Ο Μονισμός, Ernest Haechel, 1923

Το συγκεκριμένο σπανιότατο βιβλίο ανήκει στην προσωπική βιβλιοθήκη του ποιητή Γιώργου Πρίμπα, ψηφιοποιήθηκε (scanner > pdf) και προλογίζεται από τον ίδιο
«Αι εν τη επιγνώσει του αιθέρος πρόοδοι αύται αποτελούν μέγιστον όφελος διά την μονιστικήν φιλοσοφίαν. Πράγματι, δι’ αυτών αι πεπλανημέναι υποθέσεις περί του κενού διαστήματος και της εξ αποστάσεως ενεργείας των σωμάτων ανηρέθησαν. Το άπειρον διάστημα του σύμπαντος, μολονότι τα βαρύτοντα άτομα, η σταθμητή ύλη, δεν καταλαμβάνουν αυτό εξ ολοκλήρου, διατελεί πεπληρωμένον υπό του αιθέρος. Η επίγνωσις του χρόνου και του διαστήματος έσται πάν άλλο ή προ αιώνος ή υπό του Kant διδαχθείσα. Το κριτικόν σύστημα του μεγάλου φιλοσόφου του Καίνιξβεργ υποδεικνύει εν τη περιπτώσει ταύτη, ως εν τη θεολογική εξηγήσει του ωργανομένου κόσμου και εν τη μεταφυσική αυτού, δογματικήν αδυναμίαν, την οποίαν δικαιούμεθα να ανορθώσωμεν. Μάλιστα, η θεωρία του αιθέρος, λαμβανομένου ως βάσεως πίστεως, δύναται να παράσχη ημίν ορθολογικόν τι σχήμα της πίστεως, εάν αντιτάττουν εις τον παγκόσμιον και κινητόν αιθέρα, την δημιουργικήν ταύτην θεότητα, την αδρανή και βαρείαν μάζαν, την ύλην ταύτην της δημιουργίας.»

Οφείλουμε από την αρχή να τονίσουμε ότι το εν λόγω πολύ σημαντικό βιβλίο γράφτηκε το 19ο αιώνα, ήτοι πολύ πριν την οριστική εγκατάλειψη της ιδέας του αιθέρα. Του αιθέρα που θεωρείτο ως μια ουσία που πληρούσε το σύνολο του κόσμου και για την ύπαρξη της οποίας είχαν γίνει πολλά πειράματα, και όλα αποτυχημένα, για να ανακαλυφθεί. Το γιατί όμως έψαχναν, όλοι οι τότε επιστήμονες, για μιαν τέτοιαν ουσία και γιατί πίστευαν τόσο πολύ στην ύπαρξή της, ώστε να φτάσει ο Ernest Haeckel να αναφερθεί στην ανάγκη ύπαρξής του αιθέρα ακόμα και αν αυτό δεν εξηγούνταν επιστημονικά, αλλά αποτελούσε προϊόν πίστεως, είναι αυτό που εν συντομία θα δούμε παρακάτω.

Ας πάμε για λίγο πίσω στους προσωκρατικούς και συγκεκριμένα στον Ελεάτη Παρμενίδη. Η αλήθεια είναι ότι, τελικά, όσο απλοϊκά και αν οι αρχαίοι αυτοί Έλληνες, στο σύνολό τους μονιστές, φιλόσοφοι μίλησαν, δεν υπάρχει ούτε ένας από αυτούς που, στα φιλοσοφικά του συστήματα, να μην περιέχει από ψήγματα αλήθειας μέχρι πορίσματα για την ορθότητα των οποίων έπρεπε να περιμένουμε μέχρι τον 20ο αιώνα, για να δούμε τις αποδείξεις.
Όσο παράξενο, για παράδειγμα, και αν ακούγεται το φιλοσοφικό σύστημα του Παρμενίδη, η ιδέα ότι για να μπορεί ο κόσμος μας να είναι μονιστικός πρέπει το «μη όν» να μην υπάρχει, είναι δική του και πέρα για πέρα αληθινή!
Κάπου δυο χιλιάδες χρόνια αργότερα ο Newton διατύπωνε τη θεωρία του, για το φυσικό κόσμο, κεντρικό σημείο της οποίας ήταν ότι μέσα σε ένα «απόλυτα κενό σύμπαν» κυκλοφορούσαν σωματίδια / σφαιρίδια τα οποία ασκούσανε από απόσταση δυνάμεις το ένα στο άλλο. Το εν λόγω σύστημα, το οποίο ερμήνευε πάντως πολλά από τα φαινόμενα και κυρίως τις κινήσεις των πλανητών, ήταν τέτοιο ώστε η ύπαρξη Θεού (όχι απλά ως δημιουργού αλλά και ως διαρκώς παρεμβαίνων στο δημιούργημά του) να είναι αναπόδραστη! Ένας Θεός που χώρος του ήταν το απόλυτο κενό και η ύπαρξή του αποδεικνυόταν από το γεγονός της, ως δια μαγείας και μέσω του κενού, άσκησης των δυνάμεων του ενός σώματος στο άλλο. Διότι πως αλλιώς θα μπορούσε να «ξέρει» το κάθε σωματίδιο την ύπαρξη του όποιου άλλου για να του ασκήσει δύναμη;
Όταν ανακαλύφθηκε η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, μια μορφή της οποίας είναι και το ορατό φως, και εξ αιτίας του γεγονότος ότι είχε κυματικό χαρακτήρα, και με βάση τις τότε αντιλήψεις, ότι δηλαδή ένα κύμα έπρεπε να διαδίδεται μόνο μέσω κάποιου «υλικού μέσου», εισήχθη η έννοια του αιθέρα ως εκείνο το υλικό μέσο (η σύσταση του οποίου ήταν προς ανακάλυψη) που χρειαζόταν η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, για να μπορεί να διαδοθεί.
Ταυτόχρονα δε, επειδή η εξέλιξη των ιδεών και οι ανακαλύψεις των υπόλοιπων επιστημών (και κυρίως στις: βιολογία, γεωλογία, ανθρωπολογία και ιατρική) έδειχναν ότι η ύπαρξη και η εξέλιξη του κόσμου γύρω μας δεν ταιριάζει με τις όποιες ιερές γραφές, γινόταν σαφές ότι ο αιθέρας, και ανεξάρτητα από το ότι δεν υπήρχε κάποιο πειραματικό δεδομένο που να δικαιολογεί την ύπαρξή του, προσέφερε εκείνο ακριβώς που χρειαζόταν η φυσική για να απεμπλακεί από το Newton και το απόλυτο κενό του μέσα στο οποίο κυκλοφορούσαν τα σωματίδια / σφαιρίδια. Ο αιθέρας δηλαδή ήταν το απαραίτητο υλικό (συνεχές) υπόβαθρο ενός κόσμου που στεκόταν μόνος του χωρίς την ανάγκη ύπαρξης Θεού και Δημιουργού αλλά και συνεχώς παρεμβαίνοντα σε αυτόν.
Προς τα τέλη του 19ου αιώνα και αρχές του 20ου, όμως, τα πειράματα του Albert Mickelson και η διατύπωση της θεωρίας της σχετικότητας του Einstein έθεσαν για πάντα στο περιθώριο την ιδέα του αιθέρα και ταυτόχρονα απέδειξαν ότι η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία δεν το χρειάζεται για να διαδοθεί. Ένας λοιπόν κόσμος σωματιδίων να κινούνται στο απόλυτα κενό υπόβαθρο; Όχι βέβαια! Τα πειραματικά δεδομένα απαιτούσαν μια ριζική αλλαγή της κλασσικής φυσικής. Μιας αλλαγής που η σχετικότητα δε μπορούσε από μόνη της. Τα πειραματικά δεδομένα ερμηνεύτηκαν από την κβαντομηχανική που αποτελούν μαζί με τη σχετικότητα, μέχρι και σήμερα, την καλύτερη δυνατή ερμηνεία του κόσμου. Ένα από τα σημεία κλειδιά της κβαντομηχανικής είναι ότι απαιτεί να μην υπάρχει αυτό που λέμε κενό! Αυτό που νομίζουμε ως κενό δεν είναι παρά ένας χώρος διαρκούς δημιουργίας και αφανισμού σωματιδίων. Αυτό επίσης που νομίζουμε ως δύναμη δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της ανταλλαγής σωματιδίων (φορέων της αλληλεπίδρασης) μεταξύ των σωματιδίων που αλληλεπιδρούν και φυσικά η λέξη «δύναμη» δε μπορεί παρά να αλλαχθεί από μια καταλληλότερη να περιγράψει τον κόσμο, την «αλληλεπίδραση».
Ας κλείσουμε λοιπόν σκεπτόμενοι ότι «η ανυπαρξία του μη όντος» έγινε «αιθέρας» και οι ιδέες πίσω από αυτά να δικαιώνονται από την κβαντομηχανική σε έναν κόσμο που η ύπαρξή του και η λειτουργία του δε συνεπάγονται αναγκαστικά και την ύπαρξη Δημιουργού.

Ομολογία Πίστεως ενός φυσιοδίφου
Μετάφραση: Α.Π. Φαρμακοπούλου

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ(Ή ΔΙΑΒΑΣΤΕ ON LINE) ΕΔΩ

http://www.24grammata.com

ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Επιμέλεια-Επεξεργασία: Δρος Δημητρίου Περδετζόγλου

Η σημασία των Ορφικών κειμένων είναι τεράστια όχι μόνο για τις πληροφορίες που περιέχουν σχετικά με την ζωή, την θρησκεία, τα ήθη και έθιμα, κλπ. των Ελλήνων της Β' π.Χ. χιλιετίας, αλλά και για τις αστρονομικές παρατηρήσεις οι οποίες αναφέρονται σε "φυσικά φαινόμενα του 3.600, του 5.000 ακόμα και του 11.585 π.Χ., όπως απέδειξαν οι αστρονομικές ερμηνείες των παρατηρήσεων" [Ι. Πασσάς "ΟΡΦΙΚΑ" σελ.13] και αποδεικνύουν εκτός των άλλων, ότι πρώτοι οι Έλληνες ασχολήθηκαν με την αστρονομία και μάλιστα σε εποχές που πολλοί από τους λαούς που φέρονται ως «εφευρέτες» επιστημών όπως η αστρονομία, δεν υπήρχαν.....

Τα διασωθέντα Ορφικά κείμενα, τα οποία είναι γνωστά με την γενική επωνυμία «ΟΡΦΙΚΑ», είναι:

α) τα "ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ" (1.384 στίχοι)

β) οι "ΥΜΝΟΙ" δηλαδή 88 Ορφικοί ύμνοι (1.133 στίχοι)

γ) τα "ΛΙΘΙΚΑ" ή περί λίθων (768 στίχοι) και

δ) τα "ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΙΑ" και τα "ΑΝΕΚΔΟΤΑ", τα οποία είναι:
α) περικοπές απωλεσθέντων Ορφικών κειμένων που διασώθηκαν σε έργα άλλων Ελλήνων και
β) επιγραφές που περισώθηκαν στις οποίες αναφέρονται πληροφορίες σχετικές με τον Ορφέα ή τον Ορφισμό.

ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΜΕΤΑΞΥ ΑΛΛΩΝ ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ:

Α) Την ηλιοκεντρική Θεωρία ("ΟΡΦΙΚΑ", σελ. 71)

Β) Την περιστρεφόμενη γήινη σφαίρα ["ΟΡΦΙΚΑ" σελ. 78 (στίχοι 34:16-17,19)]

Γ) Τις 3 ζώνες της γης [«ΨΥΧΡΑ» , «ΕΜΠΥΡΟΣ» , «ΜΕΣΗΓΥΣ» (στίχοι 34:19-20

"ΟΡΦΙΚΑ" σελ. 79)]

________________________________________

Η ΧΡΟΝΟΛΟΓΗΣΗ ΤΩΝ ΟΡΦΙΚΩΝ ΥΜΝΩΝ

Ο αστρονόμος Κ. Χασάπης, με βάση τον στίχο: "ΜΙΞΑΣ ΧΕΙΜΩΝΟΣ ΘΕΡΕΟΣ Τ' ΙΣΟΝ ΑΜΦΟΤΕΡΟΙΣΙΝ" (ύμνος Απόλλωνος 14.21), που γίνεται λόγος περί ισότητος των εποχών, υπολόγισε (με βάση την μετάπτωση των εποχών), τις δύο ημερομηνίες που συνέβη αυτό το φαινόμενο:

α) 1.366 π.Χ. (1.361 π.Χ. - διόρθωση ημερομηνίας με την χρήση ηλ. υπολογιστού)

β) 11.835 π.Χ. (11.809 π.Χ. - διόρθωση ημερομηνίας, με την χρήση ηλ. υπολογιστού)

Ο Ι. Πασσάς αναφέρει ως την ημερομηνία που αναφέρεται το απόσπασμα, την 11.835 π.Χ. και το δικαιολογεί, γιατί ο Ορφέας (που συμμετείχε στην Αργοναυτική εκστρατεία), έζησε πολλές γενιές πριν τον τρωϊκό πόλεμο, ο οποίος με τις νεότερες χρονολογήσεις, τοποθετείται το 1.450 π.Χ. Οπότε είναι αδύνατον στα κείμενα που συνέλεξε (όπως ο Ησίοδος για την "ΘΕΟΓΟΝΙΑ" του συνέλεξε παλαιότερους μύθους) ή και συνέθεσε ο Ορφέας, να περιγράφεται γεγονός του 1.366 π.Χ. (ο οποίος όπως προαναφέραμε, έζησε πολύ πρίν το 1.450 π.Χ.).

Ένας ακόμα λόγος για τον οποίον ενισχύεται η άποψη του Ι. Πασσά για την απόρριψη της ημερομηνίας 1.361 π.Χ., είναι ότι για να θεωρήσουν οι παρατηρήσαντες την ισότητα των εποχών ως κάτι αξιοσημείωτο (και θα έπρεπε να είναι σίγουροι ότι πρόκειται για κάτι αξιοσημείωτο για να το καταχωρήσουν και σε θρησκευτικό ύμνο), θα πρέπει :

α) ή αυτή η ισότητα να έχει ξαναπαρατηρηθεί στο παρελθόν

β) ή οι παρατηρητές να γνώριζαν ότι το θέρος δεν ισούται με τον χειμώνα. Όμως για να έχουμε διαφορά μίας μόνο ημέρας (ακρίβεια περίπου 3% - που είναι μικρή διαφορά για παρατήρηση), πρέπει να οπισθοχωρήσουμε κατά 1.000 χρόνια, ενώ η επόμενη ισότητα εποχών (Θέρος-Φθινόπορο), είναι το 3.973 π.Χ.

2.612 πρίν το 1.361 π.Χ., δηλαδή το 3.973 π.Χ., έχουμε ισότητα Θέρους - Φθινοπώρου, με ταυτόχρονη ισότητα Χειμώνος και Ανοίξεως.

Οπισθοχωρούντες άλλα 2.162 έτη, φθάνουμε στο 6.585 π.Χ., όπου έχουμε ισότητα 'Ανοιξης και Φθινοπώρου.

Ακόμα 2.162 έτη προς τα πίσω (9.197 π.Χ.), έχουμε ισότητα Θέρους και Ανοίξεως, με ταυτόχρονη ισότητα Χειμώνος και Φθινοπώρου.

Και ακόμα 2.162 έτη πρός τα πίσω, φτάνουμε στο 11.809 π.Χ., που έχουμε επανάληψη του Φαινομένου.

Μερικά από τα ερωτήματα - συμπεράσματα που δημιουργούνται είναι:

• Πόσος χρόνος απαιτήθηκε για να κατανοηθούν οι κινήσεις της γης και του ήλιου από τους παρατηρητές;

• Πόσος χρόνος απαιτήθηκε για την εύρεση των επιπέδων του Ισημερινού και της Εκλειπτικής στην ουράνια σφαίρα και τον εντοπισμό των Ισημερινών σημείων επί της Ζωδιακής ζώνης, με τα μέσα της εποχής;

• Οι παρατηρητές πρέπει να είχαν πρόσβαση σε αρχεία με τις παρατηρήσεις παλαιοτέρων εποχών, για να μπορούν να γίνουν οι απαραίτητες συγκρίσεις. 'Αρα λογικό είναι να υπήρχε γραφή σε παλαιότατες εποχές (γιατί είναι παράλογο να υπάρχουν οι έννοιες της ευθείας γραμμής, της γωνίας, του κύκλου, της καθέτου, του επιπέδου, της σφαίρας κλπ στον προφορικό λόγο και να μην έχει βρεθεί τρόπος γραπτής απομνημόνευσης τους).

• Επίσης η καταγραφή αστρονομικών παρατηρήσεων προϋποθέτει κάποιες γνώσεις γεωμετρίας, μαθηματικών, κλπ.

________________________________________

ΑΛΛΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΕΣ ΣΤΑ ΟΡΦΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

1. Η χρήση μεγεθυντικών φακών για άναμα φωτιάς (ΛΙΘΙΚΑ στ.171-179)

2. Η Σελήνη έχει όρη (στ. 175-185)

3. Η αλλαγή του ύψους του ηλίου (φ) κατά την διάρκεια της αποκορύφωσής του

("ΜΕΣΟΣ ΑΞΩΝ ΗΕΛΙΟΥ ΤΡΕΠΕΤΑΙ ΠΟΤΙΝΕΥΜΕΝΟΣ").

Σελίς 82, 83 και 328:

ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ, ΟΤΙ Η ΣΕΛΗΝΗ, ΠΡΙΝ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ, ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΟΡΦΙΚΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ, ΕΙΧΕ ΠΟΛΛΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΚΑΤΟΙΚΙΕΣ. ΔΗΛΑΔΗ ... ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ, Η ΣΕΛΗΝΗ ΗΤΑΝ ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ; ΜΥΘΟΣ; ΠΑΡΑΜΥΘΙ; Ή ΤΙ ΑΛΛΟ;