Αρχαίες και Σύγχρονες αντιλήψεις για το Σύμπαν

 

*Είναι σταθερό και ακίνητο ή διαστελλόμενο; Οι σύγχρονοι επιστήμονες είναι διχασμένοι, καθώς τα υποατομικά σωματίδια «παίζουν κρυφτούλι».

*Πλίνιος: Μπροστά στο τιτάνιο έργο του Ιππάρχου θα μπορούσε να οπισθοχωρήσει ακόμη και ο Θεός.

*Τεράστια η προσφορά των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων και επιστημόνων όπως ο Θαλής, ο Μιλήσιος, ο Αρίσταρχος ο Σάμιος, ο Δημόκριτος, ο Λεύκιππος, ο Αναξαγόρας, ο Εύδοξος, ο Ερατοσθένης, ο Κλεομήδης, ο Τιμόχαρις, ο Αρίστυλλος, ο Παρμενίδης, ο Ζήνων, ο Ελεάτης και πολλοί άλλοι.

*Έγινε ποτέ τό Μπιγκ Μπαγκ;

Αν κρίνει κανείς από τις μεγάλες δαπάνες των κρατών για την εξερεύνηση του διαστήματος, κατανοεί ότι το ενδιαφέρον της ανθρωπότητας για την κοσμογονία παραμένει αδιάπτωτο.

Οι θεωρίες περί κοσμογονίας διαδέχονται η μία την άλλη. Οι περισσότερες είναι θνησιγενείς. Κάποιες ζουν το πολύ μερικές δεκαετίες και μετά αναθεωρούνται ή ανατρέπονται από τα νέα δεδομένα που έρχονται στο φως, κυρίως από τους μεγάλους επιταχυντές, στους οποίους  τώρα έχουν στηριχθεί όλες οι ελπίδες για να συνδεθεί η ανακάλυψη του σωματιδίου (μποζονίου) higgs, που θα μας αποκαλύψει ότι είμαστε προϊόν της Μεγάλης Έκρηξης (Big Bang).

• Πολλοί πιστεύουν ότι το Σύμπαν δημιουργήθηκε πριν από 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια αλλά δεν μας λένε τι υπήρξε πριν από την Μεγάλη Έκρηξη.
• Άλλοι πάλι, που έχουν διαβάσει βαθύτερα τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους και επιστήμονες, πιστεύουν ότι το Σύμπαν είναι σταθερό και δεν γεννήθηκε ποτέ.
• Άλλοι επιστήμονες, στηριζόμενοι στις πλάτες γιγάντων του παρελθόντος, λοξοδρομούν από το λεγόμενο «καθιερωμένο πρότυπο» και αναπτύσσουν παράδοξες και αναπόδεικτες θεωρίες, στις οποίες δίνουν εξ ίσου παράδοξα ονόματα, όπως «σκουλικότρυπες», «θεωρία των μεμβρανών», «θεωρία των χορδών» ή της «υπερσυμμετρίας» κ.ά.

Όλοι αυτοί προσπαθούν να επινοήσουν μία νέα θεωρία, που την έχουν προκαταβολικά βαφτίσει «Θεωρία των πάντων», η οποία θα εξηγεί τα πάντα. Αλλά μία τέτοια θεωρία αποτελεί επί του παρόντος ουτοπία, γιατί θα πρέπει να ανακαλυφθούν νέα μαθηματικά.

Η πρόοδος της τεχνολογίας έδωσε στην αστρονομία τέτοιες δυνατότητες, ώστε να υποστηρίζεται πια ότι ο άνθρωπος βρίσκεται πολύ κοντά στην επίλυση μεγάλων προβλημάτων που υπάρχουν στο Σύμπαν.

Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι

Μέσα σ’ αυτή την σύγχυση και…ενίοτε τις υπερβολές των συγχρόνων επιστημόνων, έρχεται να προβάλλει η ήρεμη σκέψη των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, οι οποίοι προσπάθησαν και το κατάφεραν σε σημαντικό βαθμό να προσεγγίσουν τον Δημιουργό φιλοσοφικά και όχι μηχανιστικά, όπως προσπαθεί σήμερα η επιστήμη, η οποία στηρίχθηκε στις σκέψεις αυτών των γιγάντων της Ελληνικής αρχαιότητας, για ν’ αναπτυχθεί στον βαθμό που γνωρίζουμε.

Ο μέγας Παρμενίδης για παράδειγμα, έχει τόσο πολύ και τόσο βαθιά επηρεάσει την σύγχρονη αστρονομία και αστροφυσική, ώστε οι οπαδοί της θεωρίας του Big Bang υποχρεώθηκαν να δεχθούν την αρχή του, ότι δηλαδή δεν υπάρχει μηδέν και ότι εκ του μηδενός δεν γεννάται τίποτε.

Έτσι, οι σύγχρονοι επιστήμονες, προκειμένου να στηρίξουν την θεωρία του Big Bang, δέχθηκαν ότι υπήρχε ένα υπερσυμπυκνωμένο άτομο, το οποίο εν δυνάμει περιείχε… όλο το ορατό σύμπαν, και το οποίο εξερράγη κάποτε.

Τώρα, γιατί να γίνει όλη αυτή η αναστάτωση, δεν μας το εξηγούν.

Ποιους μπορεί να πείσει η ακατανόητη αυτή θεωρία, αν συγκριθεί με την απείρως περισσότερο πειστική αντίληψη του Παρμενίδη, ότι το Σύμπαν δεν γεννήθηκε ποτέ, διότι τότε θα είχε αρχή, οπότε μοιραία θα ερχόταν και το τέλος. Κι ακόμη ότι το Σύμπαν, το Ον όπως το αποκαλεί, είναι αιώνιο, αγέννητο, πλήρες (οὐλομελές) και ακίνητο.

Η τεράστια προσφορά τους

Καταπλήσσει ακόμη και τα σημερινά ιερά τέρατα της αστρονομίας η τεράστια προσφορά των αρχαίων Ελλήνων αστρονόμων, των πρώτων σε όλο τον κόσμο από την εποχή των Ορφικών, που ενδιαφέρθηκαν να μάθουν τι συμβαίνει όταν χάνονται τ’ αστέρια από τον ουράνιο θόλο, και προσπάθησαν να εξηγήσουν τα ουράνια φαινόμενα.

Ο πρώτος που προέβλεψε ηλιακή έκλειψη, ήταν ο Θαλής ο Μιλήσιος. Προέβλεψε με ακρίβεια ότι θα συμβεί στις 28 Μαΐου του 585 π.Χ. Μάλιστα δε, εκμεταλλεύθηκε την «προφητεία» αυτή γιά να ειρηνεύσει τους εμπολέμους Λυδούς και Μήδους.

Η Ελλάς του 5ου π.Χ. αιώνος είχε εμπεδώσει πλέον την αντίληψη ότι η Γη είναι σφαιρική.

Ο Αναξαγόρας ήταν ο πρώτος που υποστήριξε ότι ο ήλιος είναι πολύ μεγαλύτερος από την Γη και διάπυρος, δηλαδή φλεγόμενος.

Ο Δημόκριτος ήταν ο πρώτος που αντελήφθη, ότι ο Γαλαξίας αποτελείται από πλήθος αστέρων «συμφωτιζομένων διά τήν ἀπόστασιν», δηλαδή ότι λόγω αποστάσεως δεν διακρίνονται ως αστέρες, αλλά συμφωτίζονται και δίνουν την εντύπωση νέφους.

Τι να πει κανείς για τον Εύδοξο (408-335 π.Χ.) από την Κνίδο, ο οποίος επινόησε την «διόπτρα» και την ονόμασε «αράχνη» για τις έρευνές του. Ο Αριστοφάνης αναφέρει στις «Νεφέλες» ότι ο υάλινος φακός ήταν από τότε γνωστός.

Η μεγαλοφυής ανακάλυψη του Ευδόξου ήταν ότι διατύπωσε την θεωρία περί της τροχιάς των πλανητών, δεχόμενος ότι αυτοί κινούνται επί των περιφερειών ομοκέντρων σφαιρών. Πάνω σ’ αυτό το μεγαλοπρεπές επιστημονικό οικοδόμημα που ίδρυσε ο Εύδοξος, στηρίχθηκαν αργότερα ο Αρίσταρχος και ο Ίππαρχος.

Ο Αρίσταρχος ο Σάμιος που έζησε από το 320- 250 π.Χ., ήταν από τους μεγαλύτερους αστρονόμους όλων των εποχών και από τα φωτεινότερα πνεύματα της Ελληνικής και της παγκόσμιας αρχαιότητας. Ήταν ο πρώτος που ανακάλυψε το ηλιοκεντρικό σύστημα του κόσμου, κάτι βέβαια που πρώτοι είχαν καθορίσει οι Ορφικοί.

Την τεράστια αυτή ανακάλυψη εκμεταλλεύθηκε ο Πολωνός αστρονόμος Κοπέρνικος, έκλεψε την σκέψη του Αριστάρχου, καθώς είχε στην κατοχή του τα αρχαία κείμενα και γνώριζε λατινικά και αρχαία ελληνικά. Έτσι εμφάνισε την ανακάλυψη σαν δική του καινοτομία, με αποτέλεσμα ο κόσμος σήμερα να ονομάζει το ηλιοκεντρικό πλανητικό σύστημα ως «Κοπερνίκειο», αντί «Αριστάρχειο».

Ο μεγαλοφυής Ερατοσθένης, που γεννήθηκε στην Κυρήνη της Β.Αφρικής, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μέτρησε την περιφέρεια της Γης. Και να πώς:

Αναφέρθηκε στον Ερατοσθένη ότι στην πόλη Συήνη, που βρισκόταν 5.000 στάδια νοτίως της Αλεξανδρείας, ο Ήλιος αντικατοπτρίζεται την 21 Ιουνίου το μεσημέρι στο κέντρο ενός πηγαδιού. Αυτό σημαίνει ότι ο Ήλιος βρίσκεται στην κατακόρυφη θέση του.

Στην Αλεξάνδρεια την ίδια ημέρα και ώρα, οι ακτίνες του Ηλίου σχημάτιζαν με την κατακόρυφο γωνία  Α , η οποία είναι ίση με την γωνία Β, που σχηματίζουν η κατακόρυφος της Συήνης και η κατακόρυφος της Αλεξανδρείας.

Ο Ερατοσθένης μέτρησε την γωνία Α και την βρήκε 7 μοίρες και 12 πρώτα λεπτά.

Σκέφθηκε λοιπόν: Αφού οι 7 μοίρες και τα 12  πρώτα λεπτά αντιστοιχούν σε μήκος 5.000 σταδίων, τότε στις 360 μοίρες που έχει ο κύκλος (και φυσικά κι αυτό είναι αρχαιοελληνική ανακάλυψη), οι οποίες είναι 50 φορές μεγαλύτερες από τις 7 μοίρες και 12 πρώτα λεπτά, θα αντιστοιχεί σε μήκος 250.000 σταδίων.

Κάθε αττικό στάδιο έχει μήκος 164 μέτρα. Επομένως, συμπέρανε, ότι η περίμετρος της Γης είναι 41.000 χιλιόμετρα.

Στην πραγματικότητα η περίμετρος της Γης είναι περίπου 1.000 χιλιόμετρα μεγαλύτερη από την τιμή που έδωσε ο Ερατοσθένης. Αλλά γι’ αυτό το μικρό λάθος δεν φταίει ο Έλληνας σοφός. Φταίνε εκείνοι που είχαν μετρήσει λανθασμένα την απόσταση μεταξύ Συήνης – Αλεξανδρείας, που δεν είναι 5.000 στάδια, δηλαδή 820 χιλιόμετρα, αλλά λίγο μικρότερη, δηλαδή 800 χιλιόμετρα. Έτσι ο Ερατοσθένης υπήρξε ο πρώτος θνητός πού μέτρησε με ακρίβεια την περίμετρο της Γης, χάριν της μεγάλης του παρατηρητικότητας.

Αρχαιοελληνικά αστρονομικά συγγράμματα

Αυτές είναι σπουδαίες θεωρίες, που είχαν και πρακτική απήχηση στην μακρινή εκείνη εποχή. Ποιος άλλος θα μπορούσε, βλέποντας τον ήλιο να αντικατοπτρίζεται στο βάθος ενός πηγαδιού, να μετρήσει με τόση ακρίβεια τον γεωγραφικό μεσημβρινό της Γης;

Αλλά ο μεγαλύτερος αστρονόμος όλων των εποχών ήταν ο Ίππαρχος, που έζησε το 190 π.Χ. και γεννήθηκε στην Νίκαια της Βυθηνίας.

Τον περισσότερο χρόνο της ζωής του ο Ίππαρχος τον πέρασε στην Ρόδο. Και τι δεν έγραψε αυτός ο πανεπιστήμων. Μόνο τους τίτλους των βιβλίων του αν διαβάσει κανείς, αντιλαμβάνεται το μέγιστον του νού του:

• Περί αστερισμών.
• Μαθηματική Σύνταξις, γνωστή ὡς Αλμαγέστη.
• Περί τῆς τῶν ἀπλανῶν συντάξεως καί τοῦ καταστηριγμοῦ.
• Περί τῆς τῶν συνανατολῶν πραγματείας.
• Περί μεγεθῶν και ἀποστημάτων Ἡλίου καί Σελήνης, και πολλά άλλα.

Ο εμπρησμός της Αλεξανδρινής Βιβλιοθήκης κατέστρεψε όλα σχεδόν τα συγγράμματα του Ιππάρχου, αλλά ευτυχώς πολλά διασώθηκαν από συγγραφείς, όπως ο Πλίνιος, ο Στράβων, ο Θέων ο Σμυρναίος, ο Θέων, ο Αλεξανδρεύς και ο Πλούταρχος.

Το πιο σημαντικό έργο του Ιππάρχου, για το οποίο η ανθρωπότητα του χρωστά αιώνια ευγνωμοσύνη, ήταν η απόφασή του να αριθμήσει όλους τους αστέρες και να προσδιορίσει την θέση ενός εκάστου στον ουρανό, καθώς και την λαμπρότητά τους, ώστε οι μετέπειτα αστρονόμοι να γνωρίζουν τους ορατούς αστέρες επί Ιππάρχου και να μπορούν να αποφαίνονται, αν ένας αστέρας υπήρχε άλλοτε ή ήταν νέος, καθώς επίσης και αν οι αστέρες βρίσκονται πάντα στην ίδια θέση διά μέσου των αιώνων.

Ο Πλίνιος αναφέρει ότι μπροστά στο τιτάνειο αυτό έργο που ανέλαβε κι έφερε σε πέρας ο Ίππαρχος, θα μπορούσε να οπισθοχωρήσει ακόμη και ο Θεός.

Αλήθεια, αυτούς τους γίγαντες της Αστρονομίας γιατί δεν τους τιμά άραγε η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, η οποία ερωτοτροπεί με τα βραβεία Νόμπελ και αμείβεται πλουσιοπάροχα από τα λεφτά των απανταχού φορολογουμένων, διεξάγοντας έρευνες, οι περισσότερες από τις οποίες απολήγουν στα χέρια των κυβερνήσεων για να καταδυναστεύουν τους λαούς;

Γιατί δεν θυμούνται τον Ποσειδώνιο, τον Στωικό φιλόσοφο, συνεχιστή του έργου του Ιππάρχου, που με άγνωστο τρόπο υπολόγισε ότι η απόσταση μεταξύ Γης και Ηλίου είναι 105 εκατομμύρια χιλιόμετρα, αντί του ορθού 150 εκατομμύρια χιλιόμετρα;

Ποιος άλλος τόλμησε εκείνη την εποχή, να μετρήσει αυτή την απόσταση, η ακρίβεια της οποίας μόλις προσφάτως επιβεβαιώθηκε;

Γιατί δεν θυμούνται τον Κλεομήδη, ο οποίος στο έργο του διατυπώνει θαυμάσιες σκέψεις σχετικά με την έκταση του Σύμπαντος, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι ο χώρος είναι άπειρος, αλλά ταυτόχρονα θεωρεί το Σύμπαν πεπερασμένο, θεωρία που υποστηρίχθηκε όλως προσφάτως από τον Αϊνστάιν;

Γιατί δεν θυμούνται τον Κλαύδιο Πτολεμαίο, τον Τιμόχαρη, ένα από τους πλέον οξυδερκείς παρατηρητές του ουρανού;

Γιατί δεν μνημονεύουν τον Αρίστυλλο και άλλους αρχαίους Έλληνες αστρονόμους, στους οποίους στηρίχθηκε ο Ίππαρχος γιά να κάνει μία από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις στην αστρονομία, που είναι η μετάπτωση του άξονα της Γης, μία εκ των τριών πιο σημαντικών κινήσεων του πλανήτη μας;

Γιατί δεν τιμούν στις δεξιώσεις τους και στις άλλες επιστημονικές εκδηλώσεις τους τον μεγάλο μύστη Παρμενίδη και τον μαθητή του Ζήνωνα τον Ελεάτη, τον πρώτο άνθρωπο που σκέφθηκε τον απειροστικό λογισμό και τον επιστήμονα που πρώτος διατύπωσε, κατά τον πολύ Έρμαν Ντηλ, την γενική θεωρία της Σχετικότητας;

Γιατί δεν μνημονεύουν τον Αναξαγόρα, τον Αναξίμανδρο, τον Αναξιμένη, τον Ξενοφάνη, τον Μέλισσο και εκατοντάδες άλλους αρχαιοέλληνες αστρονόμους, οι οποίοι με τις ανεπανάληπτες θεωρίες τους και επιστημονικές εργασίες τους στέριωσαν στους αιώνες την επιστήμη της Αστρονομίας, γιά να έλθουν πολύ αργότερα νεώτεροι γίγαντες όπως ο Γαλιλαίος, ο Νεύτων, ο Κέπλερ και άλλοι γιά να δώσουν νέα διάσταση στην Αστρονομία;

Ο Νεύτων άλλωστε το αναγνώρισε λέγοντας ότι το έργο του στηρίχθηκε σε πλάτες γιγάντων. Με τις λίγες αυτές αναφορές σχηματίζει κανείς μία μικρή ιδέα της μεγάλης προσφοράς και της μεγάλης συμβολής των Αρχαιοελλήνων αστρονόμων στις σημερινές αναζητήσεις και στα σημερινά επιτεύγματα της επιστήμης.

Οι σύγχρονες θεωρίες περί σύμπαντος

Ας δούμε όμως συνοπτικά τι πιστεύει η σημερινή Αστρονομία για το σύμπαν και την κοσμογονία.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αστρονομία έχει πραγματοποιήσει τεράστια άλματα τους τελευταίους δύο αιώνες, συμπεριλαμβανομένου και του αιώνα που διανύουμε, καθώς κατόρθωσε να στείλει άνθρωπο στο διάστημα και εξερευνητικά διαστημόπλοια στους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος κι ακόμη μακρύτερα.

Η γενική πεποίθηση που επικρατεί σήμερα περί κοσμογονίας, είναι ότι σε κάποια περίοδο του χρόνου εξερράγη ένα απείρως μικρό άτομο, το οποίο παραδόξως περιέκλειε μέσα του το Σύμπαν, όπως ένα φασόλι π.χ. περικλείει εν δυνάμει μία φασολιά.

Οι επιστήμονες θεωρητικολογώντας εξηγούν την εξέλιξη που ακολούθησε, όταν το άτομο αυτό με βαθμό μεγέθους 10 στην μείον 27 εξερράγη και δημιούργησε το Σύμπαν, ή τουλάχιστον αυτό που βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε.

Η εξέλιξη αυτή χαρακτηρίζεται ως «Καθιερωμένο Πρότυπο» ή «Πληθωριστικό Μοντέλο». Όταν εξερράγη το υπερσυμπυκνωμένο άτομο, γεννήθηκε ταυτόχρονα και ο χρόνος. Αλλά και πάλι υπάρχει ένα πελώριο ερωτηματικό: Γέννηση του χρόνου;

Down of the time, λέει η NASA.

Στα επόμενα εκατομμυριοστά του δευτερολέπτου δημιουργήθηκε, λένε, ένας συμφυρμός ύλης, που δημιούργησε στην συνέχεια τα στοιχεία της ύλης. Τότε αρχίζει το λεγόμενο πληθωριστικό μοντέλο.

Μέσα σε 380.000 χρόνια, το Σύμπαν παίρνει την μορφή ενός αυγού, μέσα στο οποίο η ύλη μετασχηματίζεται και δημιουργούνται οι γαλαξίες.

Περνούν άλλα 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια, για να φθάσουμε στην σημερινή εποχή, με ένα Σύμπαν σκοτεινό και κατάσπαρτο με γαλαξίες, οι οποίοι στο εσωτερικό τους φαίνονται να φλέγονται, αλλά αν κάποιος βρεθεί εκεί, θα βρίσκεται και πάλι στο σκοτάδι, καθώς το «πρώτο φώς» έχει εξαφανισθεί ύστερα από την Μεγάλη Έκρηξη.

Μερικοί επιστήμονες υπόσχονται ότι…θα ξαναγυρίσει!

Εμείς πάνω στην Γη, όπου είμαστε γραπωμένοι σαν την σκουριά, δεν μπορούμε ν’ αντιληφθούμε το απόλυτο σκότος που επικρατεί στο διάστημα. Μόνο την νύχτα, όταν δύει ο ήλιος, σχηματίζουμε μια ιδέα του σκότους. Αν όμως βρεθούμε με κάποιο τρόπο στο διάστημα, τότε θ’ αντιληφθούμε το ερεβώδες σκότος και το απόλυτο ψύχος που μας περιβάλλει.

Ακόμη και στα φλεγόμενα κέντρα των γαλαξιών, που είναι κατά δισεκατομμύρια διάσπαρτοι σε όλο το Σύμπαν, επικρατεί σκότος. Τόσο διάσπαρτη είναι η ύλη και τόσο ιλιγγιώδεις οι αποστάσεις. Αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορούμε να έχουμε την παραμικρή αντίληψη για το φως του δικού μας γαλαξία, μέσα στον οποίο βρισκόμαστε. Και δεν βρισκόμαστε πολύ μακριά από το κέντρο του. Για να τον δούμε «φλεγόμενο», θα πρέπει ν’ απομακρυνθούμε εκατοντάδες εκατομμύρια έτη φωτός. Αλλ’ αυτό το προνόμιο ο άνθρωπος δεν θα το έχει ποτέ, δηλαδή να δει τον Γαλαξία του όπως βλέπει τους μακρινούς γαλαξίες, που φαίνονται φλεγόμενοι περί το κέντρο τους, αλλά που είναι εξ ίσου σκοτεινοί για τα όντα που τυχόν θα τους κατοικούν.

Ο τρόπος προσδιορισμού της ηλικίας του Σύμπαντος

Το δεύτερο σοβαρό ερώτημα που δημιουργείται με το πληθωριστικό μοντέλο και το καθιερωμένο πρότυπο, είναι:

• Γιατί εξερράγη το πρωτοάτομο και με ποιο τρόπο προσδιορίστηκε η ηλικία του σύμπαντος κόσμου;

Η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα αλλά και διασκεδαστική. Ο διάσημος αστρονόμος Χαμπλ διαπίστωσε με τις παρατηρήσεις του βοηθού του Χιούμανσον, ότι οι γαλαξίες απομακρύνονται από ένα νοητό κέντρο και μεταξύ τους.

Στην πραγματικότητα ο Χαμπλ δεν είπε ποτέ ότι απομακρύνονται οι γαλαξίες, αλλά ότι υπάρχει ερυθρά απόχρωση στο φάσμα του φωτός που μας στέλνουν από τα βάθη του διαστήματος. Άφησε τους άλλους να βγάλουν το συμπέρασμα ότι οι γαλαξίες απομακρύνονται.

Έτσι οι επιστήμονες σκέφθηκαν ότι, αφού οι γαλαξίες απομακρύνονται, άρα χθες ήταν πιο κοντά, πέρυσι πιο κοντά, πριν από αιώνες ακόμη πιο κοντά κλπ. Με την λογική αυτή έφθασαν στο συμπέρασμα ότι οι γαλαξίες ήταν τόσο κοντά, ώστε το Σύμπαν είχε συμπυκνωθεί σε ένα υπεράτομο, το οποίον εξερράγη.

Ο Αϊνστάιν για να στηρίξει την θεωρία της σχετικότητος, είχε δεχθεί ότι το Σύμπαν είναι σταθερό, όπως είχε υποστηρίξει πριν από 2.500 χρόνια ο Παρμενίδης. Για καλό και για κακό όμως, επειδή ήξερε ότι ο νόμος της βαρύτητας του Νεύτωνος ήταν πολύ εύθραυστος, καθώς η βαρύτητα σε μακρινές αποστάσεις μπορεί πολύ εύκολα να διαταραχθεί, καθιέρωσε την λεγομένη «κοσμολογική σταθερά», που αναπαρέστησε με το ελληνικό κεφαλαίο γράμμα Λ.

Έτσι, εξασφάλισε την σταθερότητα του Σύμπαντος σύμφωνα με την αρχή του Παρμενίδη, που μιλάει για σταθερό Σύμπαν.

Έρχεται όμως στην συνέχεια ο αστρονόμος Λεμέτρ, ο οποίος με βάση τα πειράματα του Χαμπλ, τον πείθει ότι το Σύμπαν διαστέλλεται. Καθώς ο Αϊνστάιν φοβόταν μήπως το Σύμπαν κάποτε συσταλεί λόγω εύθραυστης βαρύτητας και ακυρωθεί η θεωρία του, σπεύδει να καταργήσει την κοσμολογική σταθερά του δηλώνοντας: «Η κοσμολογική σταθερά ήταν η μεγαλύτερη επιστημονική μου γκάφα».

Όμως έρχονται οι νεότεροι αστρονόμοι, οι οποίοι, με βάση τις τελευταίες παρατηρήσεις, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι γαλαξίες όχι μόνον απομακρύνονται, αλλ’ απομακρύνονται με διαρκώς επιταχυνόμενη ταχύτητα. Έτσι επαναφέρουν την κοσμολογική σταθερά του Αϊνστάιν, τώρα για να…συγκρατήσουν θεωρητικά τους γαλαξίες, μη τους φύγουν! Και δηλώνουν ότι η μεγαλύτερη γκάφα του Αϊνστάιν ήταν ότι πήρε πίσω την κοσμολογική σταθερά.

Έτσι ο επιστημονικός κόσμος διχάστηκε σε δύο μεγάλες ομάδες:

• Σ’ εκείνους που πιστεύουν στην διαστολή του Σύμπαντος, δημιουργηθέντος κάποτε ύστερα από μία μεγάλη έκρηξη, και
• Σ’ εκείνους που πιστεύουν σ’ ένα σταθερό, αγέννητο και αιώνιο Σύμπαν, όπως δηλαδή πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι και ειδικότερα ο Παρμενίδης.

Ένα άλλο σοβαρό ερώτημα που προκύπτει από τον ηλικιακό προσδιορισμό του Σύμπαντος, δηλαδή ότι έχει ηλικία 13,7 δισεκατομμυρίων ετών, που τελευταία αναθεωρήθηκε στά… 13,8 δισεκατομμύρια ετών, είναι ότι στο Σύμπαν ανιχνεύθηκαν γαλαξίες ηλικίας 20 δισεκατομμυρίων ετών.

Δηλαδή, η κόρη είναι πιο μεγάλη από την μητέρα της; Εκτιμώ ότι οι επιστήμονες γρήγορα θα αναθεωρήσουν και πάλι την ημερομηνία γέννησης του Σύμπαντος, που ήδη έχει αναθεωρηθεί μέχρι στιγμής τρείς ή τέσσερις φορές.

Μήπως λοιπόν η Μεγάλη Έκρηξη δεν συνέβη ποτέ και μήπως οι γαλαξίες δεν απομακρύνονται, αλλά παραμένουν σταθεροί στην θέση τους;

Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζεται ένας Ελβετός αστροφυσικός, ο Φριτς Τσβίκι, ο οποίος αμφισβήτησε τις παρατηρήσεις του Χάμπλ και υποστήριξε ότι η απόκλιση του φάσματος των γαλαξιών προς το ερυθρό οφείλεται στο γεγονός ότι το φώς των γαλαξιών αυτών έρχεται από πολύ μακριά και είναι… «κουρασμένο φως»!

Αν ισχύει αυτό, τότε η Μεγάλη Έκρηξη ουδέποτε έλαβε χώρα. Και επειδή ο Τσβίκι, ο οποίος δεν είναι ένας τυχαίος αστροφυσικός, αλλά ο επιστήμων που ανακάλυψε την σκοτεινή ύλη στο Σύμπαν, τους έκανε ζημιά με την θεωρία του, το επιστημονικό κατεστημένο τον αποκάλεσε «στρογγυλό κάθαρμα»!…

Αυτά τα ωραία συμβαίνουν στον κατά τα άλλα αγγελικά πλασμένο κόσμο των επιστημόνων.

Κρυμμένο το μυστικό του Δημιουργού

Όπως αντιλαμβάνεται κανείς από τις λίγες αυτές συνοπτικές αναφορές, η ανθρωπότητα ελάχιστα μόνο βήματα φιλοσοφικής προσέγγισης στην Δημιουργία έχει πραγματοποιήσει από την εποχή των αρχαίων Ελλήνων μέχρι σήμερα.

Μπορεί η εξέλιξη της τεχνολογίας να μας επιτρέπει να βλέπουμε σε εστιασμένες φωτογραφίες τους γαλαξίες που γεμίζουν το Σύμπαν και μπορεί να έχουμε κάνει τα πρώτα βήματα για την εξερεύνηση του κοντινού μας διαστήματος, αλλά η γενική εντύπωση είναι ότι ούτε ο άνθρωπος, ούτε οποιοδήποτε άλλο νοήμον ον στον Γαλαξία μας ή στους άλλους γαλαξίες, όσοι κι αν είναι οι ανισόχρονοι πολιτισμοί, να αποκαλύψουν τα μυστικά του Δημιουργού, διότι Αυτός μπορεί να είναι «πανταχού Παρών» ανά πάσα στιγμή, ενώ κανένα πλάσμα δεν το μπορεί.

Οι ιλιγγιώδεις αποστάσεις που χωρίζουν τα άστρα και τους γαλαξίες καθιστούν απαγορευτική κάθε «εκ του σύνεγγυς» γνώση των μυστικών του Σύμπαντος.

Μπροστά στον διαγραφόμενο παραλογισμό, πολλοί σύγχρονοι επιστήμονες πιστεύουν, άλλοι ότι το Σύμπαν, αυτό που υποπίπτει στις αισθήσεις μας και στην λογική μας, δεν είναι το μοναδικό, αλλά ότι υπάρχουν άπειρα και παράλληλα σύμπαντα, κι άλλοι πιστεύουν στην θεωρία της υπερσυμμετρίας και των χορδών, καθώς φαντάζονται ότι υπήρχαν πολλές διαστάσεις, γύρω στις…26, οι οποίες, άγνωστο πώς, «καταπώθηκαν» και έμειναν μόνο οι γνωστές τρείς διαστάσεις του Ευκλείδη, το μήκος, το ύψος και το πλάτος, και η τέταρτη του Αϊνστάιν, ο χωροχρόνος (αν υπάρχει κι αυτός).

Έκπληκτοι και σοκαρισμένοι οι επιστήμονες σήμερα, βλέπουν ότι το άτομο δεν διασπάται πέραν κάποιας οριακής απειροελάχιστης διαστάσεως. Τα πυρηνικά υποσωματίδια του ατόμου δεν διασπώνται περαιτέρω, αλλά μεταστοιχειώνονται εκ νέου στα αρχικά σωματίδια, τα οποία ζουν για ένα απειροελάχιστο κλάσμα του δευτερολέπτου, που δεν τα έχει δει κανείς και γι’ αυτό ονομάζονται φανταστικά σωματίδια.

Κι όμως, από αυτά τα αόρατα σωματίδια είναι φτιαγμένος ο ορατός μας κόσμος.

Αυτά τα σωματίδια, που μεταστοιχειώνονται συνεχώς και αιωνίως, είναι αθάνατα κι ας ζουν απειροελάχιστο χρόνο, επειδή γεννούνται διαρκώς, και περικλείουν εν δυνάμει την ύπαρξη του Θεού, στον οποίο πιστεύουν σαν έννοια όλοι οι επιστήμονες.

Είναι λοιπόν επιβεβλημένο να διαβάσει κανείς συστηματικά και με υπομονή τις κοσμοθεωρίες των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων και να τις συγκρίνει μ’ εκείνες των συγχρόνων επιστημόνων, για ν’ αντιληφθεί ότι ο άνθρωπος κινείται ακόμη μέσα στην άγνοια, την οποία προσπαθεί να γεφυρώσει με την γνώση, δημιουργώντας με τα κομπιούτερς κάποιες βραχύβιες θεωρίες, οι περισσότερες των οποίων αντιστρατεύονται ακόμη και την ίδια την λογική.

*Ο κύριος Κώστας Δούκας είναι δημοσιογράφος ( μέλος της ΕΣΗΕΑ) ερευνητής και συγγραφέας ( μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών) και ασχολείται επί 40ετία με την Ομηρική γραμματεία.

Έχει μεταφράσει ΙΛΙΑΔΑ και ΟΔΥΣΣΕΙΑ σέ πεζό και, τελευταία, σε έμμετρο λόγο, μετά σχολίων, με την διάσωση του 80% των λέξεων του Ομήρου.

Γράφει ο Κώστας Δούκας*