγχο. Είναι γνώστες των αποκαλούμενων υπερτεχνολογιών. Βεβαια απο τον 19ο αιώνα γνωρίζαμε κάποια βασικά, που επίσης τα θάψανε. Δεν είναι μόνοι τους, αλλά βοηθούνται από πολλούς ανθρωποειδείς «μυημένους» στα γνωστά λαγούμια, τρομάρα τους. Αρκετοί όμως γνώριζαν κάποια ψίχουλα από την μερική γνώση του μακρινού παρελθόντος· και λέω μερική, γιατί το κωμικοτραγικό είναι ότι μόνο ο άνθρωπος στην Γη από όλες τις εξωγήινες φυλές (ανθρώπινες και μη) δεν ξέρει την πραγματική δομή των διαστάσεων, της υφής του χρόνου και τις τεχνολογίες ελεύθερης ενέργειας. Υπάρχει τεράστια συνειδητή, απόλυτα ελεγχόμενη (φυσική και μεταφυσική) κι από κοινή εγωπαθή βλακεία, παραπληροφόρηση από τον μεταφυσικό κι ακαδημαϊκό χώρο (Πεϊπερολογία- Paperology)

Η λέξη Πεϊπερολογία δεν είναι κατασκεύασμα της στιγμής. Η Paperology (Πέϊπερολογία) είναι χρόνια σε χρήση στο εξωτερικό και αναφέρεται στην κατάσταση που επικρατεί με τα ατελείωτα πέϊπερς που ο κάθε ερευνητής έχει πλέον στο ενεργητικό του. Όπως και το «μπουρδολόγημα» δεν είναι της στιγμής. Στις απαιτήσεις για εργασίες των φοιτητών με μήκος 10 σελίδων είναι κοινή η απάντηση «έχω γράψει περίπου 5-6 και θα μπουρδολογήσω μέχρι να γεμίσω και τις 10». Δεν είναι καθόλου άγνωστο στους έλληνες ερευνητές το «μαγειρεμένα αποτελέσματα» και το «δεν βγαίνουν αυτά που γράφει». Οι νέοι πτυχιούχοι ή διδάκτορες, που αυτοί σύμφωνα με την στατιστική θα φτάσουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους στην ηλικία των 25-26, έχουν επίγνωση και του ρόλου του χρήματος στην έρευνα στα ιδιωτικά κέντρα με τις προθεσμίες και τους συντελεστές παραγωγικότητας και της φρενίτιδας των δημοσιεύσεων στα κρατικά ιδρύματα-πανεπιστήμια για να συνεχίσουν οι επιχορηγήσεις. Η Επιστήμη είναι μια «δική μας υπόθεση» και το χρήμα που ρέει άφθονο στις τσέπες των «δικών μας ανθρώπων»

«Η επιστήμη είναι ένα κερί μέσα στο σκοτάδι. Λάμπει ένα φως στον κόσμο γύρω μας και μας επιτρέπει να δούμε πέρα από τις προκαταλήψεις και τους φόβους μας, πέρα από την άγνοια και τις ψευδαισθήσεις μας, πέρα από τη μαγική σκέψη των προγόνων μας που δίκαια πάλεψαν για την επιβίωση τους με το να φοβούνται και να προσπαθούν να δαμάσουν απόκρυφες και υπερφυσικές δυνάμεις. Ζούμε σε μια κοινωνία απολύτως εξαρτώμενη από την επιστήμη και την τεχνολογία, όπου σχεδόν κανένας δεν ξέρει τίποτα για την επιστήμη και την τεχνολογία» Carl Sagan

«Επιστήμη είναι η πίστη στην άγνοια των ειδικών» Richard Feynman

Οι Αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν το Πενταδωδεκάεδρο!!!
Πρόκειται για τερακότα που βρέθηκε στην Θάσο.

 

Ο Ομφαλός των Δελφών είναι ο διασημότερος Ομφαλός, σε όλο τον κόσμο.

Για να δούμε λοιπόν ξανά τον ομφαλό των Δελφών. Τι έχει σκαλισμένο επάνω του; Αλυσίδες μήπως, όπως είπανε κάποιοι έξυπνοι; Διακοσμητικά γεωμετρικά σχήματα; Τίποτα φυσικά από αυτά. Αναπαριστά _(χονδροειδώς φυσικά) τα τρία βασικά επάλληλα ενεργειακά δίκτυα της γής !!! Γιατί τρία; Ένα το φυσικό, που βρίσκεται σε ασταθή κατάσταση εξ αιτίας παλαιού πολέμου στο ηλιακό μας σύστημα, ένα το τεχνητό που στήνεται ακόμα, και ένα που είναι αποτέλεσμα της ετεροδυνώσεως (ηλεκτρονικός όρος) των δύο προηγουμένων.

Η φύση του δικτύου του ενεργειακού δικτύου της γης είναι ηλεκτρομαγνητική, αυτή των βαθμωτών ηλεκτρομαγνητικών πεδίων. (Δείτε το άρθρο: Μετεωρολογικός Πόλεμος, Αεροψεκασμοί) Οι κόμβοι πού φαίνονται στον ομφαλό των Δελφών, είναι τα σημεία συμβολής, καθόσον αφορά στάσιμα κύματα. Υπάρχουν μεγάλοι και μικροί σε μέγεθος κόμβοι. Σε κάθε κόμβο δημιουργείται μια ενεργειακή δίνη με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Στην διεθνή βιβλιογραφία του είδους είναι γνωστές ως V O R T E X. Οι ενδιάμεσες γραμμικές συνδέσεις των κόμβων δείχνουν τις συνιστώσες του πεδίου στην διαδρομή του πέρα από τον χώρο και τον χρόνο, μέσω της αρχέγονης ενεργειακής θάλασσας του Ενεργού Κενού.

Συναντά κανείς συχνά σκαλισμένες δίνες σε ομφαλούς στα διάφορα μέρη του κόσμου, όπου βρίσκονται. Στον μύθο του κοσμικού άξονα και του κέντρου της γης, κωδικοποιείται μια γνώση απαγορευμένη για τις «μη τηλεπαθητικές δυσλειτουργικές μαϊμούδες της ουτοπίας» όπως πολύ εύστοχα και κοροϊδευτικά μας αποκαλούν οι Επικυρίαρχοι μεταξύ τους. Ο Bruce L. Cathie συγγραφέας του βιβλίου The Energy Grid, Harmonic 288 και άλλα, καθώς και ο David Hatcher Childress συγγραφέας του βιβλίου Anti-Gravity and the World Grid είναι ξεκάθαροι κι αναφέρουν ότι υπάρχει ένα ενεργειακό δίκτυο που καλύπτει την Γη. (αναζήτησε το άρθρο: Αρμονική 33, 288, 695 & Το Ενεργειακό Πλέγμα της Γης).

Αποτελεί την φυσική ροή των ενεργειών της γης. Στις διασταυρώσεις των ενεργειακών ροών δημιουργούνται δίνες, οι οποίες μπορούν να δαμασθούν για παραγωγή ελεύθερης ενέργειας. Φυσικά είναι ήδη δαμασμένες οι περισσότερες, από κάθε είδους παρασιτικούς θρησκευτικούς ναούς και μυστικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Πολλά μυστηριώδη ερείπια στον πλανήτη βρίσκονται σε τέτοια σημεία. Διερωτάστε τι δουλειά έχουν οι πανουκλιασμένοι ναοί (καθαρή DOR) σε αυτά τα σημεία; Μα είναι απλό: με την κατάλληλη γεωμετρία (αρχιτεκτονική) και προσανατολισμό, απορροφούν και στέλνουν μέσω του ενεργειακού δικτύου της Γης, στα κατάλληλα σημεία την ανώτερη ενέργεια των πιστών μαϊμούδων. Δείτε πολύ προσεκτικά το άρθρο: «Ποιοί μας Κλέβουν την Ψυχή από … την Σελήνη;

 

 

 

Το βασικό ενεργειακό δίκτυο αναλύεται με τις αρμονικές από τα μαθηματικά.

Το σύστημα μετρήσεως είναι μικρή παραλλαγή του Αγγλικού. Πούς, δάκτυλος κλπ. Σας λέει κάτι αυτό; Εξαιρετική κίνηση παραπληροφορήσεως. Άντε να κάνετε μελέτες και να βρείτε άκρη με το Γαλλικό μετρικό σύστημα. Ο Bruce L. Cathie τα βρήκε και ζώντας στην Νεα Ζηλανδία δεν μπορούσε να επεκτείνει το δίκτυο περαιτέρω χωρίς σημείο αναφοράς. Το 1965 το ωκεανογραφικό Eltanin φωτογράφησε μία κεραία (εικόνα επάνω αριστερά) φυτεμένη σε βάθος 13.500 ποδών, σε απόσταση 1.000 μιλίων από το ακρωτήριο Χόρν. Έξυπνος είναι, κατάλαβε ότι κάποιοι παίζουν με το δίκτυο και παίρνοντας τις συντεταγμένες προχώρησε. Τον περίμενε μία οδυνηρή έκπληξη όταν έφτασε στην Ιαπωνία στην Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.

Διαπίστωσε ότι οι ατομικές βόμβες σκάνε μόνο σε συγκεκριμένες συντεταγμένες και μόνο σε ορισμένες ημέρες και χρονικές στιγμές στην διάρκεια του χρόνου και σε συνάρτηση με την θέση του ηλίου. Δηλαδή οι ατομικές βόμβες είναι γεωμετρικές συσκευές και παίζουν με το χωροχρόνο. Οι επιπτώσεις είναι εκπληκτικές. Φανταστείτε μια στιγμή μόνο, πόσο μας κοροϊδεύουν (είπαμε ήδη …δυσλειτουργικές μαϊμούδες). Πρόβλεψε με ακρίβεια ένα χρόνο πριν πότε οι Γάλλοι θα κάνουν την πρώτη επιτυχημένη ατομική έκρηξη στην Μουρουρόα. Είχε ακρίβεια δύο λεπτών με χρήση λογαριθμικού κανόνα. Ειδοποίησε την κυβέρνηση του κι όταν πέτυχε η δοκιμή τον θυμηθήκανε.

Τον προσέξανε όμως και κάποιες κυβερνήσεις και μυστικές υπηρεσίες. Τώρα πλέον εδώ και χρόνια έχει βγάλει πρόγραμμα για υπολογιστή το οποίο πουλάει στο ιντερνέτ. Φυσικά προβλέπει με ακρίβεια πυρηνικές δοκιμές, εκρήξεις ηφαιστείων κλπ. Αναλογίσου ξανά τι σημαίνουν όλα αυτά, και ξαναψάξε τα όποια πιστεύω σου, διερωτώμενος κι από που προέρχονται, είναι δικά σου ή από εμφυτευμένες καταλήψεις!!! Παίζουν μαζί μας, όπως παίζεις εσύ με τις μαϊμουδίτσες στον ζωολογικό κήπο.

Ο Bethe Hagens και ο William Becker ανακάλυψαν ένα δίκτυο που έχει το σχήμα ενός εξάκις εικοσαέδρου. Αυτό το δίκτυο έχει υποδιαιρεθεί με πολλούς τρόπους. Αλλά το κυρίως δίκτυο έχει 62 βασικά σημεία η κόμβους. Όταν το δείτε αποτυπωμένο σε ένα παγκόσμιο χάρτη ή γήινη σφαίρα το εξάκις εικοσάεδρον ταιριάζει απόλυτα. Όμως η γη δεν είναι απόλυτα σφαιρική και το κοιτάμε από το διάστημα. Έτσι κάθε κόμβος καλύπτει τεράστια περιοχή. Μπορείτε να το κινήσετε διακόσια χιλιόμετρα πρός κάθε κατεύθυνση και φαίνεται ακόμη σωστό.

Ουσιαστικά είναι το δίκτυο που περιγράφει ο Πλάτωνας. Αναγνώριζε την μορφή του ενεργειακού δικτύου της Γης. Ανέπτυξε μια θεωρία βασισμένη στην πίστη του (ή τα βρήκε γραμμένα στα βιβλία που αγόρασε από την γυναίκα του Πυθαγόρα και τους Πυθαγόρειους -κι αλλού- κατά κόρον) ότι η βασική δομή της Γης εξελίσσεται από ένα απλό γεωμετρικό σχήμα σε περισσότερο πολύπλοκα. Αυτά τα σχήματα έγιναν γνωστά ως Πλατωνικά στερεά. Είναι ο κύβος, το τετράεδρο, το οκτάεδρο, το δωδεκάεδρο και το εικοσάεδρο. Φυσικά γνώριζε περισσότερα, αλλά αν τα έλεγε δημόσια, θα πέρναγε από νέα δίκη όπως αυτή για τις κεφαλές του Ερμή.

Πως να δημιουργήσετε το Πλατωνικό Δίκτυο στο υπολογιστή σας.

Όσοι θέλετε να το δείτε στην πράξη και έχετε dsl σύνδεση κάντε τα εξής: Κατεβάστε το Google Earth απο τον ιστότοπο http://earth.google.com/ και εγκαταστείστε το. Κατόπιν εγκαταστείστε την γλώσσα προγραμματισμού Python απο τον ιστότοπο http://www.python.org/download και για τις υπόλοιπες οδηγίες στον ιστότοπο http://montalk.net/science/115/earth-grid-research. Αξίζει τον κόπο θα το απολαύσετε.

Μελετώντας τα δίκτυα του Bruce L. Cathie και των Bethe Hagens και William Becker (εικόνες επάνω υπεραπλουστευμένες) βλέπουμε ότι δεν συμπίπτουν στα σημαντικά σημεία. Αρα έχουμε ήδη δύο δίκτυα τα οποία μάλιστα μετακινούνται. Με το σύστημα του Cathie τα αρχαία μνημεία όπως η μεγάλη πυραμίδα και το Stonehenge δείχνουν σχέση με το Ενοποιημένο Αρμονικό Μαθηματικό Σύστημα όπως το ονομάζει. Αυτό το μαθηματικό σύστημα δείχνει οτι η ταχύτητα του φωτός δεν είναι σταθερή και ο χρόνος είναι μια μεταβλητή. Ο βασικός κώδικας έχει σπάσει. Εσείς τι θα κάνετε;Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες στον ιστότοπο: worldgrid.net

Καλά όλα αυτά, αλλά το τρίτο δίκτυο που είναι; Θα ρωτήσει ο προσεκτικός αναγνώστης.

Όπως είπαμε το τρίτο δίκτυο παράγεται από την ετεροδύνωση των άλλων δύο.

Παρατηρήστε ξανά τον Ομφαλό των Δελφών και θα το δείτε.

Το δεύτερο δίκτυο στήνεται τεχνητά από τους Επικυρίαρχους (κι όχι απαραίτητα ανθρώπους) που προαναφέραμε. Το αρχικό φυσικό δίκτυο βρίσκεται σε αστάθεια εξ αιτίας κάποιου παλαιού πολέμου στο ηλιακό μας σύστημα. Το στήσιμο του δεύτερου γίνεται με το «φύτεμα» κεραιών κατασκευασμένων με τις αρχές της υπερδιαστατικής φυσικής, όπως π.χ. αυτή της εικόνας επάνω  σε ξηρά και θάλασσα. Αυτό που κάνουν είναι η μετακίνηση του Νότιου μαγνητικού πόλου σε άλλο σημείο, ώστε να ευθυγραμμιστεί με τον Βόρειο μαγνητικό πόλο και με το κέντρο της Γης 

διαγράφοντας σπείρα του Fibonacci.

 

Δελφοί & Τα Οστά του Δράκωντα Πύθωνα

Σύμφωνα με την παράδοση το Μαντείο των Δελφών ιδρύθηκε πάνω σε ένα χάσμα, σε μία είσοδο στην Γη, στην προσωποποίηση της οποίας το Μαντείο ανήκε. Το χάσμα ανακάλυψαν αίγες που, όπως και ο βοσκός που τις συνόδευε, ο Κορήτας, ενθουσιάστηκαν μόλις το πλησίασαν. Όποιοι όμως θέλησαν να δοκιμάσουν την ίδια εμπειρία, έπεφταν μέσα στο χάσμα κι εξαφανίζονταν. Υπάρχει επίσης μύθος περί της κατάποσης του χάλκινου Ναού του Απόλλωνα που χτίστηκε στο επίμαχο σημείο. Επάνω στο χάσμα τοποθετήθηκε ο Μαντικός Τρίποδας.

Έχει προταθεί μια μυστική σύνδεση του Μαντικού Τρίποδα με τον θάνατο: στο λέβητα του τρίποδα που γεφύρωνε το προφητικό χάσμα θεωρείται ότι φυλάσσονταν τα οστά του Δράκοντα Πύθωνα ή -κατ’ άλλους- τα λείψανα του Διονύσου. Αν και ήταν συχνότατο αφιέρωμα στα Ιερά των πρώιμων χρόνων (βλ. Ολυμπία), ο Μαντικός Τρίποδας καθιερώθηκε σαν σύμβολο της Δελφικής λατρείας. Φαίνεται πως εδώ ήταν σημείο μυστικό και χθόνιο, αφού φέρει τον λέβητα όπου πραγματοποιείται η ανανέωση δια θανάτου. Ζέον ύδωρ περιείχε ο λέβης στον τόπο χρηστηριασμού στη Δωδώνη. Τελικά ο λέβης καθιερώνει τον τρίποδα στους Δελφούς και οι κοιμώμενοι στον όλμον αποκτούσαν μαντικές ιδιότητες, ενώ ο ίδιος ο Απόλλων επωνομαζόταν ενόλμιος. Στο ανατολικό αέτωμα του κλασικού ναού του στους Δελφούς ο ομώνυμος Θεός κάθεται στο λέβητα μαρμάρινου τρίποδα, κατά τον Francis Croissant.

Στον τρίποδα καθισμένη χρησμοδοτούσε η Πυθία, φερέφωνο του Θεού όσο εκείνος ενσαρκώνεται στο σώμα της. Για τον Μαντικό Τρίποδα ερίζουν Απόλλων και Ηρακλής, εμπνέοντας ένα από τα πιο αγαπητά θέματα της αρχαίας εικονογραφίας. Ο Ηρακλής πήγε στους Δελφούς για να καθαρθεί από τον φόνο του τοξότη Ιφίτου. Η Πυθία αρνήθηκε να του δώσει χρησμό και εκείνος άρπαξε τον Μαντικό Τρίποδα, για να ιδρύσει δικό του μαντείο. Ο πραγματικός και ο επίδοξος κάτοχος του Μαντείου γίνονται διόβλητοι, δηλ. χωρίζονται με κεραυνό από τον κοινό τους πατέρα, Δία. Στο αέτωμα του θησαυρού των Σιφνίων ο Δίας καταλύει τον αγώνα για τον τρίποδα. Η υπερβατική ερμηνεία των αντικειμένων υπαγορεύεται από το μυστηριακό πυρήνα της αρχαίας θρησκείας.

Ο ομφαλός είναι σημείο γεωδαισίας, που σηματοδοτεί το κέντρο της γης, ένα μέσο χαρτογράφησης που εξελίχθηκε σε σύμβολο της μαντικής και, κατ’ επέκτασιν, του Δελφικού τεμένους. Η εμφάνισή του στην εικονογραφία (αγγείων, αναγλύφων, κλπ) βοηθά στην αναγνώριση του σκηνικού. Ο ομφαλός θεωρείται το κατ’ εξοχήν έμβλημα, τοπόσημο των Δελφών και ταυτόχρονα μια ένδειξη της Θεϊκής παρουσίας, της ισχύος του Απόλλωνα. Ως θρησκευτικό σύμβολο, ο ομφαλός παρείχε άσυλο στους ικέτες. Στις σχετικές σκηνές η μορφή αγκαλιάζει τον ομψαλό, το λίθο με τις εξαγνιστικές ιδιότητες. Η Ελλαδική και κυρίως η Ιταλιώτικη κεραμική είναι εύγλωττη όσον αφορά τον εξαγνισμό του Ορέστη. Σε παραστάσεις ανάλογης τελετουργίας ο ομφαλός συνήθως είναι καλυμμένος με το δικτυωτό αγρηνόν. Υπήρχαν τουλάχιστον τρία αρχαία αντίγραφα, εκδοχές του συμβόλου. Ομφαλοί να στέκονταν σε διάφορα σημεία του τεράστιου τεμένους.

Οι Ομφαλοί σχετίζονται με τον Δία.

@Ιων Μάγγος /miastala.com 2010

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ας δούμε και μερικούς ομφαλούς σε άλλα μέρη του κόσμου.

Ενας Κελτικός ομφαλός με σπείρες. 

 

Ενας τεράστιος ομφαλός στο βουνό Spirit στις ΗΠΑ.

 

Ενας ομφαλός στο Glastonbury Abbey στην Αγγλία.

Terrapapers

 

 Οι Δελφοί ο ομφαλός της γης.

 Up Drones

 

THATAKOUTE

Το άρθρο 7 της Συμφωνίας Αθήνας – Σκοπίων: ο Δούρειος Ίππος του Αλυτρωτισμού της γείτονος χώρας

"Η συμφωνία αυτή έχει πολλά σημεία τα οποία δεν είναι ξεκάθαρα και χρήζουν περαιτέρω μελέτης. Εκείνο, όμως, που είναι το πιο σημαντικό, κατά τη γνώμη μου, μέρος της Συμφωνίας είναι το επίμαχο άρθρο 7 με τα επιμέρους εδάφια, όπως δημοσιεύτηκε στα ελληνικά Μ.Μ.Ε. "

Και το όνομα αυτής: «Βόρεια Μακεδονία». Η επικείμενη συμφωνία θα επιλύσει ένα χρόνιο πρόβλημα ή θα δημιουργήσει νέο στο μέλλον;  Ιδού το ερώτημα, γιατί η όποια συμφωνία θα πρέπει να έχει ευρεία αποδοχή και διάρκεια, αλλιώς θα καταρρεύσει υπό το βάρος των ασαφειών, των σκοτεινών διατυπώσεων και των διφορούμενων σημείων.

Ως γνωστόν «ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες» και αυτό το γνωρίζουν καλύτερα οι διπλωμάτες και οι μελετητές της πολιτικής και διπλωματικής Ιστορίας. Στην περίπτωσή μας, η ελληνική κυβέρνηση πέτυχε να δεχτεί η κυβέρνηση της γείτονος ένα όνομα με γεωγραφικό προσδιορισμό για όλες τις χρήσεις (erga omnes).

Με το όνομα «Βόρεια Μακεδονία» επρόκειτο να δοθεί ένα τέλος στον αλυτρωτισμό των Σκοπίων. Είναι, όμως, αυτή η πραγματικότητα; Όχι. Και αυτό γιατί το όνομα από μόνο του δεν είναι αρκετό. Πολύ απλά, τι κι αν αποκαλείς τη F.Y.R.O.M. «Βόρεια Μακεδονία», τη στιγμή που οι κάτοικοί της αναγνωρίζονται ως «Μακεδόνες» και η γλώσσα τους ως «Μακεδονική»;

Σε λίγα χρόνια χάριν συντομίας και η ίδια η χώρα θα αποκαλείται Μακεδονία και θα είναι μέλος του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. και, μάλιστα με τις ευλογίες της Ελλάδας. Και τότε, τι θα μπορεί να κάνει η χώρα; Απολύτως τίποτε, αφού θα δεσμεύεται με την υπογραφή της, με διεθνή συνθήκη, και θα έχει χάσει το διαπραγματευτικό της όπλο, αυτό της εισδοχής των Σκοπίων στους διεθνείς οργανισμούς, στους οποίους θα είναι ήδη μέλος.

Εννοείται ότι η Γερμανία και οι Η.Π.Α. καλωσορίζουν την όποια συμφωνία, αφού αυτή εξυπηρετεί τα γεωστρατηγικά συμφέροντά τους στην περιοχή. Η Γερμανία, θέλει να εξασφαλίσει ένα διάδρομο στα Βαλκάνια για τις εμπορικές  της συναλλαγές και το φυσικό αέριο και οι Η.Π.Α. να απαγκιστρώσουν τη F.Y.R.O.M. από τη ρωσική επιρροή.

Η συμφωνία αυτή έχει πολλά σημεία τα οποία δεν είναι ξεκάθαρα και χρήζουν περαιτέρω μελέτης. Εκείνο, όμως, που είναι το πιο σημαντικό, κατά τη γνώμη μου, μέρος της Συμφωνίας είναι το επίμαχο άρθρο 7 με τα επιμέρους εδάφια, όπως δημοσιεύτηκε στα ελληνικά Μ.Μ.Ε. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με αυτό:

Εδάφιο 1. «Τα μέρη αναγνωρίζουν ότι η εκατέρωθεν αντίληψή τους ως προς τους όρους «Μακεδονία» και «Μακεδόνας» αναφέρεται σε διαφορετικό ιστορικό πλαίσιο και ιστορική κληρονομιά».

Το πρώτο εδάφιο είναι ασαφές και ουσιαστικά δηλώνει ότι το κάθε κράτος μπορεί να ερμηνεύει τους όρους «Μακεδονία» και «Μακεδόνας», σύμφωνα με τη δική του αντίληψη, τα δικά του πιστεύω, χωρίς να  δεσμεύεται και χωρίς να ξεκαθαρίζει με ακρίβεια ποιος είναι ποιος.

Εδάφιο 2. «Αναφορικά με την Ελλάδα, με αυτούς τους όρους [«Μακεδονία», «Μακεδόνας»] νοούνται όχι μόνο η περιοχή και ο πληθυσμός της βόρειας Ελλάδας αλλά και τα χαρακτηριστικά τους, καθώς και ο Ελληνικός πολιτισμός, η ιστορία, η κουλτούρα και η κληρονομιά αυτής της περιοχής από την αρχαιότητα έως σήμερα».

Το δεύτερο εδάφιο είναι ιδιαίτερα σημαντικό, καθώς «Μακεδονικός» ονομάζεται ο Ελληνικός πολιτισμός της Βόρειας Ελλάδας από την Αρχαιότητα ως σήμερα, χωρίς, όμως, να γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στην Αρχαία Μακεδονία, στον Μέγα Αλέξανδρο και στην περίοδο της βασιλείας του.

Η λέξη κλειδί είναι ο επιθετικός προσδιορισμός «Ελληνικός» που συνοδεύει τη λέξη πολιτισμός (“Hellenic civilization, history, culture and heritage, of the nothern region of the First Party”)  Και αυτό, γιατί αν έγραφε μόνο  τη λέξη «ο πολιτισμός… αυτής της περιοχής έως σήμερα», χωρίς επιθετικό προσδιορισμό θα περιλάμβανε de facto και την κληρονομιά του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Και δίκαια θα αναρωτηθεί ο ανυποψίαστος αναγνώστης: «Μα ο πολιτισμός του Αλεξάνδρου δεν είναι ελληνικός;». Φυσικά και  είναι, για το ιστορικό αφήγημα, όμως, των ιστορικών της άλλης πλευράς οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες και αναμίχθηκαν με τους Σλάβους που έφτασαν αργότερα, τον 6ο και 7ο αιώνα, για να δημιουργήσουν την χωριστή «Μακεδονική εθνότητα». Επομένως, οι διαπραγματευτές των Σκοπίων δεν είχαν κανένα πρόβλημα να δεχτούν τον προσδιορισμό «Ελληνικός» στη λέξη πολιτισμός, αφού θα τον διαχώριζε από τον δικό τους και θα διατηρούσε το δικό τους ιδεολόγημα.

Εδάφιο 3. «Αναφορικά με την ΠΓΔΜ, με αυτούς τους όρους [«Μακεδονία», «Μακεδόνας»] νοούνται η επικράτεια, η γλώσσα, ο πληθυσμός και τα χαρακτηριστικά τους, με τη δική τους ιστορία, πολιτισμό και κληρονομιά, διακριτώς διαφορετικά από αυτά που αναφέρονται στο παραπάνω εδάφιο (άρθρο 7.2)».

Το εδάφιο αυτό είναι εξίσου ασαφές και δηλώνει, ουσιαστικά, ότι  «Μακεδόνες» είναι οι κάτοικοι, «Μακεδονική»  η ιστορία και η κληρονομιά και «Μακεδονικός» ο πολιτισμός αυτού του κράτους που θα διαχωρίζονται από τον αντίστοιχο Ελληνικό, χωρίς να έχει επεξηγηματικό χαρακτήρα. Από τη στιγμή που η ελληνική πλευρά αποδέχεται πως η κάτοικοι αυτού του κράτους είναι «Μακεδόνες» και όχι «Βορειομακεδόνες» η ονομασία «Βόρεια Μακεδονία» δεν διαχωρίζεται από τη Μακεδονία, το Βόρειο Τμήμα της Ελλάδας, και τα εδάφη της.

Οι πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας (Σλαβομακεδόνες και Αλβανοί) αντί να αποκαλούνται Βορειομακεδόνες (όπως ο πολίτης της Νότιας Αφρικής, Νοτιοαφρικάνος) διατηρούν το όνομα «Μακεδόνες», επειδή ακριβώς θέλουν να κρατήσουν ζωντανές τις αλυτρωτικές τους βλέψεις. Τελικά, αναγνωρίζει η άλλη πλευρά ότι η ιστορία της Αρχαίας Μακεδονίας ανήκει στην Ελληνική Ιστορία και  κληρονομιά ή όχι; Και εδώ υπάρχει ασάφεια. Και η ασάφεια θα δημιουργήσει προστριβές και διενέξεις στο μέλλον.

Εδάφιο 4. «Η ΠΓΔΜ σημειώνει ότι η επίσημη γλώσσα της, η Μακεδονική γλώσσα, ανήκει στην ομάδα των νότιων σλαβικών γλωσσών. Επίσης, τα δύο μέρη σημειώνουν ότι η επίσημη γλώσσα και τα άλλα χαρακτηριστικά της ΠΓΔΜ δεν έχουν σχέση με τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, την ιστορία, την κουλτούρα και την κληρονομιά της βόρειας περιοχής της Ελλάδας».

Η γλώσσα της άλλης πλευράς ονομάζεται «Μακεδονική». Τη στιγμή, όμως, που αναγνωρίζεται ότι είναι σλαβική γλώσσα, γιατί να μην αποκαλείται Σλαβομακεδονική; Καλύπτει την ελληνική πλευρά η δήλωση ότι η γλώσσα αυτή δεν έχει σχέση με τον Ελληνικό Πολιτισμό; Και εδώ η λέξη κλειδί είναι ο επιθετικός προσδιορισμός «Ελληνικός» στη λέξη πολιτισμός (“[…] not related to the ancient Hellenic civilization, history, culture and heritage, of the nothern region of the First Party”).

Αν η συμφωνία έγραφε «ότι η επίσημη γλώσσα και τα άλλα χαρακτηριστικά της ΠΔΓΜ  «δεν έχουν σχέση με τον αρχαίο πολιτισμό, την ιστορία, την κουλτούρα και την κληρονομιά της βόρειας περιοχής της Ελλάδας ή αν έγραφε ότι  «[…] δεν έχουν σχέση με τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό,  και ιδιαίτερα τον πολιτισμό της Αρχαίας Μακεδονίας […]», τα Σκόπια θα αποποιούνταν την αρχαία κληρονομιά της Μακεδονίας. Και εδώ, λοιπόν, υπάρχει ασάφεια, καθώς τίθεται θέμα ερμηνείας και η κάθε πλευρά ερμηνεύει κατά το δοκούν.

Εδάφιο 5. «Τίποτα στην παρούσα συμφωνία δεν αποσκοπεί στο να υποτιμήσει καθ΄ οιονδήποτε τρόπο, ή να αλλοιώσει ή να επηρεάσει τη χρήση από τους πολίτες εκάστου μέρους».

Και εδώ πρέπει να δοθεί προσοχή στην τελευταία φράση, δηλαδή ότι τίποτα στη συμφωνία δεν αποσκοπεί να επηρεάσει τη χρήση από πολίτες εκάστου μέρους. Το τελευταίο τμήμα του εδαφίου μπορεί να θεωρηθεί διφορούμενο.

Συμπερασματικά, το άρθρο 7 με τα εδάφιά του είναι προβληματικό, δημιουργεί ασάφειες και επαφίεται στην ερμηνεία που δίνει κάθε πλευρά. Η Ελλάδα αναγνωρίζει Μακεδονική Ιθαγένεια (μάλιστα ο περισσότερος κόσμος συγχέει την ιθαγένεια με την εθνότητα) και Μακεδονική Γλώσσα. Και για να το ξεκαθαρίσουμε: το ελληνικό κράτος δεν αναγνώρισε ποτέ επίσημα «Μακεδονική Γλώσσα» το 1977. Αποδέχθηκε de facto την ονομασία «Μακεδονικό Κυριλλικό Αλφάβητο», στη Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών, στη Αθήνα με σκοπό την τυποποίηση γεωγραφικών ονομάτων χωρών που δεν είχαν λατινικό αλφάβητο, ένα τεχνικό ζήτημα, ανάμεσα στις οποίες η Γιουγκοσλαβία και η Ελλάδα, δεν αναγνώρισε, όμως,  σε καμία περίπτωση, «Μακεδονική Γλώσσα», καθώς αυτή είναι μία διαφορετική και επίσημη διαδικασία.

Τέλος, η «Βόρεια Μακεδονία», σε λίγα χρόνια, θα αποκαλείται χάριν συντομίας «Μακεδονία», ενώ ακόμα και το «Βόρεια Μακεδονία» προκαλεί συνειρμούς για τη Βόρεια Κορέα που δημιουργήθηκε, όταν ένας λαός χωρίστηκε σε δύο κράτη, τη Βόρεια και τη Νότια Κορέα, λόγω του Ψυχρού Πολέμου Η.Π.Α. - Ε.Σ.Σ.Δ.  Γι’ αυτό και προτιμήθηκε από την κυβέρνηση των Σκοπίων το πρώτο συνθετικό «Βόρεια» αντί του «Άνω Μακεδονία». Το σίγουρο είναι ότι είναι μία συμφωνία με πολλές «γκρίζες γραμμές» και διφορούμενες διατυπώσεις που -πολύ φοβάμαι- πως θα ανοίξουν μελλοντικά τους ασκούς του Αιόλου στην ευρύτερη περιοχή μας. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να υπογραφεί.



*Ο Εμμ.  Χαλκιαδάκης διδάσκει Ιστορία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης.

http://elhalflashbacks.blogspot.com/

H ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ

https://government.gov.gr/wp-content/uploads/2019/01/prespes_26.6%CE%A735.5_5.pdf

THATAKOUTE

Το πραγματικό ταξίδι του Οδυσσέα και γιατί μας το έκρυψαν (χάρτες)

Η πρώτη που ετόλμησε να έρθει αντιμέτωπη προς την επικρατούσα άποψη ότι οι περιπλανήσεις του Οδυσσέως έγιναν... μέσα στην Μεσόγειο ήταν η Αμερικανίδα Εριέττα Μέρτζ η οποία το 1965 εξέδωσε στο Σικάγο των Η.Π.Α. το βιβλίο "The Wine Dark Sea" (τίτλος στα Ελληνικά "ΟΙΝΩΨ ΠΟΝΤΟΣ" εκδόσεις ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ -1995) και αργότερα το 1967 τα "Αργοναυτικά" δια των οποίων με μεγάλη πειστικότητα -στηριζόμενη στις δικές της προσωπικές έρευνες και εξερευνήσεις στην Β. και Ν. Αμερική- διατυπώνει την θέση ότι το ταξίδι του Οδυσσέως είχε και ένα σημαντικό σκέλος εκτός Μεσογείου.

Η άποψη της κ. Μέρτζ είναι ότι ο Οδυσσέας ταξίδεψε μέχρι τις ακτές της Αμερικής βοηθούμενος από τα θαλάσσια ρεύματα. Η κ. Μέρτζ εντόπισε τα μέρη που επισκέφθηκε ο Οδυσσέας με βάση την ταχύτητα που κινούνται τα θαλάσσια ρεύματα και την διάρκεια των ταξιδιών από σταθμό σε σταθμό όπως αναφέρονται στην Οδύσσεια. Οι απόψεις της κ. Μέρτζ ενισχύονται και από αρχαιολογικά ευρήματα που έχουν βρεθεί στην Αμερικανική ήπειρο.
Σχεδιάγραμμα που παρουσιάζει την περιπλάνηση του Οδυσσέα μετά την πτώση της Τροίας βάσει των διαπιστώσεων της Εριέττας Μέρτζ (η οποία μελέτησε εδάφιο προς εδάφιο το κείμενο του Ομήρου σε συνδυασμό με διάφορες νεότερες ανακαλύψεις και παρατηρήσεις που αναφέρονται από τον ίδιο τον Όμηρο π.χ. διάρκεια ταξιδιού κλπ).
Στον χάρτη επισημαίνονται η περιοχή που υπήρξαν οι Σειρήνες , σε ποιο σημείο της Αμερικάνικης ηπείρου ήταν η Σκύλλα και η Χάρυβδης και μέσο ποίας οδού ο Οδυσσέας επέστρεψε στην Ιθάκη βοηθούμενος καθ' όλη την διαδρομή από το ρεύμα του κόλπου (Gulf stream) .




Η  μελέτη του Ζίγκφριντ Πετρίδη 

Οι Έλληνες έχουν μία αποδεδειγμένη ναυτική ιστορία που ξεκινάει τουλάχιστον από το 7.250 π. Χ. όπως αποδεικνύεται από τα ευρήματα του σπηλαίου Φράχθι στην Αργολίδα.
«...Η μοναδικότης του Ελληνικού γεωγραφικού χώρου, ήτοι η παρουσία εις μικράν σχετικώς έκτασιν, το Αιγαίον Πέλαγος, εκατοντάδων νήσων, επέτρεψε εις τους προϊστορικούς κατοίκους του, λίαν ενωρίς την ανάπτυξιν της δια θαλάσσης επικοινωνίας. Με την πάροδο των ετών και την απόκτησιν πείρας θαλασσίων ταξιδίων, οι Αιγαίοι ναυτικοί έγιναν τολμηρώτεροι, πλεύσαντες προς βορράν εις τον Εύξεινον πόντον, προς νότον εις Αίγυπτον και "Φοινίκην" και δυσμάς εις Ιταλίαν και Ιβηρίαν. Ανακαλύψαντες ότι η θάλασσα εις ην εταξίδευον περιεβάλλεντο παντού υπό ξηράς με μία μόνον έξοδον, δεν εδίστασαν να εξέλθουν τραπέντες όπως είδομεν προς βορράν (σημ. της ΑΕΙ- Κασσιτερίδες νήσοι = Αγγλία) δια τον κασσίτερον και δια το ήλεκτρον, αλλά και προς δυσμάς ως θ' αποδείξωμεν...».
Η Ελληνική γραμματεία είναι πλούσια σε αναφορές για τις γεωγραφικές γνώσεις των αρχαίων προγόνων μας. Στην μελέτη του κ. Πετρίδη παρουσιάζονται στοιχεία που αφορούν τις γεωγραφικές γνώσεις για περιοχές :

- του Βορρά (υπερβορέα)
- της Ανατολής (Ασίας)
- του Νότου (Αιθιοπία, Κυρηναϊκή, Αίγυπτος, λοιπή βόρεια Αφρική)
- και της Δύσεως (Ιταλία, νήσοι δυτικώς της Ιταλίας α) Σαρδηνία, β) Κορσική γ) Έλβα δ) Καπρί ε) Ίσκια , Ιβηρική χερσόνησος, Γαλλία, βόρειο-ανατολική Ευρώπη, Βρετανία - Ιρλανδία.
Από την Ελληνική γραμματεία προκύπτει ότι οι Έλληνες έχουν μεγάλη εξοικείωση με τις αστρονομικές παρατηρήσεις (παράδειγμα οι αστρονομικές αναφορές των Ορφικών ύμνων) και οι ναυτικοί της εποχής χρησιμοποιούν τους αστερισμούς για να προσανατολίζονται κατά την διάρκεια της νυχτερινή πλεύση τους.
Μεγάλη βαρύτητα στην έρευνα του ταξιδιού του Οδυσσέως έχουν οι αστρονομικές αναφορές της Οδύσσειας. Αναφέρεται από τον Όμηρο ότι «ΑΡΚΤΟΝ Θ' ΗΝ ΚΑΙ ΑΜΑΞΑΝ ΕΠΙΚΛΗΣΙΝ ΚΑΛΕΟΥΣΙΝ, ΗΤ' ΑΥΤΟΥ ΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΚΑΙ Τ' ΩΡΙΩΝΑ ΔΟΚΕΥΕΙ, ΟΙΗ Δ' ΑΜΜΟΡΟΣ ΕΣΤΙ ΛΟΕΤΡΩΝ ΩΚΕΑΝΟΙΟ ΤΗΝ ΓΑΡ ΔΗ ΜΙΝ ΑΝΩΓΕ ΚΑΛΥΨΩ, ΔΙΑ ΘΕΑΩΝ, ΠΟΝΤΟΠΟΡΕΥΟΜΕΝΑΙ ΕΠ' ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΧΕΙΡΟΣ ΕΧΟΝΤΑ» (ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ Ε 273) δηλαδή: "και την 'Αρκτον (Μ. 'Αρκτο) που την ονομάζουν και Αμαξα, που κλωθογυρίζει αυτού και παραφυλάει τον Ωρίωνα και που μονάχ' αυτή είναι αμέτοχη στα λουσίματα του Ωκεανού, (σημ. της ΑΕΙ: δηλαδή ο αστερισμός είναι αειφανής - δεν πέφτει κάτω από τον ορίζοντα) τον συμβούλεψε λοιπόν η υπέροχη θεά η Καλυψώ να ταξιδεύει έχοντας στ' αριστερό του χέρι αυτήν".
Στο κείμενο αυτό περιέχονται σημαντικότατες πληροφορίες. «...Ο Όμηρος ομιλεί περί "Ωκεανού" και όχι "Πόντου" και όπως είδομεν "Ωκεανόν" οι αρχαίοι Έλληνες ωνόμαζαν την περιβάλλουσαν την οικουμένην θάλασσαν (σημ. της ΑΕΙ : η θάλασσα έξω από τις Ηράκλεις στήλες) περί αυτού συμφωνεί και ο Στράβων "ΤΑΥΤΑ ΓΑΡ ΠΑΝΤΑ ΦΑΝΕΡΩΣ ΕΝ ΤΩ ΑΤΛΑΝΤΙΚΩ ΠΕΛΑΓΕΙ ΠΡΑΤΤΟΜΕΝΑ ΔΗΛΟΥΤΑΙ" (c26) δηλαδή : Όλα αυτά είναι καταφανές ότι δηλούνται (υπό του Ομήρου) ως τελούμενα εις τον Ατλαντικόν"...»

Η πολυετή εμπειρία του Ζ. Πετρίδη ως ιστιοπλόου τον βοήθησε να επιβεβαιώσει ή και να διορθώσει (όπου αυτό ήταν απαραίτητο) τα συμπεράσματα της Ε. Μέρτζ, με βάση τις αναφορές που υπάρχουν από τον Όμηρο για την διάρκεια του ταξιδιού από σταθμό σε σταθμό και τις επιπρόσθετες λεπτομέρειες που τυχόν αναφέρονται (π.χ. κατεύθυνση ανέμου, πορεία πλοίου, περιγραφές των νησιών κλπ).
Παράδειγμα: ΑΙΟΛΙΑ

«..Γράφει ο Όμηρος : "ΔΩΚΕ ΜΟΙ ΕΚΔΕΙΡΑΣ ΑΣΚΟΝ ΒΟΟΝ ΕΝΝΕΩΡΟΙΟ, ΕΝΘΑ ΔΕ ΒΥΚΤΑΩΝ ΑΝΕΜΟΝ ΚΑΤΕΔΗΣΕ ΚΕΛΕΥΘΑ, ΚΕΙΝΟΝ ΓΑΡ ΤΑΜΙΗΝ ΑΝΕΜΩΝ ΠΟΙΗΣΕ ΚΡΟΝΙΩΝ ΗΜΕΝ ΠΑΥΜΕΝΑΙ ΗΔ' ΟΡΝΥΜΕΝ ΟΝ Κ' ΕΘΕΛΗΣΙΝ. ΝΗΙ Δ' ΕΝΙ ΓΛΑΦΥΡΗ ΚΑΤΕΔΕΙ ΜΕΡΜΙΘΙ ΦΑΕΙΝΗ ΑΡΓΥΡΕΗ, ΗΝΑ ΜΗΤΙ ΠΑΡΑΠΝΕΥΣΗ ΟΛΙΓΟΝ ΠΕΡ, ΑΥΤΑΡ ΕΜΟΙ ΠΝΟΙΗΝ ΖΕΦΥΡΟΥ ΠΡΟΕΗΚΕΝ ΑΗΝΑΙ, ΟΦΡΑ ΦΕΡΟΙ ΝΗΑΣ ΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΥΣ" (ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ Κ19)

Δηλαδή "Μου 'δωσε ένα ασκί εννιάχρονου βοδιού, που το έγδαρε, κι έκλεισε κει μέσα τις κινήσεις των ανέμων με τα πολλά τους βουητά, γιατί εκείνον είχε κάμει ο γιός του Κρόνου επιστάτη στους ανέμους, για να σταματάη και να αμολάη όποιον του αρέσει. Κι έδεσε το ασκί μέσα στο βαθουλωτό καράβι με γυαλιστερή, ασημένια κλωστή, για να μην φυσάει έστω και λίγο. 'Αφησε μονάχα τον Ζέφυρο (δυτικό) να φυσάει για χάρη μου, για να πάη στην πατρίδα και τα πλοία κι εμάς τους ίδιους."
Ώστε ο Αίολος παρακληθείς υπό του Ωδυσσέως, εδέσμευσεν όλους τους ανέμους, αφήσας μόνο τον ούριον δι' αυτόν, Ζέφυρον - δυτικός, όπερ σημαίνει ότι ο Οδυσσεύς ευρίσκετο δυτικώς της Ιθάκης και περίπου στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος με αυτήν.
Και η διήγησις συνεχίζει : 
"ΕΝΝΗΜΑΡ ΜΕΝ ΟΜΩΣ ΠΛΕΟΜΕΝ ΝΥΚΤΑΣ ΤΕ ΚΑΙ ΗΜΑΡ, ΤΗ ΔΕΚΑΤΗ Δ' ΗΔΗ ΑΝΕΦΑΙΝΕΤΟ ΠΑΤΡΙΣ ΑΡΟΥΡΑ" (ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ Κ2 δηλαδή : " Εννιά μερόνυχτα συνέχεια ταξιδεύαμε και στις δέκα άρχισε να ξεχωρίζει πια η γη της πατρίδας" (σημ. της ΑΕΙ : άρα η νήσος Αιολία πρέπει να είναι ένα νησί που να ευρίσκεται δυτικά της Ιθάκης και να απέχει απόσταση που ισοδυναμεί με ταξίδι επί 9 μέρες με ευνοϊκό άνεμον)
Η απόστασις νήσοι Lipari - νήσος Ιθάκη δεν υπερβαίνει τα 270 μίλια και δια 9-ήμερον πλούν η μέση ταχύτης είναι : 270:9: 4=1,25 κόμβοι, αλλά μία ωριαία ταχύτητα πλεύσης 1,25 κόμβων δεν είναι "εύνοια" του Αιόλου, αλλά μαρτύριο...
Αντιθέτως η απόστασις : νήσος Μαγιόρκα - Σαρδηνία - Σικελία - Ιθάκη είναι 870 μίλια και δια 9-ήμερον πλούν η μέση ταχύτης είναι : 870:9:24=4,03 κόμβοι, δηλαδή μία ταχύτης ενός ήρεμου θαλάσσιου περιπάτου, δεκτή από πάσης απόψεως. 'Αρα να η "νήσος του Αιόλου"...» ("ΟΔΥΣΣΕΙΑ" ελληνική έκδοση, σελίδα 216)
Από τα ανωτέρω συμπεραίνεται ότι ο Οδυσσέας δεν έφτασε στην Αμερικανική ήπειρο από τύχη, παρασυρόμενος από τα θαλάσσια ρεύματα (άποψη την οποία έχει η κ. Ε. Μέρτζ).

Αποδεικνύεται ότι οι Έλληνες είχαν και ποντοπόρα πλοία, ισχυροτάτης κατασκευής, ταχέα και ευέλικτα.
Γνώριζαν πολύ καλά και την ναυτική τέχνη, αλλά και την τέχνη του ναυτίλου, εκμεταλλευόμενοι τις δυο κινητήριες δυνάμεις των πλοίων : τα κουπιά και τα πανιά. για να οδηγήσουν τα σκάφη τους εκεί που επιθυμούσαν.
Οι εικόνες καθώς και μέρος των κειμένων προέρχονται από τα βιβλία του Ζ. Πετρίδη
α) ΟΔΥΣΣΕΙΑ - μία ναυτική εποποιία των Ελλήνων εις την Αμερικήν (Αθήνα 1994)


β) HOMER'S ODYSSEY - America's discovery by the ancient Greeks (βελτιωμένη έκδοση - Athens1999)

 Πηγή: aneksigita-fainomena

THATAKOUTE

Η Ιερή Γνώση του Διπολισμού της Ψυχής μας

Ο Αριστοτέλης στο βιβλίο του Περί Ψυχής μας αποκαλύπτει ότι η γνώση του τρόπου λειτουργίας της ψυχής μας, αποτελεί χωρίς αμφιβολία μία γνώση ιερή.

Ας παρακολουθήσουμε την αρχή του αρχαίου κειμένου:

[402a] Τῶν καλῶν καὶ τιμίων τὴν εἴδησιν ὑπολαμβάνοντες,
Το γνωστικό αντικείμενο με το οποίο πρόκειται να ασχοληθούμε, θα μας επιτρέψει να εισέλθουμε σε σημαντικότατες επιστημονικές αποκαλύψεις, οι οποίες θα πρέπει να προσθέσουμε μάλιστα ότι θεωρούνται ιερές!

Είναι πολύ σημαντικό ότι στην εισαγωγή του Περί Ψυχής, στις πρώτες λέξεις με τις οποίες επιλέγει ο Αριστοτέλης να ξεκινήσει την διδασκαλία του, θέλει να μας προϊδεάσει ότι η αποκάλυψη της λειτουργίας της Ψυχής είναι μία εξαιρετικά πολύτιμη γνώση η οποία συνδέεται κατά ανάγκη με το θέμα της ιερότητας.

Αυτό που μας δηλώνει, εμμέσως πλην σαφώς, είναι πως τα όσα πρόκειται να μας αποκαλύψει, είναι μυστηριακές ή μυητικές γνώσεις που αφορούν το πρώτο ίσως σε ιεραρχία θέμα που αφορά την εξελικτική μας πορεία.

μᾶλλον δ’ ἑτέραν ἑτέρας
Θα αποδείξουμε ότι η ανώτερη γνώση, που μπορεί να επιταχύνει την εξέλιξη ενός ανθρώπου, είναι να συνειδητοποιήσει ότι η ζωή του ορίζεται από τον νόμο του διπολισμού.

Παρατηρούμε ότι ο Αριστοτέλης ανάγει από την πρώτη στιγμή το θέμα της έρευνας της ψυχής μας σε καθαρά επιστημονικό επίπεδο, επιδιώκοντας να το συνδέσει με τους νόμους της επιστήμης της φυσικής και αρχικά με τον νόμο του διπολισμού.

Ο νόμος του διπολισμού (ἑτέραν ἑτέρας) ή νόμος των αντιθέτων ή αρχή της αντιφάσεως, είναι γνωστός στον Αριστοτέλη και αναλύεται διεξοδικά στο τρίτο βιβλίο του «Μετά τα φυσικά» Γ’ 3, 1005, β, 11.

Η ακριβής διατύπωση, την οποία οφείλουμε απαραιτήτως να γνωρίζουμε αν θέλουμε να εισέλθουμε στο πνεύμα του Αριστοτέλη είναι η εξής:

«τὸ γὰρ αὐτὸ ἅμα ὑπάρχειν τε καὶ μὴ ὑπάρχειν ἀδύνατον τῷ αὐτῷ καὶ κατὰ τὸ αὐτό καὶ ὅσα ἄλλα προσδιορισαίμεθ’ ἄν, ἔστω προσδιωρισμένα πρὸς τὰς λογικὰς δυσχερείας: αὕτη δὴ πασῶν ἐστὶ βεβαιοτάτη τῶν ἀρχῶν: ἔχει γὰρ τὸν εἰρημένον διορισμόν. ἀδύνατον γὰρ ὁντινοῦν ταὐτὸν ὑπολαμβάνειν εἶναι καὶ μὴ εἶναι, καθάπερ [25] τινὲς οἴονται λέγειν Ἡράκλειτον.»

(Δεν είναι δυνατό, ένα υλικό σώμα να βρίσκεται ταυτόχρονα σε μια συγκεκριμένη στιγμή, σε έναν συγκεκριμένο τόπο, και να μπορεί την ίδια στιγμή να βρίσκεται και κάπου αλλού. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι αυτός είναι ο πιο ισχυρός νόμος της φυσικής που υπάρχει, ο οποίος είναι αδύνατον να καταρριφθεί διότι κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο προς την λογική μας, όπως υποστηρίζει άλλωστε και ο Ηράκλειτος.)

Διαπιστώνουμε επομένως ότι ο νόμος του διπολισμού με τον οποίο επιλέγει να ξεκινάει την έρευνά του, δεν είναι απλώς ένας νόμος της φυσικής, αλλά θεωρείται ο πιο ισχυρός νόμος του υπάρχει.

ἢ κατ’ ἀκρίβειαν
Διότι αν κατανοήσουμε τον τρόπο λειτουργίας του νόμου του διπολισμού, θα μπορούσαμε να περιγράψουμε όχι μόνο με απόλυτη ακρίβεια,

ἢ τῷ βελτιόνων τε καὶ θαυμασιωτέρων εἶναι,
αλλά και με τον πιο εύληπτο και ειλικρινή τρόπο που θα ήταν δυνατό να υπάρξει, το αξιοθαύμαστο γεγονός της ύπαρξης του είναι μας.

Είναι λοιπόν προφανές ότι η μυστηριακή ιερή γνώση συνδέεται υποχρεωτικά με την ανώτερη επιστημονική γνώση και αυτός ήταν ίσως ο λόγος που διατηρήθηκε με θρησκευτική ευλάβεια κρυμμένη, μακριά από τα βλέμματα των αδαών.

δι’ ἀμφότερα ταῦτα τὴν περὶ τῆς ψυχῆς ἱστορίαν εὐλόγως ἂν ἐν πρώτοις τιθείημεν.
Για να θέσουμε λοιπόν τις βάσεις της έρευνάς μας και να επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε τον τρόπο που εμφανίστηκαν για πρώτη φορά οι δύο αντίθετες όψεις του διπολισμού, θα πρέπει να εξετάσουμε την εξελικτική διαδρομή της ψυχής μας.

Θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η πρώτη ολοκληρωμένη πρόταση του αρχαίου κειμένου του Περί Ψυχής με οποία ήρθαμε σε επαφή, είναι γεμάτη από απροσδόκητες εκπλήξεις.

Βλέπουμε τον Αριστοτέλη να εμφανίζεται μπροστά μας, μεγαλοπρεπής και επιβλητικός, με μία απολύτως φιλική και αποκαλυπτική διάθεση προς τον αναγνώστη που αισθάνεται την ανάγκη να ασχοληθεί με την ανακάλυψη του εαυτού του, επομένως και της ψυχής του.

Η τιμή που μας γίνεται είναι μεγάλη, διότι είναι σαν να βλέπουμε τον μεγάλο δάσκαλο να περίμενε από καιρό να προετοιμαστούμε για αυτήν την συνάντηση μαζί του.

Από την στιγμή που εμείς θεωρούμε ότι είμαστε έτοιμοι, είναι και αυτός διατεθειμένος να συμπορευθεί μαζί μας και να μας οδηγήσει σε έναν ακόμα «περίπατο», όπου κατά την διάρκεια της διαδρομής του θα μας προσφέρει την βοήθειά του, προκειμένου να έρθουμε σε επαφή με την ανώτερη ίσως γνώση που έχει σκοπό να μας μεταφέρει η Φιλοσοφία:

Τον άγνωστο και μυστικό τρόπο λειτουργίας της ψυχής μας!

Ο ίδιος ο Αριστοτέλης μας ανακοινώνει, από την πρώτη μάλιστα σειρά του αρχαίου κειμένου, ότι η γνώση αυτή την οποία σκοπεύει να μας βοηθήσει να αποκαλύψουμε, δεν είναι απλώς η σημαντικότερη που θα μπορούσε να υπάρξει, αλλά επιπλέον είναι μία γνώση σωτήρια, μία γνώση ιερή, επομένως και μυστηριακή!

Είναι όμως δυνατόν να θεωρήσουμε ότι ο Αριστοτέλης, γνωστός σαν ο Πατέρας της λογικής αποδείξεως και της καθαρής επιστημονικής σκέψης να συσχετίζει την επιστημονική γνώση με απόκρυφες γνώσεις;

Όσο παράδοξο και αν φαίνεται, θα πρέπει να δεχτούμε ότι επιχειρείται εξαρχής μία συνειδητή σύνδεση μεταξύ επιστήμης και εσωτερισμού, η οποία γίνεται όλο και περισσότερο έντονη όσο προχωράμε στο αρχαίο κείμενο.

Ας μην ξεχνάμε ότι το θέμα που πρόκειται να διαπραγματευτούμε είναι το Περί Ψυχής, ένα θέμα που άπτεται σαφώς των λειτουργιών του αόρατου κόσμου.

Διαπιστώνουμε λοιπόν, ότι ο Αριστοτέλης προκειμένου να διαπραγματευτεί αυτό το τόσο δύσκολο θέμα, δεν εμφανίζεται μόνο σαν Φιλόσοφος, αλλά και σαν ένας Αρχιερέας, που θα επιχειρήσει να μας αποκαλύψει την απόκρυφη γνώση που σχετίζεται με τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου, καθώς η επιστήμη και ο εσωτερισμός μπορούν εύκολα να συνυπάρξουν, ειδικά όταν πρόκειται για θέματα που σε μεγάλο βαθμό, παρόλη την πρόοδο των επιστημών παραμένουν ανεξήγητα.

Ωστόσο, αυτή η ιερατική εμφάνιση του Αριστοτέλη και η πρόθεσή του να αναφερθεί σε ιερά θέματα δεν θα πρέπει να μας προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση, καθώς ο Διογένης Λαέρτιος στο βιβλίο του «Βίοι Φιλοσόφων» στο ιδιαίτερο κεφάλαιο που αφιερώνει στον Αριστοτέλη, ξεκινάει την αφήγησή του δηλώνοντας ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι σύμφωνα με τις πηγές του, ο Αριστοτέλης θα πρέπει να θεωρείται απόγονος του θεού του κάλλους, της αρμονίας, της μαντικής και της ιατρικής, δηλαδή του ίδιου του… Απόλλωνα!

Σύμφωνα με τον αρχαίο κείμενο η καταγωγή του Αριστοτέλη παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον αφού: «Ο Αριστοτέλης ήταν γιος του Νικόμαχου, ο οποίος καταγόταν από το γένος του γιου του Μαχάονα, ο οποίος ήταν γιος του Ασκληπιού που με την σειρά του ήταν γιος του Απόλλωνα.»

Διαπιστώνουμε επομένως μία άμεση και συγγενική σχέση του Αριστοτέλη με τον Απόλλωνα, επομένως και με ιερατικά καθήκοντα, η οποία αν και σπανίως αναφέρεται, θα μπορούσε να δικαιολογήσει και να εξηγήσει απολύτως το πρόσωπο με το οποίο εμφανίζεται στο Περί Ψυχής.

 https://www.georgecharalampidis.gr/

THATAKOUTE

Περιβαντολογικές καταστροφές και ο μύθος του Ερυσίχθονα

Ο μύθος του Ερυσίχθονα παραμένει επίκαιρος και αποτελεί ένα διαχρονικό μήνυμα στην ανθρωπότητα. Δυστυχώς οι σύγχρονοι Ερυσίχθονες πολλοί. Καταστροφείς του φυσικού περιβάλλοντος άνθρωποι που έχουν υιοθετήσει αξίες υπερκαταναλωτισμός, ανταγωνισμός, οικονομική κυριαρχία, άκρατος υλισμός και αποξένωσε από την φύση, την οποία την αντιμετωπίζουμε ως ξένο και άψυχο σώμα χρήσιμο. Την καταστρέφουμε συστηματικά,  ξεχνώντας πως αποτελούμε αναπόσπαστο τμήμα της, και πως οι ακόρεστες επιθυμίες μας  είναι άπειρες, την στιγμή που  ο πλανήτης μας είναι πεπερασμένος.

Αξίες marketing, διαφημίζουν το πρόσκαιρο κέρδος και το ατομικό συμφέρον αδιαφορώντας για τις ανεπανόρθωτες βλάβες που προκαλούν στο περιβάλλον, υποθηκεύοντας  το μέλλον των επόμενων γενιών. Αναζήτηση  πλούτου,  και επίπλαστου ευημερισμού, αδιαφορία  για τις πραγματικές μας  ανάγκες, και τις επιπτώσεις των επιλογών μας.

Στην Ελλάδα όπου κυριαρχεί ο ανορθολογισμός η έλλειψη σχεδιασμού, η μη εφαρμογή των νόμων, η κομματοκρατίας, ο ατομισμός  και ο ωχαδερφισμός, το μέλλον των παιδιών μας καταστρέφεται συστηματικά, όχι μόνο από την οικονομική πτώχευση και τα μνημόνια αλλά και την συστηματική καταστροφή του περιβάλλοντος και τις πυρκαγιές  οι οποίες   έχουν ως αποτέλεσμα  πλήθος άλλων περιβαλλοντολογικών  επιπτώσεων και καταστροφών. Πριν από 11 μόνο χρόνια είχε ξανακαεί η Ελλάδα. Η επιθυμία και η βούληση του Νεοέλληνα δεν μπορεί να παραβιάζει ατιμώρητα, τους νόμους της φύσης, της οικολογίας, της οικονομίας και της κοινωνίας.

Οι δασικές πυρκαγιές από το 1973 και μετά, αυξήθηκαν αποδεικνύοντας την παντελή έλλειψη σχεδίου, και την υποταγή στα σκοτεινά οικονομικά συμφέροντα, που μαίνονται τις δασικές εκτάσεις προκαλώντας εγκληματικούς εμπρησμούς. Και ενώ οι αντιπρόσωποι της κληρονομικής δημοκρατίας μας , κάνουν λόγο για αναδασώσεις και σχέδια επί χάρτου, στην πράξη ολιγωρίες και παραλήψεις, αλλά και εμπαιγμοί, όπως η αναθεώρηση του άρθρου 24 για τα δάση, που αναστέλλει τις κατεδαφίσεις των αυθαιρέτων, αποδεικνύει τα αντίθετα. Κατά την περίοδο της απελευθέρωσης της Ελλάδας από τον τουρκικό ζυγό, υπολογίζεται ότι τα ελληνικά δάση κάλυπταν το 50% περίπου του ελληνικού εδάφους., ενώ σήμερα περίπου καλύπτουν περίπου το 20%, έχουμε ακόμη αρκετά να κάψουμε.

Η γεωγραφική θέση της Ελλάδας διαμόρφωσε στο πέρασμα του χρόνου τις κατάλληλες εκείνες συνθήκες για μια βλάστηση, που εκτός της Ιβηρικής χερσονήσου, διατηρεί την μεγαλύτερη ποικιλία ειδών χλωρίδας στην Ευρώπη. 

Από τα είδη της ελληνικής χλωρίδας, το 13% περίπου συναντάται μόνο στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα έχουμε, δέκα «Εθνικούς Δρυμούς» συνολικής έκτασης περίπου 68.000 εκταρίων, από τα οποία 34.000 εκτάρια είναι οι πυρήνες τους.

Τα  αίτια των πυρκαγιών και των πλημμυρών  οι οποίες στοίχισαν και προφανώς θα συνεχίζουν να στοιχίζουν τόσες ψυχές (σε μία χώρα με τεράστιο ανάμεσα στα άλλα δημογραφικό πρόβλημα),  πιθανότατα δεν οφείλονται ούτε σε ασύμμετρες  απειλές ούτε σε υβριδικούς πολέμους και θεϊκές τιμωρίες. Αποτελούν απλώς το επιστέγασμα του γεγονότος πως η  χώρα αυτή λειτουργεί μονίμως  με αυτόματο πιλότο, δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας, δρούμε πάντα μετά το πρόβλημα. Γραφειοκρατία, έλλειψη υποδομών απλά επιδεινώνουν την ήδη επιβαρυμένη σε παγκόσμια κλίμακα κατάσταση. Η ευθύνη σε τοπικό επίπεδο μας βαραίνει όλους σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Κυβερνώντες πρώην και νυν και πολίτες που εκλέγουν τους κυβερνώντες και κάνουν τα στραβά μάτια. 

Η κλιματική αλλαγή είναι ένα φαινόμενο που μας αφορά  όλους. Η τοπική όμως διαχείριση του φαινομένου στον μικρό μας μικρόκοσμο και η ανάπτυξη της οικολογικής συνείδησης, αφορά όλους τους Έλληνες. Οι πρόγονοι μας μας είχαν προειδοποιήσει για την Νέμεση  που επιφέρει η ύβρης έναντι στην φύσεως . Ο μύθος του Ερισύχθονος είναι χαρακτηριστικός.

Ο μυθικός Ερυσίχθονας ο Θεσσαλός,  ήταν γιος του Τρίοπα και εγγονός του Θεού Ποσειδώνα. O Ερυσίχθονας ήταν εγωιστής, ασεβής, βλάσφημος, και υπερόπτης. Δεν είναι τυχαίο πως το όνομα του  σημαίνει,  αυτός που σχίζει, που προκαλεί πληγή στη γη, όπως θα διαπιστώσουμε στην συνέχεια του Μύθου. Θέλοντας να χτίσει ένα μεγαλοπρεπές παλάτι,  κάποια ημέρα ο  Ερυσίχθονας διέταξε τους υπηρέτες του να πάνε στο παρακείμενο ιερό άλσος, το οποίο είχαν αφιερώσει οι Πελασγοί στη θεά Δήμητρα για να κόψουν τα δέντρα, ώστε να μπορέσει να χτίσει με αυτά το παλάτι του. 

Ανάμεσα στα δέντρα  βρισκόταν  και μία πανύψηλη ιερή βελανιδιά η οποία ήταν αφιερωμένη στην Θεά Δήμητρα (Θεά της Γης) , γύρω από την οποία  χόρευαν οι Δρυάδες.  (Η  βελανιδιά  ήταν επίσης  το ιερό δένδρο του Δία και το χαρακτηριστικό θρόισμα των φύλλων της μαζί με το νερό που έβγαινε από την κοιλότητα του δέντρου θεωρούνταν στη Δωδώνη έδινε χρησμό).  Πριν προχωρήσω  στην συνέχεια του μύθου,  είναι σκόπιμο να κάνω μία αναφορά,   τόσο στην σχέση ανθρώπου και φύσης  στην αρχαιότητα,  όσο και στην «υπόσταση» των νυμφών. 

Στην αρχαιότητα ο άνθρωπος  ένοιωθε αναπόσπαστο μέρος της φύσης,  βιώνοντας   την αμοιβαία αλληλεξάρτηση όλων των βασιλείων της ζωής.  Θεωρούσε την Γαία (γη) και τα βασίλεια της  ζώντες οργανισμούς, εκφράσεις ενός ενιαίου συνόλου, αποδίδοντας τους Θεϊκές ιδιότητες.Όσον αφορά τις νύμφες, πίστευαν πως κατοικούσαν στα όροι, στα  δάση στα ποτάμια και στις Θάλασσες. Οι Νύμφες κατατάσσονταν γενικά μεταξύ θεών και θνητών  ως ημίθεες. Δεν ήταν αθάνατες ζούσαν όμως πολλά χρόνια και τρέφονταν με αμβροσία. 

Οι αρχαίοι τις λάτρευαν παντού στην Ελλάδα και τους πρόσφεραν θυσίες με πρόβατα, κατσίκες, μέλι και λάδι. Ζούσαν στα βουνά  και στην άγρια φύση,  τραγουδούσαν και χόρευαν μαζί με τον Πάνα,  τις Χάριτες, και την  Άρτεμη σε λιβάδια και  πλαγιές, συνήθως κοντά σε  πηγές.  Υπήρχαν οι Νύμφες των ποταμών, οι Ναϊάδες,  οι νύμφες  της θάλασσας οι  Νηρηίδες και οι  Ωκεανίδες,  οι νύμφες των Βουνών, και  οι νύμφες των δασών και των δέντρων οι  Αμαδρυάδες  οι οποίες  ζούσαν στα δέντρα . 

Μόλις  έκανε την εμφάνιση του ένα δέντρο  στην επιφάνεια της γης,  πίστευαν πως  μία Αμαδρυάδα το «εμψύχωνε»,   το προστάτευε,  και μοιραζόταν την μοίρα της μαζί του. Πίστευαν πως οι Αμαδρυάδες πέθαιναν ταυτόχρονα με τα δένδρα,  και τις θεωρούσαν «όντα» που μπορούσαν να διαδραματίσουν ρόλο μεσάζοντα ανάμεσα στους θεούς. Όταν ερχόταν η ώρα της Νύμφης να πεθάνει, μαραινόταν πρώτα το δέντρο της μέσα στη γη. Οι Νύμφες έχουν επιζήσει στη λαϊκή παράδοση έως  σήμερα,  ως  νεράιδες.Αναφέρει σχετικά  Αναστάσιος Στέφανος: 

«Εν γένει ο σεβασμός των αρχαίων Ελλήνων προς τα ιερά άλση ήτο τοιούτος, ώστε από των δένδρων τούτων δεν ήτο επιτετραμμένον ν' αφαιρεθώσιν ούτε κλάδοι, ούτε τα καταπέσοντα φύλλα, ακόμη δε περισσότερον απηγορεύετο και η κοπή τούτων [...] Τι απέγινεν όμως η αρχαία προς τα δάση λατρεία και ο θρησκευτικός σεβασμός τον οποίον έτρεφον οι ημέτεροι πρόγονοι και τον οποίον μαρτυρεί η ιστορία; Δυστυχώς δεν εκληροδοτήθη εις ημάς, διότι τα ημέτερα ήθη πολύ απεμακρύνθησαν των προγονικών. Οι θρησκευτικοί δεσμοί των αρχαίων από πολλού διερρήχθησαν, οι δε δεσμοί, δι' ων συνέδεσεν η φύσις την ευδαιμονίαν των ανθρώπων μετά της υπάρξεως δασών, έπαυσαν όντες τοιούτοι. Το δένδρον δεν προσωποποιείται πλέον ως νύμφη, δεν παρίσταται πλέον εις το όμμα του νεωτέρου θετικιστού ως μετέχον της λύπης και της χαράς ημών [...] Το ελληνικόν δάσος θα σωθή, αν ξυπνήση εις την κοινωνίαν μας η πίστις εις την ωφελιμότητά του, εις την ωμορφιά του καθώς και εις την χρησιμότητά του. Είναι ανάγκη να κινηθή η δημοσία γνώμη υπέρ της Ελληνικής χλωρίδος» [1]

Επιστρέφοντας στην εξιστόρηση του μύθου,  όταν οι  υπηρέτες του Ερυσίχθονα έχοντας διαπιστώσει την αλόγιστη  καταστροφή των δέντρων εξαιτίας της πλεονεξίας του, προσπάθησαν να τον μεταπείσουν για την άσκοπη κοπή τόσων δένδρων.  Κυρίως όμως του εξέφρασαν τον φόβο τους για το ενδεχόμενο να ξεσπούσε επάνω τους  η οργή της θεάς Δήμητρας. Αυτός όμως  άρπαξε ένα τσεκούρι και είπε: 

- «Δεν με ενδιαφέρει αν το δέντρο αυτό το αγαπά η Θεά. Ακόμα και η ίδια να ήταν, θα την έριχναν κάτω αν στεκόταν στον δρόμο μου». 

Κάποιον δε που προσπάθησε να τον σταματήσει, τον σκότωσε φωνάζοντας : 

-«Ορίστε η ανταμοιβή σου για τον οίκτο σου».

Με την πρώτη όμως τσεκουριά που έδωσε,  παρουσιάσθηκε ενώπιον του η ιέρεια της Δήμητρας Νικίππη, που δεν ήταν παρά η ίδια η θεά μεταμορφωμένη. Η ιέρεια προσπάθησε να σταματήσει το κόψιμο των δέντρων, αλλά ο Ερυσίχθονας την απείλησε με την αξίνα του. Η Θεά τότε  εμφανίσθηκε με όλη της τη θεϊκή μεγαλοπρέπεια.  Σύμφωνα με τον Καλλίμαχο (3ο αι. π.X.),  η Θεά ρώτησε : 

- «Tις μοι καλά δένδρεα κόπτει;»  - ποιος είναι ο βέβηλος που κόβει την ιερή βελανιδιά της - ; 

Hταν ο Eρυσίχθων,«πίτυς, μεγάλαι πτελέαι και όχναι» – πεύκα, φτελιές μεγάλες και αχλαδιές. Στα  επόμενα χτυπήματα του τσεκουριού η βελανιδιά, δέντρο πελώριο με κορμό δεκαπέντε οργιές χοντρό, αναστέναξε κι από την πληγή έτρεξε αίμα, και η νύμφη που ζούσε μέσα του, πεθαίνοντας μαζί του, προέβλεψε την τιμωρία του ιερόσυλου Ερυσίχθονα.

Οι δούλοι στην θέα της Θεάς Δήμητρας  έφυγαν πανικόβλητοι, ικετεύοντας για οίκτο. Η Δήμητρα πράγματι τους λυπήθηκε και τους άφησε να φύγουν δίχως να τους βλάψει, ενώ τον ασεβή Ερυσίχθονα τον περίμενε πολύ σκληρή τιμωρία, λίγο αργότερα.  Η Δήμητρα ζήτησε από την Πείνα που κατοικούσε στην Σκυθία μαζί με τον τρόμο  και το κρύο, να επισκεφτεί και να κυριεύσει τον Ερυσίχθονα. Της ζήτησε να μην μπορεί να ανακουφίσει την πείνα του ο Ερυσίχθονας με τα πλούσια δώρα που η Γη παρέχει στον άνθρωπο. Η πείνα υπάκουσε τις εντολές της Δήμητρας,  και το βράδυ που ο Ερυσίχθονας κοιμόταν τον επισκέφτηκε. Μετά από αυτό, η πείνα έφυγε από την γη της αφθονίας την Θεσσαλία,  και επέστρεψε στο σπίτι της. Ο ιερόσυλος Ερυσίχθονας ονειρεύτηκε στον ύμνο του  πως πεινούσε,  και όταν ξύπνησε η πείνα του είχε γίνει απερίγραπτη. 

Από εκείνη την στιγμή ο Ερυσίχθονας άρχισε να τρώει ό,τι έβρισκε μπροστά του. Αφού έφαγε ό,τι φαγώσιμο βρισκόταν στο σπίτι του, άρχισε να γυρίζει στους δρόμους και να αρπάζει τις προσφορές από τους βωμούς. Κανείς δεν μπορούσε πλέον να τον βοηθήσει, ούτε οι γονείς του,  ούτε  ο  παππούς του ο Ποσειδώνας,  λόγω της ύβρεως απέναντι σε άλλο Θεό. Στο μεταξύ ο Ερυσίχθονας βασανιζόταν όλο και περισσότερο από την πείνα. Η κόρη του Μήστρα  που είχε την ικανότητα  από τον Ποσειδώνα να μεταμορφώνεται, μεταμορφωνόταν συνέχεια σε διαφορετικές σκλάβες  προς πώληση,  ώστε να κερδίζει χρήματα για να «σώσει» με αυτά αγοράζοντας τρόφιμα  για τον πατέρα της.  

Στο τέλος όμως  τίποτα δεν ήταν ικανό να κορέσει την πείνα του Ερυσίχθονα. Έτσι μη έχοντας να φάει τίποτα πια, άρχισε να τρώει τις ίδιες του τις σάρκες έως ότου βρήκε κατ’  αυτό τον τρόπο  φρικτό θάνατο...! 

Η εκ νέου αναγνώριση της αλληλεπίδρασης του φυσικού κόσμου στο σύνολό του, η συνειδητοποίηση των αποτελεσμάτων της αλόγιστης και καταστροφικής δραστηριότητας του ανθρώπου,  στο  οικοσύστημα, και  εν τέλη η άρση της ανθρώπινης αλαζονείας,  θα πρέπει να αποτελέσουν  τα βασικά  συνθετικά στοιχεία του συνειδητοποιημένου  πολίτη της κοινωνίας του  21ου αιώνα. Οι πρόγονοι μας  πρωταγωνίστησαν στο παρελθόν στη θέσπιση των άυλων αξιών, εμείς συνεπώς σήμερα έχουμε την ιερή  υποχρέωση  να πρωτοστατήσουμε σε αυτή την αλλαγή συνείδησης για μία άλλη  στάση ζωής.

Θα πρέπει να αντιληφθούμε  την φύση ως «ΟΛΟΝ». Και επειδή η Φύση αφορά το « ΟΛΟΝ» ,  η θέληση για το καλό, θα πρέπει να αποτελέσει ένα  οικουμενικό ιδεώδες, για όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες. Η  ανάγκη των σύγχρονων κοινωνιών συνεπώς,  θα πρέπει  να είναι η αναγνώριση αξιών,  που θα  προϋποθέτει τον σεβασμό για όλες τις μορφές της ζωής, και το δικαίωμα για μια ζωή αξιοπρεπή, με τοποθέτηση του κοινού καλού πάνω και πέρα από το ατομικό συμφέρον.

Όχι αλλά λόγια εκ των υστέρων , δράσεις εκ των προτέρων απαιτούνται. Το αύριο των παιδιών μας αφανίζεται σταδιακά από τις δράσεις και τις επιλογές του χθες και το σήμερα. Είναι η ώρα της αφύπνισης, και της δράσης χωρίς πολλά λόγια και υποσχέσεις. Η τύχη της Ελλάδας βρίσκεται στα χέρια μας.

Παραπομπή.

1. Αναστάσιος Στέφανος, επιθεωρητής αναδασώσεων, "Αι Δρυάδες των αρχαίων Ελλήνων και τα δάση των νεωτέρων" (1933)

 

 

Αναρτήθηκε από ΠΛΩΤΙΝΟΣ  

 

 

 

ΚΆΛΟ ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ 

 

 ΜΕ ΕΚΤΊΜΗΣΗ ΕΥΦΟΡΙΩΝ

 

 

THATAKOUTE